Titi's kwartetje is haar een beetje slecht bevallen. Als alle bomen in de kamer omgezaagd worden door 3 houthakkers, komt er van slapen weinig in huis. En veel buren lawaai helpt ook niet. We zullen nog blij zijn terug te mogen werken. Kunnen we eindelijk eens uitrusten. Vandaag is nog een specialleke. Onze ontmaagding : de eerste keer met de shinkansen ofte de bullet train ofte de kogeltrein. Allemaal synoniemen voor de supersnelle trein die aan 300km/u rondscheurt. Als kleine mannen die op schooluitstap vertrekken, staan we op het perron. We stappen op. Alsof je in een vliegtuig stapt. Comfortabele stoelen, veel beenruimte. Ronde ruitjes. Initieel zitten we helemaal alleen, er komt nog een10tal mensen bij. Stipt op uur, uiteraard, vertrekt de trein. Een aanloop, de snelheid opdrijven totdat het landschap voorbij zoeft. Al snel gaat Titi naar het toilet. Plassen aan 300km/u moet je toch eens gedaan hebben, vindt ze. Een karretje met (te kopen) catering komt rond. In één van de volgende stations stapt een jongetje van maximum 10j oud alleen op. Hij zwaait naar mama. Hij komt tot aan onze stoel en zegt iets in het Japans. We hebben genummerde zetels maar hij maakt duidelijk dat diegene aan het raam de zijne is. Ook al zijn er nog een heel aantal andere vrij en staat op ons ticket toch wel duidelijk dat wíj juist zitten. Titi zit toch aan de overkant dus voor mij geen probleem. Hij installeert zich en haalt een kant en klare maaltijd boven. Af en toe een schuine blik op mij werpend, begint hij te eten. Totdat de conducteur komt, zijn ticket controleert en hem er vriendelijk op wijst dat hij 4 rijen verkeerd zit. Het jongetje wil direct zijn hele hebben en houden samenrapen en verhuizen. Ik maak hem zo goed als ik kan duidelijk dat hij voor mijn part mag blijven zitten. Diepe buiging en hij eet verder. Eens alles op is, wil hij toch op de juiste zetel plaatsnemen. Dag brave jongen. Eens in Osaka aangekomen, vragen we info over de trein voor morgen, over de metro. Overal worden we vriendelijk te woord gestaan. Met de eigenaar van de hostel, Mr Takamoto, heb ik over en weer gemaild en hij gaf uitgebreide aanwijzingen over hoe bij hem te geraken. Wat ook vlot gebeurt. Hij wacht ons op aan de metro uitgang. Een beetje een drukke vijftiger. Misschien een beetje autistisch. Hij neemt ons mee naar zijn appartement, wij krijgen daar 1 kamer en mogen de rest zoals keuken, badkamer gebruiken. Ziet er een beetje oud uit, een kleine kamer. Morgen gaan de andere bewoners weg en krijgen we een grotere kamer. Het is al een stuk na de middag, etenstijd. Lunch is goedkoper dus wordt onze hoofdmaaltijd. Een mini restaurantje serveert soba noedels om te dopen in een dikke bouillon. Geluk voor ons dat een jong Japans koppeltje, dat 3 jaar woonde en werkte in Australië, ons de menu kan vertalen. Lekker gegeten. Enig nadeel : door het slurpen en spatten is nadien een douche bijna noodzakelijk en moet je de kleren wassen. Met onze metro dagpas zijn we vrij en sporen we naar het Osaka kasteel. Dat ziet er niet zo middeleeuws uit als de onze, meer zoals de Japanse tempels. Omringd door een grote brede gracht. Met een pad erbij. Ideaal om te joggen. We zien joggers lopen, alsof er een wedstrijd bezig is. Een man in sportkledij stapt onze richting uit. Hij is een marathon loper. Zijn beste tijd is ongeveer 3u30. Niet slecht, vooral gezien het feit dat hij 70j is. Een uurtje is voldoende voor een bezoek. We nemen de metro richting Namba. Het hart van Osaka op het gebied van shoppen, toerisme, avondleven. Koffie in hippe koffiebar. Vooral ook handig voor internetten. We doen een wandeling, uitgestippeld door de lonely planet, doorheen de Minami buurt. Massa's mensen lopen door de straten. Indien ik met mijn ogen foto's kon maken, er waren al enkele digitale kaartjes vol. Schoon volk, hip volk, raar volk. Maar de max om naar te kijken. We zien Tokyo al volledig zitten. Neonverlichting siert/ontsiert de straten. Luide muziek. En veel te veel eethuizen. Veel Izakaya's. Een klein straatje is onderdeel van de wandeling. We zien een mooi restaurantje, zoals vele Izakaya's een beetje afgesloten van de buitenwereld dmv banners en een houten schuifdeur. We gaan binnen. Menu lijkt OK. Op de eerste verdieping is er plaats voor ons. Rond een binnen BBQ kan je zitten. Bestellen via menukaart of op het zicht. Vlees, vis, groenten. Alles wordt gegrild. Eens klaar wordt het aan de klant gegeven dmv een reuze spatel. Enkel het teveel aan rook moet je er bij nemen maar we kunnen vanavond nog een gratis was doen dus geen zorgen. Op onze terugweg gaan we voor de fun binnen in één van de vele gokzalen die we al zagen. Vooral gokautomaten dan. Wat direct opvalt : een oorverdovend lawaai heerst in de zaal. We zien mensen met oordopjes, oudjes. Een andere wereld. Onze hostel ligt een klein beetje weg van dit levendig deel dus terug met de metro ( waarschijnlijk daardoor betaalbaar ). Boodschappen voor morgen doen. De supermarkt is toch open tot 02u. Waske draaien. Douchen en slapen.

Geschreven door Waarzijnwenu