Helaas, de allerlaatste blog al! Ik hoop dat jullie weer hebben genoten van alle verhalen. Mocht je binnenkort ook alle andere foto's willen zien (ik heb de beste foto's met jullie gedeeld) dan hoor ik dat wel ;). Ik wil jullie bedanken voor de leuke berichtjes onder de blog.

De wekker liep af om 5 uur 's ochtends. Ondanks dat ik enorm moe was, moest ik echt niet langer blijven liggen, want dan zou ik weer terug in slaap vallen. Ik stapte uit bed, maakte snel het bed op en liep in m'n pyjama rechtstreeks in het donker naar de woonkamer waar ik bijna alle spullen had gedropt gisteravond. Ik kleedde me aan, zette theewater op, smeerde 2 chapla's met aardbeienjam. Honger had ik totaal niet op dit moment, dus met tegenzin en veel vertraging duwde ik die broodjes naar binnen. Eén chapla liet ik liggen, want die ging ik sowieso niet meer eten. Eén chapla at ik op de andere deed ik in een boterhammenzakje en stopte ik in mijn handbagage voor het geval dat ik onderweg nog honger zou krijgen. Het was sowieso een spannende ochtend... Frederique en Marianne vertelden me meerdere keren dat ik er niet zomaar vanuit moest gaan dat het vliegtuig ging omdat zij ook al eerder hadden meegemaakt dat het vliegtuig zonder geldige reden of zonder piloot werd geannuleerd. Laten we hopen dat ik mee mag, want restitutie voor de andere vlucht zou er dan ook niet in zitten. Anne had mij gisteravond gezegd dat ze me zou uitzwaaien dus die kwam om 5:30 uur uit haar bed. Niet veel later kwam Tine ook. Rikke had gezegd dat ze me uit zou zwaaien, maar toen ik mijn laatste spullen van de kamer pakte, lag ze nog in bed. Heb haar toen bedankt voor alles. Toen ik weer terug in de woonkamer was, kwam Rikke toch uit haar bed. Ik vertelde hen dat ik het heel lief vond dat ze voor mij wakker waren geworden, maar dat het echt niet had gehoeven. Zij moesten vandaag weer naar het werk, dus hadden hun slaap hard nodig. Rikke hielp mij met mijn tas achterop mn rug doen. Ik gaf hen 3 een knuffel en Anne en Rikke liepen mee naar beneden om me uit te zwaaien. Ik was van plan een tuktuk aan te houden en daarmee naar kantoor te rijden, maar elke tuktuk zat vol. Onderweg dat ik naar kantoor liep probeerde ik nog meerdere malen, maar toen ik halverwege was, dacht ik dat ik beter gewoon door kon lopen nu hij goed op mn rug zat. Aangekomen om 5.55 uur bij kantoor belde ik aan. De bewaker deed voor me open en was zo vriendelijk Frederique te bellen dat ik er was. Niet veel later kwam Frederique. Frederique vroeg aan de bewaker of hij een taxi voor ons kon regelen. Even verderop in de straat stond een man die al naar ons riep dat hij een taxi had, maar even zijn auto moest halen. Frederique zei dat het handiger was als we naar het kruispunt liepen, want dan hoefde hij niet om te rijden, dan was hij al gelijk in de goede richting gereden. Maar de man wilde ons noodgedwongen voor de deur oppikken. Hij hielp mij met mijn spullen achterin leggen. Frederique en ik stapten achterin in. De man bracht ons naar het vliegveld. Bij het vliegveld aangekomen had de taxichauffeur al voor dat ik het wist mijn grote bagagestuk naar binnen getild. Terwijl ik mijn andere bagage uit de kofferbak van de auto haalde, was Frederique al met mijn bagagestuk bij de incheckbalie. Voordat ik kon gaan inchecken, werd mijn tas gecontroleerd op wapens en andere verboden middelen. Daarvoor moest ik het slot van mijn bagage halen en ging de security-man met zijn hand door mijn bagage voelen. Het is maar goed dat ik mijn was had gewassen haha. De security-man bracht mijn bagage naar de incheckbalie. De vrouw achter de balie vroeg of ik Spaans kon. Si un poco. Maar Frederique sprong mij bij om de vragen (die ik wel snapte) te beantwoorden. Ik kreeg mijn boardingpass en was dus in feite klaar om naar door de douane