Wanneer we de Apollo deur openen voelen we een lichte miezer. De lucht is grijs en grauw. Spijtig want we gaan vandaag de gletsjer op, met de zon misschien iets aangenamer.
Na het ontbijt en de 3de boom rijden we naar het centrum, 10' en we zijn er al.
We schrijven 7u.
Het kantoortje van Aventura Huente is net open, de 2 gidsen die ons gaan vergezellen zijn bezig het materiaal te verzamelen. Da's een waterdichte zak met daarin een helm, handschoenen, een bekken harnas, crimpons en een pikhouweel. Materiaal dat we nodig hebben eens we de gletsjer opstappen.
Ook in de zak ons lunchpakket. Een minizakje met daarin : verrassing voor straks.
Geen water, dat moest je blijkbaar zelf voorzien. Niets van gezegd. Soit, niet erg, we kunnen aan de ingang van het park onze fles vullen.
Een Nederlands koppel, Alex en Sofie, vergezellen ons. We zijn in totaal met 9, waar die andere 5 blijven???
De chauffeur en onze 2 gidsen Carlos en Fernando stappen in een minibusje, wij uiteraard ook. Onze drybags gaan op het dak.
We zijn weg, rijden via een grindweg richting gletsjer.
Na een kwartiertje rijden staan er 5 mensen te wachten aan de kant van de weg, dat zou wel toeval zijn als het niet ons 5 medereizigers zouden zijn. Inderdaad, het busje stopt, herschikking van de posities en 5 Chilenen stappen in. Ola langs hier en daar. Goeiedag.
Het is ongeveer 1u30 rijden via een gravelbaan die alsmaar slechter wordt. Om de zoveel tijd moet de chauffeur op de rem trappen om grote putten te vermijden.
We volgen de stroom, die zal wel het gletsjerwater naar het dal brengen.
De omgeving is vrij groen, water genoeg hier.
We komen aan bij de ingang van het natuurpark.
Iedereen uitstappen, een laatste plasstop.
Verplicht die helm op en we zijn weg voor een tocht van 7u.
De eerste 45' zijn via een vrij goed begaanbaar pad door het bos. Een aangename wandeling om mee te beginnen.
Een vrij traag tempo maar onze gids, Fernando, lag al gedurende de volledige rit te slapen, erg fris ziet hij er niet uit.
De ondergrond verandert van bosgrond naar rotsachtig. Althans dat is wat wij denken. Fernando ontwaakt uit zijn winterslaap en vertelt ons dat we nu eigenlijk al op de gletsjer lopen. De steenlaag is maar een bovenlaagje van 40cm, eronder zit 200m ijs. Gletsjer ijs.
Door de beweging van de gletsjer worden stenen meegesleurd en vermengen ze met het ijs. Het gevolg is opletten geblazen want de ondergrond kan verraderlijk glad zijn.
Wanneer je goed kijkt zie je inderdaad de onderlaag glinsteren.
Het beeld rondom ons is meer dat van een steengroeve dan van een gletser.
Niet echt een mooie omgeving.
Hoe verder we stappen hoe meer we van de echte gletser tezien krijgen. Da's ook de richting waarheen we gaan.
Een rustpauze. Ook het moment waarop we onze uitrusting moeten aandoen.
Onderbeenbeschermers, grimpons, het pikhouweel wordt losgemaakt van de rugzak.
We krijgen een hele uitleg van Fernando hoe te stappen op de gletser, hoe alles te gebruiken, vooral goed opletten waar je stapt. Geen foto's tijdens het stappen enkel tijdens de pauze wegens té gevaarlijk.
Iedereen begrepen? We zijn weg. De eerste stappen met de grimpons voelen een beetje onwennig aan maar ze geven vooral een goede houvast op het ijs.
Ik ben al zeker dat sinterklaas dit jaar bij 1 kindje niet zal komen wegens ongehoorzaamheid. Rarara. De regels zijn voor al de andere maar niet voor mij dus ik neem volop foto's terwijl we verder stappen. Wie de naam kent, steekt zijn hand op.
Regenkledij voor op de motor bewijst ook hier zijn diensten. Tegen de koude en tegen nog steeds die lichte miezer. Er loopt wel een gele banaan rond op het ijs maar 1) ik blijf droog en 2) wanneer ik letterlijk door het ijs zak zullen ze me tenminste zien liggen.
Wanneer we aan een eerste stop komen laat Fernando ons wat rond lopen op het ijs en legt hij zich te slapen.
Dit is een goede plaats om een overzicht te hebben over de gletsjer en zijn uitgestrektheid.
We vervolgen onze tocht en komen aan een ijsgrot. Blauw kleurt het ijs.
