Zwoele nachten kunnen leuk zijn maar overdaad schaadt.
Gelukkig is er de airco en/of ventilator om verfrissing te brengen, zoniet zou slapen onbegonnen werk zijn.
Desalniettemin zijn we steeds vroeg wakker. Titi om 5u voor de zonsopgang, ik zal later wel de foto's zien.
Rond 7u30 ontbijten.
Ze weten waarschijnlijk dat we vandaag veel gaan stappen want als ontbijt krijgen we pannenkoeken.
Maar dan wel pannenkoeken om U tegen te zeggen. Ferme dikke jongens. Als je er 3 op elkaar legt, kom je bijna tot het hoogste punt van Costa Rica.
Iets wat Titi uiteraard moet proberen. Met dan daarop nog eens stukjes banaan.
Dat ze een grote mond heeft weet iedereen maar zelfs deze toren is té om ineens binnen te werken.
Een goede geut siroop erop helpt een beetje.
Wanneer we de ontbijttafel verlaten voelen we nu al dat we de eerst komende uren niks nodig zullen hebben.
We moeten rond 8u45 aan de centrale aanlegsteiger zijn. We gaan met de boot iets verderop stroomopwaarts naar San Fransisco.
Inderdaad, U leest het goed, San Fransisco. De Costa Ricaanse versie dan wel want de boottocht duurt maar 15min.
Op de steiger een gezellige drukte. Toeristen die af en aan komen, locals die ergens heen moeten. 1 groepje heeft zelfs een heel specifieke bestemming: het kerkhof.
De doodskist (met inhoud) staat te wachten om ingescheept te worden. Doodnormaal hier waarschijnlijk, voor niet ingewijden misschien raar.
Een ticket kopen. De verkoper scheept tesamen met ons in. We zouden niet verwonderd zijn als hij direct ons ticket wil controleren ook al heeft hij het daarnet aan ons verkocht.
Nog 1 meisje op de boot, voor de rest niemand.
We vertrekken stipt op tijd, raar voor De Lijn.
Halfweg dokken we aan, een man met een bidon stapt op. Hola, buenas dias.
Terug weg.
De boot wordt naar de kant gestuurd, naar iets wat op een aanlegplaats moet lijken.
Het meisje stapt af, heel moeizaam. Misschien net van een grotere stad teruggekeerd, ze houdt de buik strak vast en stapt moeizaam verder, ondersteund door een ander meisje.
Als je hier een acute situatie krijgt zit je in de penarie denk ik.
Terug weg, toch voor een goeie 5 meter.
De boort meert terug ergens aan, nu stapt de man met bidon af. Niet teveel vragen bij stellen zeker.
We zitten nog met ons 2 op de boot, en de chauffeur Oscar.
Hij weet dat we naar de Cerro gaan, de "hoogste" berg van de Caraïben met zijn 120 meter.
Terug, iets dat meer op een inham lijkt blijkt de aanlegplaats te zijn. Oscar vaart de boot vast in het zand en stapt mee af met ons.
We willen tot boven op de berg stappen én een wandeling doen tot in San Fransisco. Blijft toch goed klinken.
Een hele uitleg over hoe te stappen, dikwijls gevolgd door een No Entiendo van ons. Soit, we komen er toch uit waar we heen moeten.
Opgelet voor de jaguars grapt Oscar. En de olifanten grappen we terug. Die jaguar hadden we gisteren als avondmaal. Ha ha ha, Pura Vida.
Een term die iedereen gebruikt. Letterlijk "rein" leven", in de praktijk mag je dat te pas en te onpas gebruiken, het komt nooit ongelegen.
We beginnen te stappen, gaan eerst voor de grootste inspanning: de beklimming.
Niet zo hoog én met trappen dus dat moet meevallen. In se wel ware die verdomde zwoele omstandigheden er niet. Nog geen 20 treden genomen en we zweten ons allebei te pletter.
