¡Hola!
Vannacht heb ik best prima geslapen. Het bed is hard, maar ook wel lekker. De temperatuur in de kamer was aangenaam. Ik werd alleen wakker om 4 uur ’s nachts van honden die blaften. Het hield maar niet op. Ik was nog erg moe en probeerde er niet te veel op te focussen. Toen de honden weer rustig waren ben ik als een blok weer in slaap gevallen. De muren en ramen zijn hier heel dun, dus het is heel gehorig. Als mensen buiten voorbij lopen lijkt het net of iemand de kamer in loopt. Om 6 uur werd ik weer wakker, waarschijnlijk omdat het al erg licht was in mijn kamer. Ik voelde me redelijk fit. Ik pakte mijn leesboek “De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween.” Erg leuk om te lezen tot nu toe. Toch was ik nog wel moe en wilde nog even slapen. Ik zette de wekker om 8 uur maar kwam toch niet in slaap. Toch maar weer mijn leesboek. Om 8 uur was mijn bed ondertussen wel zo warm geworden dat ik genoodzaakt mijn deken van me af moest slaan. Rustig kleedde ik me aan. Ik wilde niet al te vroeg naar boven om te gaan ontbijten, want ik begreep gisteren van Elise dat ze graag wilde uitslapen. De deuren doen we hier ’s avonds op slot, maar het is een kabaal om deze van slot af te draaien. Ik dacht na over wat ik vandaag wilde gaan doen. Ik moest sowieso nog avondeten gaan halen bij de supermarkt, want ik wilde niet weer uit gaan eten. Verder wilde ik de stad een beetje verkennen. Anne had me gisteren gevraagd of ik met paar vrienden mee ging zwemmen, maar ik heb niet eens zwemkleding bij. Ik heb me zo gefocust op het weerbericht van Quinua. Quinua ligt nog 1 uur rijden hiervandaan en ook hoger, dus daar regent het nu inderdaad pijpenstelen, maar hier in Ayacucho schijnt de zon zo fel, dat je zonder jas naar buiten kan. Ik had haar gisteren al gezegd dat ik waarschijnlijk de stad zou gaan verkennen en dat is ook wat ik vandaag wilde gaan doen. Toen ik aangekleed was en het bijna 8:30 uur was, ging ik naar boven om te ontbijten. Elise en Anne waren ook al wakker. Ik smeerde twee boterhammen met jam en schilde een appeltje. Oh wat lijkt dit op mijn Nepalees ontbijt, alleen zijn de appels hier wel een normaal formaat. Na het eten poetste ik mijn tanden en smeerde ik me nog even in met zonnebrand. Ik twijfelde heel erg of ik ook foto’s zou gaan maken met de fotocamera. Ik wilde in ieder geval ergens gaan lunchen zodat ik weer een blog online kon zetten en even mijn social media kon bekijken, maar ja ik had net mijn ontbijt achter de kiezen en waar zou ik dan gaan lunchen waar ze wifi hebben? Magia Negro zou pas weer om half 8 vanavond weer open gaan. Ik vroeg mij überhaupt af of er wel winkels open zouden zijn, omdat het zondag is. Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om toch de camera thuis te laten. Ik had geen zin om met camera en boodschappen straks de berg weer op te moeten terwijl het superwarm is. Ik las nog wat bladzijdes uit mijn boek, omdat ik niet al te vroeg wilde gaan, maar ook niet al te laat. Zij eten hier pas tegen 20 uur, dus de lunch moet ook niet al te vroeg. Oké nu ga ik. Ik keek boven nog even of er wel echt rijst lag, een van de producten waar we samen mee doen (kruiden etc.), de andere producten koopt ieder voor zich. Ja, er lag wel rijst. Ik vertrok richting centrum, dus naar de plaza, beneden aan de berg. Op de plaza, wat niet meer is dan een plein/park, zocht ik een bankje in de schaduw. Ik keek een beetje rond, naar de mooie oranje bloesem die in de bomen groeide. Niet veel later kwam er een man naar me toe gelopen. Hij staarde me aan. Ah nee, waarom kies je geen ander bankje? Hij kwam naast me zitten met geruime ruimte, maar ik schoof toch nog een beetje opzij. Hij vroeg mij allemaal dingen in het Spaans. Ik verstond niet heel veel, dus vroeg vooral ¿Que? (Wat?). Wat ik denk dat ie me allemaal heeft gevraagd: Wanneer ik in Ayacucho ben aangekomen, met hoeveel mensen ik hier verblijf, hoelang ik hier blijf. En ohja wat ik wel verstond is ¿Que es tu nombre? (wat is je naam?). In het Spaans spreken ze de J als een G-klank uit. Dus ik twijfelde of ik nou gewoon Marjolein moest zeggen of op zijn Spaans: Margolein. Ik denk dat ik mijn naam gewoon normaal heb uitgesproken. Zijn naam was Marcel. Ik vind het wel heel leuk dat mensen ook echt open staan om een praatje te maken, maar helaas ben ik niet zo goed in Spaans luistervaardigheid en mijn spreekvaardigheid is echt basic. Ik had mijn leesboek meegenomen, dus ik probeerde wat te lezen, maar voelde telkens ogen op mij gericht. Niet perse alleen van Marcel, maar ook van anderen op het plein. Dus het werd niet veel lezen. Een schoenenpoetser vond dat mijn schoenen nodig gepoetst moesten worden, maar ik zei no gracias (nee dank u). Een andere meneer moest ook even naast me komen zitten, dus ik schoof nog verder op. Toen ik het gevoel had dat ik wel uitgekeken was op het