Daar ben ik weer!

Mijn wekker stond op 4.30 uur, want Elina vertelde me dat ze om 5:30 uur zou komen om haar scooter te stallen bij mijn appartement. Ik dacht dat ik ongeveer een uur nodig zou hebben om te douchen, aan te kleden, rijst te koken, te eten en de laatste spullen opladen en in mijn tas doen. De wekker ging en ik wilde eigenlijk geen oog open doen. Dit was geen christelijke tijd. Mama had nog een appje achtergelaten dat ik haar nog kon bellen voordat ik ging, ook al zou het voor haar dan middernacht zijn. Ik liet mama gister dan ook weten dat het 1.00 uur Nederlandse tijd zou zijn, zodat ze er wel een beetje op voorbereid was. Ondertussen at ik mijn rijst. Toen ik zag dat het al bijna 6 uur was heb ik opgehangen, omdat ik nog paar dingen moest afwassen en opruimen. Elina was er dus nog niet om 5.30 uur, maar dat had ik ook wel een beetje verwacht. Om 6 uur was er nog niemand... beetje raar, want Chitra is meestal al erg vroeg aanwezig. Ik besloot maar even een berichtje te sturen naar beiden. Chitra stuurde al heel snel een bericht terug dat het 7.15 uur zou worden. Schijnbaar was alleen Elina hier van op de hoogte gesteld gisteren... Beetje vervelend dat ik nu klaarsta terwijl ik nog zeker tot 6.30 uur had kunnen slapen, want ik had toch maar geen douche genomen, want er was alleen ijskoud water. Bovendien ook een beetje vervelend dat altijd 1 van ons twee op de hoogte wordt gesteld in plaats van allebei. (vorige keer wist Elina niet dat de trip naar de week erna was verschoven).
Ik besloot om nog op bed te gaan liggen ondanks dat ik mijn bergschoenen al aan had (mijn voeten gooide ik maar buitenboord). Ik zette de wekker op 7.05 uur en liet alles verder opladen. Om 7.05 ging de wekker en niet veel later belde Elina me dat ze onder was, of ik de poort even wilde openen. Ik heb toen alle spullen ingepakt en ben naar onder gegaan. Elina en ik hebben toen samen onder in de lobby gewacht op Chitra. Wij beide waren allebei nog aan het slapen op dat moment.
Om 7.15 uur was nog geen Chitra te bekennen. Om 7.30 uur belde Chitra naar Elina dat we naar de hoofdweg moesten komen. Dus wij gingen naar de hoofdweg. Ondertussen begon het te regenen. Wij dachten dat Chitra al daar was, maar moesten bij de hoofdweg nog zeker 10 minuten wachten op Chitra. Hij kwam om 7.45 ongeveer aan in een witte auto samen met zijn zoon Bidhan en de bestuurder. Daar gingen we dan.. op weg naar Lumle. Bidhan linksvoorin, Chitra linksachter, Elina rechtsachter en ik in het midden achterin.
Ik dacht dat we Bidhan gingen afzetten bij school, maar hij ging met ons mee. Hij had toevallig geen school.
We reden langs de Swayambhunath tempel naar de "highway". We namen een binnenweggetje, omdat de "highway under contruction" was op een gedeelte. Deze weg was een en al hobbel en bobbel en dat zeker 45 minuten lang, want ja iedereen nam die weg, die nogal smal was op sommige stukken. We kwamen langs maïsvelden, baksteenfabriekjes, graanvelden en dorpjes.
Ik voelde dat ik me niet heel lekker voelde, misschien kwam het omdat ik nog heel erg moe was. Ik had reispillen mee, maar die lagen in de achterbak. Ik dacht dat we bij de hoofdweg over zouden stappen van de auto naar de bus, dan zou ik mijn tas moeten pakken en kon ik meteen de reispillen innemen. Maar al snel kwam ik erachter dat deze auto ons niet alleen naar de hoofdweg zou brengen, maar toch wel aantal kilometers verder, namelijk naar Lumle.
Toen we de snelweg bereikte voelde ik me al beter, de hobbel en bobbel wegen waren nu ook wel voorbij. Natuurlijk is de snelweg niet zo vlak als in Nederland en was het nog hobbelen, maar dat was niet erg.
