Dit was dan de dag waarop ik dan afscheid zou moeten nemen van iedereen. Gyan had zijn vlucht geannuleerd en zou uiteindelijk toch met de bus gaan. Maar ook vandaag kreeg ik de vraag: "waarom blijf je niet nog een dag?" Ik had gisteravond uiteindelijk toch besloten dat ik gewoon op de 24ste terug zou vliegen naar Nederland, het was namelijk nogal te veel geregel en het zorgde voor een hoge stresslevel bij mij. Het onzekere van moet ik vandaag een bus terug nemen of kan ik nog blijven, lukt het verzetten van mijn vlucht, hoeveel gaat alles kosten etc.. Iedereen vroeg me ook waarom ik hier zo laat mee kwam... nou ik heb altijd gezegd dat ik waarschijnlijk op de 24ste weer blij zou zijn om weer terug te gaan, maar hoe dichter die datum in zicht kwam hoe meer ik besefte dat het een hele stap weer is om alles achter te laten. Ondanks dat ik de keuze had gemaakt om de 24ste het land te verlaten voelde ik me er toch wel heel shit bij.
Ik besloot vandaag nog mee te gaan om hen weg te brengen en zou daarna toch echt de bus pakken. Ook de buschauffeur zou vandaag terug gaan met de bus, omdat zijn kennis een zware operatie morgen op de planning heeft staan.
Na het lekkere ontbijtje was het dan tijd om de bus te nemen naar TCV of te wel The Mount Kailash School (deze had ik ook bezocht tijdens mijn business-trip, maar toen dacht ik dat we daar heen gingen voor de Fontys studente). Dit is een Tibetaanse school waar kinderen uit verschillende delen van Nepal, Bhutan en Tibet naar toe zijn gekomen. Naast de school is een "Tibetaans vluchtelingenkamp". Het staat tussen haakjes omdat het nu gewoon een Tibetaans dorp is. Na de inval van Tibet door het Chinese leger in 1959 zijn heel veel inwoners gevlucht naar Nepal.
De buschauffeur leerde me hoe ik deze mensen moest groeten in het Tibetaans: Tashi Deleg! We werden weer verwelkomd met een sjaaltje en 2 schaaltjes met poederachtig spul. Ik vroeg wat de bedoeling was en het bleek dat ik er 3x van moest eten, de mensen om me heen waren aan het lachen, waarom geen idee. Ik was helemaal bepakt met 2 tassen van mij, een tas van Elina en een koffer van Anusha. Volgens mij was het gemalen beschuit en het andere smaakte naar een combinatie van meel met vanillesuiker.
Elina vertelde me dat het niet zo slim was om nu nog een bus terug naar Kathmandu te nemen, want dan zou ik waarschijnlijk in een file terecht komen en pas midden in de nacht arriveren in Kathmandu. Dat is voor Dave ook niet fijn als hij me moet ophalen. Dus ik besloot nog een allerlaatste dag door te brengen met de xploregroep en mijn geliefde crewleden Elina en Anusha.
We mochten onze spullen even in het kantoortje zetten en mochten daarna plaatsnemen op de rij stoelen die voor het podium opgesteld stonden. We werden verwelkomd door de directeur en een traditioneel liedje dat gezongen werd door een jongen. Daarna werd weer de One Billion Rising Dance opgevoerd. Vervolgens werd er een indeling voor de gastgezinnen gemaakt. Het waren 2- en 4-persoons gastgezinnen. Helaas waren de leraren en de jongens in een oneven aantal waardoor uiteindelijk de hoofdbegeleider samen met een vrouwelijke docent moest en een mannelijke docent met een leerling. Zo erg is het niet als ze gescheiden kamers hebben en anders moet je gewoon je eigen privacy opeisen. Daarna werden de gastgezinnen naar voren geroepen en werd er kennis gemaakt tussen de leerlingen en de Tibetaanse families. Ze mochten gelijk ook hun spullen uit de bus halen en die naar hun huis brengen.
Tussen de middag moest iedereen verzamelen bij het gebedshuis voor een lunch, maar volgens mij hadden vele niet meegekregen hoe laat de lunch was of het was zo gezellig bij hun gastgezin. De helft van de groep was dus aan het wachten op de anderen dus zijn ze maar op een gegeven moment maar begonnen met eten toen meer dan de helft er uiteindelijk was. Sommige leerlingen hadden al een lunch in hun gastgezin gekregen.
Na de lunch kwam de hoofdbegeleider naar ons toe met de mededeling dat in sommige gastgezinnen voor 2 personen plaats was voor 3 personen, of er misschien voor de 2 gastgezinnen (man+vrouw en docent+kind) een oplossing was dat die in een ander gezin erbij konden worden gezet. Toen ik dat hoorde steeg het stoom weer naar mijn hoofd. Begreep hij dan niet dat deze mensen misschien al een half jaar uitkijken naar de komst van de Xploregroep, hun huis helemaal van onder tot boven hebben gepoetst en dat hij nu besluit om bij de buren te gaan slapen? Bovendien hadden wij de mensen al betaald per persoon die ze onderbrengen. Toen we zeiden dat dat niet kon, geloofde hij het niet en wilde hij dat wij dat gingen regelen met de directeur van de school. Anusha heeft toen "gebeld" naar de directeur haha. Uiteindelijk is er gewoon gekozen om ze zo te laten liggen. Als ik nu ook zo terug kijk naar mijn reis in Zuid-Afrika sliep ik ook gewoon met een mannelijke arts, een vrouwelijke begeleider en een ander meisje. Dat is toch niet zo'n groot probleem?
Daarna werden presentaties gegeven in de klaslokalen. Het was de bedoeling dat deze presentaties een uur zouden duren maar iedereen was al na 10 minuten klaar. Bij één crew was geen presentatie en ik vroeg waarom niet. Ze hadden een beamer nodig. Ik wist niet dat wij een beamer in de bus hadden, maar het schooltje had geen beamer. Degene die tegen mij zei dat ze een beamer nodig hadden, wist zelf dat er een beamer in de bus lag... waarom werd die dan niet even gehaald?
Na "de presentaties" werden ice-breakers gedaan en werd er gesport op het schoolterrein. 's Middags gingen we een kijkje nemen bij de Puja in het klooster dat naast de school ligt. De groep had al eens een Puja bijgewoond in Shechen Monastery, maar voor mij was het de eerste keer. Jammer is dat we er niet heel veel van meekregen aangezien ze een lunch kregen tijdens de Puja van broodjes en daarna gingen we weer.
Na het bezoek aan het klooster was het tijd om de handen uit de mouwen te steken. Er werd onkruid langs de muren weggehaald en anderen waren rotzooi aan het opruimen achter het schoolterrein. Ze waren nog maar een half uur bezig toen het al teabreak was. Daarna gingen ze verder.
We besloten deze activiteiten vrij vroeg ten einde te brengen aangezien vele nog even tijd wilde doorbrengen met hun gastgezin of hun klamboe nog bij daglicht wilde ophangen. Anusha ging met haar nicht op de scooter naar de winkel om Tibetaanse vlaggetjes te kopen en de taart voor de jarige morgen te regelen.
Elina en ik maakte een avondwandeling naar de Hanging Bridge. Het leek of het vrijwel dichtbij was maar dit bleek nog zeker 20 minuten lopen te zijn. Langs de weg waar we liepen zagen we niet hoe ver het nog was door de huizen. Elina vroeg dan ook paar mensen of het nog ver was, maar die zeiden van niet. Net op het moment dat Elina mij vroeg hoe ver zou het nog zijn, zagen we een smal paadje tussen de huizen die naar de hanging bridge leidde. Aan de brug hingen veel vlaggetjes, maar ik vond het er niet heel mooi uit zien. Onder de brug stroomde de rivier snel voorbij. We maakte foto's en zaten midden op het pad. Elina vroeg of ik nog naar de andere kant wilde. Ja ik wilde wel, maar ze zei dat zij hier bleef omdat ze daar waarschijnlijk marijuana aan het roken waren. Dat groeit daar in het wild. Nou dan laat dan voor mij ook maar zitten.
We liepen terug en even later was het avondeten al klaar. Voor het eten werden bij veel leerlingen en ook bij mij nog henna gezet. Na het eten hebben we nog gezellig na zitten tafelen met een paar. Audrey was namelijk met een leerling nog een gesprek aan het voeren en iedereen die bij hen in het gastgezin verbleef en 2 andere studenten waarvan de gastouders niet thuis waren, moesten wachten. Toen iedereen uiteindelijk weer naar zijn gastgezin was, gingen Anusha, Elina, de nicht van Anusha en ik ook naar ons huisje. Wij sliepen niet in een gastgezin, maar de directeur had voor ons de bovenverdieping van een huisje geregeld. Daar was een woonkamer zonder meubels, drie tweepersoons slaapkamers waarvan 2 met badkamer en nog een keukentje. Het was echt heel groot en netjes. Ohja we hadden er ook nog een supergroot balkon bij waar de voordeur aan grensde. De bovenverdieping was een cadeau van de Amerikanen.
Nadat we nog even gezellig hadden gekletst en nog wat hadden gesnackt van het eten dat Anusha ook had gekocht, was ik toch wel erg moe en ging ik naar bed. Ik sliep die avond bij Elina in de kamer en Anusha met haar nicht.

Geschreven door Readandtravel