Vanmorgen toen de wekker van Rikke ging dacht ik waarom heb je in godsnaam de wekker gezet om 7 uur? We hoeven pas om 10 uur te verzamelen bij kantoor. Toch kon ik niet meer verder slapen. Ik dacht na wat ik nu nog kon gaan doen: een douche nemen, aankleden, eten en drinken halen, ontbijten, was wassen, telefoon en camera opladen… ik begon maar met douchen. Toen ik klaar was met douchen en ik op t punt stond eten en drinken te halen gingen de dames weg. Huh waar gaan jullie heen? Het is gewoon een gewone werkdag hoor! Shit, ik heb nog niet gegeten… ik ga niet weg voordat ik heb gegeten, dan maar later naar kantoor. Maar zo had ik het totaal niet begrepen gisteren. Ik dacht dat we om.10 moesten verzamelen en als je wilde mocht je eerder komen om te werken. Ik ging snel water en chapla’s halen bij ‘het andere vrouwtje’. Terug, smeerde ik snel 2 chapla’s met jam, pakte mn jas en mn camera en stond op t punt om te gaan. Ralph had ook niet begrepen dat het een normale werkdag was dus samen met hem liep ik naar kantoor. Drie keer raden… geen wifi op kantoor. Waarom dan al zo vroeg hier zijn? Mijn laptop had ik thuis gelaten want ik wilde niet daarmee naar Quinua zeulen. Ja Quinua, ja. Vandaag is de pre-opening van het restaurant. Morgen is ie officieel voor publiek open. Ik laadde in dat 1.5 uurtje mijn telefoon op en staarde letterlijk naar de muur. Er was niks dat ik nu kon doen. Wel heb ik op een gegeven moment een eerdere blog in mn telefoon getypt. Om 9.45 uur werd er geroepen dat we gingen. Iedereen wist niet hoe snel.ie zn spullen in moest pakken. We verzamelde ons eerst op het binnenhofje en liepen daarna een beetje richting plaza. Daar stapten Elba, Marianne, Rikke en Anne in de eerste taxi en Elise, Ralph, Tine en ik hielden een andere taxi aan. Het was la hora punta (spitsuur). Met die taxi reden we naar el paradero collectivo (de taxistandplaats voor taxi’s die richting Quinua rijden). Daar werd weer madam madam Quinua Quinua geroepen. Uiteindelijk gingen we samen met anderen van Mama Alice en sommige mensen die we niet kenden in een busje van 15 personen. Een rit die voor mij dit keer best lang duurde, waarschijnlijk omdat ik moe was en het busje niet erg hard naar boven kon rijden. In Quinua aangekomen stapten we uit bij de taxistandplaats waar die leuke souvenirkraampjes zijn. 4 sol p.p. (1 euro) was het ritje van Ayacucho naar Quinua, die een uur duurde. Het plan was om van daar te lopen naar Quinua, maar niet veel later belandden we in het zelfde busje en worden we 3 straten verder afgezet. Vanaf daar kon het busje ons niet meer verder brengen want dat was een en al onverharde weg en kuilen. Dus de laaste 5 a 10 minuten moesten we lopen. Aangekomen bij QuinuaQ heetten we alle koks weer welkom. We gingen gelijk aan de slag met het opblazen van ballonnen. Nadat we er wel genoeg hadden opgeblazen was nog de vraag hoe en waar we ze gingen ophangen. Er was geen touw, dus het moest met schilderstape dat we dubbelvouwden. We hadden te veel ballonnen opgeblazen, want de ballonnen mochten niet op t verf worden geplakt en niet op het raam. De peruvianen waren goed in het knopen van meerdere ballonnen aan elkaar in de vorm van een bloem. Gelukkig bleven de balonnen goed hangen met schilderstape. De ballonnen bleven niet liggen op de balken waar sommigen ze hadden neergelegd. De peruvianen gingen verder met het naaien van lusjes aan de zitkussentjes voor de stoelen om zo de kussens te kunnen vastknopen aan de stoel. Hele kleurrijke kussentjes zijn het. Verder maakte ik wat foto’s en hielp ik Zoila met vuilniszakken in prullenbakken doen. ‘s Middags mochten we allen plaatsnemen in het restaurant. Na een speech van Frederique gingen de obers aan de slag. Ik zat met Rikke aan de tafel want we moesten van Frederique zo veel mogelijk spreiden zodat de leerlingen hun eigen tafel moesten bedienen. Wij hadden Evelyn als ober. Ze gaf ons de kaart van Quinua. Rikke wilde een lasagna van groenten, maar die hadden ze niet. Wij begrepen dat we alleen uit twee soepen konden kiezen. Ik koos een kippensoep met groenten. Helaas heb ik geen foto’s van het eten want mijn camera gaf aan dat ie bijna leeg was. Evelyn vroeg of we ook wat wilde drinken. Ja agua por favor. Even later kwam Evelyn weer terug aan de tafel en vroeg of we niet wat meer wilde want soep alleen was misschien wat weinig. Wij bestelde nog wat anders erbij. Ik ging voor vlees met aardappelpuree en een salade. Toen even later de soep kwam dachten Rikke en ik alleen maar: hoe kan zij nou zeggen dat dit te weinig is. Dit was gewoon een mega kom soep. Misschien wel 1 liter. Maar lekker was het zeker. Wij hadden een tafel aan de grote panorama-ramen, maar de zon stond er pal op waardoor het heel.heet werd. We verhuisden naar een andere tafel met toestemming van de ober. Toen ik de soep amper had gegeten werd mij al mijn volgende gerecht voor mn neus gezet. Frederique zei dat we de soep waarschijnlijk makkelijker konden meenemen dan ons andere gerechtje dus ik begon maar aan de aardappelpuree. Wederom harstikke lekker. Mocht je ooit naar Peru gaan, zeker hier langs gaan! Het eten, het uitzicht, de rust, gewoon zo onbeschrijflijk. Nadat wij genoeg hadden gegeten vroegen we natuurlijk of we het konden meenemen want we hadden nog heel veel over. Evelyn vertelde ons iets in t spaans maar wij begrepen het niet. Kimberly heeft het uiteindelijk voor ons vertaald. Wat bleek nu: ze hadden geen bakjes om het eten in te doen maar konden het wel in een plastic zakje voor ons doen. Ach, wat is het verschil? Doe maar in een zakje hoor. Daar kregen we dan onze goodiebag. Daarna zijn we nog bij Tine, Anne en Elise aan de tafel geschoven. Evelyn vertelde ons hoeveel sol we nog over hadden. We mochten ieder voor 50 sol eten, wat echt heel veel is. Ik bestelde van de laatste overgebleven solles nog een theetje. Na het eten werden nog speeches gehouden en mensen bedankt. We kregen zelfs een kleinigheidje van Marianne. Daarna gingen we buiten op het terras zitten. Het was vandaag gelukkig prachtig weer in Quinua. Daar kregen we nog een wijntje. De mamitas kwamen na 16 uur ook nog even langs. Ohja er waren ook spulletjes van de mamitas in het winkeltje. Toen het kouder werd wilden de huisgenoten gaan, want het zou ook moeilijk worden een collectivo te vinden. Ik nam van iedereen afscheid want ja die ging nu niet meer zien want maandag vertrek ik al. Ik wilde eigenlijk nog wel blijven om de zonsondergang vast te leggen. We liepen terug richting taxistandplaats en kwamen onderweg een collectivo tegen die naar Ayacucho ging. Wij dachten dat we de collectivo voor ons 6en hadden wat erg fijn zou zijn voor een 8 persoons collectivo. Maar er gingen nog 3 anderen met ons mee waardoor ze achterin erg krap zaten en op de bijrijdersstoel met 3 zaten. Onderweg genoten we van de muziek en van de zonsondergang. In Ayacucho was t weer druk waardoor we aan de andere kant van de stad er weer werden uitgegooid. Rikke’s telefoon gaf aan dat het nog 40 minuten lopen was naar huis. 3x raden wat wij deden.. wij liepen naar huis. Onderweg kwamen we nog over een semana santa markt waar alleen maar eetkraampjes waren. De straten waren afgezet voor voertuigen. Tine en Elise gingen onderweg nog pizza eten. Rikke en Anne gingen nog langs het andere vrouwtje voor water. Thuis aangekomen helemaal kapot. We zouden nog naar een lokaal bandje gaan, maar daar had ik geen puf voor. Wel twijfelde ik of ik nog ergens naar toe zou gaan voor wifi, omdat ik al 1.5 dag geen wifi meer had. Maar daar was ik ook te moe voor. Wel ging ik nog water halen bij het andere vrouwtje, maar die had geen grote flessen meer dus heb ik paar kleine flesjes ingeslagen. Rikke en Anne gingen nog soort van chocoladerepen kopen. Ik typte nog een deel van deze blog en zette mijn foto’s op de laptop. Maar ik ben gestopt toen ik me niet heel lekker voelde. Lekker gaan slapen.

Geschreven door Readandtravel