Even een korte introductie voor iedereen die meer wil weten over mijn stage. Ik studeer Manager Travel Trade in Breda en ga nu voor 5 maanden stage lopen in Kathmandu bij Evergreen Tours. Deze stageplaats heb ik zelf geregeld nadat ik paar keer heb gesolliciteerd op vacatures van school uit. Chitra, mijn stagebegeleider, is chairman van Nepal voor de stichting Global Exploration waarmee mijn zus en ik meerdere ontwikkelingswerkreizen hebben gemaakt. In 2009 is zijn dochter bij ons in het gastgezin geweest en sindsdien hebben we geregeld contact. Dit contact is vergroot nadat mijn zus met Global Exploration naar Nepal is geweest en paar jaar later Chitra voor een uitwisselingsprogramma bij ons in het gastgezin terecht kwam. Ik heb gekozen voor een stage in het buitenland , omdat ik graag in die 5 maanden mijn Engelse taalvaardigheid naar een hoger niveau wil tillen aangezien dit een belangrijke voertaal is binnen de sector. Ook is het buitenland een gelegenheid om jezelf nog meer te ontwikkelen (zo zie ik het tenminste). Tot slot is het een kans en uitdaging die ik graag wil nemen.

Wat een rare dag in Nederland! Word ik wakker met het zonnetje in mijn gezicht (kunnen we niet vaak zeggen in zo'n kikkerlandje). Tijd om maar eens uit bed te gaan. Een laaste lekkere douche om me even op te frissen. Mama had al voor een lekker ontbijt gezorgd dus ik kon zo aan tafel schuiven. De laatste dingen in mijn koffer, de laatste kopieën en de laatste telefoontjes en apptjes van vrienden en familie. Nog even naar de bank om nog wat zaken te regelen; dat kon de afgelopen dagen niet, omdat het carnaval was. En dan was 't zo ver.... ready to go. Onderweg nog met mijn gezin ergens gegeten en cadeautjes uitgepakt zoals een hamamdoek en een hip vriendenboek met opdrachten; dus wanneer jullie foto's van een roze knuffel op Facebook zien dan weten jullie waarom. Na een gevulde maag gingen we verder naar Schiphol. Op Schiphol heb ik nog wat tulpenbollen gekocht aangezien mijn stagebegeleider deze graag wilde hebben voor in de eco-lodges. En toen mijn koffer gaan inchecken. Mam had al gezegd dat ze mijn overbagage wel zou betalen als dat het geval zou zijn, super lief natuurlijk! Maar ik kon het geldboompje van mijn ouders gelukkig laten groeien, aangezien ik geen overbagage had. Terwijl de rest van het gezin even verderop stond te wachten tot ik klaar was (en pap van elke seconde een moment wilde vastleggen; of had ie liever oog voor Caroline Tensen van 1 tegen 100 die naast me stond? wat ik natuurlijk weer eens niet door had), probeerde ik mijn koffer in te checken. De mevrouw die mij hielp vond het raar dat ik een enkele vlucht had geboekt waardoor het inchecken wat langer duurde; ze vroeg om mijn visum etc. Nadat mijn koffer naar het vliegtuig was gestuurd kwam het moeilijkste gedeelte van de dag en misschien wel van deze hele stage periode: het afscheid nemen. Ondanks dat ik al van veel vrienden afscheid had genomen door middel van een afscheidsparty, carnaval of een gezellige dag, waarvoor ik jullie allemaal nogmaals wil bedanken, komt het besef pas als je ECHT gaat. Na veel knuffels, kussen en 'speeches' moest ik dan maar echt gaan. Terwijl ik wegliep vloeide mijn tranen, terwijl mijn gezin waarschijnlijk alleen een lach en een zwaai zag.
