De wekker ging al rond 4 uur. Eigenlijk had ik best goed geslapen, maar joh wat was het vreselijk vroeg. Ik kleedde me aan, pakte mijn tassen in en vouwde het bed dicht. Het was al duidelijk dat de anderen ook al wakker waren want het licht was al aan op de gang en de hond was al actief. Terwijl Anusha nog wakker werd nam ik al plaats aan de keukentafel waar Droupadi al een ontbijt stond klaar te maken. Chitra kwam ook vrij snel naar beneden om te eten. Ik nam 2 boterhammen met ei en een lekkere kop thee. Anusha was weer eens een treuzelaar en heeft toen alleen een ei op.
Gisteren waren mijn schoenen helemaal onder de modder en heeft Chitra die voor me gepoetst. Mijn broek en sokken zou Droupadi vandaag in de was gooien. Rond half 5 namen we het busje naar Hotel Shakti. Dat hotel ligt erg dichtbij kantoor en daar parkeert Chitra ook altijd zijn busje als hij naar kantoor gaat. Het was best een snel ritje want er waren nog niet veel mensen op de weg. Ofja ik vond dat er wel al veel mensen wakker waren, maar qua voertuigen viel het heel erg mee.
Bij het hotel aangekomen was Gyan er al. Elina deed er wat langer over. Ik had best wel zin in deze dag ondanks dat ik nog steeds niet wakker was.
We zijn toen door Chitra naar de hoofdweg gebracht en zijn daar snel overgestapt naar de bus. Chitra zou wachten op de andere bus. Er zijn namelijk 2 bussen, want er zijn 42 mensen uit Nederland die komen, vier ‘gidsen’ (Elina, Anusha, Gyan en ik) en dan nog de bus-crew. Daarvoor zijn niet allemaal plaatsen.
Na een teamfoto reden we met de bus naar het vliegveld en het bleek al snel dat we een half uur voor de landingstijd al daar waren. Waarom waren we hier al zo vroeg? Het duurt sowieso nog best lang voordat al die 42 mensen hun eigen bagage van de band heeft geplukt. Daarna moeten nog blaadjes ingevuld worden om door de paspoortcontrole/visacontrole te komen.
We namen plaats in de aankomsthal. Ik moest naar het toilet, maar vroeg me af of ik nog kon gaan. Elina zei dat ik snel even naar het toilet kon gaan die om de hoek lag, maar die bleek gesloten te zijn. De andere toiletten waren bij de vertrekhallen, wat helemaal aan de andere kant van het vliegveld lag. Nu is het vliegveld niet zo heel groot, maar het was nog best een eind. Ik ben er ook maar heen gerend, want ik moest nodig en kon het niet maken dat ik weg was terwijl zij aan zouden komen.
Na bijna 2.5 uur wachten op het vliegveld (dus ik kon zeker 1.5 uur langer slapen) kwamen de eerste gele T-shirtjes tevoorschijn. We hadden niet echt een duidelijke afspraak gemaakt van wie waar gaat staan ofzo, maar we moesten wel goed opletten of er geen mensen zijn die je bagage willen aanraken etc. Zonder een afspraak liep het nog best soepel. Ik wachtte totdat iedereen uit het vliegveld kwam en liep dan achter de groep aan , Elina wachtte ergens middenin op de weg van het vliegveld naar de bus zodat ze de goede kant op geleid werden en Anusha, Gyan en Chitra stonden al bij de bus om de bagagestukken in het kleine wagentje te laden. We hadden naast de 2 bussen dus een klein wagentje voor de bagage, omdat de grote bussen niet helemaal tot het hotel konden komen. Daar is Thamel veel te smal voor.
Anusha en Elina begonnen met het uitdelen van Afrikaantjesslingers terwijl de studenten de bus in gingen. Ik ging samen met Elina in bus B en vertelde nog wat dingetjes voor onderweg. Hoelang het zou gaan duren, wat het weer was, de tijd, maar ook gewoon de bezienswaardigheden onderweg (Pashupatinath en the royal palace museum). We praatten niet te veel, want ze kwamen zojuist van een lange vlucht.
