door: Carry

Gisteravond:
Als Geer zijn biertje drinkt, loop ik naar de kiosk van Archelon om met de ‘zeeschildpadden-uit-het-ei-zien-komen-wandeling’ mee te gaan. In de 5 jaar dat we al op dit strand komen heb ik dit nog nooit gezien. In mei/ juni komen hier honderden Caretta Caretta’s om hun eieren te leggen. En ondanks dat ik in voorgaande jaren ook al een paar keer een nachtwandeling heb meegemaakt heb ik ook dát nog nooit gezien. Maar er wordt mij verzekerd dat er vanavond wat gaat gebeuren. Bij de kiosk is het inmiddels een drukte van belang. Ik dacht dat ík de enige gek was, maar het blijken er tientallen meer te zijn. Het strand is na 10 uur verboden voor iedereen, alleen de medewerkers van Archelon zijn er dan nog te vinden. Ieder uur controleren 2 groepen de stand van zaken bij ieder legsel. Over een afstand van een paar kilometer zijn dat er 300 . In de hele baai van Kyparissia zijn dit jaar al meer dan 3700 legsels door de vrijwilligers gecatalogiseerd en gemarkeerd. Het vooruitzicht om vanavond schildpadden te zien die net uit het ei zijn gekropen maakt iedereen een beetje opgewonden. We staan er net 5 minuten als een van de medewerkers een telefoontje krijgt dat er op 500 meter afstand een legsel is uitgekomen. Meteen zet de hele stoet zich in beweging, op weg naar de ...... emmer! Want daarin zitten de jonge dieren nu. Omdat het legsel zich vlak voor een volop verlicht hotel bevindt worden de dieren meteen opgevangen om op een donkere plek weer te worden uitgezet. Het gevaar is namelijk heel groot dat de diertjes door het licht van het hotel worden gedesoriënteerd, en dus niet de weg naar de zee vinden. En daar schiet Archelon dus te hulp, door de natuur een handje te helpen. We mogen in groepjes van 5 de dieren bekijken, maar er mag beslist niet gefotografeerd worden met flitslicht. Maar het blijft bijzonder om te zien, ook al zie ik ieder jaar weer de geboorte van mijn eigen schildpadden thuis. Alleen zijn deze zeeschildpadjes heel wat meer beweeglijk dan de kleintjes bij mij thuis. Die verdwijnen meteen onder de aarde en laten zich de eerste dagen niet meer zien. Ik blijf nog even kletsen met de medewerkster van Archelon en daarna moet Geer nog eens mijn enthousiaste verhalen aanhoren....

Ik word vanmorgen wakker en kan me dan alleen nog maar herinneren dat ik gedroomd heb over vrijwilligerswerk in Sri Lanka, was iets met olifanten en verdwaald zijn. En het busje nergens kwijt kunnen, slechte wegen, geen eten vinden. Pfff. Ik had het kunnen weten......

Na het ontbijt rijden we naar de ‘Neda watervallen’, volgens Miep ongeveer 35 minuten rijden de bergen in. Als ik naar de haarspeldbochten kijk op de kaart, kan ik me dat nauwelijks voorstellen. De eerste kilometers naar boven gaan inderdaad snel, de weg is geasfalteerd en het bochtenwerk valt hier inderdaad nog wel mee. Bij het bordje ‘Neda Watervallen, 3 kilometer’ begint de ellende: de ‘Doe maar niet Geer’ weggetjes. Ik heb ze al vaak genoemd en we hebben ze evengoed al vaak tóch gereden. Aan het begin van de onverharde weg naar beneden staat een bordje ‘werk in uitvoering, verboden in te rijden’. Maar het is inmiddels zo warm dat Geer er niet van overtuigd is dat er op dit moment Grieken aan het werk zijn en begint aan de afdaling. Het grind spat onder de wielen uit bij ieder bocht, kuilen die haast niet te omzeilen zijn en een smalle onoverzichtelijke weg. Bij iedere mogelijkheid die ik zie dat we eventueel kunnen omkeren zegt Geer: ‘nog een klein stukje maar’. Het zweet staat in mijn handen en net bij de laatste 50 meter van waaruit we echt niet meer achteruit omhoog kunnen en we dus wel vooruit moeten, ligt een diepe kuil. ‘Kut’ hoor ik Geer naast mij vloeken. ‘Was ook maar omgedraaid, luister ook eens een keer naar mij’ . Niet dat die zin veel helpt, want we moeten toch er doorheen. En met veel gemanoeuvreer lukt dat ook eindelijk. Een heel klein recht stukje en dan zien we een parkeerplaats. Alleen te bereiken met een 4wheel drive want de weg is hier zo’n 10 meter breed en vorm een soort parkeerplaats met veel diepe kuilen. Daarin hebben al heel veel mensen stenen gelegd om die een beetje berijdbaar te houden. Daar komen we niet en Geer stuurt de bus een beetje van de weg af, waardoor we zo scheef komen te hangen dat de deur van de koelkast open vliegt. Maar we staan en kunnen dan eindelijk op zoek naar de watervallen én de cache die hier verborgen ligt. Echt genieten kan ik niet, want: hoe komen we in Godsnaam weer veilig boven met het busje? Na nog een kilometer klauteren komen we bij een van de mooiste watervallen van Griekenland uit ( volgens de reisgids dan). Ik duik meteen het ijskoude water in om het angstzweet van me af te wassen, Baloe zwemt een klein stukje mee, die heeft er duidelijk niet zo veel zin in. En dan nog even op zoek naar de cache, die door de slechte verbinding hier in de bergen ook nog niet eens zo makkelijk te vinden is. Maar uiteindelijk kunnen we aan de terugweg beginnen: Cache gevonden, waterval gevonden en afgekoeld.
En dan is er de volgende uitdaging: de bus weer in de rijrichting naar boven te brengen!
Ik begin alvast grote keien te slepen naar alle kuilen waarover Geer dan naar die parkeerplaats kan rijden om te keren. En dan komt er een klein mannetje aan met een jeep (met 4-wheeldrive natuurlijk). Hij blijkt de redder in nood te zijn, zegt hij zelf, want elke dag komen hier wel een paar auto’s vast te zitten. “My stupid husband”, zeg ik tegen hem en wijs naar Geer. “ hij wilde hier naar beneden terwijl ik bijna huilde van angst”. “ It is all right,” zegt hij en streelt me even over mijn blote arm. Ik denk nog ‘laat maar strelen, als hij ons straks maar hieruit helpt’ en lach stralend naar hem. Je moet wat, toch?
Inmiddels is Geer op eigen kracht op dat kleine stukje kunnen keren, tig keer stekend, maar het is gelukt. Ik krijg nog even het telefoonnummer van de Griek, voor het geval dat er over 1 kilometer wat problemen kunnen zijn en dan kunnen we vertrekken. De diepe dwarse kuil die na 1 kilometer op onze weg komt, kan Geer met een aantal keer vooruit en weer achteruit rijden, met doorslaande banden toch nemen en dan zijn we na een paar km nog weer op de goede weg.
Tijd voor een hapje en drankje op een van de gezellige terrasjes van Kalo Nero.
We hebben weer genoeg avontuur gehad voor de rest van de vakantie . Van nu af aan wordt het alleen nog relaxen.......

Route: Kalo Nero-Kavakas-Sidirokastro-Plataria-Kalo Nero
Gereden kilometers: 60
Coördinaten slaapplek: N 037° 17. 774’. O 021° 41. 701’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour