Zaterdag 21 mei 2022/ Carry
Dag 5

In slaap vallen met het geluid van krekels en kwakende kikkers en wakker worden met de roep van de koekoek, kwakende eenden en kikkers. De krekels worden ‘savonds pas aktief, anders wordt het helemaal een zootje.
Het is blijkbaar ‘zaterdag: rvisdag’. Op deze vroege morgen zitten aan de oevers van het meer al tientallen vissers. Wellicht al door moeder de vrouw uit huis gestuurd om het avondmaal te vangen of gewoon om even lekker weg te zijn van de huiselijke beslommeringen.

Nadat wij onder ons ‘eigen’ prieeltje een bakje joghurt met cruesli (en de dagelijkse portie slagroom) hebben weggewerkt, zetten we koers naar Szeged, de laatste Hongaarse stad voor de grens met Servië. Daar willen we een paar labcaches doen omdat volgens de reisgids de stad zéker de moeite waard is om te bezichtigen. Maar zoals wel vaker wordt de route al rijdend bijgesteld. Szeged ligt op 2 uur rijden vanaf onze slaapplek maar dichterbij is nóg een grensovergang: Tompa.
De beslissing is snel genomen: om te gaan cachen is het toch te warm en in de auto kan tenminste nog de airco aan, dus we gaan hier de grens over. En dat betekent nog snel even wat apjes naar huis sturen dat we de komende dagen niet te bereiken zijn omdat onze data tijdelijk uit de lucht gaat. Servië hoort namelijk niet bij de EU, en om hier dan online en bereikbaar te blijven kost veel te veel. Om ook nog even van de goedkope Hongaarse dieselprijs gebruik te maken volgen we Garmin naar het dichtstbijzijnde tankstation dat hier ‘Benzinkut’ heet. Op het aangegeven adres ligt van alles maar geen ‘Benzinkut’ en dat is natuurlijk wel écht kut..... Jammer, dan maar de dure Servische diesel erin gooien .
Het is rustig bij de grens, we zijn de enigen en dus neemt de Hongaarse politieagent alle tijd om een vriendelijk praatje te maken. Paspoorten worden gecontroleerd, ook die van Baloe, het rijbewijs en de groene kaart van de auto. Van Corona schijnen ze nog nooit te hebben gehoord, dus al die inentingsbewijzen kunnen zo de prullenbak in.
Of hij nog even in de auto mag kijken? Een woest blaffende Baloe wordt naar buiten geduwd zodat de man rustig zijn gang kan gaan. Maar hij heeft blijkbaar meer interesse voor het interieur van de bus en vraagt nog even of we wel genoeg plek hebben met ons drietjes. Als hij weer buiten staat kan een gekalmeerde Baloe weer naar binnen en met een vriendelijke groet en een goede reis wensend verdwijnt hij weer zijn kantoortje in. De volgende halte is de Servische douane en die is niet zo vriendelijk. Wat nors vraagt hij om de papieren en nadat alle gegevens zijn opgeschreven (..) plaatst hij een stempel in onze paspoorten en kunnen we doorrijden. Deze horde hebben we gehad, nog een paar te gaan. Net over de grens maken we nog snel even gebruik van de waterkraan om de watertank te vullen en dan liggen een paar honderd kilometer Servië voor ons.
Ook in dit land wordt er tol geheven op de autosnelwegen maar omdat het rijden over de binnenwegen in Hongarije zo goed ging willen we kijken of dat hier ook het geval is.
Het landschap is niet erg denderend, het meer dat een kilometer of 15 landinwaarts ligt trekt, ook al omdat de temperatuur buiten ongeveer 35 graden is. Maar meer dan een globaal plaatje op Google Maps kunnen we niet herkennen. We zijn totaal ‘uit de lucht’.