plein, liep ik naar de supermarkt waar ik gisteren ook was. Yes, de supermarkt was open. In de supermarkt liep ik meteen naar de groenten. Ik koos voor wortel en mini courgettes (voor 11 soles = 3,30 euro ongeveer). Verder nam ik twee aardappelen en pindanootjes. Zo nu heb ik wel genoeg om paar dagen vooruit te komen. Ik zal alleen van de week nog even vlakbij huis wat water halen. Ik liep weer terug naar huis, ik moest namelijk naar het toilet en had nog steeds geen honger. Anne zou rond 12 uur naar de plaza gaan om daarna te gaan zwemmen. Ik dacht laat ik voor die tijd maar even terugkeren dan kan ik haar vragen waar dat Belgisch restaurantje zit waar ze het gisteren over had, want die scheen wel wifi te hebben. Ik kwam Anne en Elise onderweg tegen, maar zij zagen mij blijkbaar niet. Ik moest zo nodig naar het toilet dat ik ook maar doorliep. Thuis koelde ik weer even af, pff zo warm om 12 uur. Ik had eigenlijk nog steeds geen zin om te eten, maar ik wilde wel perse een blog online zetten en social media checken. Ik verzamelde moet om het warme weer te trotseren. Toen ik eenmaal de voordeur op slot had gedraaid, stootte ik volop mijn hoofd tegen een stenen balkon of wat dan ook van de buren. De volgende keer laat ik me dit niet meer gebeuren. Ik liep voor de zekerheid eerst maar even langs Magia Negro, toch even checken of ie dan echt gesloten was. Inderdaad, gesloten. Ik twijfelde nog of ik voor de deur op het stoepje zou gaan zitten om wifi te tappen, maar dacht nee, moet ook echt even iets gaan eten. Ik liep naar de plaza. Ik ben een heel rondje om de plaza gelopen op zoek naar een restaurant dat er wel uitzag als een restaurant met wifi. ViaVia leek me wel een westers restaurant met mooi uitzicht over de plaza. Ik liep naar boven en werd al snel aan een tafel gezet met de menukaart in mijn hand. “Una coca cola y una tostada caprese, por favor” (tomaat en mozarella tosti). De ober bracht mijn coca cola. “Tienes WIFI?” De man toetste het wifi-wachtwoord in mijn telefoon. Verbinding! Ik belde even mijn ouders, omdat zij na Lima ook niks meer hadden gehoord. Was ik wel veilig aangekomen in Ayacucho? Verder checkte ik mijn social media en plaatste ik de vorige blog, ondertussen dat ik eten kreeg. De muziek in dit restaurant stond inderdaad wel duidelijk harder dan bij Magia Negro. Ik bestelde nog een cola, omdat ik anders zonder eten of drinken nog wifi aan het tappen was. Leuk om te zien was dat enkelen al hadden gereageerd op de eerste en tweede blog. Vraag maar raak en ik probeer jullie vragen mee te nemen in de blog. De ober bracht me weer cola. Niet veel later vroeg hij aan mij of ik misschien even van tafel wilde ruilen. Waarom werd me niet echt duidelijk, maar geen probleem, de andere tafel had een beter uitzicht over de plaza. Ik moest wel mijn eigen drinken meenemen en vergat daarom de nootjes die ook op tafel stonden. Eenmaal aan de andere tafel werd me meteen door een andere ober de menukaart in mijn handen gedrukt. Zie je dan niet dat ik al drinken heb? Ik heb net ook een tosti op, ik hoef echt niet nog iets te eten. Trouwens was het eten dit keer weer verrukkelijk. Op een gegeven moment had ik wel genoeg cola gedronken. Gelukkig had ik een plastic flesje besteld, zodat ik elk moment gewoon kon gaan. “Quiero pagar, por favor” (Ik wil graag betalen). De ober gaf me het bedrag: 16 soles. Ik had geen briefje van 10 dus dacht dan betaal ik wel 26 soles dan krijg ik tenminste een briefje terug en raak ik een beetje af van de munten, want die kan ik in Nederland niet meer omruilen naar euro’s. Bovendien word je portemonnee er alleen maar zwaarder op. De 2 en 5 soles lijken heel erg op de 2 euro munt. Niet erg handig om de euro’s in je portemonnee te laten zitten, Marjolein. Toen ik 26 soles betaalde bracht de ober deze naar de kassa. Daarna nam ze weer een observerende positie aan. “Uh señora tengo pagar veinte y seis (26) soles, quiero diez (10) soles” (uh mevrouw, ik heb 26 soles betaald, ik wil 10 soles). In heel gebrekkig Spaans dus probeerde ik uit te leggen dat ik nog 10 soles terug wilde. Ik ga toch niet bijna het dubbele betalen voor mijn eten? Ondanks het gebrekkige Spaans begreep die vrouw mij. Schijnbaar was die persoon achter de kassa nog even bezig 10 soles voor mij te pakken. Nadat ik mijn 10 soles had ontvangen ging ik met mijn flesje cola weer terug de berg op naar huis. Nu lig ik op mijn bed deze blog te typen, zodat deze morgen online kan komen als ik op kantoor ben. Dadelijk ga ik nog even lezen in mijn boek en vanavond zal ik nog avondeten koken, douchen en dan gelijk weer naar bed denk ik. Ik heb op dit moment niet zo’n zin om te koken, maar het is wel belangrijk om wat te eten. Oh wow het begint te onweren zo uit het niets. Het is de hele tijd zo zonnig geweest. Ik merkte net wel al dat het kouder werd.

Geschreven door Readandtravel