Vandaag weer vroeg uit de veren, wel minder vroeg dan dat gisteren werd gezegd. Er werd gister namelijk eerst gesproken over om 6 uur aan het ontbijt zitten, maar daar werd uiteindelijk toch 6:30 uur van gemaakt. Marja en Jan waren er toen niet bij dus we vroegen ons af of ze nou wel wisten hoe laat ze moesten opstaan. Toen we 's ochtends in het restaurant aankwamen zaten Chitra, Jan en Marja al aan tafel. Het ontbijt is nog niet klaar, want elke schaal die ik open doe is leeg. Ik neem een glas koud water en 2 geroosterde boterhammen met jam. Honger had ik niet, maar ik moest wel wat eten. Na het eten werden we met de transfer van het hotel naar de parkeerplaats van de grote bussen gebracht. We komen er snel achter dat we een andere bus hebben dan op de heenreis. Chitra vertelde ons dat de bus waar wij eigenlijk mee zouden gaan, op een vrachtauto zonder remmen is gebotst. Onze gereserveerde plaatsen zijn dit keer veel verder naar achter in de bus, wat voor ons alle niet erg prettig is. Ik had een plaats naast het raam en naast mama. We vertrokken met een half lege bus. Als het zo leeg zou blijven dan ga ik toch gewoon vooraan zitten hoor. Maar na zeker 8 keer stoppen onderweg zat de bus helemaal vol. Het was niet echt fijn dat we elke keer stil stonden om mensen op te pikken, natuurlijk wil je het liefste in één weg weer terug. Voor ons zitten twee jonge vrouwen met een baby'tje dat nog enkele dagen/weken oud is. Ohjee.. dat gaat nog even gekrijs opleveren, maar uiteindelijk hebben we helemaal niks gehoord. Wel rook ik een scheetlucht en ik dacht eerst dat het mama was, maar het bleek die baby te zijn want het rook zuur. Tijdens deze busrit hebben we meer last van kuilen en hobbels. Waarschijnlijk omdat de chauffeur toch wel met een vaart rijdt en geen kuilen voor ons ontwijkt. Dat is ook te merken aan zijn ongeduldigheid. Ze halen hier namelijk in vlak voor een bocht en komen dan oog in oog te staan met de tegenligger en proberen dan nog even snel voor het voertuig dat ze aan het inhalen zijn terug in te voegen. Als het toch blijkt dat ze dat net niet gaan halen dan doet een mannetje aan de linkerkant van de bus het raampje open en gooit zijn arm eruit. Dan maakt hij een beweging dat het voertuig moet afremmen omdat we er nog tussen willen. Als je wil inhalen doen ze toeteren wat een signaal is voor "ik wil inhalen" maar ook voor "eey, ga eens aan de kant jij!". Onderweg stoppen we tig keer. We rijden langs twee tankstations zonder te tanken, we stoppen omdat iemand in de bus iets moest halen, we stoppen als iemand van het personeel een zak moet geven aan iemand langs de weg etc. Daarnaast stoppen we nog voor de nodige eet- en plaspauzes. Mama, papa en ik hebben niet zo veel honger, ook omdat we niet veel tijd meer hadden nadat we onze behoefte hebben gedaan, besluiten we om geen lunch meer te nemen. We reden verder totdat we een knal hoorden. Een klapband... We bleven midden op de weg van een tweebaansweg staan (een baan voor heen en een voor terug), dus al het verkeer dat nog van achter kwam, moesten we maar hopen dat zij op tijd zagen dat we stilstonden. Personeel stapten uit om de band te verwisselen. Ik dacht dat wij ook naar buiten moesten, maar dat hoefde niet. Terwijl de band werd vervangen keken wij hoe iemand cement maakte aan de andere kant van de weg. Binnen 20 minuten lag er een nieuwe band op en konden we weer verder. Zoals verwacht komen we vlak voor Kathmandu weer in de file terecht. Er staat een vrachtauto met gasflessen midden in de bocht geparkeerd wat irritaties oplevert. We hebben zeker een uur in de file gestaan totdat we uitkwamen in een zandbak vol kuilen waar ook langzaam gereden werd. Goed ook, want de bus kantelt nogal als ie door een bocht of kuil gaat. In de verte zien we Swayambhunath, de stupa op de berg, liggen. En uiteindelijk rijden we ook langs een van die tuinen waar 3 grote buddha's te bewonderen zijn. De bus stopt vlakbij mijn appartement, dus mama, papa en ik besluiten om daar nog even langs te gaan. Ome Jan en Marja gaan niet mee want die hebben in Pokhara boodschappen gedaan waardoor ze zeker 15 kilo extra moeten dragen. Zij besluiten de eerste de beste aanbod voor taxi te accepteren en gaan met de taxi terug naar het hotel. In het appartement pak in mijn tas met kleren in voor de komende week, want ik wil nog de laatste week bij mijn ouders vertoeven nu ze toch hier zijn. Papa relaxt even op de stoel en mama wast ondertussen wat kleren van me. Mama heeft met een waslijn die ze voor mij mee heeft gebracht even provisorisch een waslijn in de badkamer gespannen. Zo hoef ik me geen zorgen te maken dat mijn kleren op het balkon worden volgescheten, natgeregend of volgende week beneden liggen. Samen lopen we terug naar het hotel, wat niet heel ver is. We zijn doodop en besluiten om in het hotel te eten. Mama neemt twee loempia's, papa een sandwich en ik een tomatensoep. De sandwich van papa was wel erg groot dus hij heeft eigenlijk maar de helft op, terwijl dat volgens mij al 4 boterhammen waren. Daarna duiken we meteen ons bed in.

Geschreven door Readandtravel