Om 6 uur ging de wekker van Elina. Ze had me gister al gezegd dat ze altijd een wekker om 5,6 en 7 uur zet voordat ze opstaat. Ze zette de wekker uit en we sliepen verder. Om 7 uur ging weer de wekker. Dit keer stonden we wel op want Chitra wilde graag om 8 uur vertrekken.
Elina nam eerst een douche en zei dat de douche erg koud was... Hmm zou ik dan wel of niet een douche nemen? Ik besloot toch maar een douche te nemen, want ik had al even niet meer gedoucht en gister was ik half bezweet naar bed gegaan. De douche was inderdaad echt mega koud, dus ik heb maar even snel mijn haar gewassen en heb toen weer de kraan uitgezet.
Nadat we beide onze spullen bij elkaar hadden geraapt, gedoucht en aangekleed waren, zijn we naar buiten gegaan. We hebben daar nog wat foto's genomen en zijn daarna gaan ontbijten in het hoofdgebouw. Chitra had de dag van te voren brood gekocht dus we kregen brood met gekookte eieren.
Uiteindelijk vertrokken we toch niet om 8 uur, want Tara belde me om 7:30 uur dat hij wel langs wilde komen maar dat dat nog 1,5 uur ging duren. Hij moest namelijk door het bos hiken om de Ecolodge te bereiken. Hij zou er ook langer over doen dan normaal, omdat het aan het regenen was.
Elina en ik gingen ondertussen maar weer terug naar ons hutje. Elina ging nog even slapen terwijl ik even op het balkonnetje ging zitten. Het begon fris te worden op het balkonnetje dus ik besloot maar weer naar binnen te gaan. Niet veel later begon het keihard te regenen. Was ik even blij dat we niet om 8 uur waren vertrokken!
Ik besloot ook maar even terug naar bed te gaan. Totdat er opeens op de deur gebonkt werd. Ik sprong uit mn bed want ik wist dat Tara voor de deur stond. Ik deed open en daar stond hij dan.. kleddernat.. na 7.5 jaar!
We hebben samen even gekletst op mijn bed en hebben foto's gemaakt terwijl Elina daar nog in het bed naast lag te pitten. We haalden herinneringen op. Zijn Engels is nu vele malen beter dus we konden over alles praten.
Ondertussen waren de twee mannen lunch aan het bereiden. Tara wilde niet met ons lunchen. Hij besloot weer te gaan. Na een dikke knuffel ging ik eten en ging hij weer terug naar huis. We aten Dal Bhat.
Om 9.45 uur vertrokken we dan echt vanuit de Ecolodge op weg naar onze volgende verblijfplaats die op schatting 5 uur lopen verwijderd lag. Inmiddels was het ook weer droog en het was nog niet zo warm, dat was dus erg ideaal.
Vanuit de Ecolodge maakte we eerst een hike naar Pothana. Chitra had gezegd dat de hike van vandaag alleen maar naar beneden zou zijn maar dat was helemaal niet zo. We kwamen allereerst langs een tempeltje midden in het bos. En liepen daarna verder over soort van grindpaden waarover jeeps naar boven kunnen gaan. Doordat het zo hard had geregend en er bladeren op het pad lagen kwamen ook de bloedzuigers te voorschijn. Ik dacht dat we gewoon regenwormen op onze schoenen hadden, totdat iedereen stopte om die beesten van hun schoenen te schieten.
We stonden zowat om de 2 minuten stil om die beesten van onze schoenen te halen. Op een gegeven moment zag ik dat die bloedzuigers in mijn schoen zaten... ik ging naar een stuk waar geen bladeren lagen en deed mijn schoenen uit. Chitra heeft mij toen even geholpen de bloedzuigers uit mijn schoenen te halen en van mijn sokken. Meteen trok ik mijn sokken maar over mijn broek zodat ze niet zo makkelijk mijn huid konden bereiken. Natuurlijk kunnen die beesten gewoon door je sokken heen kruipen.
Deze route was erg mooi. Weer kwamen we in van die weilandjes midden in het bos waar buffalo's stonden te grazen en waar mensen genoten van het uitzicht. Hoe dichter we bij Pothana kwamen hoe meer mensen we tegen kwamen.
Pothana is een dorpje waar ook meteen de eerste checkpost was. Ik moest hier mijn ACAP formulier laten zien. Zo'n man had geen ACAP formulier en moest in plaats van 2000 rupies 4000 rupies betalen om verder te komen. Na de controle zijn we nog cola gaan drinken in Pothana.