Geen internet dus ook geen Park4night, geen geocaches, behalve die we ‘offline’ hebben opgeslagen, geen zichtbare leuke plekjes, geen whatsapp, geen Facebook en ook geen Pindat. We zijn nu op elkaar en een beetje op de routekaart aangewezen.
Het meer, waar we dachten te kunnen zwemmen, blijkt onbereikbaar vanwege zijn steil aflopende hellingen. De cache die er ligt en die we toevallig ook offline hebben opgeslagen, vinden we dan wél weer. Onze eerste in Servië, en wellicht dat er nog een paar zullen volgen.
De slechte binnenweg verruilen we daarna al snel voor de autosnelweg. Gelukkig hebben we hier geen tolvignet nodig, maar zitten er bij de tolpoorten ‘gewone’ mensen.
De drukke tweebaans autoweg voert midden door de hoofdstad Belgrado, waar op de rechterrijstrook nog net geen 70 wordt gereden en op de linkerrijstrook flink wordt gejakkerd en daar tussenin moeten wij een plekje zien te vinden....
Laat in de middag verruilen we de snelweg weer om een plekje voor de nacht te zoeken. Op de Routekaart van de ANWB zie ik een plekje aan de rivier liggen, een dertigtal kilometer onder de hoofdstad Belgrado. De Garmin wordt ingeprogrammeerd op Smederevo dat, hoe toevallig, aan de Donau ligt. En die niet zo blauw is als het liedje zegt....
Nog even een paar heuveltjes en een aantal dorpjes nemen ( dat krijg je als je te vroeg van de autosnelweg af wilt, jaaaa mijn schuld) en dan zetten we het busje pal aan de rivier. Uitzicht op een aantal vissersbootjes en enkele sjieke huizen achter ons.
Nog snel even een maaltijden in elkaar flansen en dan rust...Dat is tenminste het plan aan het begin van de avond. Geen internet maar lekker lang buiten zitten met een boek en een paar antimug kaarsjes.
Terwijl ik sta te koken en Geer even het buurtje verkent, krijgt Baloe het flink aan de stok met een Golden Retriever die eens komt kijken wat die mensen hier te zoeken hebben. Eigenaar en ik krijgen ze maar met moeite uit elkaar, de haren vliegen door de lucht maar dat blijkt gelukkig het enige ‘letsel’ te zijn.
Eigenaar en Golden weten niet hoe snel ze weg moeten zijn en Baloe krijgt als ‘beloning’ zijn bakje bruine brokjes.
Wij hebben net een bord chicken teriyaki naar binnen gewerkt en dan wordt Baloe ineens ziek.
Hij stort zich als een bezetene op de grassprieten en werkt in een mum van tijd een hele ‘graszode’ naar binnen. En het blijft daar niet bij. Het lijkt wel alsof hij in paniek zoveel mogelijk naar binnen wil werken. Kokhalzend probeert hij het daarna uit te spugen wat hem niet lukt en waardoor hij steeds meer wil eten. Geer en ik kijken elkaar aan en hoeven niet uit te spreken waar we aan denken: de maagtorsie van Beau in 2016. Alleen lijkt dit daar in de verste verte niet op. Ik slenter een uur heen en weer met hem over het kleine straatje achter de bus maar hij sleurt me steeds mee om nog meer gras te eten. Inmiddels heeft een van de mensen die hier wonen, na ruggespraak met mij, de dierenarts gebeld. Als Geer hem aan de telefoon krijgt zegt hij dat we het even moeten aankijken en dat hij dan morgen contact opneemt met de bewoner van het huis achter ons om te horen hoe het vannacht is gegaan. De taalbarriere is natuurlijk in dit land nog eens een extra struikelblok.
Een half uurtje later spuugt Baloe gelukkig de hele grastroep uit en lijkt het wat beter te gaan. Lijkt...

Route: Kakasd- Tompa- Toppola- Novi Sad- Belgrado- Smederovo
Gereden kilometers: 348
Coördinaten slaapplek: N 044°39,531’ O 020°52,64’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour