Heel vroeg op hoefde we vandaag niet. We besloten om 7:30 uur te ontbijten met zn 3'en. Ome Jan en Marja zouden namelijk in Pokhara blijven en wij gingen naar Lumle. We waren gister vergeten de spullen die we niet mee wilden nemen, af te leveren bij Ome Jan en Marja. Gisteravond bleven zij langer bij het restaurant zitten. Niet zo erg, dan kunnen we onze spullen misschien ook even tijdelijk bij de balie leggen mochten ze nog niet wakker zijn. Maar ze waren wakker, dus hebben we gelijk even alle spullen daar neergelegd. Om 8 uur gingen we met de transfer van het hotel en Chitra naar de plaats waar ik de vorige keer toen we naar de EcoLodge gingen hiken. De chauffeur had echt heel fijn gereden. Hij reed niet snel en probeerde kuilen te ontwijken. Hier ging dan ook onze hike van vandaag beginnen. We gingen niet meteen naar de EcoLodge maar wilde graag eerst naar Tara. Tara is de Nepalees die in 2009 bij ons in huis kwam. Tara woont in Lumle wat vanaf de plaats waar we uit zijn gegooid zeker 1 uur tot 1,5 uur lopen is. We lopen eerst door een dorpje waar kinderen vragen naar "chocolate" wat een snoepje betekend en komen al snel op de onverharde weg waar normaal jeeps overheen gaan. We moesten dit pad volgen totdat we bij het schooltje van Tara uit zouden komen. Tara is namelijk directeur van een basisschool. Het is al erg warm 's ochtends maar het gaat goed. De dorpen die we onderweg zien raken leeg en worden door de natuur overgenomen. Mama en Chitra zien 2 apen. Chitra vertelt dat tegenwoordig de bevolking hier in de bergen niet meer voedsel verbouwt dan noodzakelijk is, want dat wordt allemaal weggekaapt door de apen. Ze kunnen deze apen niet doden, want ze leven midden in een beschermd natuurgebied. We nemen zo af en toe een pauze, maar kunnen niet te lang zitten anders komen de bloedzuigers op je af, want het ziet eruit alsof het in de ochtend nog heeft geregend. Papa heeft het een beetje zwaar, maar hij is een echte doorzetter en wil graag Tara weer zien. Onderweg komen we langs een gebouw waar mama uitgebreid foto's van maakt omdat dit het schooltje van Tara is... althans dat dacht mama. Toen we verder doorliepen vond ik het wel een beetje vreemd, want Chitra had mij gezegd dat Tara vrijwel naast zijn schooltje woonde en nu liepen we al dik 5 minuten verder. Op een gegeven moment konden we het dorpje van Tara goed zien liggen. Onderweg kwamen we nog langs een Kaneelboom die Chitra in zijn jeugd samen met zijn broer heeft geplant. De bladeren ruiken zelfs naar kaneel. Ook zien we een grote bijenkorf aan een klif hangen. Eens per jaar gaat de lokale bevolking naar boven met een grote ladder en laten ze die zakken tot de bijenkorf en halen ze alle honing eruit. Ze eten dit totdat ze er zelfs een beetje "dronken" van worden. Boven op die klif bevindt zich ook de Kalsee EcoLodge wat even slikken is voor mijn ouders als ze eenmaal beseffen dat ze dat vanmiddag nog omhoog moeten lopen.
We komen aan bij Tara en hij staat al meteen met een brede glimlach. "Kanchi! Mommy! Daddy!" Kanchi betekend jongste kind. We krijgen gelijk van Tara een kop thee, zeer helder water en lunch aangeboden. De lunch die we kregen was Dal Bhat met heerlijke franse frietjes. Mama had voor hem in Nederland cadeautjes gekocht, die ze nu ook de hele weg in haar rugzak had meegesleept. Toen Tara bij ons was, had hij heimwee en verlangde hij vooral naar zijn dochtertje die toen net paar weken oud was. We gaven hem dan ook een doosje Rummikub om zijn dochter te leren tellen. Verder gaven we stroopwafels, een mok met delfsblauwe stickers, een fotoalbum met foto's van 2009 en een fotolijstje waarin twee foto's van hem en mij zaten. Eén uit 2009 en één die we laatst in de EcoLodge hadden gemaakt. Zijn cadeautjes laat hij dan ook trots zien aan zijn vrouw en aan het overige bezoek. Zijn vrouw Boudhi was een beetje verlegen en zijn kinderen (zoon en dochter) zijn in Pokhara om te studeren. Tara heeft nog maar 25 leerlingen op zijn school, wat paar jaar geleden nog 170 was. We vragen hem hoe hij de kost tot zijn pensionering (nog 10 jaar) kan verdienen. Dan vertelt hij dat hij voor de regering werkt en dat hij mogelijk wordt uitgezonden naar een andere school, mocht de school helemaal geen leerlingen meer hebben. Maar er bestaat ook een kans dat hem een andere baan wordt aangeboden zoals in een postkantoor. Tara laat nog even een foto zien van zijn dochter die hij op zijn telefoon heeft staan. Wij zien dat hij last heeft van zijn ogen. In 2009 had hij een bril op die dikke brilglazen had, maar nu keek hij zonder bril. Hij vertelt dat helaas niks meer te doen is aan zijn ogen en dat het mogelijk nog slechter zal worden. Wij mogen nog even een kijkje nemen in zijn woning die niet erg groot is. Zijn hele huis is ongeveer zo groot als een normale Nederlandse garage voor 1 auto waar 2 bedden staan en een kast met alle potten en pannen. in de aanbouw van het huis is de keuken, die ook niet veel ruimte heeft. Buiten staat verder nog een schuur en is de toilet te vinden. Er is nog een zolder op het huisje maar daar staan vooral spullen die ze niet vaak gebruiken, wat wij in Nederland ook vaak doen.
Omdat er na 14:00 uur kans is dat het gaat regenen nemen we afscheid van Tara en Boudhi en vervolgen we onze hike naar de Kalsee Ecolodge. We hiken naar het bovenste dorp waar Chitra is opgegroeid. Chitra zegt dat hij 2 seconde nodig heeft om even bij zijn oom langs te gaan. Voor de grap tellen we 21 22. Mama en papa lopen achter hem aan en ik besluit dan ook maar te volgen. Wij komen bij een huisje waar Chitra's grootmoeder van 95 jaar en zijn oom van 70 jaar buiten onder een afdakje zitten. Grootmoeder leeft normaliter in Pokhara, maar als het haar te warm wordt draagt iemand haar naar haar dorp. Papa was vergeten zijn fles te vullen bij Tara dus we vroegen of dat hier nog kon. De oom kwam met 2 glazen water aanzetten, maar papa wilde eigenlijk zijn fles gevuld hebben. Zij hebben niet zo'n helder water. Vlak voordat we gaan drinken we uit beleefdheid nog het water op, maar dit is niet erg lekker. Papa heeft dus ook tijdens de hike naar boven dit water over zijn hoofd gegoten voor verkoeling. Van Tara uit moesten we eerst heel veel trappen omhoog, wat op een gegeven moment wel heel zwaar was, maar na een half uur tot uur waren we van de trappen af en zou het alleen nog via een pad stijgen. Papa heeft het zwaar en zegt dat we wel alleen naar boven kunnen gaan, dat hij omkeert, want Tara had ons toch een slaapplek aangeboden. Maar iets in hem zegt hem dat hij dit kan! Als ik het kan, kan hij het ook. We lopen het bos in, waar het een stuk koeler is, dus ook wel wat fijner. Ik had mama en papa voor deze hike al verteld dat Chitra meestal van het doorlopen, maar ook van het snel gaan is. Dus we hebben gewoon besloten om rustig in ons eigen tempo te lopen. Soms misschien echt slenteren of zo langzaam als een slak, maar dat tempo is tenminste uit te houden met je adem. We nemen ook gewoon pauze wanneer we dat nodig hebben. Chitra vertelt ons bij een grot dat daar een luipaard heeft geleefd die hij samen met andere dorpsgenoten heeft gedood, maar dat hij laatst nog een luipaard had gezien. We zien nog een zwarte kikker zitten, waar mama helemaal naast heeft gefotografeerd. We lopen door het bos en er is eigenlijk helemaal geen pad. We vragen ons af hoe iemand dan de weg zou moeten vinden. Chitra laat ons een merkteken op een boom zien waaraan hij ziet dat hij goed loopt. Na een tijd steil omhoog komen we aan op een pad. Dit is het pad dat ik de vorige keer heb gelopen naar boven. Ik dacht dat het nog best ver was, ondanks Chitra zei dat je al de lucht kon zien door het bos, wat een teken is dat je je bijna boven op de berg bevind. Maar even later zag ik rechts van me bomen die op het terrein van de Kalsee EcoLodge staan. We waren er al bijna en dit motiveerde papa ook nog even voor het laatste stukje. Ja, we kwamen uit op een open weide waar we rechts 24 treden omhoog moesten. Daarna komt er een muur waar 3 tegels uitsteken om over die muur te klimmen. Even tot rust komen hoor. We namen plaats op stoelen die buiten stonden. We kregen de gelegenheid om ons even op te frissen alvorens we aan tafel gaan. We nemen dus ook even een douche om ons zweet af te spoelen. Papa heeft heel warm water en verbrand zich bijna, mama en ik hebben lauw water, wat ook wel lekker was. Mama en ik gaan even kaarten op onze veranda terwijl papa's kleren daar ook even drogen in de zon. Rond 18 uur gingen we naar het hoofdgebouw waar we ons diner voorgeschoteld kregen. We krijgen champignon-knoflooksoep en popcorn als voorgerecht. We vonden de popcorn wel een beetje raar dus die heeft Chitra maar opgegeten haha. Daarna kregen we schelpjespasta met gefrituurde kip en als toetje watermeloen. Het is een lange vermoeide dag geweest dus wij zijn blij als we naar bed kunnen. We vallen dan ook als een blok in slaap.

Geschreven door Readandtravel