De wekker ging al vroeg, want om 6:45 uur moesten we weer bij Shechen Monastery zijn. We namen een droog ontbijt van boterhammen zonder iets erop met thee, want het was nog te vroeg om een uitgebreid ontbijt te maken en bovendien hadden we niet veel tijd. Terwijl wij ontbeten kwam een vriend van Dave die mij ook wel eens thuis had afgezet. Omdat wij vandaag naar Bidur/Nuwakot zouden afreizen moesten we 2 personen hebben die ons konden afzetten bij het klooster, anders zou Elina haar scooter daar superlang moeten staan. Ik ging achterop bij die vriend met al mijn bagage en Elina ging achterop de motor bij Dave. Ik was wel blij dat ik op dit moment bij die vriend op de scooter zat omdat hij toch wel rekening met mij en het verkeer hield. Vlak voordat we er waren en de weg steeds slechter werd belde Elina me waar we waren. Zij waren al een stuk verder. Ja hoe moet je haar nu uitleggen waar we zijn? Toevallig waren we net op het punt waar Elina laatst moest stoppen om haar rijbewijs te laten zien. Even verderop stonden zij langs de kant. Die vriend wist namelijk niet precies hoe je bij het klooster moest komen omdat zij daar ook nooit komen. We werden afgezet en verzamelde bij de groep. We waren een beetje vroeg maar dat was maar beter ook. Ondertussen werden de bagagestukken in een kleine wagen geladen die later weer overgeladen zou worden naar de grote bus, omdat zoals eerder verteld de bus niet tot het klooster kon komen. We vertrokken daarom ook lopend naar de bus; via Boudhanath naar de hoofdweg. Daar moesten we wachten. Later vertelde Anusha me dat niemand van onze crew toen de bus van te voren had gebeld en ze er toen achter kwam en toen maar snel heeft gebeld. Beetje raar dat Gyan dan de groep naar de hoofdweg begeleid als de buschauffeur nog niet eens op de hoogte is. Terwijl we wachtten werd ik gevraagd of het mogelijk was om even te pinnen of geld te wisselen. Een mens met een goed verstand begrijpt dat dit niet gaat, omdat de bus elk moment kan komen, maar ja dat moest ik de meesten nog even duidelijk zeggen. "ja hier is toch een bank? Dan kunnen we toch even snel wat geld pinnen?" Een groep van 42 leden die "even snel" wil pinnen... geloof je het zelf haha! Niet veel later arriveerden inderdaad de bussen. Vlak voordat ik instapte attendeerde de arts mij dat er sommige leerlingen last hebben van diarree en ze vroeg of het mogelijk was om indien nodig te stoppen wanneer studenten de drang voelen om naar het toilet te moeten. Ik vertelde haar dat dit mogelijk was. In de bus vertelde ik de studenten dat iedereen een fles water kon krijgen wanneer zij dat wilden en anders moesten ze het zelf pakken tijdens de reis. Verder zaten veel studenten achterin de bus die heb ik even duidelijk gemaakt dat hier in Nepal de wegen nogal slecht zijn dus dat ik liever geen kotsende studenten in de bus wilde, maar dat het voor hen ook niet fijn is om een deel van het programma te moeten missen als ze zich niet lekker voelen. Ik vertelde hen dat het minimaal 3 uur ging duren, maar hoeveel uur het precies gaat duren kan je nooit zeggen, aangezien ze hier geen file-informatie kennen en er maar 1 weg naar Rome leid in dit land. En ja tenslotte heb ik ook nog even gezegd dat we konden stoppen indien dat nodig is.
Ik nam samen met Anusha plaats in de cabine van de chauffeur wat trouwens echt een kamer is haah, Daar heb ik even aan een blog zitten typen maar zoals ik paar blogs geleden typte ging dit niet erg soepel. We waren nog maar net weg toen een student op de deur van de cabine klopte. Ze wilde graag naar het toilet. Tja dat was een beetje moeilijk stoppen zo midden in de stad. De buschauffeur probeerde zo snel mogelijk te stoppen, maar je mag ook niet overal stoppen. Uiteindelijk bleek dat er nog meer mensen moesten dus is Anusha met hen naar het toilet gegaan. Daarna zijn we met de bus doorgereden. Er werd muziek op gezet en Anusha en ik besloten om bij de rest te gaan zitten, want in de cabine werd het snikheet. Ohja er was eerst ook gedoe over de airco. Sommige wilden de airco uit sommige aan. En ik begreep eerst van de buschauffeur dat hij alleen aan of uit kon maar later bleek dat ie ook gewoon zachter kon, dat vond iedereen oke.