Bij de douane werd ik niet heel vriendelijk ontvangen en mocht ik alle spullen in het bakje leggen (ook die bergschoenen aan en uittrekken terwijl er een rij achter je vormt). Mijn handbagage werd (zoals bijna gewoonlijk) eruit gepikt omdat ze op de scan iets verdachts zagen... Maar toen ik later mijn tas wilde pakken was alles in orde en werd hij niet eens opengemaakt. Ohja, en ook dit keer ging het poortje bij mij af...Ik moest wachten op een vrouwelijke collega die me kon fouilleren, die even verderop een thee-kransje stond te houden. Daarna door de zelfscan waar enorme rijen stonden. Ik ging mee in een rij terwijl ik alvast mijn paspoort uit mijn tas probeerde te halen, had ik eindelijk mijn paspoort, bleek dat ik tussen 2 rijen in stond...Nadat ik door de zelfscan was, ben ik meteen naar de gate gelopen en heb ik daar nog geappt en gebeld met vriendinnen en mijn gezin. Tot het tijd was om te boarden. Lekker in de A380 van Emirates naar Dubai! :) Online had ik al een plaats gereserveerd, namelijk 58K, echt een aanrader als je bij het raam wil zitten en wil kunnen slapen, want dat stuk tussen twee ramen zit precies goed (ramen zijn te ver van je stoel af). Ik wist nog niet of er iemand naast me zou komen zitten. Uiteindelijk kwam er een Nederlands stel naast mij zitten, ze gingen voor 2 weken naar de Malediven (chill leven). Tijdens de 6 uur durende vlucht heb ik Bridget Jones Baby gekeken, ben ik in slaap gevallen en heb ik daarna nog een deel van Me Before You gekeken. Het eten heb ik afgestaan aangezien ik nog vol zat van het avondeten. Om 7.00 uur kwam ik aan in Dubai, na een hele fijne vlucht. Iedereen gaat altijd als een malle staan zodra het vliegtuig is geparkeerd, dus ik dacht laat ik maar eens rustig aan doen aangezien ik een overstap had van 4.35 uur. Buiten stond een bus te wachten waarin iedereen moest instappen en je naar de terminal bracht. Deze rit duurde langer dan ik had gedacht (een kwartier tot half uur) ! Bij die terminal aangekomen, vroeg ik maar voor de zekerheid waar ik heen moest. Een man vertelde me dat ik even plaats moest nemen op de daarvoor bestemde banken. Even later mocht ik instappen in een pendelbusje. Laat ik nu net de verkeerde plek hebben gekozen waardoor mijn benen in een hoek van 20 graden zaten ofzo doordat er een of andere tank daar lag... De buschauffeur bracht ons naar een terminal waar iedereen wilde uitstappen omdat die terminal overeenkwam met de boardingpas, maar de buschauffeur schreeuwde en vertelde ons dat iedereen die met FlyDubai vliegt naar een andere terminal wordt gebracht. Wat bleek nu.. we moesten met dat kleine pendelbusje in die oncomfortabele houding nog een half uur rijden totdat we de overkant van het vliegveld hadden bereikt. Dit lijkt misschien overdreven, maar Dubai Airport is heel erg groot (bekijk eens dat programma op National Geografic volgensmij) en je mag er maar max 25 km/uur rijden. Maar guys ik kwam bij de juiste terminal! Daar ben ik ook meteen naar de gate gegaan. Ik nam plaats naast een mevrouw en zij begon een gesprek met mij. Ze kwam uit Frankrijk en ging ook naar Nepal. Ze ging daar les geven aan kinderen, naar het klooster en vervolgens ging ze een hiking maken. Grappig is dat het gesprek in half Frans half Engels verliep aangezien deze mevrouw beter Frans dan Engels sprak en ik beter Engels dan Frans, want helaas is mijn frans al weer aan het wegzakken :( Daarna ging een Franse meneer nog met mij praten, maar deze meneer sprak zo onduidelijk... dat het gewoon een beetje awkward eraan toe ging en ik maar ja en amen knikte... haha. De vlucht die voor ons vanaf dezelfde gate vertrok ging naar Djedda (vlak bij Mekka) op deze vlucht ging IEDEREEN in wit gekleed en op badslippers/blote voeten aan boord. De meeste hadden twee witten handdoeken omgeslagen als kleding. Een apart gezicht. En wat mij ook meteen opviel is dat iedereen in Dubai allemaal achter elkaar in de rij gaat staan in plaats van een rij van 3 mensen dik, wanneer men gaat boarden. Na 2 uur wachten kon ik boarden en weer in een bus instappen. Deze bus ging ook weer superlangzaam naar het vliegtuig. Wat erna gebeurde lezen jullie in de volgende blog: 2 maart.

Geschreven door Readandtravel