Woensdag 22 mei 2019 Gerard

Toen ik gisterenavond in het donker nog even een foto wilde nemen zag ik in mijn ooghoeken plotseling een kleine vos midden op de weg. Hij was druk doende met iets te verorberen en was niet van plan zijn buit prijs te geven toen ik dichterbij kwam. Iets verderop zat een kat die het tafereel lijdzaam gadesloeg. Even ervoor was een auto gestopt en de inzittende had voor de kat een blikje kattenvoer neergezet. De sluwe vos kende dit gebaar kennelijk en nog voor de kat een hap had kunnen nemen had hij de buit binnen. De man in de auto had er ook wel plezier in en grijnzend liet hij het diertje begaan.

De ochtend begint op vakantietempo, maar zo rond half 10 zijn we toch op pad. In de buurt moet een archeologische reünie zijn van een tempel die hier door de Grieken, 600 jaar voor Christus, is gebouwd. Dankzij Googlemaps is de plek snel gevonden. Van de tempel, die opgedragen is aan de godin Hera, staan van de oorspronkelijke 36 zuilen nog maar 15 overeind maar geeft toch een goed beeld hoe het er oorspronkelijk uit heeft gezien. Deze tempel is dan ook een van de best bewaarde uit het Magna Graecia. Dat laatste hebben we ook even moeten opzoeken.

Het wordt weer tijd om diesel te tanken. De gemiddelde prijs ligt hier op €1,50 per liter. Maar soms zie je een station met € 1,45 en als rechtgeaarde Nederlanders gaan ook wij als het even kan voor de laagste prijs. Als we in de verte op het bord € 1,49 zien staan kiezen we hier maar voor want tenslotte zul je toch wát moeten. Maar bij de pomp zien we plotseling een andere prijs, namelijk € 1,88 !!! Hier zijn we al eens eerder ingetrapt en dat gebeurt ons geen tweede keer meer. De lage prijs is namelijk die van de zelftank. Één tankzuil waar je via een automaat je bankbiljetten moet invoeren. Bij de andere pompen staat een bord met “servizio” en als je hier stopt komt meteen een pompbediende je helpen om de tank te vullen. Meer ‘servizio’ dan dit is het niet maar daar betaal je dan wel 39 cent (!!) per liter méér voor. Deze keer tuinen we er niet in en frommel ik er geheel zelfstandig een bankbiljet in. Het gleufje voor de bankpas is geblokkeerd. Dat zou ook te veel service zijn he.

En dan laten we Puglia achter ons en rijden we Basilicata binnen. We kiezen ervoor om een stuk het binnenland in te rijden en met name het grootste nationale park van Italië: “Di Pollino”. Dit park heeft een grootte van 1711 vierkante km en heeft bergtoppen die nu nog gedeeltelijk besneeuwd zijn. De hoogste top is namelijk 2267 m hoog.
Al snel klimmen we dus gestaag naar boven. Eerst lijkt het iets tegen te vallen. De weg slingert zicht door een dicht bebost gebied. Mooi natuurlijk maar qua uitzicht is het een stuk minder. Maar boven de 1000 meter verandert dat ineens. Prachtige vergezichten en op uitgestrekte alpenweides, (of hoe noem je dat hier) lopen tientallen kleine kuddes paarden. We zijn getuige van twee hengsten waarvan de een de leider uitdaagt met het oog op een paar knappe merries. De gitzwarte leider is echter snel klaar met deze opdringerige puber en na wat machogedrag jaagt hij hem nog eens voor zich uit de glooiende hellingen op. De lange manen en staarten zwiepen langs de gespierde glimmende flanken van deze prachtige beesten. Helaas zijn we te laat om dit tafereel op camera vast te leggen. De kuddes laten zich ook moeilijk benaderen. Heel alert wordt gereageerd als je te dichtbij komt en met een enorme roffel spurten de dieren naar een verder gelegen plek.

Voor ons is het duidelijk. Dit is een plek waar we niet zomaar even doorheen willen rijden. Dus zoeken we een redelijk recht stukje grasland langs de weg en slaan ons kamp op. Met de drone ontdekken we nog een kudde, maar die graast ver van ons vandaan en alleen via de monitor kan ik ze zien. Maar op het moment dat ik wat lager ga vliegen om ze beter in beeld te krijgen, verlies ik het contact met de drone en valt alles weg, ook de besturing. En op zo’n moment ben je blij dat je voor kwaliteit hebt gekozen bij de aanschaf. Op dit soort momenten stort het apparaat niet stuurloos ergens neer maar keert keurig uit zichzelf terug naar de plaats waar hij is opgestegen. Na een paar minuten zien en horen we hem in de verte dan ook weer aan komen vliegen.

Een tijdje later zijn we kennelijk geaccepteerd door de dieren en komen er een stel relatief dicht in onze buurt. We krijgen een paar argwanende blikken maar dan draaft het spul langs ons door en verdwijnt weer uit het zicht.

In de paar uur dat we hier nu staan zijn er nog maar 5 auto’s gepasseerd. Dat moet dus wel een rustige nacht worden. En een koude, want de temperatuur daalt direct flink als de zon onder gaat.

Route: Lido di Metaponto - Policoro - Chiaromonte - Parco Nationale Di Pollino.
Gereden: 141 km
Coördinaten slaapplek : N 039°57.755’ E016°08.696’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour