Het wordt een zonnige dag. Als we opstaan doet de zon al haar best om door de wolken te breken. Heel goed want we willen vandaag een paar uitzichtpunten doen, da's natuurlijk het beste met zon en een blauwe hemel.
Een klein stukje hoofdweg om daarna te beginnen aan de 243 ofte de Aurlandsfjellet scenic route, een mooie bergpas met een paar speciallekes : het Stegastein punt en "de grot met de slapende beer".
Amper 4 km rijden en we zijn al aan het begin van een mooie rit.
Of dat dachten we toch. Er staat een groot bord dat aangeeft : Aurlandsfjellet bergpas gesloten. T'is nie meugelijk! Wat een tegenvaller, zeker bij dit mooi weer.
Er komt een auto de pas afgereden, we vragen te stoppen. Een dame draait het raampje open. We vragen haar waarom de pas gesloten is. Ze weet het niet, ze is nochtans een bewoonster van daar ergens op die pas.
Of het door sneeuw komt? Dat kan misschien wel, zegt ze. Maar je kan wel een stukje rijden en zien tot waar je komt. Met de mededeling dat onze banden nog wel goede zijn.
We zijn, ondanks onze ervaring gisteren, hardleers en rijden de pas toch maar op. We zien wel.
Heel smalle baantjes, de ene bocht naar de andere. Tof rijden, temeer omdat we alleen rijden. Heeft misschien een reden.
We hebben een 15tal km gereden als voor ons een slagboom opduikt. Meer bepaald een slagboom die gesloten is met 2 sloten. Ze waren waarschijnlijk al gebrieft dat wij op komst waren en hadden nog een extra slot aangebracht. Teleurstelling maar er zal wel een goede reden voor zijn. De thermometer zegt terug vriespunt, hier en daar is een natte plek aangevroren. Voor de 2de dag op rij moeten we op een bergpas terugkeren.
Maar er staat een bord 500m verder Vedahaugane ofte de grot van de slapende beer. Dat was één van de punten die we wilden zien. We zijn al zover gekomen, dat stukje doen we dan maar te voet.
Een soort ronde loopbrug leidt ons naar de ingang.
Voor jullie vol angst en nagelbijtend verder lezen, het gaat hier om een kunstwerk van een Amerikaan.
We zijn soms wel een vijs kwijt maar om in een grot bij een beer te gaan, neen, zo zot zijn we nu ook nog niet.
Een leuk iets om mee te pikken, figuurlijk dan.
We kunnen niet anders dan terugkeren, vooruit dan maar ook al zitten we misschien maar een paar km van de top.
Onderweg een paar schapen die al profiteren van het afgesloten zijn van de weg. Als wij willen voorbij rijden kijken ze ons aan met een blik van : wie niet horen wil moet voelen, we zullen nog zien of we vrije doorgang geven.
De omweg die we moeten maken heeft 1 voordeel. We moeten door de langste tunnel ter wereld, niet minder dan 24,5 km lang. Dat kunnen we dan ook al op ons lijstje bijschrijven.
Om de eentonigheid van de tunnel te doorbreken hebben ze op 3 plaatsen een soort disco gemaakt met blauwe lichten. Geen discomuziek en je mag er niet stoppen om te dansen. Wel een grappig iets.
Die 24,5 km zijn eigenlijk vrij snel voorbij, net voorbij de tunnel kunnen we terug de Aurlandsfjellet pas op maar dan van de andere kant. Waarom zou je zo iets doen vraagt een nuchter iemand zich af. Zoals later zal blijken is nuchter zijn niet de sterkste kant van sommige dus wij vragen het ons niet af.
De echte reden is dat het uitkijkpunt Stegastein op ongeveer 7,5 km bergop rijden ligt en dat de pas maar afgesloten is vanaf 10 km. We kunnen er dus nog naar toe.
Alweer een zeer smal slingerbaantje maar dat blijkt al snel meer dan de moeite waard te zijn. Aan onze flanken doemt de Aurlandsfjord op met uitzichten om U tegen te zeggen. We willen nu al stoppen voor foto's maar het echte Stegastein punt ligt nog iets verder.
Bobil parkeren en dan via een houten loopbrug naar de bergkant om die Fjord te kunnen aanschouwen. Met dit weer komt hij maar al te goed tot zijn recht. Foto's doen hem onrecht aan maar we proberen toch iets ervan weer te geven.
Een Canadees -Noors koppel is bereid om een foto van ons te maken.
Het ene plezier is het andere waard, wij maken er van hun.
We nemen de tijd, laten alles op ons af komen.
Ruim een tijdje later keren we dan maar terug.
Halfweg is een plaatsje waar je kan parkeren, da's de ideale plaats om te lunchen. Bobil dicht tegen de rand, de schuifdeur open, zetels draaien en etend verder genieten. Zelfs bubbels mogen niet ontbreken bij Titi. Had ik niet iets gezegd van nuchter zijn?
Als we op het einde van de weg zijn ziet Titi rechts een boomgaard met heel mooie appels. Bobil in de remmen, we rijden de oprit op.
