Omdat we zo vroeg waren geland kon ik voor mijn gevoel ook gewoon rustig wachten tot er plaats was om het vliegtuig uit te gaan. Daar moest ik weer door een security check en volgde ik de bordjes "connecting flight". Gelukkig stond er al gate 18 op mijn boardingspass en was dit ongewijzigd gebleven. Bij de gate waren geen stoelen waardoor ik op de grond plaatsnam, zoals meerdere deden. Daar heb ik nog even wat foto's gesorteerd op mijn laptop omdat ik geen veilige verbinding kon maken met internet. Ik raakte nog aan de praat met een man die ook vroeg of ik geen internet had. Boven ging ik nog even naar het toilet voordat ik in de rij moest gaan staan voor mijn volgende vlucht. Het boarden ging vrij snel. Daarachter was wel een wachtruimte. Elke keer als ik alleen ben en moet wachten ofzo dan slaan je gedachtes weer op hol en denk je aan alle belevenissen van de afgelopen maanden. We werden weer met de bus naar het vliegtuig gebracht en konden daar weer instappen. Dit keer wilde ik mijn tas niet onder mijn stoel, want ik had zo kreupel gezeten. Nu vloog ik weer met Oman Air. Dit vliegtuig was wel een stuk groter, maar deze vlucht was ook ongeveer 6 uur en de vorige ongeveer 4. Dit vliegtuig had een opstelling van 3-4-3 stoelen (streepjes betekenen gangpaden en nummers het aantal stoelen naast elkaar). Ik zat weer aan het raam. Toen ik net zat werd er door de speakers omgeroepen dat het boarden al klaar was. Meer dan de helft van het vliegtuig was nog leeg en het mooiste ik had een hele rij van 3 stoelen voor mij alleen. Ideaal om nog even wat uurtjes te slapen zonder dat je in een opgekropte houding zit. Ik heb dus ook mijn benen over de stoelen gelegd en mijn kussen tegen het raam. Er waren weer geen leuke films om te bekijken.
Ik kreeg ontbijt aan boord waar ik kon kiezen uit ei, worstjes of vegetarisch. Ik koos voor ei maar toen ik het open maakte bleek het worstjes te zijn met ei. Misschien zei ze het dan ook anders en heb ik niet goed geluisterd. Ik ging bijna over mn nek toen ik alles proefde.. sorry dit was echt niet smakelijk. Uiteindelijk alleen een bolletje, fruit en yoghurt gegeten en water gedronken. Goed genoeg voor even.
Boven de wolken zag het er zo zonnig uit voordat we gingen landen, maar eenmaal door het wolkendek heen (wat voor turbulentie zorgde) bleek het een regenachtige dag te zijn in Frankfurt. Net als in films zorgde het niet alleen voor natte ramen aan de buitenkant van het vliegtuig maar ook aan de binnenkant. Wat wilde ik toch graag weer het eerste vliegtuig richting Kathmandu terug pakken.
Nu kwam het moeilijkste van de reis. Ik moest nu maar gaan uitzoeken op Frankfurt Airport waar ik mijn ticket voor mijn laatste vlucht kon krijgen. Chitra kon namelijk niet online inchecken bij Lufthansa. Eerst maar weer door de douane en paspoortcontrole. Ik heb 5 mensen moeten vragen waar ik heen moest om dat te regelen en ze waren allemaal niet duidelijk. Een man begreep me niet eens waardoor ik maar heb gezegd okee doei ik zoek het zelf wel. Uiteindelijk heb ik na heel lang zoeken maar bij een apparaat geprobeerd of het daar kon. Ja hoor na paar minuten was het gefixt! Yes nu kon ik zonder zorgen naar de gate en daar wachten tot boarding time. Hier kon gelukkig wel verbinding worden gemaakt met internet en nam ik dus even contact op met papa omdat die natuurlijk graag wilde weten of ik was geland. Hij vroeg of hij me moest halen in Frankfurt maar ik zei nee kom naar Amsterdam want mijn bagage gaat ook naar Amsterdam en anders moet ik hier nog 4 uur wachten terwijl ik al achter de douane ben etc.