We reden slinger wegen omhoog en omlaag. Op de weg bevonden zich vooral vrachtauto's en bussen. Er waren wel motorrijders, zij zaten van onder tot boven onder de modder. De wegen volgde de vormen van het gebergte. De ene keer heb je uitzicht over valleien en dorpen, de andere keer rijd je zelf door dat dorp dat je net zag. Omgeven door veel groen en rivieren. Tegen een uur of 12 uur was het heet in de auto. De bergen gaven veel warmte af, maar we vingen telkens wind van de voorbij razende vrachtauto's. We kwamen terecht in een file, waarbij je niet zoals in Nederland elkaar makkelijk kan inhalen via een andere rijstrook, of de file vermijden door een andere weg te nemen. Nee, er is maar een weg naar en van Pokhara vanuit Kathmandu. Een baan heen en een baan terug. Inhalen moest dus over de andere rijstrook. Dan toeteren ze keihard, zodat de andere weten dat ze op hun eigen weghelft moeten blijven. In bussen zie je vaak dat er een man uit de bus hangt om te kijken of er verkeer aankomt. Die waarschuwt door middel van handgebaren naar anderen of er iets aankomt.
We namen onze eerste stop na 2.5 uur. We stopte bij een restaurantje waar we even naar de toilet konden gaan en waar we even Nepalese melkthee hebben gedronken (Elina cola, want die lust geen thee). Chitra zei dat we 50 km hadden gereden en dat we ongeveer nog 180 km moesten. 2.5 uur over 50 km? Reken maar uit hoelang het ritje dan nog zou gaan duren als we de hele weg nog file zouden hebben... Ondertussen dat wij op het terrasje zaten (het was ondertussen al droog, maar de druppels vielen wel nog uit de bomen), was de bestuurder van de auto naar een lokale garage, want blijkbaar maakte de auto een raar geluid. We hebben 1 uur op het terras gezeten voordat die man terug kwam met de auto. Ze hadden het gemaakt.
We zijn doorgereden. Wij lagen allemaal te slapen in de auto. Ik had mijn reiskussen meegenomen dus Elina en ik konden lekker liggen. Mijn plek had namelijk geen neksteun dus ik moest wel naar de zijkant slapen.
In de middag zijn we gestopt bij Helen restaurant and lodging. Chitra had onderweg al gebeld naar het restaurant dus toen we daar aankwamen konden we meteen aanschuiven. We waren de enige daar en hadden een plek aan het water waarover 2 loopbruggen waren, een van hout en een van metaal. De houten brug was niet meer in gebruik. Wat een rustgevende plek om een lunch te hebben. Honger had ik niet echt, maar ik kreeg wel een hele berg met rijst op mijn bord gegooid. Daarbij hadden we visjes in een waterig sausje, aardappelen met groenten, komkommer etc. Kortom een uitgebreide "Dal Bhat" zoals dat heet.
Nadat ik mijn buik wel vol had en de helft nog heb laten liggen, gingen we na een plasje dan weer verder naar Lumle.
Ik vroeg of we nog ergens konden plassen voordat we gingen wandelen, we moesten namelijk van de hoofdweg naar de Eco Lodge wandelen, omdat er geen auto's kunnen komen. We stopten bij een soort van parkeerplaats waar je gaat staan als je pech hebt aan je auto. Dat was de lokale toilet... Ik moest namelijk maar een plekje gaan zoeken in de bosjes om mijn behoefte te doen.
We reden even verder en kwamen wel nog langs winkeltjes, maar Chitra vertelde dat het alleen winkeltjes waren dus daar zijn geen toiletten aanwezig. We werden afgezet midden op straat. Van daar moesten we gaan wandelen. Om mij extra moed in te praten (uhm nee niet echt) vertelde Chitra dat we helemaal naar de top van de berg moesten hiken, terwijl ik naar een metershoge berg keek. Dat werd dan nog een echte beklimming.. Hij schatte dat we er 1.5 uur over zouden gaan doen.
Het eerste stuk was super easy, er waren wat trappetjes en we liepen door een klein dorpje. In het dorpje waren kinderen mij nog aan het uitzwaaien, wat ik helaas niet op camera heb omdat ik weer eens zo slim was om op een verkeerd knopje te drukken.