De Hildegarde zweetdoekjes kunnen het tempo niet aan, zijn in geen tijd doorweekt. Man man, wie doet dit voor zijn plezier?
Wij want het uitzicht op de top mag er wezen. De volledige delta is te overzien. De kanalen, de jungle. Hier geen gebrek aan water en groen.
Heel mooi, toch de inspanning waard.
Buiten die ene Toekan geen andere dieren gespot, zij zijn slimmer en zoeken de schaduw op.
We dalen af, iets meer schaduw dus iets frisser. Al is dat relatief.
Beneden volgen we het pad richting de andere kant van de inham. Nu wel meer geritsel hoog in de bomen. Ons brul -en slingerapen zijn weer van de partij.
Vooral de brulaap is aanwezig. Het zijn vrij kleine aapjes maar maken lawaai voor 10, alsof een hond luid blaft.
Hun acrobatie bewezen ze gisteren al, nog steeds aanwezig.
Een miniscuul rood iets zit op het pad. Een klein schattig kikkertje.
We horen een gids iets zeggen over deze kikker: de aardbeikikker of de Blue Jeans Frog.
Zoals al dikwijls gezegd: Size doesn't matter!! Deze kikker is misschien maar 2cm groot maar is wel één van de giftigste kikkers ter wereld.
Gelukkig bleven we toch de volle 10cm weg van hem bij nemen van de foto.
Nog zo'n eentje dat past in die rij: een spin. De Golden Silk of Banana Spider. Terug een vrij giftige spin. Als ze met 3 zijn kunnen ze zelfs een vogel doden.
Gelukkig is deze iets mensvriendelijker. Zijn gif is niet dodelijk voor de mens.
We hebben nog wat tijd over en kunnen stappen dus tot in San Fransisco. Een zeer landelijk dorpje, vissen en landbouw zullen de voornaamste bezigheid zijn.
Veel jonge meisjes met jonge kindjes. Ondanks die hitte.
De overvloed aan suikerhoudende etenswaren eist ook zijn tol. Veel zwaarlijvigheid. Je moet al je best doen om hier een Cola Light of Zero te vinden.
Om 11u30 is Oscar terug stipt op uur aan de steiger.
Hetzelfde scenario. Daar es stoppen om iemand op te halen of om iemand af te droppen. Zelfs het lunchpakket van iemand krijgt een lift.
Dit is echt hun publiek transport. Maar het werkt blijkbaar zeer goed.
Beperkte vaaruren, 5x per dag heen, 5x per dag terug.
Rond de middag zijn we terug in de Casa. We hebben een 5 tal uur te spenderen. Ideaal om de route en to do dingen voor de volgende dagen eens te overlopen.
16u slaat de klok, genoeg gewerkt. We gaan 't stad in.
Iets voorbij de Casa is een soort bar waar men de Coco Loco verkoopt. Da's een coconut met rum in. Er wordt veel over geschreven en gesproken, dat moeten we dan ook maar eens proberen.
Een matronne kapt de coconut open, doet er een maatje rum in tesamen met passievruchtensap. Op een bankje aan de haven proberen we het brouwsel. Aan de dosis rum zal ze niet geruïneerd zijn.
Naar mijn gevoel een beetje een slappe smaak. Waarschijnlijk een hype die zijn eigen leven is gaan leiden. Soit, daar kunnen dan ook weeral over meepraten.
Toch nog een laatste keer naar het strand, hopen op kleine schildpadjes die het hazenpad kiezen. Wanneer we de weg naar het strand willen nemen zien we een koppel dat met ons naar Costa Rica vloog vanuit Amsterdam. Als we die dag erbij rekenen dan is het de 3de keer dat we elkaar zien. De 2de keer was in San José.
We praten een beetje over de voorbije dagen, wat ze al gedaan hadden. Een beetje gelijkaardig. Zij hadden tussenin nog een ander deel bezocht. Blijkbaar waar nog echte lokale indianen wonen.