Om 08:45 uur konden we boarden voor mijn laatste vlucht. Ook hier was het vliegtuig nog half leeg. Er zat een stoel tussen mij en een meneer. Ik heb weer liggen slapen terwijl het maar 40-50 minuten vliegen was. Vlak voordat de landing werd ingezet en het lampje van de riemen al aan was gingen mensen nog even bagage uit de rekken halen of gingen er nog mensen naar het toilet. Ik werd opeens aangetikt door de stewardess dat het tafeltje naast mij ingeklapt moest worden. Die meneer was pleiten. Op het tafeltje lag nog de bril van meneer maar ik klapte het tafeltje in en hield de bril wel even vast. Ik wilde namelijk ook niet dat meneer op de bril zou gaan zitten als ie terug zou komen en ik het op zijn stoel gelegd zou hebben. Maar meneer zag dat en stond gelijk naast me voor zijn bril. Daarna nam hij ergens anders in het vliegtuig plaats want tijdens de landing zat er niemand op mijn rij.
Ik landde met een stuiter op Amsterdam. Ik kon ook vrij snel uit het vliegtuig en doorlopen naar mijn bagage. Ik liet mijn ouders weten dat ik was geland en naar mijn bagage ging. Daar aangekomen stonden 2 vluchten uit Frankfurt op het scherm. Welke vlucht was nou van mij? want anders sta ik dadelijk bij de verkeerde bagageband te wachten... dus ik keek snel even op mijn boardingspass. Ik liep naar de bagageband en ik denk na nog geen 15 minuten kwam mijn bagagestuk al van de band rollen. Wow zo snel heb ik het nog nooit gehad. Wat fijn! Ik liep met mijn volle karretje naar de aankomsthal. 3x raden wie er om mijn nek vlogen? Niemand! hahah. Mama en papa waren er nog niet. Ik kon er wel om lachen, maar ergens was ik moe van de vluchten en wilde ik snel naar huis om te douchen. Ik mocht al naar buiten lopen en naar de kiss and fly lopen waar pap me meestal ophaalt of afzet. Daar waren ze ook nog niet. Brr... toch wel fris in Nederland. Met een fleecevest en een jas aan wachtte ik nog maar even op mijn ouders. Ja hoor daar waren ze dan! Na een dikke knuffel kon ik in de auto stappen.
Onderweg zijn we nog gestopt om te ontbijten bij La Place. Jammie wat was het lekker om weer een vers stokbroodje te eten. Van daaruit zijn we weer verder gereden naar huis. Thuis aangekomen was ik verrast van de versieringen aan het huis. Mama en papa hadden Nepalese vlaggen opgehangen en een spandoek uit het raam gehangen met "Namaste Kanchi" (Hallo/Welkom jongste dochter). Verder hingen er nog gewone vlaggen met "Welkom thuis" erop geschreven en roze ballonnen aan de deur, maar dat was een raadsel van wie die waren. Mama en papa dachten de buren, maar ik dacht zelf al aan één van mijn beste vriendinnen van de biggengroep (het roze biggetje waar ik heel lang geleden over had getypt).
Ja hoor paar dagen later kreeg ik een berichtje van mijn vriendin dat het inderdaad een actie van haar was, dankjewel Knurrie!

Dames en heren dit was dan de allerlaatste blog van dit avontuur. Ik wil ook jullie bedanken voor al jullie lieve berichtjes en steun tijdens mijn leventje in Nepal. Ik hoop jullie binnenkort weer te amuseren met een volgend reisblog.
Ben je benieuwd naar alle foto's (2100 foto's/video's koekoek)? maak dan even een afspraak, want het duurt nogal ff voordat je alles hebt gezien.

Geschreven door Readandtravel