Mo Nepalai maya garchu! <3

Nepal, Kirtipur

's Ochtends rond een uur of 5 werd er op de slaapkamerdeur geklopt. Meteen sprong ik op. Dit konden maar 2 personen zijn... Gamvirta en Shanta. Shanta moest naar college en Gamvirta weer terug naar Hetauda. Na een afscheidsknuffel met dikke ogen was dit dan de laatste keer dat ik hen zag. Nadat ze weg waren kroop ik weer terug in bed. De zus van Dev was er niet wakker van geworden want die is doof.
Rond 8 uur werd ik wakker en dacht ik dat iedereen al wakker was omdat ze een regel hebben dat ze om 5:30 uur wakker moeten zijn ofzoiets, maar toen ik aangekleed en wel de slaapkamer verliet bleek dat Dev nog lag te slapen.
Ik kon niet veel doen want al mijn spullen lagen in de kamer van Dev en zij slapen altijd met de deur op slot. Gelukkig maakte de moeder van Dev mij met gebaren duidelijk dat ik samen met haar en de dove zus boven kon gaan ontbijten (voor hun lunch). Ze had wat Dal bhat klaargemaakt alleen hoefde ik geen vlees in de ochtend. Waar zij over hadden gepraat geen idee, want ik begreep niks van alle gebaren. Toen later de zus van Dev erbij kwam hebben we wel een heel klein beetje gepraat, maar zij kan ook niet zo goed Engels. De dove zus is van mijn leeftijd, best jammer dat we geen contact met elkaar kunnen krijgen...
Dev werd ook vrij snel wakker. We hadden afgesproken om rond een uur of 12:30 uur naar kantoor te vertrekken en dan nog in Thamel de laatste souvenirs te scoren, even te lunchen en dat ik dan mijn tas op kantoor zou inpakken om vervolgens naar het vliegveld te vertrekken.
Ik was weer foto's aan het sorteren. Op een gegeven moment heeft Dev zijn moeder geroepen. We deden nog een afscheidsritueel waarbij ik op een kussentje moest plaatsnemen. De moeder van Dev stak een lontje aan en er werd een tikka (geel en rood) aangebracht op mn voorhoofd. Verder werd er melk aan mijn linkerzijkant (tussen oog en oor) gesmeerd. Normaal doen ze dat met kwark maar dat had ze niet meer. Er werd rijst over me heen gegooid en bloemen in mijn haar gestopt. Ik kreeg een sjaaltje en moest als laatste een gekookt ei eten, waar ik niet zo'n zin in had. Leona (dochtertje van de zus van Dev) kwam ook even een kijkje nemen, maar was nog verlegen. Daarna zijn we meteen met de scooter naar kantoor vertrokken met alle spullen. Ik bedankte iedereen nogmaals alleen was Leona nog steeds verlegen en we gingen naar onder naar de scooter. Leuk was nog dat iedereen mij vanuit het raam nog uitzwaaide al had ik vanmorgen al afscheid genomen van de dove zus die ook naar school moest. Zelfs Leona riep nog bye en gaf me nog virtuele handkusjes.
We reden Kirtipur uit, langs het mooie punt waar je alle huizen tegen de bergwand ziet waardoor het lijkt of ze op elkaar gestapeld zijn. Helaas waren we al wat later vertrokken dus hadden niet echt tijd om daar even paar foto's nog te maken. We reden naar kantoor en daar waren Chitra en Droupadi aan het werk. Ik zette mijn tassen daar neer en Dev en ik gingen gelijk Thamel in om wat souvenirs voor mijn gezin en vrienden te kopen. Tja wat moet je kopen? En al die winkeltjes verkopen hetzelfde. We hebben heel lang gelopen en zijn zelfs met de scooter nog naar een ander deel gereden waar we laatst nog waren gaan shoppen toen Dev en Elina "echt nog niet naar huis konden, omdat ze niet thuis zouden eten". Met tassen vol cadeaus en vele rupies minder heb ik alle spullen op kantoor neergelegd en zijn Dev en ik nog een pre-diner gaan eten bij de Pizzahut. Ik nam een ijsje (vanille ijs met chocoladesaus en cashewnoten) en daarna hebben we nog een pizza gedeeld. Dev wilde zijn ijs na de pizza en hij had een brownietaartje met ijs. We hadden Elina nog gebeld, maar die was niet zo blij dat we zonder haar naar de Pizzahut waren gegaan haha.
Na een gevulde maag was het dan tijd om nog snel mijn tas/koffer in te pakken. Ik had daar een half uur voor. Dat moest me wel lukken. Eenmaal toen alles erin zat en ik mijn tas dicht wilde ritsen besefte ik dat ik geen lange sokken had voor in mijn bergschoenen die ik aan wilde doen. Dat zit me toch niet zo lekker met enkelsokjes. Dus mijn tas werd weer overhoop gegooid om sokken te zoeken, geen idee waar die waren gestopt. Uiteindelijk heb ik het er maar allemaal in zitten proppen, omdat ik geen zin had alles er weer uit te gooien en op te vouwen. Mijn tas kon maar net dicht.
Het was tijd om naar het vliegveld te gaan, of eigenlijk al later.
Met Dave tilde ik mijn koffer naar beneden. Dave maakte een "grappige" opmerking door te zeggen dat het wel 35 kilogram woog. Nee zeg me dat nou niet.. ofja ik mocht eigenlijk toch 2 bagagestukken van 23 kilo en had nu maar 1 bagagestuk.
Chitra, Droupadi en Dave bedachten dat ik met Dave op de scooter zou gaan met het bagagestuk... uhm hoe dan? Waarom lopen we niet even naar hotel Shakti? Desnoods met het bagagestuk achterop de scooter van Dave en dat even vasthouden. Nee ik moest achterop gaan zitten en toen werd het bagagestuk, waarvan we op dat moment dachten dat het 35 kilo woog, op mijn schoot gegooid en moest Dave nog plaatsnemen. Dave kon niet meer fatsoenlijk sturen omdat hij telkens met zijn ellebogen tegen mijn tas kwam. Maar we kwamen er wel zonder te vallen.
Het plan was dat ik samen met Droupadi en Chitra in het busje van Chitra zou gaan en dat Dave met de scooter erachter aan zou rijden, maar we kwamen de straat al amper uit, want er stond file. We hebben zeker een half uur in dezelfde straat moeten staan wachten omdat er telkens maar 1 auto na 5 minuten door mocht. Heel druk was het op de weg en ik werd er een beetje zenuwachtig van aangezien we al later waren vertrokken en nu ook nog in de file stonden.
We kwamen aan bij het vliegveld en daar heb ik Chitra en Droupadi nog bedankt voor alles. Zij gingen weer naar huis want ze konden hun busje nergens gratis parkeren. Dave wilde wel met me meelopen en zeker zijn dat ik mijn vlucht zou hebben. Dave is nog nooit buiten het land geweest dus hij komt eigenlijk ook nooit op het vliegveld, waar we heen moesten wist hij dus niet. Nou weet hij wel dat we naar de Departure hal moesten, maar dat wist ik ook. We liepen naar de Departure hal en daar moest je al meteen je ticket en paspoort laten zien. Veel verder kon Dave dus niet komen. Normaal kan je nog tot en met het inchecken van de bagage erbij zijn, maar nu dus ook niet. Ik zag dat Dev tranen in zijn ogen had, terwijl ik eigenlijk er wel een beetje vrede mee had om te gaan. Maar toen ik dat zag kon ik het ook niet meer droog houden. Ik gaf mijn laatste paar roepies aan hem, want daar heb ik in Nederland toch niks meer aan en bovendien wilde ik hem nogmaals bedanken voor alles. Ik nam afscheid en liep door de slalom paaltjes tot opeens Dave zei dat we niet meer naar Elina hadden gebeld. Heel omslachtig met mijn bagage midden in het pad zei ik mijn laatste woorden tegen Elina. Het was nu echt tijd om te gaan want andere toeristen begonnen zich te irriteren dat mijn bagage in de weg stond. Daar kwam ik aan bij de eerste douanecontrole. Daar moest ik alle spullen op een grote band gooien die door de scan ging. Zelf moest ik ook door een scan en piepte dat apparaat omdat ik een riem om had. Ik hoefde daar trouwens niet mijn bergschoenen, jas etc. uit te doen. Ik pakte mijn bagage weer van de band en liep verder naar de incheckbalies. Geen idee waar ik heen moest, dat stond ook nergens aangegeven dus ik vroeg maar iemand die er werkte en die hielp me. Ik kwam aan bij de balie van Oman Air. Ik stond eerst in de verkeerde rij, ik moest naar de rij van Online Ticket. Chitra had namelijk terwijl ik mijn tas aan het inpakken was, voor mij online ingecheckt alleen ging dat niet voor mijn laatste vlucht. De man die achter de counter stond zei ik nadrukkelijk dat mijn eindpunt Amsterdam was. Ik wilde namelijk niet dat mijn bagage op Frankfurt zou blijven steken. Hij vroeg me nog een aantal vragen zoals hoeveel dagen ik in Nepal was geweest: minder dan 150 dagen (je mag maximaal 150 dagen met een toeristische visum) en of ik hier had gewerkt: nee, ik heb stage gelopen (je mag niet werken met een toeristische visum). Ik kreeg mijn tickets terug en mijn bagage werd op een grote band gelegd. 23,97 kilo maar het mocht wel mee zonder extra kosten.
Ik moest naar boven voor de security check. Onder aan de roltrap stond iemand weer te controleren (je paspoort en tickets). Die vrouwen voor mij stapten al op de roltrap en vergaten daarom hun paspoort. Die had de beveiliger maar voor ze op de trap gelegd.
Boven aangekomen dacht ik dat ik nog even kon zitten voordat ik door de douane moest, maar op het scherm stond dat mijn vlucht al door de security check moest. Dus ik liep naar de douanecontrole, maar zag op het laatste moment dat ze twee rijen hadden. Namelijk voor mannen en vrouwen. Ik moest net als in Nederland mijn spullen in het bakje doen en door een poortje lopen. Daar werd ik weer gefouilleerd omdat het poortje weer piepte. Daarna kon ik verder naar de gate. Er was nog niet bekend bij welke gate ik moest zijn dus ik nam ergens plaats op een stoel vanwaar ik wel nog het scherm in de gaten kon houden. Ik probeerde nog naar Elina te bellen maar die nam niet op. Papa belde me nog dus daar heb ik wel nog contact mee gehad ondanks de verbinding echt heel slecht was.
Mijn vlucht moest boarden bij Gate 1. De rij vormde zich megasnel waardoor ik toch maar besloot netjes achter in de rij aan te sluiten terwijl ik eerst eigenlijk naast de rij stond bijna helemaal vooraan.
Mn laatste paar passen aan Nepalese bodem... heel raar. Jammer vond ik toch wel dat Anusha en Elina er niet bij konden zijn om me uit te zwaaien.
Ik mocht plaatsnemen in de bus die ons paar meter verder bracht naar het vliegtuig. Daar stapte ik als laatste uit de bus en kon ik naar het vliegtuig. In het vliegtuig bleek dat iemand anders op mijn plek zat. Gelukkig stond een stewardess naast me en die heeft toen ieders boardingpass gecontroleerd. Inderdaad zat 1 meneer niet goed waardoor iedereen in die rij verkeerd zat.
Ik zat aan het raam met bijna alleen maar Nepalezen in het vliegtuig. Mijn plek vond ik eigenlijk niet zo heel fijn, want het was de enige rij waar geen raam was, daar was een heel stuk geen raam. En de stoelen stonden best wel dicht op elkaar waardoor ik amper mijn tas onder de stoel voor me kreeg gepropt.
Met een beetje vertraging verlieten we dan Nepal(21:30 uur)...Tijdens de vlucht heb ik vooral gehuild en geslapen. Er waren ook geen leuke films beschikbaar. Ik heb het eten overgeslagen omdat ik toen lag te slapen.
Uiteindelijk landden we eerder dan gepland op de luchthaven van Muscat, Oman.

Geschreven door

Geen reacties bij dit reisverslag

 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.