Zondag 12 september 2021 |Baloe

Ik had gisteren gehoopt dat we die Duitsers achterna zouden rijden. Hoorde iets over strand en had met die krullebol Juma wel even door de branding willen jagen.
Spelletje hè. Meer zal er waarschijnlijk niet ingezeten hebben. Maar het lot liep anders.
Die kleine was behoorlijk opgewonden gisteren. Ze had een adresje dat haar informatie zou geven om haar naar nóg een “hoogtepunt van de reis zou leiden”.
Toen die lange ook naar binnen ging en ik in de bus moest blijven dacht ik dat het daarbinnen zou gebeuren. Maar na een half uurtje kwamen ze weer naar buiten en mijn neus, en ook inmiddels ervaring met dat soort dingen, vertelde mij dat het nog moest gaan gebeuren en ik mijn strandje met Juma wel kon vergeten.
Het werd een wel héél donker en verlaten plekje. En toen werd het heel lang stil en zaten er twee tegen de slaap te vechten en maar naar buiten te kijken. Nou, als dít tot een hoogtepunt moet leiden, dacht ik nog.
Maar dan net voor middernacht springt die lange ineens naar buiten. Ik mee natuurlijk want je weet maar nooit. “Yep, en nou is tie groen” hoor ik hem roepen. Laat die kleine nou nét in haar blootje staan omdat ze naar bed wilde. Blinde paniek daar binnen als ze als een waanzinnige haar kleren bij elkaar graait en nét te laat naar buiten springt. “Nou is het weer weg” hoor ik die lange zeggen. En dan volgt een welles-nietes dialoog waar mensen zo goed in zijn en wat meestal leidt tot helemaal niets. Zelfs de foto die hij haar laat zien wordt niet geloofd. “Heb je net van internet gepikt” is de opmerking waar de teleurstelling van afdruipt. Nog even staat het treurige tweetal dan naar de sterrenhemel te staren maar van opwinding is totaal niets meer te bespeuren. Ik begrijp er helemaal geen bal meer van en ben blij als die twee weer naar binnen willen want buiten is het knap koud.
Ik zie ze in bed kruipen maar dan valt me weer iets op. Ze liggen dwars. Ik bedoel letterlijk. Ander standje denk ik nog even ? Heb begrepen dat mensen ‘het’ ook wel eens anders doen dan ‘op zijn hondjes’ maar ze liggen allebei stil voor een raampje naar buiten te staren. En dan krijgt die kleine plotseling een berichtje op haar telefoon. (Gebeurt ook nooit trouwens op dit tijdstip) Ik hoor het haar voorlezen: “De verwachte activiteit is plotseling ingezakt. De voorspelling is dat er verder deze nacht niet veel meer zal gebeuren. Wij gaan slapen”.
De reactie van die kleine is veelzeggend: “Goffedomme! Truste Geer”. Ik hoor die lange nog wat mompelen want volgens mij was hij al een poosje in een andere wereld.

Normaal is half 7 het tijdstip dat ik mijn blaas kan legen maar vandaag zit dat er dus kennelijk niet in. Na de “opwinding” van vannacht willen ze uitslapen en pas tegen negen gaat de deur open.
De teleurstelling dat ze “het licht niet op groen kregen” wordt nog even besproken maar dan wordt een volgend hoogtepunt op de kaart bekeken . De lange wil die kleine toch nog een plezier doen en wijst de streek Senja aan. Nog zo’n pareltje van Noorwegen heb ik ze horen zeggen maar dan wel nóg weer een stuk noordelijker. “En misschien zien we het daar dan wel weer” is zijn optimistische kijk op de zaak waarmee hij de kers op de Senja-taart probeert te plaatsen.
Hemelsbreed is het maar 166 km, maar als we laat in de middag aankomen is het 327 km geworden. Voor mij geen probleem, ik lig heerlijk relaxed op mijn kussen en regelmatig wordt er onderweg gestopt. En als we dan “ons plekje voor de nacht” gevonden hebben in Senja kan die kers meteen van die taart af. Het is zwaarbewolkt en af en toe ook wat regen. Hondenweer dus. Prima voor mij, maar die twee kunnen hun groene hoogtepunt ook vannacht weer op de buik schrijven.

Route: Laukvika-Gullisfjord-Steinsland-Bjerkvik-Setermoen-Finnsnes-Senna
Gereden kilometers: 328
Coördinaten slaapplek: N 069°14,710’ O 017°57,442’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour