Dit was dan eigenlijk de dag waarop ik afscheid zou moeten nemen van mijn lieve vriendinnen/ collega's (Elina en Anusha). Maar ja wat doe je als je het gezellig hebt en je niks meer hebt gehoord van het hotel waar je online een reservering had ingediend en een mail terug zou moeten krijgen? Juist! dan maak je er toch nog gewoon een verlenging aan en probeer je nog alles op alles te zetten om deze laatste paar dagen in Nepal ook onvergetelijk te maken. Meteen kreeg ik ook de vraag van de meiden: "Waarom blijf je niet tot het einde van de Global Exploration reis en ga je niet met Anusha mee terug naar Amsterdam?" Tja waarom eigenlijk niet? Het grootste probleem dat ik op dat moment zag was dat ik mijn visum niet meer kon verlengen. Er zit namelijk een max op een toeristische visum en dat is 150 dagen. Nou had ik mijn vlucht wel voor het aflopen van mijn visum geboekt, mocht er door omstandigheden mijn vlucht komen te vervallen kan ik nog binnen mijn visum een nieuwe vlucht boeken. Maar Anusha zei dat het wel te regelen viel om nog iets langer dan mn visum te verblijven. Als je het naar je zin hebt schiet alles door je hoofd en voelt het opeens als een kans die je moet grijpen. Omdat er al vroeg een busrit op de planning stond naar Pokhara heb ik op dat moment niet naar mijn ouders gebeld, die zouden nog op bed liggen. Vanuit Pokhara is het ook een stuk makkelijker terugreizen naar Kathmandu.
Het ontbijt was namelijk al om 6 uur en om 7 uur stond de bus al klaar om te vertrekken. Vlak voordat we vertrokken werd de rechterachterband van onze bus vervangen. Hier in Nepal kan je gewoon in de bus blijven zitten, dat is geen probleem, al zag ik telkens het beeld voor me van die bus die eens omkantelde toen er nog iemand onder lag. Na dik een half uur verder konden we dan echt vertrekken. Voordat we Nuwakot uitreden en op de enige weg die naar Pokhara leid uitkwamen, moesten we in een file wachten. Ik moest op dat moment heel erg naar het toilet, maar ja als ik ga wil iedereen, dus ik vroeg aan de buschauffeur of hij kon zien of daar een toilet was. Nee dat kon hij niet, maar hij wilde wel even voor me vragen. Ja onder was een toilet, wat nogal een hike was. Niet veel later stond inderdaad iedereen in de rij voor het toilet. De file was al opgeheven voordat iedereen zijn behoefte had gedaan... kom snel de bus in. Toen bleek ook nog eens dat er studenten van bus A in bus B zaten...Ze moesten snel naar de andere bus, want anders kon het zijn dat we weer n uur in de file moesten staan wachten. Even verderop zagen we de oorzaak. Door hevige regenval was de weg een rivier geworden en dat werd met graafmachines geprobeerd te beperken.
Er was op de andere weg (naar pokhara) vrijwel geen verkeer op de weg waardoor we best wel lekker door konden rijden. Maar ik mocht niet te vroeg juichen want onze bus kreeg een tweede lekke band. Dit keer was het rechtsvoor. De andere bus was doorgereden omdat die niks door hadden, maar we hadden even gebeld dat ze op ons moesten wachten, even later kwamen ze teruggereden. Na even wachten lag de nieuwe band erop en konden we weer verder, maar veel verder kwamen we weer niet want uiteindelijk zijn we langs de weg gestrand met een oververhitte motor. Er werd water over de motor gegoten, maar er is uiteindelijk besloten om met 1 bus verder te gaan. Bus A was een stuk kleiner dan bus B dus het was nogal proppen. Met 3 op een bankje van 2, leerlingen in de cabine van de chauffeur, leerlingen zitten in het gangpad. Het was gelukkig nog maar een half uurtje rijden totdat we aankwamen bij hotel Meera in Pokhara. In totaal zijn we 8 uur onderweg geweest.
In het hotel konden we meteen aanschuiven aan de lunch en hadden we wat vrije tijd. Ook dit keer was het even snel douchen voor ons 3'en. Dit was ook het moment waarop ik mijn vader belde en zei dat ik graag langer wilde blijven. Dit kwam wel even aan, maar hij begreep het ook wel. Hij heeft voor mij nog contact gehad met de verzekering, de ambassade en met mama.
Er was gepland dat de leerlingen nu vrije tijd hadden om zelf Pokhara te verkennen maar de hoofdleider wilde dat deze middag verzorgd werd in groepjes van 4 met een begeleidende tour. Nou dames en heren, ik ben volgens mij van alle markten thuis, want ik word niet opgeleid tot gids. Ik kreeg 10 personen in mijn groepje en we gingen eerst langs het wisselkantoor en de pinautomaat die naast hotel Meera lag. Daarna liepen 4 groepjes richting het Phewa Lake. Ik vertelde wat van de omgeving zoals Macchapuchhre (Fishtail mountain) die te zien was, maar joh ik was hier zo niet op voorbereid dat ik ook geen informatie weet. Alle andere groepen gingen met een bootje naar het eilandje waar ze een tempel gingen bezoeken, maar meer dan de helft van mijn groepje wilde niet het water op. Nou dan lopen we toch mooi verder. Ofja meer slenteren, want dan wilde die een foto bij het meer, dan wilde die weer een kokosnoot halen etc. Zo eindigde de tour ook met het winkel in winkel uit lopen en wachten totdat iedereen uitgekeken was bij de winkel. Oh maar marjolein weet je waar het postkantoor is? weet je waar ik deet kan kopen? weet je waar ik henna kan halen? etc. Ja joh ik kom hier al jaren! Elina kwam ik tegen op de hoofdweg en die was er ook behoorlijk moe van. Andere groepjes gingen ook wat drinken in een restaurantje, maar in mijn groep zaten alleen koopjesjagers.
Terug in het hotel kregen we avondeten. Ik voelde me niet lekker van de stress. Ik had het gevoel dat we het toch niet geregeld konden krijgen om mijn vlucht te verzetten naar een andere datum. Ik had namelijk 3 vluchten staan van 2 verschillende maatschappijen. Dit is dan ook echt een moment waarop ik dan weer besefte dat ik hier alles achter moest laten. Elina en Anusha waren het programma voor morgen aan het bespreken en heb toen naar Elina geappt: als je me zoekt ik ben buiten, voel me niet lekker. Ja hoor daar kwam de stress ook uit mn ogen. Gyan was alleen geobsedeerd van voedsel dus die vond dat ik ook moest eten. Toen de meiden klaar waren kwamen ze me steunen. We aten nog wat en ook verschillende groepsleden kwamen vragen wat er was.
Die avond hebben Elina, Anusha en ik er nog een onvergetelijke avond van gemaakt door alle stress weg te zuipen. Hahah nee hoor, toen we naar een barretje (Koyla) gingen voelde ik me wel weer okee. Daar hadden ze een coole lichttunnel waar je doorheen moest. Ik nam een witte wijn, en de dames een cocktail. Daarna zijn we nog naar een andere bar Busy Bee gegaan, maar daar was het inderdaad zoals de naam het al zegt DRUK! Ik had 4 telefoons in mn tasje dus ik vond het niet echt fijn om daar bij het podium te gaan staan. Bovendien was het snikheet, de muziek stond hard, de muziek was niet mijn smaak en er werd ontzettend veel gerookt. We zijn toen maar weer terug naar het hotel gegaan aangezien we weer vroeg op moesten.

Geschreven door Readandtravel