Heey allemaal!

Welkom (terug) op mijn reisblog. Op dit blog lees je mijn reisavonturen en reis je met mij mee tot in details (vandaar ook readandtravel). En dit keer gaat dit avontuur naar Peru! Eén maand lang zal ik verblijven in de omgeving van Ayacucho (gelegen op ongeveer een hoogte van 2700 meter) en Quinua (gelegen op een hoogtr van ongeveer 3300 meter). Hier ga ik een bestemmings- en concurrentenanalyse uitvoeren voor QuinuaQ als onderdeel van mijn afstudeeronderzoek: een productontwikkelingsonderzoek naar het opzetten en in de markt zetten van een spirituele tour. Daarnaadt zal ik een “extra onderzoek” uitvoeren door ongeveer 5 Peruvianen te interviewen en hun wensen en behoeften ten aanzien van een spirituele tour te achterhalen. Ik hoor je al denken: “kan je Peruviaans spreken dan?”. In Peru spreken ze Spaans y sí, hablo un poco español (vertaling: en ja, ik spreek een beetje Spaans). Ik heb 2 jaar Spaans gehad tijdens mijn opleiding (toerisme en recreatie), maar het is wel al een groot gedeelte uit het geheugen verdwenen. Tijd om dit weer op te frissen, want Spaans is een mooie taal. De interviews neem ik overigens af samen met een gids (Kimberly), die alles van het Engels naar het Spaans zal vertalen en vice versa. In Ayacucho spreken ze namelijk nauwelijks Engels, doordat er nog weinig internationaal toerisme is.

QuinuaQ wordt een Peruviaans toeristisch trainingscenter (TTC) waar jaarlijks 100 jongeren uit de armste regio’s van Ayacucho (Peru) worden opgeleid in de toeristische branche of in vrijetijds- of hotelmanagement. Met de nadruk op “wordt”, ja. Er wordt namelijk nog aan de locatie gebouwd. Uiteindelijk komt er een restaurant en een touroperator, die gaan opereren op een duurzame manier, grotendeels gerund door de studenten. Daarnaast komt er een winkeltje waar de producten die de Mamitas (alleenstaande moeders) maken, worden verkocht. Via deze weg verdienen zij een eerlijk salaris om hun gezin te onderhouden.

Hoe kom ik in godsnaam bij een bedrijf in Peru?
Grappig genoeg wilde ik noet afstuderen in het buitenlan, wat dit voor een groot deel is. Ik wilde gewoon een afstudeeronderzoek doen bij een Nederlands bedrijf in de hoop daar na het onderzoek gelijk aan de bak te kunnen. Heel lang wist ik ook noet waarin ik onderzoek wilde gaan doen. Er is zoveel aanbod in toeristische marketing, maar dat is wat ik al in Nepal heb gedaan. (Side note: de blogs van Nepal staan ook nog steeds online, mocht je het leuk vinden om die ook (nog eens) te lezen). Ik wilde iets anders, iets wat ik leuk vind, iets waar ik meer kennis over wilde vergaren, iets waar ik mijn creativiteit in kwijt kan. Maar wat dan? Ik dacht dat ik later verder wilde met mijn minor (place making and shaping destinations), ondanks dat ik nog niet eens was begonnen aan de minor… haha. Ik maakte met een designprogramma een afbeelding van een oproep voor een onderzoek omtrent product/destinatie ontwikkeling, marketing en/of sales en het creëeren van experiences. Hey! Daar is marketing weer. Ja, marketing en design is wel iets wat ik nog steeds leuk vind, dus het was het overwegen waard als iemans er een goes aanbod voor had. Ohja, in tegenstelling tot veel medestudenten van mij, had ik niete en bepaalde voorkeur voor een bedrijf waar ik graag bij wilde afstuderen. Dat neemt niet weg dat ik wel bedrijven heb benaderd die in hetzelfde straatje liggen als mijn interesses. Ik plaatste deze oproep onder andere op Facebook en LinkedIn. Diverse vrienden waren zo vriendelijk deze oproep te delen, zo ook mijn oudste zus. Niet veel later ontving mijn zus al een reactie op het gedeelde bericht van Frederique. Frederique is mijn opdrachtgever voor dit onderzoek. Mijn zus is al eens in Peru geweest met Global Exploration (waarmee ik ook 2 reizen heb gemaakt) en heeft wel eens contact met Frederique. Ik kende Frederique dus al indirect. Ik stond open voor elk vraagstuk. We raakten in contact en al snel werd voor mij duidelijk dat dit bedrijf volledig bij mij past: zet zich in voor de lokale bevolking, innovatief, onderneemt duurzaam en tevens opd e toekomst gericht. Waarom nog verder zoeken naar iets anders dan? Ik was uiteindelijk vrij in het kiezen van een onderzoek, maar Frederique had mij wel aangegeven dat ze in de toekomst hun tourassortiment graag wilde gaan uitbreiden met een spirituele tour. Hey! Daar komt die productontwikkeling weer om de hoek. Nu wist ik het zeker, dit wordt mijn afstudeeronderzoek.
Tijdens mijn minor kon ik er voor kiezen om naar Brazilië te gaan, maar ik heb toen voor Antwerpen gekozen. Het geld wat ik daarmee heb uitgespaard kan ik nu weer mooi investeren.

Vanadaag begon dat avontuur naar Peru! Ik was vanmorgen al vroeg wakker. Al rond een uur of 6. Ik heb wat liggen draaien en kwam niet verder in slaap terwijl ik wel heel moe was. Rond 7:30 uur werd ik gewoon gek van mezelf. Waarom kon ik niet even slapen, al was het een half uurtje. Was ik onbewust al vol met stress? Inpakstress, bang iets te vergeten, stress dat ik de laatste dingen nog moest doen en niet eens meer kon onthouden wat allemaal? Tijd om mij bed uit te komen. Ik ging even kijken of mama al wakker was. Ja, die was al wakker. Ik nam een douche en ging met mijn moeder nog even tanken en broodjes halen bij de Jumbo. Onderweg naar het tankstation ratelde mijn moeder en ik, zoals bij het boodschappenspel.van MAX Geheugentrainer, de dingen op die ik had gezegd nog te moeten doen, zodat ik deze even op kon schrijven. Heerlijk nog even genieten van een ontbijtje met lekkere harde broodjes en een glas jus d’orange. Gelijk na het ontbijt aan de slag. Op naar de winkel: oplader voor telefoon, paraplu, cinnarizine (reistabletten), kapper en hoogteziektetabletten. Ik was maandag bij Ease Travel Clinic geweest om me te laten informeren of ik nog inentingen nodig had, en zo ja dat die dan meteen gezet konden worden. Ik bleek alle vaccinaties voor Peru te hebben en hoefde dus geen malariatabletten of een gele koorts vaccinatie. Ik dacht op dat moment dat Ayacucho en Quinua, onder de 3000 meter hoogte lagen, maar Quinua blijkt erboven te liggen. Boven de 3000 meter kan je last krijgen van hoogteziekte. Dat eil ik natuurlijk joet hebben. Bij de apotheek kreeg ik de hoogteziektepillen niet mee, want ik had geen recept. Terug naar huis. Thuis belde ik naar Ease Travel om te vragen of ze nog een recept konden uitschrijven. De assistenten waren op dat moment in overleg en zouden me later terugbellen. “Please voor 14:00 uur” zei ik nog “want ik vertrek vandaag al!”. Gelukkig belde een assistent niet veel later op met het nieuws dat ze me een recpt ging uitschrijven. Hop, snel die auto weer in en op naar de apotheek. Mijn streeftijd was 13:30 uur klaar te zijn met alles. Zo konden we (pap, mam en ik) van te voren nog ergens gaan lunchen en zouden we op tijd aankomen op het vliegveld van Düsseldorf. 13:30 uur was de tijd waarop ik nog bij de apotheek stond… die streeftijd was dus niet behaald. Dat was niet het enige… ik was toen nog niet klaar om de net gewassen was en alle net gekochte spullen in mijn reisbagage te proppen en een kopie te maken van alle reisdocumenten. Terwijl ik mijn reisbagage verder inpakte, heeft pap mijn documemten gekopieerd. De paraplu die ik had gekocht paste op geen enkele manier in mijn bagage. Rond 14:30 uur was ik klaar om te gaan. Maar ja we hadden nog niet geluncht. We zijn onderwegnog even langs de Albert Heijn gegaan en hebben dus onderweg krentenbollen gegeten en fruitdrankjes/melk gedronken. Onderweg naar Düsseldorf en nog steeds niet beseffen dat ik morgen als het allemaal goed gaat, in Peru, een andere wereld zou belanden. We reden richting Düsseldorf en dachten opeens dat we fout gingen. We namen de eerstvolgende afslag om om te keren, maar we reden in eerste instantie wel gewoon goed dus zijn we nog eens gedraaid. Later kwamen we erachter dat we toch wel anders hadden gereden dan vorig jaar toen ik op studiereis naar Dubai en Thailand ging. We kwamen midden in de stad van Düsseldorf zowat uit waarfoor we niet fijn konden doorrijden. Geen paniek we hadden 1.5 uur uitgetrokken om naar het vliegveld te rijden en dat was nog noet voorbij. Onderweg nam ik nog twee paracetamols. Vorige week heb ik 2 verstandskiezen moeten laten verwijderen en daar heb ik de afgelopen dagen best last van gehad. Zo ook in de auto. Ik ben op controles geweest, maar alles zag er goed uit. Maar waarom dan nog die pijn? ik hoopte zo dat ik er geen last van zou gaan krijgen in het vliegtuig, maar nu kwam die pijn weer terug… Op het vliegveld parkeerde we de auto in een parkeergarage, want mam en pap wilde me natuurlijk niet bij de kiss and fly dumpen. Nee, ik ga voor een maand wweer naar de andere kant van de wereld, dat is niet niks, ook voor ouders die het nu inmiddels wel gewend zijn dat hun kinderen de wereld verkennen. We liepen naar de vertrekhal. In de vertrekhal hebben we bij een restaurantje wat gedronken. Pap en mam namen er nog een stuk taart bij, maar ik had nog steeds last van die verdomde pijn, dus ik hoefde er niks bij. We hebben daarna heel lang gezeten, want de incheckbalie was nog niet open. Toen de balie bijna open ging stond er al een hele lange rij. Vanaf mijn stoel in het restaurantje kon ik precies zien wanneer de rij verdwenen was, zodat ik vanaf mijn luie stoel in één rechte lijn mijn bagage kon inchecken zonder te hoeven wachten. Ideaal toch? Nadat pap de rekening had betaald ging ik mijn bagage inchecken. 15 kilo maar, terwijl ik 23 kilo mocht. Dan kan ik op de terugweg mijn bagage lekker makkelijk inpakken en volstouwen met souvenirs. Pap hielp me nog even bij het inchecken. Die vrouw achter de balie gaf mijn boardingspas en zei dat ze mijn bagage alleen maar naar Lima kon doorsturen en niet verder naar Ayacucho. Dat had ik inderdaad ook op.mijn e-ticket staan. Dit betekent dus dat ik in Lima mijn bagage zelf moet gaan ophalen bij de bagageband en opnieuw moet inchecken en door de douane. Dat gaat nog wat worden… Gelukkig heb ik er wel 5 uur de tijd voor. Nadat mijn bagage was ingecheckt kon ik dolr naar de gate. Maar niet zonder goed afscheid te nemen van mijn ouders. Een dikke kus en dikke knuffel. Met veel gezwaai liep ik dan alleen verder, helemaal alleen. De douane duurde maar 10-15 minuten. Ik hoefde gelukkig noet mijn bergschoenen aan en uit te doen, maar wel moesten mijn schoenen even gefouilleerd worden. Na de douane stond ik nog wel even alle spullen terug in mijn handbagage te proppen. Hè, hè eindelijk had ik alles weer in mijn tas! Op naar de gate. Het moment waarop ik bij de douane stond was eigenlijk al bijna het moment van boarden. Ik ging dus maar snel naar de gate. Toen ik bij de gate aankwam ging de gate net open, wel al met volgensmij een half uur vertraging. Ik was nog even bezig wifi te verbinden terwijl er een hele lange rij vormde. Ik akn beter nog even wachten en dan aansluiten in de rij. Stoel 6E stond er op mijn boardingspas. Ohw, dat is in het midden. Shit, de volgende vlucht van Madrid naar Lima die zeker 12 uur duurt, daar zit ik ook in het midden, namelijk 34B. Het maakt me niet zo veel uit waar ik zit in het vleigtuig maar liever niet in het midden. Toen ik het vleigtuig in kwam zat er natuurlijk al een hoop mensen. Ik wilde eigenlijk mijn handbagage onder mijn stoel, maar de camera van papa sowieso en dat paste dus niet. De man naast mij, die aan het gamgpad zat, werd nogal ongeduldig van het feit dat ik weer eens onhandig aan het klooien was met mikn handbagage die ik perse onder de stoel voor mij wilde. “please give your bag to me” zei de man. Ik gaf op met proberen en gaf mijn tas aan de man die hem voor mij in het bagagerek legde. Aangezien de vlucht van Düsseldorf naar Madrid niet heel lang duurt (ongeveer 2.5 uur) was dit ook niet een heel groot vliegtuig. Dit vliegtuig leek op een toestel dat de meeste mensen vast en zeker kennen van vakantie: 3 stoelen aan de ene kant en 3 aan de andere kant van het gangpad. Deze toestellen hebben geen entertainmentschermpje. Dus mijn tas lag boven in het bagagevak met een leesboek en wat puzzeltjes, maar ja die man was al geïrriteerd van mij dus dacht laat maar zitten die handel. Ik was zo moe tijdens de vlucht dat ik paar keer in slaap ben gesukkeld. Lekker zat ik niet maar dat was wel te verwachten met zo’n plek tussen twee mannen in. Ik landde met ongeveer 30 minuten vertraging in Madrid met lichte turbulentie. Heel veel overstaptijd had ik niet, dus ik keek op het scherm waar ik moest zijn. Gate B20 ofzo. Ik keek boven op de borden om te kijken waar ik heen moest. Vertrekhal B, 23 minutos stond er. Seriously?!, nog 23 minuten lopen naar de gate? Gelukkig was het erg uitgestorven in de gangen waar ik doorheen moest,dus ik hoefde niet te slalommen om mensen heen. Ik denk eerlijk gezegd dat ik er 15 minuten wel zeker over heb gedaan. Bij de gate aangekomen stond er opnieuw een lange rij. Aangezien ik net op mijn vorige vlucht niet rustig alle spullen uit mijn tas kon pakken die ik grag bij me wilde hebben tijdens de vlucht,dacht ik nu even slim te zijn door alvast in de rij te gaan staan. Zo kan ik vrij snel dat vliegtuig in en me settelen nu ik wist dat ik eeer in het modden zou zitten. Wat ik echter niet wist is dat het nog zeker 20 minuten duurde tot we gingen boarden. Terwijl ik in de rij wachtte heb ik even naar huis gebeld. Yes eindelijk kan ik weer zitten. Toen ik bij rij 34 aankwqm, de rij waar ik moest zitten, bleek dat mijn plaats bezet was. Ah nee, gaan we nu hetzelfde krijgen als in Nepal, dat mensen zo eigemwijs zijn dat ze zelf wel een plek uitkiezen? Wie wilde nou op mijn plek zitten? Een vrouw die samen reisde met een andere vrouw en drie kleine kinderen waaronder een baby van 4 maanden, hadden mijn plaats ingepikt. De stewardess stond al een tijdje met hen te kletsen waarsvhijnlijk in verband met de baby. De stewardess vroeg mij vriendelijk of ik het erg zou vinden om te verplaatsen naar een rij ervoor, toen ik mededeeldr dat mijn plaats al bezet was. Nee hoor geen probleem. Dan zit ik tenminste aan het gamgpad in plaats van in het midden. Die vrouw wilde natuurlijk makkelijk bij haar kinderen kunnen. De andere vrouw had haar stoel aan het raam in rij 33. Even later vroeg diezelfde stewardess of ik het erg zou vinden om met die vrouw te ruilen zodat ze makkelijker die andere vrouw kan helpen mocht er een kind gaan huilen. “it doesn’t matter” en zo ruilden we onze plekken. Lijkt wel een stoelendans, hè? Nu had ik een plek aan het raam en niemand naast me. Even later kwam er een andere vrouw zij had de plek op 33B. Ohw, er komt toch iemand naast me zitten. Toen die vrouw zag dat ze omringt was door 4 kleine kinderen ( 3 achter en 1 voor) heeft ze aan de stewardess gevraagd of ze ergens anders kon zitten. Zij heeft de hele vlucht op die andere plek gezeten. De kinderen achter mij was dus een baby van 4 maanden em twee jongetjes die ik noet ouder schat dan 6. Voor mij zat een jongetje die ook nog geen 1 jaar oud was. Shit, dit gaat wat worden. Het is een nachtvlucht dus als ik aankom is het al zaterdag. Dus ik MOET slapen. Gelukkig was ik al heel moe dus ik hoopte dat het goed kwam. Mogrlijk on ik tijdens de vlucht misschien ook wel verplaatsen als dat mag, want het vliegtuig zat toch noet helemaal vol. Dit vliegtuig was groter dan op de eerste vlucht en met een entertainmentsysteem. Mag ook wel voor een vlucht van 12 uur. Doordat ik nu aan het raam zat kon ik me goed settelen en ik had zelfs een bagagevak voor mij alleen. De vrouw die op mijn rij zat was erg vriendelijk, maar ik spreek maar paar woorden Spaans, dus wat ze allemaal zei dat is nog steeds een raadsel.

Waar ik nu verblijf heb ik geen wifi. Ik probeer deze blog vanavond up te loaden in een restaurant ofzo. Maar ja dat maakt het uploaden van een blog wel iets moeilijker natuurlijk.

In de volgende vlog lees je of ik nog heb kunnen slapen met 4 kinderen om me heen, of dat ik toch verplaatst ben naar een andere plek? En krijg ik dan eindelijk mijn avondeten na 23.50 uur, of slaap ik daar weer vol doorheen? Verder in de blog de reis van Lima tot en met mijn verblijfplaats in Ayacucho.

Geschreven door Readandtravel