We liepen verder richting Dhampus. Vanuit Pothana moesten we meteen trappen omlaag. Vele mensen kwamen die trappen omhoog. Was ik even blij dat we dat niet deden! Dat zou nog zwaarder zijn geweest dan de hike naar de Ecolodge. Dit pad ging vooral omlaag en de bloedzuigers waren ook weg.
Het plan was eerst om nog naar de Australian Basecamp te gaan, maar aangezien het zo hard had geregend en wij later waren vertrokken dan gepland, hebben we dat geskipped uit ons programma. Naar de Australian Basecamp zouden we ook omhoog moeten hiken. Deze plek is erg bekend onder de toeristen en schijnt een must-see te zijn. Jammer dat we dit dan niet hebben kunnen bekijken.
Chitra vertelde ons dat we naar het blauwe hutje moesten lopen, wijzend naar een hutje op de berg aan de overkant. We gingen niet naar beneden door het dal en dan weer omhoog, nee we moesten de bergwanden volgen om het blauwe hutje te bereiken. Dit leek voor mij alsof we nog 8 uur gingen lopen zo ver weg.
In Dhampus aangekomen was er weer een checkpost. Ik hoefde nu niet mijn ACAP formulier te laten zien, maar mijn registratiekaart. Die vrouw van de Tourism Board had dus niet tegen mij gelogen. Ik was wel blij dat ik die kaart nog had anders kon ik misschien ook dubbel geld neerleggen.
We liepen verder en onderweg ging Chitra met veel mensen praten. Wist hij nou niet hoe we bij onze accommodatie moesten komen? Je gaat me niet vertellen dat na 4 uur lopen je de weg niet weet, waardoor we misschien nog 4 uur moeten gaan lopen...
We liepen en liepen, ik begon steeds meer last te krijgen van mijn benen. Wanneer waren we er nou?
We namen nog wat pauzes. Chitra ging mensen bellen. Waardoor ik nog meer het gevoel kreeg dat hij de weg niet wist, maar Elina zei dat hij 100% zeker de weg wist. Dat bleek maar weer eens toen we aankwamen bij onze accommodatie in Hyanjakot. (Hemjakot)
We werden bij de accommodatie verwelkomd met een rode tikka (derde oog) en bloemen. De accommodatie leek niet op een hotel, een lodge, een hostel, tent of wat dan ook. Het leek alsof we in een gastgezin gingen slapen. De exploregroep zal hier ook overnachten. Natuurlijk kunnen die niet met 42 man in dit huisje slapen, maar iedereen in het dorp geeft hun huis vrij om wandelaars onderdak te geven tegen een vergoeding.
We kregen een snack van aardappelen en een soort van churros. Daarbij kregen we sprite. We hebben wat gekletst, zelfs met het dove vrouwtje.
Na de snack ging Chitra het dorp verkennen om te kijken waar de andere leerlingen dan zouden verblijven. Hij vroeg of wij meegingen, maar ik wilde geen steen meer zien na 5 uur lopen. De man die met Chitra meeging, de eigenaar, zei dat Elina maar bij mij moest blijven. Dat vond Elina ook wel fijn.
We zijn samen op bed gaan liggen. Het begon ondertussen keihard te regenen.
Ik deed mijn sokken uit en zag meteen dat ik onder het bloed zat. De bloedzuigers hadden me te pakken gehad... niet 1 keer maar 3 keer. Midden in de regen ging ik maar even mijn bloed van mijn benen schrobben. Ik heb het niet eens gemerkt. De anderen hebben niks, zal wel weer te maken hebben met dat wij van Duits bloed zijn volgens ons volkslied.
Even daarna werden we uitgenodigd om binnen bij het kampvuur te komen zitten. Een vrouwtje (de vrouw van de eigenaar) was aan het koken op een gasfornuis maar ook op open vuur. Buiten was het ondertussen gaan onweren. De bliksem sloeg een keer heel dichtbij in, dat de vrouw een gil gaf.
We kregen kleine hapjes: Buffalo, kip en rijst. Ook kreeg ik een glaasje zelfgemaakte wijn, die erg apart smaakte.
Alles wat we niet opaten (botjes etc.) at de kat wel op. De Buffalo vond ik ook niet lekker. Omdat ik mijn pyjamabroekje aan had gedaan omdat ik mijn benen/voeten moest wassen, had ik het erg fris gekregen. De vrouw had mij een dekentje boven gehaald.
We kregen nog Dal Bhat en daarna gingen Elina en ik naar bed. Elina kon niet slapen van de flitsen van het onweer. Ze wilde ook niet ruilen van bed, dus heeft ze haar deken maar over haar hoofd getrokken.
Het bed was erg hard en de dekens waren erg warm, maar ach voor zo'n ervaring moet je wat over hebben.

Geschreven door Readandtravel