Heey allemaal!

Zoals jullie hebben gezien is het mij gelukt om de blog van gister nog up te loaden.

Wat ik gister vergeten was te vermelden is dat ik tijdens de vlucht geen last meer heb gehad van pijn, wat wel heel fijn was. Maar nu even terug waar ik gebleven was. Ik zat inmiddels helemaal gesetteld voor mijn tweede vlucht en tevens de langste. Zodra het vliegtuig opgestegen is doe ik mijn uiterste best om in slaap te komen, maar van de andere kant wachtte ik ook op hét eten. Al was het maar een broodje. Niet veel later kwamen de stewardessen al langs. “pasta ó carne?” (pasta of kip). Ik vroeg of ze het kon herhalen in het Engels want ik verstond het eerst niet. “Pasta or chicken?”. Hmmm… wat zal ik kiezen? Normaal gesproken kies ik áltijd voor kip, ongeacht of er lam of wat dan ook wordt geserveerd. Vandaag besloot ik de pasta te nemen. Omdat ze pasta of kip vroeg klonk het ook een beetje alsof de pasta vegetarisch was en daar had ik wel zin in. Dat was ook. En lekker dat het was. Na het eten ging ik dan wel echt slapen. Die baby van 4 maanden die krijste af en toe wel voor paar minuten, waar ik dan weer wakker van werd, maar over het algemeen zijn die kinderen best rustig geweest of ik heb er doorheen geslapen. Net als de tweede maaltijd. Later kwam ik erachter dat je op het scherm kon zien hoelaat het eten ongeveer kwam. De tweede maaltijd had ik dus finaal gemist. Niet veel later kwam er ontbijt. Een soort tosti ham kaas maar dan niet klaargemaakt in een tostiijzer maar in de magnetron. Misschien was dit wel de maaltijd die werd aangegeven. Ohja er zat ook een muffin bij maar die heb ik in de stoel voor me geduwd. Die was te veel, die neem ik wel mee als ik dit vliegtuig uit stap. Gedurende de vlucht was t pikdonker buiten dus er viel niks te zien uit het raam. Behalve vlak voor het landen, toen konden we wel wat lampjes zien en werd het langzaamaan licht. We landden met een klap op het vliegveld van Lima. Nu had ik een overstap van 5 uur. Ik hoef dus niet haantje de voorste te zijn wanneer het lichtje van de seatbelt uit gaat. De muffin liet ik toch maar liggen, want daar had ik geen zin meer in. Rustig loop ik naar de bagageband. Opletten doe ik niet echt want ik sta toch derde rij en ik wilde even laten weten dat ik in Lima was aangekomen. Toen het rustiger was lette ik even goed op. Maar mijn bagage was er nog niet. Ik zag wel dat er nog steeds nieuwe bagage werd opgelegd. Ook had ik in gedachte dat mijn bagage in Düsseldorf er als een van de laatste in ging, dus ook als eerste eruit en dus ook als eerste weer in het andere vliegtuig en nu dus weer als laatste eruit komt. Als je nog snapt wat ik bedoel. Jahoor daar kwam ie dan. Hoef ik niet te leven op brood en water. Ik moest met mijn bagage eerst naar buiten en dan weer naar binnen voor de incheckbalies. Het was warm buiten. Warm?! In Quinua regent het pijpenstelen en is het rond de 15 graden. “señorita, taxi?” vroegen de mensen buiten. “no gracias” en weg waren ze, wat fijn dat ze dan niet blijven proberen. Bij de incheckbalies zag ik dat mijn vlucht nog niet eens op het scherm stond, er stond dus ook nog niet bij welke balie ik moest gaan inchecken. Ik vroeg aan een vrouw of ik wel al mocht inchecken en die zei dat het wel mocht. Gelukkig ook maar want in de vertrekhal waren bijna geen stoelen om te zitten. Ik leverde mijn bagage in en liep naar de douane. Ook daar hoefde ik mijn schoenen niet uit te doen. Achter de douane dacht ik, laat ik eens even kijken naar welke gate ik moet op mn boardingspass. Even kijken, 20. Hè maar hoe kom ik nu bij 20 dan? Er stond een bord naar de douane toe gericht maar je kon daar niet de douane in tegengestelde richting in lopen natuurlijk. Ik vroeg het aan een man maar die sprak geen engels. Een vrouw hielp mij en vroeg waar ik heen ging. “Ayacucho”. “Gate 20 is for international flights, madam”. Ik moest voor de douane kiezen voor domestic flight of international flight. Ik koos natuurlijk domestic flight. “May I see your boardingpass.” Ik