te gaan. Met Frederique liep ik nog langs souvenirkraampjes in de hal die er stonden voor Semana Santa. Daarna namen we afscheid van elkaar en liep ik naar de douane. Bij de douane was het totaal niet druk, maar er was wel een rij. Jassen in het bakje, laptop uit de tas, schoenen uit... Ik vind dat altijd zo'n stressmomentje. Je moet dat supersnel doen, want achter je staan ook allemaal mensen te wachten. En die zijn weer bezwaard als je een extra bakje nodig hebt om je spullen in te doen. Ik heb gemiddeld 4 bakjes nodig. Ik kon zo doorlopen, zonder gefouilleerd te hoeven worden. Ik duwde alles weer terug in de tas, schoenen aan, jassen omknopen etc.. Gelijk kwam ik al bij de wachtruimte. Omdat het vliegveld zo klein is, zijn er geen meerdere gates. We zagen door de ramen de mensen uit het vliegtuig stappen en niet veel later mochten wij instappen. Ik zat op een gangpadstoel met naast mij niemand en aan het raam een man. Wat ik raar vond was dat op de rijen achter mij, bij de nooduitgangen over de vleugel, helemaal niemand zat. Wie is dan de persoon die die deuren moet openen, mocht er iets gebeuren? Verder zat er nog een diva schuin voor me, die haar drinken opgewarmd moest hebben, die haar spullen niet onder de stoel wilde, die haar make-up niet kon vinden blablabla. Door haar hadden we bijna vertraging op onze vlucht en ik had al niet zo'n grote overstap volgens mij in Lima. Het vliegtuig steeg op, richting Lima. Ik heb op de vlucht een beetje gedoezeld. Bij aankomst in Lima moesten we nog heel lang over de baan rijden. In Lima moest ik weer mijn bagage van de band halen en opnieuw inchecken. Ik had het geluk dat mijn bagage als één van de eerste bagagestukken op de band kwam. Snel naar de incheckhal. Van de aankomsthal naar de vertrekhal kan je niet zomaar komen, daarvoor moet je eerst naar buiten, een stukje lopen en dan weer naar binnen. Het was heel druk in de vertrekhal, vooral voor dit tijdstip vond ik. Ik wilde naar de incheckbalie van Air Europa lopen en zag dat er een mega-lange rij stond. Shit shit shit, heb ik weer. Gelukkig kon ik wifi bemachtigen, dus heb even laten weten dat ik was geland. Om 15:41 uur Nederlandse tijd stond ik in de rij en om 17:29 uur zat ik in het vliegtuig. En ik ben van de incheckbalie in één rechte weg het vliegtuig in gelopen. Ze waren al aan het boarden toen ik bij de gate aankwam, dus ik heb wel een tijdje staan wachten totdat ik mijn bagage kon inchecken. Bij de incheckbalie vroeg ik of het mogelijk was om een raamstoel te hebben. Dat kon die vrouw niet voor mij regelen want het vliegtuig zat schijnbaar helemaal vol. Toen ze me de boardingpass gaf, zag ze zelf dat ik geluk had, ik had een raamstoel op de lange vlucht (Lima naar Madrid), maar op de vlucht van Madrid naar Düsseldorf zou ik dat niet hebben. Daar was ik natuurlijk wel heel blij mee. Bij de douane was ik vergeten mijn laptop uit mijn tas te halen. Omdat ik in één rechte weg het vliegtuig in liep, had ik niet eens de tijd gehad om naar het toilet te gaan, maar ik moest eigenlijk wel. Nog voordat het vliegtuig vertrok ben ik in het vliegtuig naar het toilet gegaan. Naast mij zat een heel jong stel, die soms een beetje te klef waren. Het duurde heel lang voordat we konden opstijgen, omdat er aantal vliegtuigen voor ons in de wachtrij stonden en er vliegtuigen moesten landen. Toen wij opstegen stonden er nog 8 toestellen te wachten. Eigenlijk moest ik deze vlucht goed slapen om met het tijdverschil mee te gaan, maar de eerste paar uur was ik totaal niet moe. Het was overigens heel warm in het vliegtuig want de zon stond recht op het raampje en in dit vliegtuig kan je niet zelf de airco reguleren. Ik bleef wakker tot het eerste eet-moment, want dat kon ik ook echt niet gaan overslaan. Weer had ik de keuze uit pasta of