Alles echt verzekert de mevrouw ons, geen toneeltje voor de toeristen. "We kregen er zelfs chocolademelk". We fronsen de wenkbrauwen. Ik weet niet of chocolademelk tot hun dagelijks dieet behoort.
We nemen afscheid en gaan richting de kust. Vrij veel volk op het strand, de schildpadden zullen voor een andere keer zijn.
Voetje baden in de Caraïbische zee, het water voelt aan als badwater. Heel veel zand wordt meegevoerd waardoor het water een donker grijze kleur heeft. Borden waarschuwen voor gevaarlijke stromingen, zwemmen moet dus met de nodige voorzichtigheid gebeuren. Niet voor ons, wij gaan direct op nachtsafari met Luis.
Op zoek naar beestjes.
Gesloten schoenen, een lange broek, water en een lamp is wat we moeten meenemen.
Te voet de rimboe in.
We zijn nog maar net begonnen of daar is een eerste luiaard. Het dier welteverstaan.
Tijdens de nacht komen ze tot leven, al is dat wel maar aan 2km/u. Hoog in de bomen verplaatst hij zich, krabt, eet bladeren.
Een koddig gezichtje dat onze richting uitkijkt. Joepie, daar hadden we op gehoopt.
Een tiental meter verder wijst Luis naar een stengel. Daar zit een Red Eyed Frog. Een typisch kikker van hier. Vrij klein maar hij zit dichtbij, we hebben geluk. Luis is zelf ook heel blij, hij ziet deze kikker niet zo vaak. De lamp zet hem in de spotlight.
Verder zoeken.
Ook de planten worden niet vergeten. Een groene plant met rode uitsteeksels. Da's de gemberplant. De wortels zijn bij ons gekend als de typische gember wortel gebruikt in gerechten.
Iets later roept Luis ons terug bij hem.
Slangen te zien. Brrr, we krijgen er al rillingen van. Al vallen die wel mee. Cat Eyed Snake, 2 exemplaren.
Ze zijn ongeveer 1 cm in diameter, 60 cm lang. Ze kronkelen rond takken, zijn op zoek naar kleine insecten met hun wiebelende tong.
De dieren zijn ons goed gezind.
Een 4 tal hagedissen. De Jezus Christus versie. Waarom? Omdat ze blijkbaar op het water kunnen lopen. Wie het eerst was, dat weet alleen God.
Een uurtje verder terug een zeldzamer exemplaar: de fruit vleermuis. Deze is net bezig met het verorberen van, inderdaad, een stuk fruit. Da's al een hele tijd geleden dat Luis deze nog zag, we brengen blijkbaar goed geluk.
Een speciaal momentje: alle lampen uit, enkel de duisternis met een sterrenhemel en oerwoud geluiden. We voelen ons klein op deze wereld. Maar ook een beetje Kuifje.
De toer is 2u, ze vliegen voorbij.
Op de terugweg naar het centrum worden we voor de zoveelste keer verwend.
Alweer een luiaard hoog in de bomen. Op zoek naar voedsel. De verrekijker is goud waard. Soms verliest de luiaard zijn grip en dondert hij naar beneden. Meestal overleeft die de val niet. We duimen dat de pootjes ingesmeerd zijn met talk.
Een paar "gewone" dieren passeren nog de revue: sprinkhanen, motten, mieren.
Alweer eentje om nooit meer te vergeten. Dank U Luis voor de rondleiding, het spotten van de dieren wat niet altijd zo evident is.
Rond 20u zijn we terug, tijd voor het avondmaal.
We maken het ons gemakkelijk en gaan terug bij Mi Nino, waar gisteren ook al aten.
Lekkere kost, zicht op de passage in de hoofdstraat, geen gedoe.
Het beste van de dag moet nog komen: een douche om al dat zweet, al die DEET af te spoelen.
Je voelt je terug mens.
Morgen verlaten we Tortuguero en trekken we verder. Benieuwd.

Geschreven door Waarzijnwenu