We stopten bij de hoofdweg vlakbij Hotel Shakti en moesten daar de drukke straat oversteken. Gelukkig luisterde iedereen meteen toen ik ‘aansluiten’ riep. Ik probeerde een zesbaansweg (3 heen, 3 terug) stil te leggen om de studenten veilig over te laten steken. Dit ging ook vlekkeloos. Ondertussen liep Elina voorop om de studenten de weg te wijzen. Aangekomen in Hotel Shakti konden de studenten gelijk aanschuiven aan de lunch en werden er kamerindelingen gemaakt. Na de lunch konden de studenten dus naar hun kamer om even op te frissen. Ondertussen waren Gyan en Chitra de stad in gegaan om 24 riksja’s te regelen. Elina en ik gingen nog met Hessel en Gregor (2 leraren) een rondje lopen door Thamel en hebben we gezellig gepraat. Toen we terug kwamen kwam een student naar me toe en vroeg of ze ook batterijen kon kopen. Dus toen gingen Elina en ik weer op pad met 5 studenten. We liepen naar het supermarktje waar we wel eens oreo, snickers en cola haalden. Dat ligt naast het Tibetaans restaurantje waar Anusha me naar toe nam om te proeven of het nog zo smaakte als toen in haar jeugd. Ik kocht de batterijen voor de studente, want ze hadden nog geen geld gekregen. Daarna liepen we weer terug naar het hotel. Daar aangekomen reden de eerste paar riksja’s al het terrein op. Om 12:30 uur stond heel de binnenplaats vol met riksja’s. Om 13 uur gingen we 2 aan 2 in een riksja naar Durbar Square. Ik zat naast Jules een van de studenten. Prettig zat ik helemaal niet want ik zat met mijn halve bil op een ijzeren stang en met mijn hoofd tegen de overkapping. Omdat er een enorme vering in die stoel zit vloog ik ook elke keer heen en weer in die riksja en ja op die ijzeren stang. Blauwe bil de komende dagen was het gevolg. Onderweg besloot onze chauffeur niet de voorganger te volgen maar een andere weg te nemen. Ik dacht eerst hallo waarom doe je dat nou? Maar daarna dacht ik vrijwel meteen ach joh dit komt wel goed, in die andere straat is het namelijk drukker en vooral op zaterdag. Vlakbij Durbar Square aangekomen werden door de meesten fooi uitgedeeld maar ik vond dit niet nodig. Ik wist dat deze mensen nogal goed betaalt werden en bovendien vond ik hem een beetje een uitslover met zijn slingergedrag. Daar bleek ook vrijwel meteen dat er nog 4 studenten misten. Na even wachten kwamen zij aanrijden. Ondertussen werden leerlingen aangevallen door bedelaars en mensen die van alles wilde aansmeren. Sommige studenten vonden dit leuk, maar zagen niet in dat deze mensen je bergen aan geld uit je broekzak willen zeuren. De 4 studenten die later aankwamen hadden een lekke band gehad onderweg. Ik vond het niet zo fijn om op ze te wachten en niet te weten wat er met hen gebeurd was. Daarom vond ik het ook niet zo fijn dat sommige bestuurders ook niet de anderen volgden. Gelukkig was het dit keer niet erg afgelopen.
We liepen van daar naar Durbar Square. Het was enorm warm en de zon scheen nogal fel. Elina en ik besloten om vlak voor Durbar Square nog een petje te scoren. Met als gevolg dat we de groep kwijt waren toen we Durbar Square op liepen. We hadden gelukkig van te voren in het hotel al tickets uitgedeeld die van tevoren al gekocht waren. Dit scheelde tijd en dat zorgde er ook voor dat we ook meteen Durbar Square op konden rennen om ze te zoeken. We renden naar het huis van Kumari maar zagen ze niet. We belden naar Chitra, maar die zei dat hij terug naar kantoor liep. Chitra gaat niet mee met de reis want die heeft wat kantoorwerk te verrichten. Shit en Gyan nam ook al zijn telefoon niet op. Wij maar rondjes rennen totdat we opeens Indira tegen kwamen. Indira is een vrouwelijke gids met al 30 jaar ervaring in haar vak. Ze was ook al meegegaan met de riksjatour. Anusha was bij Gyan dus wij gingen bij Indira. Ze vertelde over de koningen en Kumari (the living goddess). Kumari is een levende vrouwelijke godin die op Durbar Square woont. Zij is op dit moment 12 jaar oud en wanneer ze zal bloeden (ongesteldheid of gewoon een snee in haar hand etc. ) dan zal ze haar functie af moeten staan aan een nieuwe Kumari. Ze is ook grotendeels binnen om te voorkomen dat als ze buiten speelt ze zichzelf zal verwonden. Ze komt op bepaalde tijden “naar buiten” dan is ze voor heel even te zien voor het raam van haar huis. Ze mag ook de grond niet aanraken met haar voeten als ze buiten haar huis komt. Dan wordt ze gedragen op een stoel. Het plan was om na Durbar Square door te gaan naar Swayambhunath. We waren klaar met de rondleiding, maar we kwamen eigenlijk naar Durbar Square om Kumari te zien. Ze laat zich op zaterdag voor 12 uur en na 16 uur zien. Het was al 12 uur geweest en 16 uur was het nog lang niet. We (Elina, Indira en ik) namen een pauze in een restaurantje terwijl Gyan nog bezig was met zijn tour. Hij verteld nogal erg veel. De studenten namen een pauze in de felle zon op het pleintje, dat is hun keus. Gyan zijn groep ging met zijn alle naar een restaurant. Gyan