Zoals ik gedacht had, de nacht was een beetje moeilijk.
Eerst vrij koud, dan veel te warm.
Rond 2u30 wakker door "de hond".
Dan maar opgestaan voor een plasje.
Alles is hier gewoon dicht maar niet op slot. Er is dus blijkbaar veel vertrouwen in de mensheid. Natuurlijk, ons kent ons in dit kleine dorpje.
Ons Titi heeft nog maar eens de gescoord. Ze heeft voor iedereen een klein potje Nutella chocopasta meegebracht.
Iedereen gaat uit de bol. Een stukje brood met choco, dat hebben we een tijdje moeten missen.
Een eitje met een worstje. Denk ik want de smaak, de textuur is niet thuis te brengen. Als daar 1% vlees in zit zal het al veel zijn.
Thee, oploskoffie. Geen buffet zoals in de meeste hotels maar dat verlangen we niet, althans wij niet. We hebben geen honger als we onze koffers klaarzetten. We kunnen vertrekken.
Onze 3 chauffeurs staan klaar met hun busje. Inladen en wegwezen.
Jammer. Voor ons had dit bezoekje gerust nog wat langer mogen duren. Maar goed, er is een relatief strikt tijdschema om alles wat de itenirary voorziet te kunnen doen. We zullen nog eens moeten terugkeren dan maar.
Helaas ook dezelfde weg als eergisteren. Terug via diezelfde slechte grindbaan.
We weten wat er komt namelijk de werken voor de hydrocentrale. Het valt nu nog meer op dat de rivier eigenlijk één grote werf is.
Hopelijk komt dat ten goede aan de plaatselijke bevolking.
Eigenlijk ook een beetje tragisch. Kranen, vrachtwagens, bulldozers keren alles om terwijl een boerin haar koeien via deze weg naar huis of de wei brengt.
Weten die mensen eigenlijk wel wat er allemaal aan het gebeuren is?
Geen evident rijden voor onze chauffeur maar hij doet zijn uiterste best om het ons toch zo comfortabel mogelijk te maken. Zachtjes door putten, aan een aanvaardbaar tempo.
De omgeving verandert stilaan. Wel nog de bergen op de achtergrond maar de landbouw keert terug. Fruitgaarden, katoenplantages. Zelfs een bescheiden wijndomein.
We gaan terug naar Taskent, ons startpunt maar dan via een ommeweg.
Onze gekende vriend Amir Temur was oorspronkelijk uit de stad Shakhrisabz. Een stad tussen de bergen. Letterlijk de Groene Stad.
Vanuit strategisch oogpunt geen goede plaats dus woonde hij in Buchara maar hij wou zijn geboorteplaats toch eren en daarom bouwde hij er het witte paleis of Ak Sarai.
Met de ommuring erbij was dat 200 ha groot. Door verval etc. schiet er nog 15 ha over.
De gebouwen zijn ook niet meer in de oorspronkelijke staat. De blikvanger, de inkompoort, is grotendeels verdwenen. Via tekeningen en later een filmpje zien we hoe het eigenlijk was.
2 torens in ruïne-staat zijn overgebleven met een hoogte van ongeveer 30m. Initieel waren ze 72m hoog maar door de slechte constructie (door tijdsnood) schiet er dus niet veel meer over. De boog die de 2 verbond is zelfs volledig verdwenen.
We spreken natuurlijk van een monument uit de 16e eeuw, dan kan er al eens iets gebeuren.
We lopen een groot plein over, staan stil bij het standbeeld van Temur. Nu staand. We zagen hem al rijdend op een paard, zittend op de troon, nu in een fiere pose.
We zetten de trip verder. Ikti wijkt een klein beetje af van de route om door een galerij te gaan, een beetje een touristtrap. Allemaal stalletjes met tasjes, sjaals, handtassen, mutsen.
Waarschijnlijk om de verkopers een pleziertje te doen. Dat hoop ik althans want hij schiet hiermee in zijn eigen been. De groep is losgebroken en gaat vooral kopen. Sjaals, tasjes etc.
Zijn planning loopt een klein beetje in het honderd, dat is zo af te lezen op zijn gezicht.
Afdingen is de boodschap zoals op vele plaatsen, met of zonder succes. Iedereen vindt wel iets, da's het belangrijkste.
Volgende stop is de Moskee ter ere van Hazrall Imom. Doet geen belletje rinkelen. Bijna niemand van ons.
Hij was de oudste zoon van Temur die op een vrij jonge leeftijd zijnde 24jaar stierf. Ter ere van hem dus liet Temur deze moskee bouwen.
Blauwe tegels, bladgoud, versieringen. Een beetje zoals we al zagen. Je kan het warm water natuurlijk niet blijven uitvinden.
Laatste stop op dit domein is de Moskee Majmuasidagi, met 2 mausoleums erbij.
Het nieuwe is er een beetje van af, we zijn snel klaar.
