Vanmorgenvroeg gingen Anne en Elise al naar Yanama. Ik heb ze niet eens horen weggaan. Ik was in zo’n diepe slaap. Ik werd wakker van de wekler van Rikke om 7 uur. Ik wil nog niet uit bed. Gelukkig wist ik wel wat ik aan wilde doen. Nadat ik aangekleed was ging ik ontbijten met broodjes met kaas. Het was al 7.41 toen ik klaar was met eten. Shit, ik moet mijn fles nog vullen, mijn jas nog pakken, mijn telefoon hang nog in het stopcontact. En oh shit ik heb de camera niet opgeladen voor vandaag. Opschieten! Riep Rikke paar keer vanuit de deuropening van de voordeur. Tine, Rikke en ik liepen naar kantoor. Op kanyoor was Kimberly er al. Ik kon nog niet eens even mijn berichtjes checken of we gingen al naar Acuchimay. Ik wist dat het redelijk ver was en dat we ook naar boven moesten dus daar was ik op voorbereid. Kimberly wilde echter met de bus. Dus we wachtte bij el paladero op de bus richting Acuchimay. Kimberly zei me dat ik goed op mijn bagage moest letten want het kon wel eens voorkomen dat er tasjesdieven in de bus actief waren. Dus ik deed mijn tas voorop. We stapten in een overvolle bus. We hadden een staanplek in een smal gangpaadje waar mensen langs moesten die eruit wilde. Oeps sorry voor mijn rugzak in je gezicht, dacht ik telkens. Maar dat maakte wel dat er op een gegeven moment 2 plekken naast elkaar vrij kwamen helemaal achterin de bus. Wij namen plaats. Niet overal waar de bus stopt zijn bushaltes merk ik. We hoefden maar 0.80 sol te betalen per persoon omdat Acuchimay in het centrum ligt. Mensen geloven dat dit vroeger een vulkaan was, enkelen geloven dat dit nog steeds een vulkaan is, maar nu niet actief is. We stappen uit de bus nadat we ons langs mensen hebben weten te wurmen. In een uitgestorven straat. Hè maar dit is het toch niet? Het is toch wit? Oh we moeten nog een stukje omhoog lopen. We komen aan bij Acuchimay. Geen toerist te bekennen. Ronde open ramen met uitzicht over de hele stad. Supermooi! Ook staat er een jesusbeeld. Lijkt wel een beetje Rio de Janeiro zo. Vroeger (in 1882) was hier een gevecht tussen twee legers, namelijk de peruviaanse tegen de Chileense. Uiteindelijk won het Peruviaanse volk, wat deze plek zo heilig maakt voor de bevolking. Daarnaast geloven sommige Peruvianen in Apu’s. Apu’s zijn goden die in de bergen zitten. Wij gingen nadat we genoeg genoten hadden van het uitzicht op zoek naar la cuava de Apu (de grot van de Apu). Ohja ik wilde mijn camera uit mijn rugzak pakken en toen liet ik mijn zonnebrand jawel, naar beneden vallen… gelukkig was daar ook een uitzichtplateau dus kon ik het nog oprapen, maar stel je voor dat je het van een soort van berg naar beneden liet vallen en het gewoon meters viel. Of dat je zelf valt.. Dus we gingen op zoek naar de grot. Kimberly is al jaren niet meer naar Acuchimay geweest dus zij wist niet meer precies waar het was. Ze vroeg het aan locals. Uiteindelijk kwamen we in een straatje waar een afgelegen paadje aan lag, vol met onkruid, brandnetels en andere prikplanten. Ah moeten we echt dit bergpaadje hebben? Hopen dat ik niet val met de camera. Daar was de grot niet. Kimberly kan wel tegen grapjes dus ik grapte van: laat je mij door die planten naar boven klimmen voor niks? Een ander paadje dan. Kimberly zei dat ik wel even kon wachten en dat zij dan ging kijken of daar de grot was. Oh misschien had ze het toch niet zo als een grap begrepen. Kimberly praat met mij voornamelijk Engels omdat ze Engels wil oefenen, maar ik praat soms in het Spaans terug, maar het vergt wel veel van me om in 2 vreemde talen tegelijk te denken. Soms is het ook gewoon makkelijker om je te uiten in het Engels dan in het Spaans. Kimberly maakte een gebaren dat ik moest komen. Yes, op naar de grot. Hè dit is geen grot. Het was gesteente dat uitstak en ernaast was een soort van huisje waar ze de Apu aanbidden (kaarsjes aansteken) of waar sommige mensen haat voor andere mensen ‘sturen’. Het huisje was echter gesloten. Voor het huisje lagen bloemen, die speciaal voor de Apu’s zijn. Een soort kapelletje dus. Heel raar om voor te stellen dat er een god leeft in een berg die mensen ook echt offeren. Veel viel er namelijk niet te zien. We liepen terug naar Acuchimay balcony, het mooie uitzichtpunt. We moesten naar boven want we waren ver gedaald. Wat is dit nu voor straat? De weg liep super stijl omhoog dat ik maar besloot het naastgelegen trappetje te gebruiken. Daarna waren er trappen die gewoon verticaal omhoog gingen. Hoe doen mensen dit? Bij Acuchimay balcony aangekomen namen we de laatste foto’s en gingen we terug naar de bushalte. Onderweg kwamen we nog uitgemagerde paarden tegen die gewoon op de straat leefde. Eén paard had voorpoten die aan elkaar waren gebonden met touw. Ik vroeg Kimberly waarom.het was maar zij dacht dat het was omdat anders het paard heel hard weg zou rennen. We namen de bus bij de bushalte. We konden allebei voorin zitten. Onderweg stapten diverse mensen in die geld probeerde te verdienen. Mensen die eten verkochten, 2 rappers en een