was ook constant naar ons aan het bellen dat hij studenten in zijn groep miste. Die kwamen telkens naar onze groep. Tijdens de pauze veranderde het weer opeens heel snel in een onweersbui. De studenten waren moe van hun lange reis en nu moesten ze ook nog superlang wachten tot het tijd was om Kumari te gaan zien. Het was beter geweest als we eerst naar Swayambhunath gingen en daarna naar Durbar Square dan zouden we hier precies om 16 uur weer zijn. Om de kinderen nog even op te vrolijken en wat energie te geven hebben Elina en ik gebeld met Chitra of we wat cola en dergelijke mochten kopen. Chitra zei dat dat oke was en is Elina samen met Gregor drinken gaan halen op mijn kosten achteraf, maargoed dat maakt me niet zo veel uit. Ik vond het nou eenmaal heel vervelend voor de studenten. Toen het keihard begon te onweren hebben we staan schuilen onder een klein afdakje, maar werden we nog nat. Rond 16 uur was het nog niet klaar met regenen, maar we wilden graag Kumari zien dus ik gaf Frans (begeleider) mijn poncho omdat hij er geen had en we renden met zn allen naar het huis van Kumari. Sommige kinderen hadden wel geluk zij zaten nog in het restaurant met Gyan en waren dus niet zeike nat. Bij het huis van Kumari stelden we zo op dat iedereen zo dadelijk Kumari goed kon zien. Er werd Kumari geroepen tot opeens een vrouw voor het raam verscheen. Ze zei dat alle telefoons en camera’s weg moesten. Het is namelijk strikt verboden een foto te maken van de godin. Even later kwam Kumari voor het raam. Ze zag er heel mooi uit in haar traditionele kleding en eyeliner om haar ogen. Wel keek ze een beetje alsof ze er geen zin in had, maar dat begrijp ik ook wel. Ze is een toeristische attractie. Het duurde voor mij echt maar 10 seconden, dus heel lang was het niet. Daarna gingen we lopend naar de bussen. We namen de bus naar Swayambhunath, ook wel de monkey temple genoemd. Iedereen was al onder de indruk van de apen. We werden bij bijna het hoogste punt van de Swayambhunath afgezet aangezien de kinderen al moe waren. Volgens mij hoefde je via deze ingang ook geen entree te betalen, wat ik wel erg raar vond want via deze kant kon je ook overal komen behalve de lange trap. We gingen eerst gezamenlijk naar boven naar de Swayambhunath stupa en daar kregen we nog wat informatie. Daarna hadden ze even vrije tijd om rond te lopen en spraken we weer bij de bus af. De Swayambhunath stupa was ingepakt met matten om het goud te beschermen tegen de regen. Nu ik ook weer terug was bij de Swayambhunath stupa schrok ik wel dat ik de eerste keer toen ik hier kwam niet inzag hoe klein deze stupa eigenlijk is. Deze is namelijk echt vele malen kleiner dan Boudhanath, maar ja dat is ook de grootste stupa van Nepal. Swayambhunath is de oudste hooggelegen stupa van de wereld.
Bij het uitzichtpunt kon ik wel paar gebouwen zien die ik herkende zodat ik ongeveer wist waar alles lag. Sommige studenten vroegen me ook of ik nou wist te vertellen waar hun hotel lag. Gelukkig waren ze naast hun hotel een groot gebouw aan het bouwen dus kon ik precies zeggen waar het was haha.
We hadden nog 8 rupie muntjes gekocht voor 10 rupies zodat paar studenten die in de pot konden mikken. Als ze die in de pot gooien hebben ze geluk. Het was dus een soort van wensvijver.
Toen het tijd was om terug naar de bussen te gaan bleek dat er nog een aantal gewoon hun nog fun hadden bij Swayambhunath en begon Gyan me al te bellen. Ja ik weet ook heus dat ze terug moeten komen, maar zoek maar eens studenten tussen al die toeristen en weggetjes. Nou had ik wel geluk dat zij allemaal van die gele shirtjes dragen. Ik stuurde ze terug naar de bus, maar dat ging niet zo snel. Bij de bus aangekomen bleek ook nog dat er een paar buiten de bus stonden, dus we waren niet te laat.
Met de bus gingen we terug naar Hotel Shakti, ofja naar de hoofdweg en staken we weer de gevaarlijke straat over. Daar kregen we avondeten: spaghetti en frieten.
Na het eten moest ik nog een korte presentatie geven over wat er verder nog op de planning staat.
Daarna was de dag dan echt tot een einde gekomen en ging ik met Elina op de scooter terug naar haar huis. Daar ploften we beiden meteen op de grond. Uiteindelijk ben ik midden in de nacht verhuisd naar hun bed. Elina was te moe om op te staan en heeft met Dave op de grond geslapen.

Het is toch bijzonder dat ik uiteindelijk toch nog Durbar Square heb bezocht. Elina vertelde me paar maanden geleden dat er niet veel te zien is op Durbar Square toen ik een filmpje moest maken voor school. Ja naast Kumari is er niet heel veel bijzonders en als je dan een filmpje moet maken en je mag Kumari niet filmen is er inderdaad niks waar je echt van kan zeggen dat het bijdraagt aan de video. Maar achteraf ben ik toch heel blij dat ik naar Durbar Square ben geweest en ik Kumari heb gezien. Dit is toch echt iets wat je gezien moet hebben als je naar Nepal gaat.

Geschreven door Readandtravel