Ik ging vandaag weer naar het werk. Op hebt werk was nog niemand dus een goed moment om mijn stageverslag te maken. Elina kwam even later ook, maar haar computer krijgt ze elke dag niet aan de praat daarvoor heeft ze Chitra nodig. Chitra was er vandaag niet. Hij had ons niet laten weten waar hij naar toe was. Toen Elina belde wat we konden doen nam hij ook niet op, maar hij stuurde niet veel later een berichtje naar Elina dat hij naar een bijeenkomst over TripAdvisor was en dat hij tot 17 uur zeker weg zou zijn. Hij zei ook dat hij even zo gauw niet wist wat we konden doen, dus hij zei dat we wel naar huis mochten. Elina en ik besloten dus ook om de werkdag te beëindigen. Ik kon net zo goed op de hotelkamer mijn stageverslag maken. Elina heeft me toen dus afgezet bij het hotel. Mama en papa waren met z'n 2’en winkelen en ome Jan en Marja dus er was niemand bij het hotel. Ik besloot even mijn tijd goed te gebruiken door op de hotelkamer aan mijn stageverslag te werken. Niet veel later kwam k erachter dat ome Jan en Marja terug waren, maar omdat ik even een vooruitgang wilde maken besloot ik om niet naar beneden te gaan, want daar zou ik ook geprikkeld worden van dingen die om me heen gebeuren. ’s Middags heb ik wel even lekker op het terras gezeten, gekletst en Japanse puzzels gemaakt.
Als avond eten zouden we naar Le Bistro gaan die lag vlak bij Hot Bread volgens google maps. Eenmaal in die straat aangekomen konden we het niet vinden en iedereen die we er naar vroegen hadden geen flauw benul waar we het over hadden. Tja dan gaan we maar ergens anders naartoe. Ome Jan en Marja wilden graag weer bij New Orleans eten, maar wij dachten daar wel anders over. Als het eten zo kan verschillen in een dag dan hoef ik daar niet meer terug te komen. We zijn toen doorgelopen naar Hotel Kathmandu Guest House. Marja wilde eerst even weten of de menukaart echt duur was, want een meisje die bij ons in het hotel zat zei dat het daar best prijzig was. We liepen door de tuin van het hotel naar het restaurant. We bekeken de menukaart en het viel echt heel erg mee met de prijzen dus we besloten om buiten een plekje te nemen. Er waren mannen muziek aan het maken op trommels en een dwarsfluit om geld op te halen voor het heropbouwen van Gorkha en de gebieden daar omheen die getroffen zijn door de aardbeving. We hoefden geen cd, maar hebben wel wat kleingeld gegeven, omdat ik op foto’s van Chitra heb gezien dat deze mensen het echt niet makkelijk zullen hebben.
Na het avondeten zijn we nog naar een winkeltje gegaan. Mijn oudste zus wilde namelijk naast het leren tasje wat we al voor haar hadden gekocht ook nog een metaal tasje. Mama en papa waren vanmorgen al langs dit winkeltje gegaan om foto’s te maken toen zei de vrouw dat het 2500 rupies kostte. Nu zat er in de winkel een man en hij zei dat het 3500 rupies koste. Natuurlijk nemen wij die niet mee als ze opeens 1000 rupies meer vragen. We zeiden tegen die man dat die vrouw 2500 rupies zei. Dat geloofde hij niet. Wij lieten hem foto’s zien die we in zijn winkel hadden gemaakt en hij zei dat we bij een andere winkel waren geweest. Wij lieten hem blijken dat we gelijk hadden. Hij zei toen hij kost 3500 rupies maar je mag hem meenemen voor 3000 rupies. We kregen de prijs niet lager dus zijn we weggelopen. Hij keek ons nog na, maar ach we trokken ons er niks van aan. We gingen terug naar het hotel. Papa en mama hadden vandaag ook de tas voor mijn andere zus gekocht.
In het hotel heeft papa geprobeerd in te checken want dat was ome Jan wel vanmorgen gelukt, maar papa nog niet. Papa was er een beetje door geïrriteerd en gestrest dat het bij papa en mama nog niet lukte. Helaas ging ik hierdoor ook heel laat pas slapen en werd ik ook geïrriteerd.

Geschreven door Readandtravel