comedian. Je moet echt mega snel de bus instappen, soms zelfs al als de bus nog rijdt. Dit is omdat de buschauffeur meer betaald krijgt als ie meerdere rondes aflegt. Soms rijden ze echt idioot door kuilen heen dat ik wel geloof dat sommige mensen hiervan pijn in hun rug krijgen. Wij stapten uit vlakbij kantoor, maar moesten wel nog een stukje lopen. Op kantoor had ik nog even de tijd om mijn social media te checken voordat het 12 uur was. Om 12 uur ging ik met Tine en Rikke naar huis. We kochten nog avocado’s en eieren bij het vrouwtje. Ze had niet echt lekkere avocado’s. De meeste waren al overrijp dat ze er als een gedeukte auto eruit zagen. We liepen verder, pfoe wel erg warm, maar dat was bij Acuchimay ook. Bij huis aangekomen moesten we wachten op Anne en Elise want die waren vanmorgen met de sleutel weggegaan. Na enkele minuten kwamen ze naar boven. Ik maakte chapla con palta y dos panes con queso (ayucaans brood met avocado en 2 broodjes met kaas). Het is trouwens Edam kaas, hoe lekker is dat? Ik chillde nog even op mijn bed en typte de vorige blog in mijn telefoon. Rikke en Tine gingen naar Yanama dus die gingen al vroeg weg. Ik ging alleen met Elise terug naar kantoor want Anne is op woensdagmiddag vrij. Op kantoor checkte ik heel snel social media en daarna gingen Kimberly en ik weer op pad. Nu naar Picota. De berg die vlakbij ons huis ligt. We gingen weer naar el paradero (de bushalte) en wachtte op bus 15. Dit keer konden we ook niet zitten. Het voorste gedeelte in de bus is verhoogd dus daar kan ik niet recht staan zonder met mijn hoofd tegen het plafond te komen. Er kwam opeens een plaats vrij en Kimberly vond dat ik perse moest gaan zitten. Maar wil jij niet zitten dan? Zeg me wanneer jij wilt zitten dan sta ik wel op. De weg slingerde naar boven, weer door kuilen. We moesten ergens langs de weg eruit. De busrit kostte trouwens 3 sol voor ons samen, omdat dit verder van de stad is. Helemaal boven op de berg waren we nog niet dus we moesten nog een stuk hiken. Het was warm en ik merkte wel dat ik op een grotere hoogte was. We volgde een landweg naar boven, langs gewassen en een varken. Kimberly heeft nog nooit een roze varken gezien en dacht dat dat alleen in films was (dit varken was zwart). We liepen verder naar boven, nergens was schaduw, wel mooi uitzicht over de stad. Aantal mensen waren aan de weg aan t werken, ik denk een sleuf graven voor riolering. We moesten dus over planken lopen richting la cruz de Picota (het kruis van Picota). Deze kunnen wij vanuit de stad goed zien. Het is een ijzer kruis van zo’n 25 meter hoog. Verder zijn er restaurantjes, kan je squad rijden, schommelen over de afgrond en ziplinen. Ook hier geen toerist te bekennen. We liepen verder naar een ander kruis. Kimberly vertelde dat ze 1x per jaar met het kruis naar beneden lopen, net als wij The Passion hebben, waar ze ook met het kruis door de straten lopen. Volgens kimberly is het ook rond April/Mei dus ik denk dat dit op dezelfde dag valt. We wilde nog naar het kerkje dat erbij ligt maar Kimberly durfde niet verder toen ze een hond zag. We besloten ook maar uit voorzorg om te draaien. We liepen verder over de zandweg. Kimberly herinnerde zich vaag dat er nog een kerkje was die meer spirituele betekenis had, maar ze wist niet hoe ver het nog was. Aangezien het bloedheet was en we dezelfde weg nog terug moesten, wilde ik graag weten hoe lang dat nog zou gaan duren. We liepen nog verder. Op een gegeven moment zagen we het liggen, maar het was zeker nog wel een uur lopen, schatten we. Kimberly zei dat ze beter in het weekend een keer voor mij kon gaan. Ik wilde haar geen druk opleggen, maar ze zei dat ze zelf daar graag een andere keer naar toe wilde. We liepen langzaam terug richting bus. Kimberly vroeg opeens: can we have a break please? Dus we zochten een plekje aan de rand van de zandweg waar we op onze billen neerplofte. We kletsten, we genoten van het uitzicht, we genoten van de stilte. Totdat we merkten dat het af begon te koelen. We liepen terug over het landweggetje. Omhoog, omlaag. Voornamelijk nu omlaag. Weer bij de weg aangekomen wachtte we totdat de bus langskwam. We stapten in de bus en er was genoeg plek om te zitten dus dat deden we ook. We reden terug naar kantoor. Bijna 17 uur al. Ik maakte de deur van kantoorruimte open en typte daar in mijn telefoon de blog verder. Om 18 uur sloot ik de deur weer en op hetzelfde moment kwam Elise naar beneden. Samen gingen we naar huis. Maar bij kantoor stond Anne op ons te wachten. Elise en Anne wilden nog verse chapla’s halen bij een oven. Dat zit ook dicht bij de plaza. Daarna liepen we naar huis. Thuis sneed ik alvast de groenten voor het avondeten. Ik dacht dat Rikke wel spaghetti wilde eten maar toen ze thuis kwam zei ze dat ze vanmiddag al warm had gegeten. Ik at een broodje en ging naar bed. Daar typte ik de blog weer. Ik deed het licht uit en ging slapen.

Ps: de foto's staan nog op mijn camera maar die voeg ik binnenkort toe

Geschreven door Readandtravel