We gaan lunchen in een plaatselijk restaurantje. De slaatjes, brood staan ons al op te wachten. We krijgen soep waarvoor ik bedank. Niet omdat ze niet lekker zou zijn maar teveel is teveel.
Noedels met vlees, de helft is meer dan genoeg. Thee en fruit, de obligate zoetigheden.
We zijn weg voor nog een 2 uurtjes, richting het station van Samarkand.
Daar nemen we de trein naar Tashkent.
De rit er naartoe is een hele belevenis. Veel betere wegen wat betekent dat de chauffeurs iets vlotter rijden dan voorheen.
Waar plaats is daar rijden we, ook al betekent dat eventjes het tramspoor gebruiken. We zijn in volle spits beland waardoor het een beetje een jungle op de weg is. Niets wat de toeter en een beetje assertief rijden niet kan oplossen. Al heb ik wel de indruk dat de chauffeur alles redelijk onder controle heeft.
Soms zijn ze niet altijd logisch. Rijden zonder de gordel aan te doen, totdat een controlepost zich aanbiedt. Dan wordt snel de gordel omgehespt om net voorbij die controle terug los te maken.
Iets waar wel zorgvuldig rekening mee gehouden wordt zijn de snelheidscamera's. Ze worden op voorhand aangekondigd, staan er ook en dan gaat de voet wel degelijk op de rem. Overal hetzelfde dus.
Als zwakke weggebruiker ben je hier trouwens aan je lot overgelaten. Fietspaden onbestaand. 2 wielrenners komen we vandaag tegen, de eerste op onze ganse reis.
Als voetganger nog erger. Zebrapad da's straatversiering. Een groen voetgangerslicht dient, tja, voor niks zeker.
Je kijkt dus maar beter goed uit alvorens de straat over te steken. Een rood verkeerslicht wordt regelmatig genegeerd.
Wij hebben ons persoonlijk vervoer, de plaatselijke bevolking hangt af van het openbaar vervoer. Oude bussen of héél kleine busje, een mini minivan. 100.000 rijden er hier rond. Je hoeft maar de zwaaien naar ééntje en die pikt je op. Elk heeft wel zijn bestemming, dat kan je aflezen aan een bordje op het dashboard.
We komen na een 2tal uur aan bij het station. Een redelijk groot station, in goede staat.
De tickets zijn op voorhand geboekt. We kunnen naar binnen, na een RX scannen van onze bagage. Al is dat ook relatief. Bij nagenoeg iedereen gaat een pieper af als ze door de personenscanner gaan maar geen enkele van de veiligheidsmensen reageert. Safety First.
We hebben een klein beetje vrije tijd alvorens de snelle Bullit trein ons naar Tashkent brengt.
Een koffietje en nog een beetje genieten van de zon alvorens te verzamelen aan de toegangspoort naar het perron.
De trein rijdt het station binnen, de machinist groet ons met een luide toet.
Genummerde seats, nog zo gemakkelijk.
De trein zit goed vol, een goed alternatief blijkbaar voor bussen, auto's, taxi's.
We zijn nog maar goed vertrokken of de catering komt al langs. En ze blijven komen. Ijsjes, koffie, thee, frisdrank.
Zelfs een kleine versnapering wordt ons aangeboden. Bedankt maar toch maar niet. Een kurkdroge koek, oploskoffie. Zo'n pakje all-in: koffie, melk en suiker.
De trein zou aan een snelheid van +/- 220 km/u rijden, op de snelste stukken natuurlijk. Ik heb geen snelheidsmeter bij maar als ik de omgeving voorbij het raam zie passeren lijkt die 220 toch wel flink overdreven.
Volgens Ikti zouden we aankomen na 1u30 sporen. Later blijkt dat het niet de eerste keer is dat hij zich vergist in tijdsspannes.
Rond 20u rijdt de trein het station van Taskent binnen.
De bus staat ons al op te wachten, we rijden direct naar het restaurant.
Een Oezbeeks restaurant maar higher end. Mooie entourage, schoon volk, lekker eten. Eindelijk eens vis. Afgemeten porties, ideaal voor zo laat op de avond.
Een 3 mans orkest speelt op traditionele instrumenten moderne liedjes.
Op zich wel leuk maar vooral té luid. De ruimte heeft een slechte acoustiek waardoor je elkaar bijna niet verstaat.
Soit, op zich wel een leuke avond.
Iedereen is moe. Een tijdje rijden op slechte wegen weegt blijkbaar meer door dan gedacht.
Op naar het hotel. Hotel Milan, zoals onze eerste avond.
Titi heeft nog wat extra werk, de kamerverdeling is niet zoals gevraagd maar uiteindelijk komt alles in orde en kan iedereen aan zijn verdiende nachtrust beginnen.
Morgen de laatste actieve dag.

Geschreven door Waarzijnwenu