Vlak nadat we Kathmandu uitreden kwamen we in een file terecht. Sommige vonden dit niet zo fijn, maar de meesten amuseerden zich wel met de muziek of namen een powernap. Doordat we waren gestopt om te plassen en poepen waren we de andere bus kwijtgeraakt, maar dat is niet zo erg want de buschauffeur wist ook de weg. We namen een stop vlakbij Nuwakot om te tanken maar er werd ook chips en cola gekocht. Buiten voelde het al benauwd warm, zoals ook al voorspeld werd voor Nuwakot (35 graden). Voor iedereen was hier ook de eerste plaspauze waar geen normale toilet meer was. Dit leverde toch wel even wat gegil en grappige momentjes op. "waar moet ik me nu dan vasthouden dan? ik ga echt vallen anders" "hoe zorg ik ervoor dat mijn wc-papier niet valt?" "boh hier stinkt het!". Alle meiden stonden te wachten voor de vrouwentoilet. Ik vertelde hen dat er eigenlijk helemaal geen verschil is tussen het mannentoilet en het vrouwentoilet want het is beide met een gat in de grond en de prullenbak is meestal buiten de hokjes. Dus sommige meiden gingen ook op het mannentoilet waardoor we ook weer sneller door konden.
We kwamen aan bij hotel Square. De andere groep was ook pas net gearriveerd. Binnen kregen we te horen dat er niet voldoende kamers vrij waren om iedereen in één hotel onder te brengen. Omdat dit voor ons ook als een verrassing aankwam en de lunch al bijna klaar was, is er besloten dat deze 6 studenten en 2 leraren pas na het middagprogramma bij hun hotel werden afgezet om zich even op te frissen.
De lunch was nog niet op tijd klaar en de hoofdbegeleider vroeg aan Anusha waar die lunch bleef. Anusha vertelde hem dat ze niet de kok is. Ze heeft de koks de opdracht gegeven op tijd klaar te zijn, dus het ligt niet aan ons dat ze wat later klaar zijn.
Na het eten gingen we naar Shree Annapurna Panch Kanya Primary school. Dit is de school van "de oom" van Elina waar ik paar maanden geleden een cheque heb overhandigd. Onderweg hadden zelfs Anusha en ik soms hartverzakkingen. We moesten namelijk van die haarspeltbochten maken langs ravijnen. Het was ook erg prettig om vlak voordat we vanmorgen bij het hotel aankwamen, een auto in het ravijn zagen liggen. De weg was ook grotendeels niet geasfalteerd waardoor de bus ook erg kantelde. Maar de buschauffeurs zijn zo ervaren dat ze wel weten hoe ze het beste kunnen rijden en wanneer het echt te onveilig is om verder te rijden. Bij die school aangekomen moet je een mega berg eerst omlaag voordat je van de weg op hun schoolterrein aankomt. We werden daar verwelkomt met een tikka en een sjaaltje. Er werd de One billion rising dance gedanst. Daar had ik wel respect voor zo in de hitte. Het was ook zoeken naar de schaduw want die was er bijna niet te vinden. De groep werd in 2'en gesplitst. De eerste helft ging met mij en Elina mee naar de rijstvelden en de andere helft ging spelletjes spelen met de kinderen. De rijstvelden bevonden zich recht naast de school maar om daar te komen moesten we eerst terug naar de weg hiken en daarna weer een berg omlaag lopen. Naast dat er Nederlandse studenten meegingen, kwamen ook sommige leerlingen van de basisschool mee. We moesten op "de dijkjes" van de rijstvelden lopen. Nadat ongeveer 26 mensen erover hadden gelopen kan je je misschien wel voorstellen dat de dijkjes aan het inzakken waren en stabiliteit soms moeilijk te vinden was. Omdat een rijstveld uit lagen bestaat is de kans dus groot dat als je misstapt je misschien een halve meter naar beneden valt. Ik liep op een gegeven moment maar zijwaards en kreeg af en toe een handje van de headmaster. Dit duurde nogal lang en ik kreeg er ook lamme benen van. Ik was blij toen we eindelijk bij het punt aankwamen waar we stopten. Daar konden we zien hoe vrouwen rijst aan het plukken waren uit het rijstveld. We mochten ook meehelpen, maar ik vertelde de studenten dat ze dit beter niet konden doen, want dit is stilstaand water. In stilstaand water kunnen parasieten zitten die door je huid kunnen dringen en waarvan je echt heel erg ziek kunt worden. Bovendien kunnen er bloedzuigers zitten, want de vorige keer met een rijstplukfestival heeft Elina een bloedzuiger tussen haar vingers gekregen. Erg jammer en ook best zielig dat we niet konden helpen. Elina vertelde nog wat meer informatie over de rijstvelden. Er word namelijk maar 1 keer per jaar rijst verbouwd daarna gebruiken ze het om maïs en andere groentes te verbouwen. Ieder dorpslid heeft niet zijn eigen stukje land. Het is namelijk heel zwaar om je eigen land te verbouwen, rijst te plukken etc en dat vooral in dit weer. Dus wanneer er geoogst moet worden, wordt het hele dorp bij elkaar geroepen (vooral de vrouwen) en worden runderen en buffalo's gebruikt om het land om te spitten.
