Zondag 12 juni 2022/ Carry
Dag 27


Het is niet stil in Aghios Andreas, auto’s rijden af en aan. Het rustige dorp zoals we dat van jaren geleden kennen is veranderd in een echt toeristendorp. De verlaten camping, die ook in 2010 al verlaten en verwaarloosd erbij lag, ziet er nu nog desolater uit. En dat terwijl het meteen aan het strand ligt en omgeven wordt door tientallen bomen. De twee stranddouches die er zijn, zijn wel nog intact. Het kon gewoon een prachtige plek zijn.

Wij verkassen vanmorgen al vroeg van het plekje aan de haven naar een plekje tussen de bomen aan het strand. We zitten nog maar net aan ons ontbijt als een bemoeizuchtige Griek ons even komt vertellen dat we er niet mogen staan van de politie. Ons antwoord komt van een woeste Baloe, die de zwarte hond die de man bij zich heeft, meteen verjaagt. We laten ons het ontbijt verder goed smaken en hebben geen politie gezien. In de loop van de morgen wordt het druk op het strand. Naast ons worden auto’s geparkeerd en stoeltjes en parasols komen tevoorschijn. Dat is toch meten met twee maten.Maar ja, onze auto ziet er natuurlijk wel iets anders uit als de auto’s die naast ons staan...

Een paar jaar geleden stonden we op ditzelfde plekje en toen we smorgens de deur openmaakten zagen we de sporen van een zeeschildpad die die nacht voor de camper haar eieren had gelegd. Dit keer is er niets te zien op het strand, maar wellicht dat we in de loop van de volgende week nog op een plek komen waar in de zomer honderden schildpadden aan land komen.

Nadat we de hele morgen luierend, lezend, zonnend en zwemmend hebben doorgebracht, probeer ik Geer te verleiden: “ Zullen we nog even wat gaan doen?”
In ons geval betekent dat ‘cachen, wandelen, of in ieder geval iets actiefs”. Ik hoor het al, dit is een inkoppertje.
Geer is gelukkig meteen te porren en binnen no time staan de stoeltjes binnen en zijn we ‘on the road’.

Een minuut of 5 rijden naar het zuiden moet een cache liggen op een strandje dat nog niet door veel toeristen is ontdekt:’ New Koroni Beach’. We kunnen het busje vlakbij parkeren en te voet de 50 meter naar beneden. Dat het nog niet ontdekt is en ook niet gaat worden is logisch. Veel bijzonders is het ook niet, heel klein en ingeklemd tussen wat bossages en wat andere troep. Een ondergrond van gedroogd zeewier waarop een Griekse ligt te zonnen en waar een andere oudere vrouw met kleren en al het water in gaat. Ze kijken wat vreemd op als we in de muur graaien om de cache tevoorschijn te halen maar gaan dan verder hun eigen gang.

Nog even hadden we de hoop dat dit ons nieuwe plekje voor de nacht kon worden maar dat idee is bij de aanloop ervan al meteen weggeveegd.

Maar dan de cache die iets verder weg ligt. Volgens de beschrijving is de ‘Lachanx Beach’ een plaatje. Parkeerplek genoeg en een zee die diepblauw is. De weg er naartoe zegt eigenlijk al genoeg: smal, geen ruimte om een eventuele tegenligger te laten passeren en dan rijden we ook nog verkeerd. Geen plek om te keren dus moet Geer een stuk achteruit, bergop terug. Ik hoor hem verzuchten: “ mijn koppeling gaat er op die manier aan”. En ik sussen: “ laten we maar gewoon terug gaan en die cache laten liggen. “ Maar dat is tegen het zere been, dus die cache gaat er komen. De juiste weg wordt nog eens in geprogrammeerd en volgens Garmin zijn we er over 1 kilometer. Ik zit met samengeknepen billen en het zweet in mijn handen op de stoel, deze kronkelweg is nog erger dan de vorige. In de diepte zie ik nog even de baai tussen de hoge rotsen liggen, maar mijn oog is alleen maar gericht op wat ik voor me zie en dat is het stuk waar we dus echt niet meer verder kunnen. Het wordt nog smaller en gaat steil naar beneden. Keren is geen optie dus moet Geer het hele k.t eind achteruit terug over die kronkelweg. “En dat allemaal voor een cache” hoor ik hem mopperen. Ik zwijg, want dat is het enige/beste dat ik in zo’n situatie kan doen. Maar als we eenmaal boven aan de grote weg zijn krijgt hij een dikke knuffel en zeggen we maar weer eens tegen elkaar: “ Dat moeten we nóóit meer doen.”.......Tot er weer een volgende keer komt.

En dat is eigenlijk niet veel later: we hebben niet veel zin meer om verder te rijden en op Park4Night zien we een plek bij de haven onder het kasteel van Koroni.
Maar het is zondag, Pinksteren in Griekenland, prachtig weer en Koroni is op veel toeristen ingesteld. Die wel allemaal op het tijdstip waarop wij binnen rijden op de terrasjes langs het water zitten te eten. Smalle straatjes, nauwe bochten en veel mensen op straat. Én een bekende camper: die ter reparatie stond in de garage in Nafplio, waar ook wij de kraan van onze bus hebben laten maken. Jammer genoeg is er niemand aanwezig anders hadden we beslist even kennis gemaakt.
Geer manoeuvreert zuchtend en steunend het busje door de massa en we vinden gelukkig nog een plekje aan de haven met uitzicht op het kasteel. Ik had er niet aan moeten denken om dat hele stuk weer terug te moeten.
“Als je nog eens wat weet...”, wrijft Geer nog even. Onze leus: “no risk, no fun” is weer eens opgegaan.

Een paar uur later is het leed alweer vergeten: Koroni is een pittoresk stadje dat op de hellingen van een heuvel op een een smal schiereiland ligt.
Langs de kade liggen gezellige restaurantjes en een leuke boulevard. Smalle straatjes en steegjes, kleurrijke huisjes met mooie bloemrijke balkonnetjes.
We slenteren nog even door het stadje waar het nog steeds een drukte van belang is. Vanavond is er bij het kasteel een klassiek concert genaamd: Serenades through the ages. Misschien krijgen we er nog een staartje van mee en zo niet, dan maken we ons eigen concert wel in het busje..

Route: Aghias Andreas - Koroni
Gereden kilometers: 16
Coördinaten slaapplek: N036°47,836’ O 021°57,638’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour