Vanmorgen stond ik op en moest ik naar kantoor. Mama en papa zouden vandaag samen met Anusha (de dochter van Chitra die samen met Tara in 2009 bij ons thuis in het gastgezin zat) naar Kirtipur gaan. Het is heel speciaal dat mama en papa ook Anusha kunnen ontmoeten want ze heeft aantal jaren in het buitenland gewoond (Amerika en Budapest) en is nu even thuis voordat ze in september weer gaat studeren in Berlijn. Elina belde me ’s ochtends dat ze speciaal voor mijn ouders thuis zou blijven zodat ze ze vandaag kon verwelkomen in haar huis. Ik vond het wel raar dat mijn ouders naar Elina haar huis gingen en ik naar kantoor, maar ik kan ook niet elke keer vrij nemen om leuke dingen te doen. We ontbeten buiten op het terras. Elina werd om 9:15 uur afgezet door Chitra bij het hotel. Zij heeft nog even thee gedronken terwijl wij een boterham en ei aten. Ik merkte dat ik niet zo heel lekker voelde en dat ik een migraine aanval kreeg. Ik heb dus besloten om na het eten niet met mama en papa mee te gaan, maar ook niet naar kantoor te gaan. Ik gaf mama mijn Nepalese telefoon mee zodat ze Elina kon bellen voor het adres. Anusha heeft namelijk nog geen Nepalese simkaart.
Ik heb de hele ochtend op bed gelegen en geprobeerd te slapen. Met de nadruk op geprobeerd, want Elina was mij constant berichten aan het sturen waar mijn ouders waren en waarom ze nog niks van zich hebben laten horen. Ik kan ook niet vanuit mijn hotelkamer zien waar ze zijn…. Ik voelde me rot voor haar, maar ik voelde me rotter van dat ik me niet lekker voelde en ik niet gewoon kon gaan slapen.
’s Middags kwamen papa en mama de kamer op waardoor ik wakker werd. Ik voelde me al beter maar wel heel moe. Het inchecken van papa was nog steeds niet gelukt maar mijn oudste zus had gebeld naar de maatschappij en daar konden ze ook niet online inchecken dus het enige dat papa nog kon doen is 3 uur voor de vlucht op het vliegveld aanwezig zijn.
Papa en mama waren niet bij Elina geweest, want ze hadden geen netwerk op het moment dat ze naar Elina probeerde te bellen.
We zijn ’s middags even naar Himalayan Java gelopen waar ome Jan en Marja al zaten. Ik nam een lemon tea, papa en mama namen koffie met chocolade taart. Nadat we even lekker gezeten hadden zijn we weer terug naar het hotel gelopen. Onder de Himalayan Java zat het winkeltje met het metalen tasje voor mijn oudste zus. We hadden op de heenweg al gezien dat die mevrouw er weer zat. Ik zei tegen pap geef me 3000 rupies. Ik stopte 1000 rupies in de ene zak en 2000 rupies in mijn andere zak. Ik ging met Marja naar binnen. Ik liep meteen op het tasje af dat mijn zus wilde hebben. Ik pakte het en deed alsof ik geïnteresseerd was in het tasje. Ik vroeg die vrouw hoeveel het koste en ze zei 2500 roepies. Ik keek nog eens naar het tasje en zei tegen die vrouw dat ik alleen 2000 rupies had en liet het haar zien. Ze zei okee je mag hem meenemen voor 2000 rupies. Ik rekende af en liep naar buiten. Papa en mama konden niet geloven dat ik van 3500, de prijs dat die man zei, uiteindelijk maar 2000 rupies heb betaald. Het klinkt misschien alsof ik het geld bij de lokale mensen uit de handen haal, maar deze mensen vragen meestal een hogere prijs voor blanke personen. Die vrouw vroeg 2500 rupies dus dan valt het verschil nog redelijk mee.
Verder wilde me zus ook nog een gekleurde tas hebben. Maar die tas die er stond had vlekken op het leer dus die hebben we niet meegenomen. Die winkel en 2 andere winkels hadden diezelfde kleur, die m’n zus zo leuk vond, niet in een ander model behalve een banjohoes.
