Woensdag 19 januari 2022/ Carry

Het eerste dat we zien als we de gordijntjes open maken is dat de zee zich helemaal heeft teruggetrokken, het is eb. En het tegenover liggende eiland is te voet over de zeebodem te bereiken. “Zullen we even?” vraag ik Geer. Die is er meteen voor te porren, maar wél pas na zijn gebruikelijke glaasje jus d’ orange.
En dan gaan we ook meteen op pad, een beetje spannend is het wel. We hebben niet gekeken wanneer het weer vloed wordt, want dan zullen we terug moeten zwemmen. Als we het eiland op klauteren zien we dat het verschil in eb en vloed ruim 2,50 meter is. En dat is een heleboel water dat elke 6 uur opkomt en weer wegvloeit. De vissersbootjes liggen weer op het droge en de zich terugtrekkende zee heeft heel wat mooie schelpen achtergelaten, waarvan een klein gedeelte in mijn zakken belandt.
Lang blijven we niet op het eiland, de vloed mocht eens sneller komen opzetten dan wij (niet)weten.

Na een kop koffie rijden we naar Tavira. We hebben er gisteren alleen even wat boodschappen gedaan, maar nu zijn we terug om de stad te bezoeken. Dichtbij het historisch centrum vinden een plekje om het busje neer te zetten. Onder de brug is meer dan plaats genoeg. Het schijnt dat de stad nooit overvol is, zelfs niet in de zomer. Het wordt het ‘Venetië van de Algarve’ genoemd en is een van de schilderachtigste steden van de provincie. Tot de aardbeving van 1755 was Tavira een bloeiende stad die leefde van de tonijnvisserij maar daarna verzandde de rivier de Gilão, zodat schepen de stad niet meer konden bereiken en de handel niet meer floreerde.
Over de Ponte Romana lopen we het mooie centrum in en zijn meteen onder de indruk van de vredige sfeer. In het parkje zitten wat oude mannetjes druk te keuvelen. Op de vele terrasjes rond het zonovergoten plein is het al gezellig druk. Kleine authentieke winkeltjes, smalle straatjes en huizen die versierd zijn met veelkleurige azulejos. Via een labcache verkennen we het stadje, de binnenkant van de meer dan 30 kerken die het rijk is slaan we deze keer over. We hebben er al meer dan genoeg gezien deze vakantie. Vanaf de ruïnes van het Castelo de Tavira hebben we een prachtig uitzicht over de stad en het omringende landschap tot ver aan de zee. Op de steile trap naar boven worden we aangesproken door een (Belgisch) stel dat onder de indruk is van Baloe. Wanneer zij zegt dat het een ‘flinke’ hond is, zegt de man een beetje trots: “ En zij kan het weten, zij is keurmeester”. Jammer genoeg heb ik niet naar haar naam gevraagd maar ik weet wel dat ik haar nooit heb ontmoet in de ‘ring’ op een hondententoonstelling.

Inmiddels is het lunchtijd, we hebben de terrasjes voor het uitzoeken. Maar we kiezen er natuurlijk een dat volop in de zon ligt. Op nog geen 50 meter afstand liggen nog een stuk of 5 restaurantjes waarvan het terras nog niet in de zon ligt en waar dus ook niemand zit. De uitbaters ervan staan buiten een beetje te drentelen om wat passerende toeristen over te halen tóch naar binnen te komen. Ze krijgen ieder keer nul op het rekest en de terrasjes aan de kant waar wij zitten raken steeds voller.
En terwijl Baloe op dat ene kleine stukje schaduw tussen de stoeltjes ligt, genieten wij van onze lunch in de zon.

De vraag ‘wat doen we vandaag nog’ is snel beantwoord. Terug naar het mooie strand van gisteren. Het is een prachtige plek waar Baloe heerlijk de zee in kan en waar hij ook gewoon los kan rond lopen. De rest van de dag luieren we in de zon. Korte broek aan, af en toe even met de voeten in het water en voor de rest gewoon lekker niets.
Morgen dan tóch richting Spanje?

Route: geen
Gereden kilometers: 10
Voor Riet: ☀️😎 16°
Coördinaten slaapplek: N 037°07,163’ W 007°37,266’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour