Hallo allemaal!
Het heeft even geduurd maar hier is weer een blog. De komende dagen kan het zijn dat ik geen blog online kan zetten. Maar ik probeer het wel ergens op mijn laptop te typen mocht ik toevallig tijd en internet hebben dan kan ik het gelijk erop zetten.
Zo ook nu (18 juli) zit ik in de bus op weg naar Nuwakot een blog voor jullie te typen terwijl ik niet eens kan zien op mijn laptop wat ik eigenlijk aan het typen ben dus het is maar even op de gok dat jullie ook straks kunnen lezen wat ik aan het typen ben. Verder is de weg een beetje hobbelig dus kan ik niet altijd de goede letter aanslaan. Maar nu staan we even stil.
Maar nu even over vrijdag:
Ik had op donderdag aan Chitra gevraagd of hij me om 9:3 0 kon ophalen met mijn bagage zodat ik dat niet zelf naar een taxi hoef te slepen. Echter was Chitra er al om 8:45 uur. Hij vroeg of ik al klaar was aar dat was ik nog niet. Het grootste deel was al bij elkaar maar ik zat nog aan mijn appel en alle spullen op de badkamer en nachtkastje waren nog niet ingepakt. Ik vond het een beetje vervelend om mijn appartement zo gehaast te verlaten. De huurbaas stond ook vrij snel in mijn kamer. Chitra laadde alle spullen in zijn oude toeristen busje en ik pakte de laatste spullen. Daarna ben ik nog eens naar boven gerend om de sleutel af te geven maar ik kon de huurbaas niet vinden. Uiteindelijk na paar keer de trap op en af te zijn gerend kwam ik hem tegen op de trap. Daarna heb ik mijn appartement voorgoed verlaten. Samen met Chitra ging ik naar kantoor. Ik wilde mijn bagage daar achterlaten, maar het is niet mogelijk om met het busje bij kantoor te komen. Dus heeft Chitra me aan ht einde van die straat afgezet en moest ik zo snel mogelijk uitstappen en mijn grote bagage slepen. Het was best zwaar maar het was gelukkig niet zo heel ver. Bij kantoor aangekomen was de deur dicht en ik dacht dat de deur op slot wa want het slotje wat eraan hing was dicht. Na 10 minuten wachten zag ik dat het slotje inderdaad dicht was maar dat ie daarmee niet de deur op slot hield om het zo te zeggen. Dus ik probeerde binnen te komen, maar de deur was van binnen ook op slot. Iemand anders was zo aardig om voor mij op de bel te duwen en niet veel later heeft iemand de deur open gemaakt. En nu kwam het moeilijkste…. Met een tas die al helemaal vol zat met spullen moest ik die naar boven zien te krijgen op een steile trap. Gelukkig lukte het me zonder te vallen. Ik opende alle deuren en gooide me koffer onder een tafel. Niet veel later kwam Chitra ook naar boven met spullen. Ik opende mijn laptop en wachtte ik op Elina. Samen met Elina ging ik nog naar de bank en moesten we de laatste dingen regelen voor de Explore groep. Chitra had ook nog een kleine vergadering met ons.
Als lunch gingen Elina en ik weer Chowmein eten. Gyan had gezegd dat we wel naar het restaurant mochten gaan. We aten Chowmein in het restaurant in onze straat niet in het chowmeinrestaurantje waar ze lekkerdere chowmeins hebben.
Daarna gingen we weer terug naar kantoor en kwam Anusha ook nog.
Met Anusha ging ik voor kantoortijd naar een restaurantje voor Pani Putti. Dat zijn krokante balletjes waar ze een gat in maken en dan vullen met een prutje. Voor Anusha was het een beetje te pittig dat ze zelfs aan het huilen was. Kan je voorstellen hoe het dan voor mij was…? Daarna liepen we door naar een melkfabriek in dezelfde straat. Daar kocht Anusha ons desert een of andere bruine ballen in een bakje. Daarna wilden we met een taxi naar haar huis maar ze vroegen allemaal veel te veel volgens anusha. We hebben uiteindelijk Chitra gebeld en die heeft ons opgehaald bij het fariekje. Chitra stopte langs de kant en wij liepen over het stoeprandje, maar er was opeens een stoeprandsteen minder dus ik zette mijn rechter voet op de straat dat veranderd was in een modderpoel en zakte tot mijn enkels toe in de modder. Tja daar gaan je pas gekochte schoenen weer. Het stonk ook behoorlijk naar poep. Mijn sok en broek zaten ook onder. Anusha zei dat het ondgeveer 15 minuten zou duren om thuis te komen maar we deden er uiteindelijk 1 uur over omdat het vandaag keihard had geregend waren sommige wegen veranderd in een rivier en moesten wij een andere weg zien te vinden. Alle wegen die we namen waren smal en er ontstond file. Eenmaal aangekomen moesten we nog een klein stukje lopen. We arriveerde bij haar huis en moesten naar boven. Haar moeder deed me een rode sjaal om om me te verwelkomen. Ze had speciaal voor mij een kamer klaargemaakt waar ik die avond kon verblijven.

Geschreven door Readandtravel