We kwamen aan bij de rand van het bos. Hier begonnen de trappen al wat steiler te worden. De trappen zijn trouwens stenen die enorm van grote en hoogte verschillen. Omdat het de hele dag had geregend en gemiezerd waren de stenen ook glad. We moesten dus extra opletten, waar je je voeten neerzette. Mijn bril besloeg, omdat de wolken laag hingen. Nadat ze eerste paar steile trappen erop zaten kwamen we uit in een soort van weilandje, wat erg magisch is midden in een bos. Er was vanaf daar een normaal pad dat ook makkelijk te bewandelen was. Hier lagen wat bladeren op, wat fijn was want dat gaf je wat meer grip. Na dat pad kwamen weer trappen. Chitra zei dat het hiken nu echt begon... Shit wat waren die andere trappen dan? Maar hij had wel echt gelijk.. Deze waren wel echt wat steiler. Met mijn conditie duurde het ook wat langer. Op de momenten dat er weer normaal pad was, ging ik ook niet sneller lopen, ik moest mijn energie sparen om die beklimming te doen, want ik was nog niet eens halverwege.
Ik liep achteraan, want ik op zich het fijnste vind, want zo heb ik meer het gevoel dat ik mijn eigen tempo kan lopen. Als er iemand achter me loopt, krijg ik een opgejaagd gevoel. Natuurlijk had Chitra liever dat ik voorop liep, maar hij vond het ook niet erg om om de zoveel tijd even om te kijken.
Het pad ging trouwens niet alleen omhoog. Meestal gingen we via een zigzag trap paar meters omhoog en ging het vervolgens weer de helft omlaag en zo door.
Onderweg hadden we uitzicht over Lumle en dus ook over het schooltje waar Tara (Nepalees die in 2009 bij ons in het gastgezin kwam samen met de dochter van Chitra) werkt.
Langzaamaan begon het al donker te worden. Daar zat ik niet op te wachten.. dan zie je dus al helemaal niet waar je stapt op die gladde stenen. Bovendien vertelde Chitra dat er een luipaard in het bos leeft, want die had ie paar weken geleden nog een Buffalo zien doden. Maar hoe donkerder het werd, hoe moelijker het werd en hoe vaker ik mijn rust moest nemen na paar treden. Chitra zei op een gegeven moment dat ik nog 5 minuten moest. Dat gaf me even energie om nog even door te zetten, ik was bijna boven! Niet veel later zei Chitra dat het 2 minuten waren haha. Yes eindelijk! Vlak voordat we er bijna waren was er een muur, een soort van klimwand, want er waren stenen aan de muur bevestigt als een trap. Eenmaal boven scheelde het niet veel of de zon was onder. We gingen meteen naar het hoofdgebouw waar twee mannen al drinken en eten voor ons aan het bereiden waren. Elina en Bidhan waren net 3 minuten eerder binnen.
Het bos en het terrein waar de Eco lodge hoort allemaal bij de Kalsee Eco lodge. Nu waren er 2 mannen aanwezig om te koken etc. maar zij wonen ook een dorp verderop. Chitra wil de mensen die heel erg zijn getroffen door de aardbeving (ik weet even niet hoe de plaats heet) een nieuwe toekomst geven door hen werk aan te bieden. Chitra wil daarmee ook dat hij werknemers heeft die 24/7 daar aanwezig zijn. Om dit te realiseren is er een gids die voor hem daar even gaat rondvragen.
We hebben even buiten gezeten en hebben daarna avondeten gegeten. De mannen hadden speciaal voor mij spaghetti met ei gekookt. De anderen aten dal bhat met spaghetti.
Na het eten zijn Elina en ik meteen naar ons hutje gegaan. Er zijn 3 ecologische hutjes. De exploregroep zal in tentjes daar slapen. In ons hutje stond één eenpersoonsbed en één tweepersoonsbed, een tafeltje met stoel, badslippers en één handdoek, een douche, wastafel en een composttoilet. We beschikte daarnaast ook over een balkon. Elina mocht van mij in het tweepersoonsbed slapen. Het was misschien 21 uur en we waren beide keikapot. We zijn als een blok in slaap gevallen.

Ik probeer de volgende blogs snel online te zetten, maar het duurt even! ;)

Geschreven door Readandtravel