We mogen van Fernando de grot in, ontdek ze maar. Hij gaat ondertussen, inderdaad, een slaapje doen.
We dalen in de ijsgrot af, waar het eindpunt is, is onduidelijk. We stappen tot zover we ons comfortabel voelen. We denken dat dat een 7 á 8 meter is. Een opening naar boven laat ons de lucht zien.
Impressionant wat de natuur al duizenden jaren presteert.
Als we terug naar buiten komen moeten we Fernando wekken. Toch niet echt wat we verwachten van een goede gids. Navraag leert ons dat de grot 10m diep is, veel verder konden we dus niet.
Op naar het volgende natuurspektakel. Een 2de ijsgrot maar met uitzicht op het einde.
Ook hier mogen we ons ding doen. Iets meer fysiek dan de vorige. Het pikhouweel wordt intensief gebruikt want je moet de wanden opkruipen om door te kunnen gaan. De grimpons stevig in het ijs stampen, het houweel kapt zich vast.
Spannend, intensief maar oh zo leuk.
Als we uit deze grot komen is Fernando blijkbaar uitgeslapen want hij staat ons op te wachten.
Tijd om de terugtocht aan te vatten.
Over het ijs, over spleten, langs richels. Immer op je hoede zijn, het ijs is verraderlijk.
Maar o zo mooi. Een unieke ervaring. Die misschien voor minder en minder mensen is weggelegd. De gletser smelt elke dag 10cm, in de zomer zelfs 20cm. Over de laatste 20 jaar is hij spectaculair verminderd in grootte. Wat de toekomst brengt, dat hangt een beetje van ons allen af zeker?
We verlaten de pure ijslaag, komen weer op de rots-ijslaag. Wegglijden is zo gebeurd.
De afstand lijkt langer te zijn dan in het heengaan, misschien nemen we een langere weg maar da's onmogelijk te zeggen. Zonder de gids, zelfs half slapend, loop je hier onvermijdelijk verloren.
Eens we terug aan de bosrand komen, dan pas herkennen we de weg.
Nog een 45' tot aan de ingang. Ook al was het stappen aan een slakken tempo, het kruipt toch niet in je kouwe kleren. Of de vroege ochtenden, het niet zo goed slapen, de 2 weken onderweg beginnen hun tol te eisen.
Een onvergetelijke ervaring, dat kunnen ze ons alweer niet meer afnemen.
Een busritje van anderhalf uur en we zijn terug in Puerto Rio Tranquilo.
Het heengaan was een en al gekwebbel van vooral de Chilenen, de terugrit is één lange stilte. De tocht maakte zijn slachtoffers.
Onze Fernando ligt alweer de gehele rit te slapen.
Alex vroeg hem of hij ziek was. Inderdaad, verkeerd water gedronken gisterenavond.
Dat water was gemaakt met gerst en mout. Hij had dus een flinke kater. Niet echt professioneel. Iedereen was een beetje teleurgesteld in hem, wat meer achtergronden was leuker geweest. Enkel antwoorden op je vraag daar bleef het bij.
Eens aangekomen in het stadje moeten we nog wat proviand inslaan voor de volgende dagen. Zo gezegd zo gedaan.
Aan ons ritueel mogen we ook niet verzaken dus gaan we een biertje drinken tijdens happy hour in onze stamkroeg.
Alex en Sofie wezen ons op een leuk plekje langsheen het meer waar je mag kamperen. Heel moeilijk te vinden. We hadden het gezien op de app iOverlander. Da's een app die Michelle ons leerde kennen. Daarop vind je in elke omgeving een plaatsje waar je kan kamperen. Op een kamping of in het wild. Dat bewuste plekje hadden we dus ook gezien maar er stond bij dat het niet toegankelijk is voor campers.
Dat kan dus wel, je moet het gewoon vinden.
Iets voorbij de plaats van de vorige 2 nachten vinden we een minuscuul pad naar het meer. Dat zou het moeten zijn. Da's dan het voordeel van het rijden met een 4x4, je kan overal in, over, op.
Het pad leidt inderdaad tot aan het meer, een open plaatsje waar maximum 3 auto's kunnen staan. Maar er is niemand. Ideaal.
We zoeken het beste stukje uit voor ons, parkeren Apollo. Dit wordt onze stek voor vannacht.
We zijn al goed georganiseerd. Terwijl de één water kookt, zet de andere de tafel.
De douchecabine wordt uitgeklapt terwijl iemand anders begin te koken.
Douchen met 1,5L water, het kan.
Aan de waslijn hangen onze kleren te drogen. Een beetje wind en een laatste straaltje zon zullen hun ding doen.
Eten met zicht op het meer en de bergen, we zitten in onze achtertuin.
Puerto Rio Zeveneken

Geschreven door Waarzijnwenu