gaf mijn boardingspass en zie zelf dat er “silla” voor staat. Silla betekent stoel/rij. Ik zat dus op rij 20 en mijn gate was nog niet bekent. Omdat ik nog 3 uur zeker moet wachten koop ik cola. Ik moest ook een beetje wakker blijven. Ik belde nog naar mn ouders maar mijn telefoon kon alleen maar wifi ontvangen voor 15 minuten telkens. Toen de verbinding dus na 15 minuten weg viel zag ik dat mijn telefoon ook bijna leeg was. Ik moest nog batterij besparen voor als Kimberly me niet kwam halen. Ik schakelde mijn telefoon uit en probeerde de blog verder te typen op mijn laptop. Ja verder inderdaad. Ik was stiekem al voor de reis begonnen met het algemene info gedeelte. Maar mijn laptop begaf het, te weinig batterij. Dan maar een puzzelboekje. Er werd super veel opgeroepen en 1x dacht ik dat ze mij omriepen haha. Om 10.20 uur hoorde ik iemand iets zeggen over Ayacucho. Ah dat is mijn vlucht. Ik liep naar de gate want ik zat bij een andere gate. Daar riep die vrouw dat we rijen moesten vormen. 3 rijen: window seat, middle seat and aisle seat. Ik had aisle seat en ging meteen vooraan staan. Wel een handig systeem zo met instappen als iedereen ook gewoon op tijd komt. Aisle seat, achter in het vliegtuig. Naast me was een plek vrij en daarnaast een man. Schuin naast me kwam een vrouw aanlopen. Een andere vrouw zat op haar plek. De stewardess vroeg die vrouw wat aankwam of ze niet van plek wilde ruilen. Nou dames en heren als blikken konden doden, dan was die andere vrouw nu dood. Deze vlucht had wat turbulentie maar was gelukkig na 1 uur al weer voorbij. Vlak voor de landig zagen we al goed de huizen en de gebergtes van Ayacucho. De huisjes lijken qua constructie wel wat op Nepal. We moesten via de trap naar buiten. Het vliegveld van Ayacucho is totaal niet groot. Wel een mooi uitzicht bij aankomst. Helaas stond de helderheid van mn telefoon te laag om even snel een foto te maken. Uiteindelijk kwam ik binnen in een hal waar een bagageband stil lag. Iedereen liep regelrecht naar buiten dus ik dacht oh daar achter zal wel de bagage komen. Ik liep bijna het vliegveld uit en dacht nee dit kan niet kloppen, dadelijk kom ik er niet meer terug in. Ik vroeg het aan een vrouw “¿Donde estan los equipajes?” (waar is de bagage) en die band die stil lag ging aan. Mijn bagage was 1 van de eerste. Nu kon ik wel naar buiten. Kimberly (de gids) stond daar met een blaadje welcome Marjolein. Zij had ook gezien dat ik zonder bagage naar buiten liep. En wat is het hier ook warm. Kimberly schatte de temperatuur op 30 graden. Daar had ik eigenlijk niet voor ingepakt. De taxichauffeur legde mijn spullen in de auto en we reden naar mijn huis voor een maand. Eerst dacht ik ah wat fijn dat het nog fresh air is, maar niet veel later rook ik alleen nog maar uitlaatgassen. De Spaanse invloeden vind je goed terug in de bouwstijl. We stopten in een straat die al heel ver naar boven liep vanaf het centrale plein. Hier is je huis. Het vrijwilligershuis. Kimberly maakte de deur open. Achter de deur zat een soort van oprit/binnenhofje. We liepen eerst naar mijn slaapgedeelte. Beneden heeft het huis 2 slaapkamers voor in totaal 5 mensen gescheiden in twee slaapkamers. Verder is hier beneden een douche en toilet. Ik slaap in de driepersoonskamer alleen. Boven is de woonkamer en de kitchen. Kimberly kwam even niet op kitchen en wilde bijna chicken zeggen. 2 meiden waren boven: Elise (nederlandse) en Anne (belgische). Zij slapen daar en hebben ieder ook hun eigen kamer en een gezamelijke badkamer. Hier beneden slaapt nog Jade (denk dat ze zo heet) die nu even het weekend niet thuis is. Na de kennismaking ben ik even mijn spullen gaan opruimen. Er staan 2 nachtkasten. Ik twijfelde of ik mijn kleding erin zou gaan leggen want de lades zijn best stoffig, maar ik wilde perse mijn camera en laptop achter slot. De vloer voelt heel stofferig aan en dat bleek zo ook te zijn, toen mijn zwarte sokken van onderen wit uitzagen. Ik tuurde een beetje rond en pakte wat kleding uit de tas. Toen ik naar de wc ging kwamen elise en anne vragen of ik mee ging. Uhm ik zit op het toilet. Anne zei dat ze even weg gingen maar dat ze mogelijk vanavond pizza gingen eten en ze vroegen of ik dan wel mee wilde. Ik zei ja kom dan nog maar eens langs. Ik typte de blog op mijn laptop, maar dacht daarna shit had het beter op mijn telefoon kunnen doen, want stel de pizzeria heeft wifi dan heb ik dat snel even online gezet. Ik ga niet met mn laptop naar de pizzeria. Dus ik typte alles over in mijn mobiel. Internet heb ik niet dus het was niet even kopieren plakken. Mijn wereldstekker past niet in het stopcontact ondanks dat dat wel nadrukkelijk op de verpakking staat. Gelukkig kan mijn oplader er zo in, maar hij valt er wel makkelijk uit. Rond 16:30 lokale tijd had ik wel dorst. Het was al even geleden dat ik had gedronken. Ik pakte mijn spullen en vroeg of anne of elise nog naar een winkel moest. Nee zij hoefde niks. Kunnen jullie mij dan vertellen waar ik geld kan pinnen en waar een supermarkt is? Op het centrale plein kon ik pinnen en in een zijstraat ervan zit de supermarkt. Het centrale plein was alleen de berg naar beneden lopen. Achteraf heb ik ergens anders gepint dan waar ze zeiden, namelijk de bank ernaast. Maargoed ik heb nu geld. Nu nog een supermarkt vinden. Dat was wat moeilijker. Het is een echte winkelstraat met schoenenzaken, apotheken, kledingwinkels en ey ik liep zo bijna voorbij de supermarkt. Wow wat een keus. Dit had ik hier niet verwacht. Deze supermarkt is echt groot. Ik haalde water, brood, jam, wcpapier, 2 appels en koekjes. Nu weer terug de berg op. Ik had toch wel verder gelopen dan ik dacht. En pfoe het was nog warm en dan die stijle berg nog op met een zware fles water. De weg terug was super makkelijk. Alleen welke deur moest ik hebben? Ik had gelukkig goed opgelet toen Kimberly de deuren opendeed. Deze deur denk ik. Ik stak een sleutel erin die paste maar kreeg de deur niet open. Ik moest in tegengestelde richting draaien. Ik legde mijn spullen weg en kletste weer met anne en elise. Ik was eigenlijk wel zowat klaar om te gaan. Ze zeiden dat de pizzaria pas om half 8 open ging. We dronken een kop thee en kletste wat. Zij kletsen de hele tijd over andere belgen die hier in de buurt zitten waar ze wel eens mee gaan stappen of peruvianen in de club. Ik heb niet zo veel met stappen. Half 8 ongeveer pakte we onze spullen en liepen we naar een straat die paralel loopt aan onze straat. Magia negro heet het restaurantje ofja het is meer een club, maar het is schijnbaar de enige waar de muziek nog op een fijn volume staat. We bestelden een pizza familia en deelde deze. Later kwam nog Manon met ons meeeten. Dat is een belgische. Zij dronken alcohol, maar die man maakte de drankjes zo dat het veel te sterk was. Manon ging halverwege weer weg. De pizza was ongeloofelijk lekker. Omdat hier wifi was zeyte ik bij de pizzeria snel even de blog online. Anne en Elise moesten nog naar het toilet. Het toilet in deze zaak zit, jawel… midden in de keuken. Hoe genant is dat wel niet? We liepen weer terug naar ons huisje. Ik ben kapot moe dus nam afscheid van de twee. Hier in bed hoor ik allemaal geluiden. Het is heel wennen aan alle straathonden die agressief tegen elkaar zijn of anders wel lopen te blaffen. Mijn kamer ligt pal aan de weg dus er komen geregeld wat auto’s langs dan wel niet pratende mensen. De auto’s toeteren ook heel vaak. Dichtslaande deuren. De straatlantaarn schijnt ook best wel naar binnen. De gordijnen zijn zwarte glasgordijnen. Dus ben bang dat ik morgen vroeg wakker ben. Ik ben expres maar op het andere bed gaan liggen. Onder in het stapelbed, wel dichterbij de straat en een deur naar buiten die niet wordt gebruikt, maar minder in de kijk voor als Jade eens naar de wc moet ofzo en wat meer afgeschermt van de straatlantaarns. Mijn bed heeft twee dekens, de ene lijkt wel een verhuisdeken, maar lijkt me wel lekker warm voor als ik het koud krijg, maar dat is het nu niet zo. Ik ga lekker slapen.

Geschreven door Readandtravel