We gingen weer terug over de dijkjes. Ik vertrok als laatste gewoon omdat ik de langzaamste ben. Terug ging trouwens veel beter. Ofja.. Ik viel wel voorover op een dijkje, maar gelukkig geen natte schoenen of pijn. Dit is gewoon lompheid dat in mijn genen zit. We konden over drooggelegen rijstveldstukjes lopen. Dit liep vele malen fijner dan voetje voor voetje over een smal dijkje. Eenmaal bij de groep aangekomen liepen we terug naar het schooltje. Sommige wilden naar de hangbrug even verderop, maar dat ging niet omdat we echt moesten wisselen met de andere groep, We moesten weer een enorme berg op. We deden wat spelletjes met de kinderen en namen daarna afscheid. We reden naar hotel Square en zette bijna iedereen af. Alleen de personen die naar het andere hotel moesten bleven in de bus en we (Anusha, Elina en ik) gingen met hen naar het andere hotel. Daar ging iedereen zich eigen opfrissen. Elina wilde ook een douche nemen, maar daar was niet heel veel tijd voor. Achteraf heeft Elina een douche van zeker 40 minuten genomen en is Anusha daarna ook snel gaan douchen. Ik had echt geen tijd meer om te douchen, maar ik vond het wel zo fris om even wat anders aan te doen, dus we zijn uiteindelijk allemaal in ons pyjamashirt weer de deur uit gegaan.
We werden met een oud busje opgehaald om weer terug naar het andere hotel te gaan. Daar hebben we alle maaltijden besteld en dat hotel is ook vele male groter om te eten etc, Ik weet niet meer wat we toen hebben gegeten. Ik weet alleen dat er frieten waren en dat iedereen ging aanvallen op de frieten waardoor ik uiteindelijk geen frieten meer had. Maar achteraf vond ik dat ook niet zo erg want op deze frieten zat zwart zout wat ik niet zo lekker vind.
Wij (onze crew en de buschauffeurs) aten in de lobby zodat we ook meteen de lobby konden versieren voor de verjaardag van Audrey (de arts). Het was namelijk niet meer mogelijk om het ongemerkt in de dinerzaal te versieren, want iedereen was daar al aan het eten inclusief Audrey. Audrey kwam terwijl wij de lobby aan het verbouwen waren zelfs nog even een gesprek voeren met een student (student voelde zich niet lekker). Dit was even heel vervelend want we moesten alles zo snel mogelijk verstoppen etc. De taart stond trouwens in de koelkast, dat had Anusha geregeld. Ze had vanmorgen toen de rest aan het wachten was op de bus nog van die confettikanonnen, een kroontje en van de blaastoeters gekocht.
Audrey ging weer eten in de dinerzaal maar vertrok toen met een student naar de kamer van de student voor een gesprek. Het duurde mega lang dus we moesten ook iedereen even op de hoogte stellen dat ze braaf moesten wachten in de eetzaal want als iedereen nu zou gaan lopen dan is iedereen er dadelijk weer vandoor en moeten we weer mensen van hun kamer zeuren, De bedoeling was nu om de taart aan te snijden in de lobby en dat ze daarna de taart weer in de eetzaal op konden eten.
Na heel lang wachten en nadat Audrey eindelijk haar avondeten op had, stroomde de lobby eerst vol met studenten en daarna ook Audrey. Audrey was verrast. Het was heel gezellig, maar de studenten moesten ook vrij snel weer gaan slapen dus echt feest vieren ging niet. Wij gingen met de "party-bus" weer terug naar ons hotel en ik nam ook even snel een douche. Daarna plofte we in bed. Ik lag samen met Elina in een 2-persoonsbed en Anusha in een 1-persoonsbed.

Geschreven door Readandtravel