kip. Weer koos ik voor pasta. Er zat ook een gebakje bij, maar dat vond ik niet zo lekker. Na het eten probeerde ik weer te slapen. Weer lukte het niet. Ik wist me ook geen fijne houding aan te nemen. Ik keek twee films: The greatest showman en Finding Dory. De keuze was namelijk erg beperkt. Omdat ik me moest focussen op het Engels dat werd gesproken in de film en ik het maar via 1 oortje kon horen, werd ik vanzelf een beetje moe. Waarschijnlijk ook door de lange zit. Uiteindelijk heb ik denk ik een half uur weten te slapen. Als ontbijt kregen we een soort van pizzabroodje. Toen het vliegtuig landde wilde ik ook zo snel mogelijk weer mijn benen strekken. Ik was niet de enige die dat dacht, want voor ik het wist stond iedereen al te dringen bij de deur. De deur ging na enige tijd open. Ons werd geïnformeerd door de crewleden dat we ons paspoort bij de hand moesten houden. Zelfs in de slurf van het vliegtuig naar het vliegveld stonden mensen te controleren of je een paspoort bij had. Europa wil natuurlijk geen illegale vluchtelingen ontvangen. Op Madrid airport ging ik gelijk even naar het toilet. Bij de security mocht je niet door het poortje lopen voordat je bagage door de scan was, dus dat hield de boel op. Ik was door het poortje en mij werd medegedeeld dat mijn camera uit de cameratas moest worden gehaald en ook in een apart bakje moest worden gelegd. Dus ik moest terug terwijl de rest van mijn spullen daar nog open en bloot achter de scan lag. In Madrid had ik veel meer tijd over. Ik nam een stoel bij de gate en appte weer naar huis. Toen er nog niet geboard werd op het tijdstip dat op mijn boardingspass stond, schoot ik even in paniek: zat ik dan toch bij de verkeerde gate? Ik keek nogmaals of ik goed zat en dat bleek ook zo te zijn. Niet veel later moesten we ons opstellen om te boarden. Er waren echt heel weinig mensen bij de gate, was dit echt alles? Plaatsgenomen in het cityhopper-toestel, werden de deuren dichtgedaan. Ik zat op een stoel die aan het gangpad was. Maar omdat het vliegtuig voor 80% leeg was had ik gewoon hele rijen voor mij alleen. Iedereen in het vliegtuig nam zowat een eigen rij om even languit te kunnen liggen. De stewardessen hadden ook niks te doen, want niemand hoefde iets te eten of te drinken. Ik viel op deze vlucht in een diepe slaap, ondanks dat ik het gevoel had dat het vliegtuig niet heel stabiel in de lucht hing. Binnen 2,5 uur arriveerden we op Düsseldorf Airport. Ik had nog wel paar uur willen slapen, maar ik was blij dat de lange reis er bijna op zat en mijn ouders weer kon zien. Ik liep naar de bagageband en mijn bagage kwam als 5de van de band. De bagagekarretjes op Dusseldorf airport kosten geld. Ik had geen zin om daar mijn geld aan uit te geven. Dan maar weer achterop mijn rug. Er staat toch een heel team mij op te wachten om mijn bagage naar de auto te slepen. Met mijn bagage liep ik naar de aankomsthal. In paar seconden van tijd stond opeens mijn allerbeste en liefste vriendin voor mn neus. Ik heb nog paar keer Nee nee Nee het is niet waar geroepen, haar hard omhelst en samen gehuild van blijdschap. Wat een verrassing! Mam en pap zaten even verderop aan een tafeltje, maar zij kwamen ook naar mij toegelopen. Samen dronken we nog wat voordat we met de auto weer naar huis gingen. We gingen eerst nog langs het huis van mijn vriendin om haar af te zetten en een house-tour te krijgen, want zij had de sleutels van hun huis gekregen toen ik in Ayacucho was. Toen mijn vriendin ons weer uitzwaaide, waaide de voordeur dicht, waardoor ze zichzelf had buitengesloten. Gelukkig kon ze via de achtertuin van de buren achterom bij haar naar binnen. Wij reden nog even langs de Jumbo en gingen daarna echt naar huis. Echt het einde van de reis. Blij om weer thuis te zijn.

Geschreven door Readandtravel