Vandaag wilde ik echt nog in bed blijven liggen toen ik wakker werd. Ik had zo niet lekker geslapen, was aantal keer wakker geworden. Toch echt maar opgestaan. Toen Rikke kuchend naar de keuken liep werd er op de deur geklopt en Rikke geroepen. Tine was terug gekomen van het weekendje van de costa… al om 12 uur vannacht… maar ze kwam niet binnen met de sleutel. Tine heeft dus 7 uur op de vloer geslapen voor de deur, zonder dat wij iets hebben gehoord. Ofja Ralph had gisteravond rond half 12 geklop gehoord, maar wist niet dat het bij ons op de deur was, want hij hoorde alleen geklop, wat net zo goed bij de buren kon zijn. Wij vonden het raar dat ze de hele nacht daar voor de deur heeft gelegen, terwijl wij nog alle sleutels hebben geprobeerd toen we die van Zoila hadden gekregen. Later die dag bleek dat haar sleutel gewoon werkte. We gingen met z’n allen naar kantoor. Tine was echter weer laat, maar Ralph besloot op haar te wachten. Rikke, Anne en ik liepen al naar kantoor, tot we bij ‘het vrouwtje’ waren en opeens Tine aangehold kwam zonder Ralph. “Waar heb je Ralph gelaten?” “Ralph stond nog in de deuropening toen ik wegrende” “Ralph weet de weg niet naar kantoor.” Rikke besloot terug te lopen naar Ralph, maar die had gelukkig in de verte Tine nog zien rennen. Tine was dus gewoon weggerend van Ralph. Bij kantoor kwam Marian. Marian is de oprichtster van Kinderen van de Zon, welke donaties schenkt aan Mama Alice. Natuurlijk werd zij door alle collega’s heel warm verwelkomd. Op kantoor ging ik gelijk aan de slag met de taken die ik had. Frederique kwam zich eigen voorstellen aan Rikke en mij, want wij hebben alleen met haar gesproken via Facebook, Whatsapp en Skype. Daarna was het tijd voor de vergadering, maar ik besloot om vandaag niet te gaan om mijn taken af te ronden die ik even gedaan moest hebben. Frederique en Kimberly gingen vandaag naar QuinuaQ, dus ik dacht voor mij is het misschien ook handiger om mee te gaan en wanneer kan, wat vragen te stellen voor mijn onderzoek. Daar is echter geen tijd voor geweest helaas. Ralph en ik wachtte buiten op een bankje, toen opeens de 'enge buurman' naar buiten kwam, die zijn deur aan het binnenhof van kantoor heeft. De enge vent gaf mij een begroetingskus (1 van de 3 kussen die wij in Nederland geven), Marian en Frederique zeiden dat ik beter had kunnen wegrennen, omdat hij schijnbaar echt een vieze enge vent is. Ralph, Kimberly, Marian, Frederique en Elba gingen mee naar QuinuaQ. Kimberly en Elba gingen met een andere auto en Marian, Ralph, Frederique en ik gingen met Yuri mee, welke een eigen pick-up heeft. Hier stonden achterin nog spullen voor het restaurant. Het was een warme en gezellige rit. We hoefden in Quinua niet het laatste stukje te lopen, wat betekende dat we met de auto over die modderpaadjes gingen. Frederique werd een beetje wagenziek. Aangekomen bij QuinuaQ heette we de studenten welkom. Mayumi was er ook weer samen met Marc. Kimberly en Elba waren veel later. Ralph en ik gingen nadat we foto’s hadden genomen, aan de slag met het uit elkaar slaan van houten kisten. Echter hadden wij maar een gewone hamer en zaten de kisten stevig in elkaar. Een echt mannen klusje bleek het wel weer. Ik ben niet zo krachtig aangelegd dat ik even tegen een hekje ga trappen of met mijn hamer een hele plank zo losgewurmd krijg. De zon stond fel op ons gezicht, we hadden beiden geen drinken bij de hand en de mosquitos hadden mij weer gevonden. Ondanks we dachten dat één van ons geblesseerd naar huis zou gaan hebben we ons heelhuids kunnen laten. Yuri hielp op een gegeven moment ook mee, maar hij had een veel dikkere hamer waarmee hij die kisten binnen 10 slagen klein had gemept. Het hout wordt gebruikt voor kampvuren. Wij vroegen binnen om wat te drinken, maar Kimberly kon zou gauw niks vinden. Mayumi zei dat er een of andere thee was in een vat, wat eigenlijk best lekker was. We kregen een lunch van rijst, aardappel, vis en sla. Heerlijk weer. ’s Middags gingen we samen met de rest aan de slag met de muren wat beter in orde maken. De muren zijn heel slecht wit geverfd, dus alle zwarte vegen moesten we opnieuw witten. Ook de bovenkant van de plinten moesten wit geverfd worden. Marc, het zoontje van Mayumi, die vond het heel leuk om het plakband van alle plinten af te trekken, wat ons natuurlijk extra werk opleverde. Toen alles binnen geverfd was gingen we buiten verder. De mannen moesten plantenbakken verplaatsen zodat het terras er wat levendiger uit komt te zien, maar ook om zwarte vegen op de muur te bedekken. Daarna gingen we verder met het verven van de buitenmuren en bovenkant van de plinten. Het heeft deze dag ook geregend terwijl de zon scheen. De kussens van de terrasmeubels moesten toen zo snel mogelijk naar binnen. ’s Avonds toen de zon achter de bergen verdween, koelde het heel snel af. Wij besloten toen ook maar terug te gaan naar Ayacucho. Elba was al eerder teruggegaan, dus nu moesten we Kimberly ook achterin meenemen. Na een krap ritje naar de taxistandplaats van Quinua, waar die leuke souvenirkraampjes zijn, konden we onze reis zonder Kimberly vervolgen. Kimberly nam hier namelijk een andere taxi. Aangekomen in Ayacucho werden we voor de deur van ViaVia afgezet. Frederique en Marian gingen hier eten. Yuri was wel bereid om ons naar huis te brengen, alleen moesten we eerst een tafel afleveren bij kantoor. Thuis aangekomen, waren de andere dames al terug uit Yanama. Zij waren al aan het avondeten en zij maakten een nieuwe poetsschema. Nu hoef ik alleen dit weekend nog vaatdoekjes naar de wasserette te brengen en op te halen, aangezien ik maandag al weg ga. Ralph en ik hadden al besloten dat we uiteten gingen, want we hadden beiden geen zin meer om iets te koken. Ralph moest echter nog naar de pinautomaat, dus dat is de reden waarom we niet met Frederique en Marian meegingen. We namen allebei een douche, allebei tegelijk klaar. We liepen allereerst maar even naar de plaza zodat Ralph kon pinnen en zouden daarna wel zien waar we gingen eten. We liepen door de straat van Magia Negra, maar de Magia Negra was gesloten. We liepen verder naar boven en gingen ergens naar boven, want Elise zei dat dat goed was ofzo, maar boven stonden alleen maar banken, dus het was geen restaurant maar een club. Snel weer naar beneden. Naast die club lag een lokaal restaurant, daar zijn we naar binnen gegaan. Voor 5 sol hadden we ons avondeten. Ik had kip, rijst, friet, sla en Ralph had spaghetti, daarbij kregen we weer zo’n thee als dat we vanmiddag hadden. Voor omgerekend 1,25 euro hadden we super lekker gegeten en hadden we weer genoeg. Toen er een lokale band kwam optreden en we het eten ophadden zijn we weer vertrokken naar huis. Thuis aangekomen was ik doodop en ben ik gelijk naar bed gegaan.

Geschreven door Readandtravel