Er zijn jonge mensen bezig met het plukken van de appels. We lopen tot bij hen en vragen of we appels bij hen kunnen kopen. Eigenlijk niet. Het gaat om een proefproject van een school voor biologische landbouw. Ze leveren aan een bepaalde winkel verderop. Na een beetje aandringen en de belofte van echte Belgische chocolade kunnen we toch kopen. Ze vragen 45kr/kg , we mogen zoveel nemen als we willen. We zijn niet té schrokkerig, we nemen een plastic zak die ongeveer zo'n 2,5 kg zal wegen. En belofte maakt schuld. Ze krijgen de Belgische chocolade. Daar zijn ze precies nog gelukkiger mee dan met het geld. We voeren nog een gans gesprek over hoe goed de oogst dit jaar is, over biolandbouw, over het project waar ze aan meewerken, over wat ze allemaal maken met die appels. Titi's oren spitsen zich, ze maken er ook champagne mee. We krijgen het adres waar ze te koop zijn, jammer genoeg ver uit onze weg.
Als we willen vertrekken begint een oudere dame met ons te praten. Ze is er met haar vriendin om appelen te plukken. Die gebruikt ze om sapjes te maken, die geeft ze als kerstcadeau aan haar familie. Origineel.
Wat nog meer onze aandacht trekt, is de puppy die in de kofferbak zit. Een Alaska husky van 10 weken oud. Super schattig. Iedereen die onlangs een puppy kocht weet waar we over spreken.
Ze zegt de naam van de hond, geen Noors maar Chinees voor ons. Als wij die zouden uitspreken zou de hond flink zijn goesting kunnen doen.
We geraken er uiteindelijk toch weg.
Iets verder is een Spar, snel wat inkopen doen. Op de parking staat een dame haar boodschappen in te laden, het ideale moment om over één van onze aankopen bij haar om uitleg te vragen. Er staat namelijk een bereidingswijze op maar enkel in het Noors. Dat kunnen we uiteraard niet lezen. Zij eigenlijk ook niet want ze heeft niet de juiste bril bij. Ze probeert het toch en tezamen met ons komen we er uit. Hilariteit alom.
Tijd om terug een stukje te rijden. Naar Undredal.
Da's een piepklein vissersdorp maar dat vooral bekend is voor zijn geitenkaas. Meer zelfs, het ligt aan de Nærøyfjord en dat is unesco werelderfgoed.
De weg volgen tot op het einde, ge kunt niet missen.
100 inwoners leven er, we zien er eigenlijk niemand van.
Enkel in het lokale winkeltje Undredalsbui zie je iemand. We gaan er binnen om de befaamde kaas te kopen.
Ze hebben 2 soorten : wit en bruin. De witte is kaas zoals wij die kennen, de bruine maken ze van scheewei en zou een caramel smaak hebben. We kopen er van elks, benieuwd wat de smaak zal zijn.
Aan lokale publieke toiletten kunnen we vers water nemen, we kunnen er weer tegen aan.
We rijden nog een klein stukje verder, naar Gudvangen.
Verrassing, we moeten een tunnel door. Noorwegen is geen land voor iemand met watervrees of met claustrofobie. Wij hebben geen van beide, we zitten safe.
Net na de tunnel een weggetje in dat ons naar Gudvangen brengt.
Terug rijden tot het uiterste einde.
We zoeken ons plekje maar da's niet zo evident. Er is 1 camping en die heeft zo'n beetje alle vrije plekken voor zichzelf gereserveerd. Overal staan bordjes No Camping. Maar de camping zelf is al gesloten, er is dus geen alternatief.
We laten ons niet zo snel afschudden, we bellen aan bij verschillende huizen tot er iemand open doet.
Een dame opent de deur. Of we mogen kamperen op één van die plaatsen, we hebben niets of niemand nodig.
Geen probleem, als we maar voor donderdag weg zijn. Voor de zekerheid vragen we toch maar haar naam, voor het geval er ons iemand aanspreekt of weg wil. Lee Marit heet ze. Genoteerd.
We installeren ons, we hebben nog tijd voor een wandeling.
Iets verder begint een trekking naar Rimstigen. 3u stappen, 730 hoogtemeters.
Wij doen een stukje ervan want er zijn dreigende wolken, en het is toch te laat om de volledige tocht te doen.
Op een bepaalde hoogte hebben we al een heel mooi overzicht over de Fjord, dat volstaat voor ons.
Het wordt ook stilaan frisser, de temperatuur gaat eigenlijk niet meer boven de 6-7°C overdag. Met een frisse wind erbij.
Maar niet koud genoeg om het zot uit Titi's hoofd te blazen. Ze gaat de challenge aan met één van haar collega's om een plonsje in een Fjord te wagen. Het plonsje wordt een voetbadje maar toch gewonnen. Ze wint met glans de fles bubbels die haar beloofd werd door Titi 2!! 😉
Uiteraard een stukje van die kaas proeven. De witte smaakt zoals de geitenkaas thuis, de bruine heeft een iets meer indringende smaak. Wel mijn meug, Titi is er niet zot van. Waarschijnlijk niet zoet, chipsachtig of alcoholisch genoeg.
Fris maar toch nog aangenaam genoeg om de BBQ boven te halen. Koteletten gegrild met wortelen, typische Noorse kost.
Het kan ons niet deren, wanneer we kunnen eten met het zicht op één van die schone fjorden, dan voelen we ons toch wel een beetje Noors.

Geschreven door Waarzijnwenu