Terug in het hotel hebben we op het terras gezeten. Ik wilde graag nog lunch hebben want bij Himalayan Java was er niet echt iets wat ik wilde hebben. Mama bestelde de vegetarische loempia terwijl ik even de tas boven op de hotelkamer ging leggen. Papa bestelde frieten en voor mama zelf bestelde ze tomatensoep. Papa had al heel snel zijn frietjes. Ik moest 1,5 uur wachten op mijn loempia… Ik vond het niet zo erg om lang erop te wachten het was meer dat ik het niet zo fijn zou vinden als dadelijk Chitra met zijn hele familie op de stoep stond om samen met ons uiteten te gaan en dat ik dan net aan mijn loempia zit. Dan zullen zij ook denken waarom eet je nog een loempia als je weet dat we uit gaan eten. Mama haar tomatensoep is uiteindelijk niet eens geserveerd. Mijn loempia werd buiten het hotel klaargemaakt waardoor er opeen een mannetje met een dienblad het terrein op kwam lopen waar mijn loempia op stond.
Vrijwel meteen nadat ik mijn loempia op had en het bord opgehaald was stonden Chitra en Droupadi (de vrouw van Chitra) op het terras om ons op te halen. Mama en papa waren nog even boven om zich klaar te maken maar die stonden binnen 10 seconden ook al onder.
Samen liepen we naar het restaurant. Mama had tegen mij gezegd dat Chitra zei dat het op 15 minuten lopen van ons hotel lag maar het lag gewoon in dezelfde straat. Het plan was eerst om bij Chitra thuis te eten, maar omdat Droupadi niet zo lekker is kon dat nu niet. Droupadi helpt dan mee met eten koken maar dat kon ze mentaal nu niet. Bij het restaurant zaten Anusha en Bidhan al aan een lange tafel. We namen plaats en vrijwel meteen kwamen er optredens op het podium. We hadden dus een dinershow. We genoten van het eten, we kletsen wanneer dat kon en keken naar optredens. Na het eten werden we uitgenodigd om met z’n alle op het podium te komen. Dit ging er heel anders aan toe dan in Nederland want binnen 2 minuten stonden alle gasten van het restaurant op het podium gewoon mee te doen. Na het eten zijn we met het busje van Chitra bijna tot het hotel gereden en zijn mama en ik uitgestapt en naar het hotel gerend. We hebben snel 2 tassen gepakt en zijn terug gerend. Chitra heeft ons toen afgezet bij mijn appartement, want dan kon ik nog de laatste paar spullen die ik niet meer hoef meegeven aan mama om mee terug naar Nederland te nemen. Daar hebben we alle spullen dus uitgezocht, waar we redelijk snel mee klaar waren en hebben we nog even gerelaxt. Mama had de toilet op een haar na gemist dus die had een klein probleempje haha. Verder rook het flink in de badkamer en kreeg mam het raam daar niet open dus toen moest ik midden in de stank aan dan raam staan trekken… nogmaals bedankt mama haha.
We zijn weer terug naar het appartement gelopen. Papa had tegen ons in het restaurant gezegd dat hij toen eigenlijk niet naar het appartement wilde, maar ik vond het toch niet zo’n prettig gevoel om alleen met mama ’s nachts over straat te lopen, dus papa is als bodyguard met ons meegegaan.
Het was al redelijk laat toen we terug kwamen in het hotel en zijn meteen naar boven gegaan.

Mama en papa vertelde dat Chitra hen had verteld dat als ze hier iemand aanrijden en die persoon raakt zwaar gewond dat ze de auto dan in de achteruit zetten om die persoon dan dood te rijden. Het is voor hen namelijk goedkoper om 1x geld neer te leggen voor het feit dat ze iemand hebben doodgereden in plaats van dat ze elk jaar geld moeten overmaken aan het slachtoffer voor het ziekenhuis, medicijnen etc.

Geschreven door Readandtravel