Zondag 15 maart 2020 / Carry


We hebben een lange verkwikkende nacht achter de rug. Uitgeslapen beginnen we dan ook om half 7 aan een wandeling rond het eiland. Op het meest noordelijke punt moet een cache liggen. Hemelsbreed vanuit ons hotel is dat 500 meter, maar kunnen een paar passen meer zijn. De zon komt net op, maar het is al broeierig warm. Badpak aan, shorts en t-shirt er overheen, tenslotte is het een moslimeiland. En dat betekent dat er maar op een paar plekken in badpak of bikini mag worden gelopen. Het zou zomaar eens kunnen dat de gesluierde vrouwen jaloers worden als hun man iemand in een niemendalletje zien rondrennen. Maar op dit tijdstip is er nog niemand te zien en ik trek op het strand waar de cache moet liggen mijn korte broek en t-shirt uit. Begin ijverig met zoeken tussen de boomwortels aan de waterkant en dan struint er opeens vanuit het niets een mannetje die gebaart dat ik hier niet in badpak mag gezien worden. Niet veel verder komen een stuk of 7 zwaar gesluierde vrouwen die gekleed het water in gaan. Om problemen te vermijden schiet ik snel weer in mijn kloffie dat niet veel meer bedekt dan mijn badpak.
De cache vinden we niet maar we hebben gelukkig nog een paar dagen de tijd om te gaan zoeken.
Hongerig schuiven we niet veel later aan het ontbijt. Het stelt net als in Sri Lanka niet veel voor. Thee, een sapje uit een pak, brood met een spiegelei, boter en jam. En als toegift watermeloen. We hebben wat fruit en sapjes gehad de laatste weken.
De eigenaar van het hotel is tevens eigenaar van het grootste duikcentrum van het eiland : Manta divers en ook organiseert hij andere excursies rond de eilanden.
En omdat we allebei geen zitvlees hebben boeken we maar meteen een excursie naar een plek waar veel dolfijnen zwemmen. En als Geer het woord “duiken ‘ laat vallen beginnen zijn ogen meteen te stralen. Ze hebben een gezamenlijke hobby en raken niet uitgepraat. En als hij wil mag hij meteen om 10 uur met ze mee. Het overvalt hem een beetje maar hij stemt toch toe en dus stappen we, nadat hij allerlei formulieren heeft moéten invullen, om 10 uur aan boord. Ik mag ook mee, maar meer om wat rondjes rond de boot te zwemmen en natúúrlijk foto’s te maken.
Een kilometer of 3 vanaf de kust gaan we voor anker en krijgt Geer zijn uitrusting. En als ik hem met Sam, de 19 jarige buddy en instructeur, onder water zie verdwijnen, krijg ik toch wel even de zenuwen. Ik waag ook nog letterlijk de sprong in het diepe en waan me in een diepzee aquarium met honderden gekleurde vissen. Na drie kwartier komt hij stralend boven, duiken in de Oosterschelde is toch heel wat anders dan hier in het zwembad blauwe water van de Indische Oceaan.
Sam heeft niet veel woorden nodig om hem over te halen om vanmiddag nog een duik te maken. Maar nu heel wat verder uit de kust dan de drie kilometer die we nu hebben gevaren.
Na een snelle lunch in het lokale restaurantje aan de haven stappen we om 2 uur weer op de boot naar de noordelijk gelegen wateren. In deze buurt is met opzet een schip tot zinken gebracht wat natuurlijk prachtig is voor de ontwikkeling van de onderwater wereld. Geer verdwijnt met zijn persoonlijke buddy Sam weer in de diepte en ook ik zwem het rif op. In het heldere water, dat hier op deze plek zo’n 8 meter diep is, zwemmen morenen, inktvissen, koralen, grote en kleine onbekende gekleurde vissen. Als ik me even naar de rand van het rif waag, krijg ik acuut een paniekerig gevoel. Het rif gaat hier steil (30 meter)naar beneden de donkere diepte in. Van het idee dat Geer daar ergens rondzwemt krijg ik kippenvel en ik klim snel weer de boot op. Maar wat later duik ik toch weer de zee in, gewapend met duikbril en GoPro. Tenslotte moet ik wel wat foto’s hebben om later aan Geer te laten zien. Een bemanningslid (Huhthu)van de boot gaat mee om me een wat zekerder gevoel te geven, maar terwijl hij als free-diver de ene snoekduik maakt na de andere (met mijn GoPro), en de onderwater-grotten inzwemt, blijf ik toch wat angstvallig weg van de rand van het rif. In het heldere water van het rif dat toch ook zo’n 8 meter diep is voel ik me een stuk veiliger. En terwijl Huhthu nog een rondje maakt over het grote rif laat ik me opdrogen in de zon op het dek.
Na drie kwartier komt het duikteam weer boven, Geer wel wat vermoeid maar enthousiast over alles wat hij op 30 meter diepte weer gezien heeft, en de rest alleen maar verkleumd. Sam, de buddy van Geer is tevreden. Na die hele korte proefduik vanmorgen was hij er al snel achter dat het wel goed zit met de ‘skills’ van Geer. De moeilijke duik naar het scheepswrak is dan ook zonder problemen verlopen. En ik ben dan ook best een beetje trots:)

De avond brengen we door bij een klein restaurant op het strand aan de andere kant van het eiland ( dat trouwens maar 700 bij 500 meter groot is). Uitzicht op het tegenovergestelde resort-eiland waar alles natuurlijk net wat mooier en luxer is, maar dat ook net wat meer kost ( hè Collega, jij kunt er over mee praten)

PS : oh ja, we hebben de eerste regendruppels gehad vandaag terwijl we op het terras zaten te lunchen. We werden meteen verzocht om binnen te komen maar die paar druppels waren ons best welkom.

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour