Wing is een man van zijn woord. De motoren worden gewisseld. Ik heb nu een Suzuki EN150cc. Een veel recenter model. Als we vetrekken, rijdt hij een stuk vlotter dan de vorige. Iets meer pk dus gemakkelijker laveren in het verkeer. Wing waarschuwt me voor de kracht van de voorrem. Als ik de rem gebruik, ben ik inderdaad verrast. Verrast hoe slecht die terug werkt. Piepen, weinig directe remkracht. Je moet de hendel vrij hard en ver doortrekken vooraleer er een remmende effect optreedt. Waarschijnlijk door stof, vuil etc zit alles redelijk vast. We rijden wel geen 120 maar als ik een noodstop moet doen, wil ik dat ook kunnen. Nog meer anticiperen dus. Eerst ontbijten. We gaan voor de verandering 's morgens eens lokaal. Rijstnoedels+soep+vlees+groenten+rode pepers. Een echt typisch Aziatisch ontbijt. We proberen het, het smaakt redelijk. En vooral gezond. We zijn soms de tel qua dag kwijt, met dit ontbijt ook nog eens ochtend of avond. We starten onze dagtrip. Vrij snel is de eerste bezienswaardigheid. Een boeddhistische tempel met pagode. Het voor aanzicht is niet echt denderend. Het ziet er een beetje een verwaarloosde tempel uit, weinig kleurrijk. We lopen naar de achterkant. Een verborgen schat aanschouwt zich. Een mooie tuin, beelden en en zeer mooie, kleurrijke, 9 verdiepingen tellende pagode. Niet iets dat je verwacht als je voor de tempel staat. Monniken zijn bezig met onderhoudswerkzaamheden. Met een brommer en aanhangwagen brengen ze materiaal over en weer. De brommer is er één van voor WOI , denk ik. Volledig verroest. Enkel de basisonderdelen zoals motor, stuur, benzinetank en wielen zijn nog aanwezig. Een beetje verder rijden. Hier geldt op de weg niet de wet van de sterkste. Hier is grootte wel belangrijk. De grote vrachtwagens, bussen zijn hier de heersers van de weg. Toeteren en iedereen moet wijken. Gevolgd door de kleine busjes, auto's, scooters, fietsers, voetgangers. Deze laatste is echt loslopende wild. Als je niet uitkijkt, overleef je hier geen week. Ook met onze motor is het continu alert blijven. Vanuit zijstraten komen ze aangevlogen. Zonder kijken, de rest moet maar uitwijken. Bochten worden afgesneden. Je went er aan, maar toch. We stoppen aan een wegcafeetje. 10' stappen brengt je aan een meer. Een mooi meer maar zoals vele attracties geeft het een verwaarloosde indruk. Het onkruid tiert welig, losliggende stenen, verroeste balustrade. Wanneer we terugkomen, zit Wing op een "terras" te praten met 2 anderen. Het blijkt zijn broer en nicht te zijn. Wij schuiven bij, bestellen ook iets. Op de kampeerstoelen hebben we een mooi zicht op wat voorbijkomt op straat. Fietsende schoolkinderen, enthousiast wuivend naar ons. Een verkoper van snoep komt met een box op wielen voorbij, terwijl hij luid meezingt. Een scooter, volgeladen met plastic artikelen om te verkopen. Geen minuut verveling. We moeten toch verder. We volgen een nationale weg, niet de allermooiste. Tot we een zijstraat nemen. Direct daarna stopt Wing. Links en rechts van de weg zijn theevelden. We krijgen les. De gewone geknipte bladeren voor zwarte thee. Verse nieuwe blaadjes gebruiken ze voor groene thee. Het witte uiteinde voor witte thee. Kostprijs oplopend van zwart naar wit. Dat een aftreksel goed is tegen huiduitslag. Motor keren en verder. Een korte afstand want nu bezoeken we een familiebedrijf voor droge rijstnoedels. Ze hangen in de voortuin op bamboestokken te drogen. Stop drie. Een oud vrouwtje hakt de schors van stokken. Het zijn Boi Loi bomen. De schors wordt gebruikt voor incense, geurstokjes. Geduldig hakt ze de ganse dag. Gehurkt. Want niks doen is doodgaan, zegt ze. Als we terug een tijdje rijden stoppen we bij een huisje. Ze bieden er fruit aan. Oa jackfruit. We proberen het. Ik vind het niet zo lekker. Het is zeer kleverig en smaakt naar een deegbol. Ondertussen stopt er een vrachtwagen volgeladen met varkens. Ze zijn op weg naar China, Beijing. Een maand onderweg. De varkens worden nat gespoten. Om af te koelen en om te drinken. Na ongeveer een week stoppen ze om ze eten te geven. De varkens kijken ons aan met een hulpvragende blik. Sorry, geen plaats meer op de motor. Aan de overkant van de straat ligt Chu mu hill, een strategisch belangrijke plaats tijdens de oorlog. Nu nog steeds zeer gevaarlijk door de aanwezigheid van niet ontplofte mijnen. We rijden nog wat verder, tijd voor lunch. Terug een typisch restaurantje. Een jong meisje bedient ons. Ze blijkt qua opleiding een verpleegster te zijn. Maar heeft nu dus haar eigen restaurant. Wing begint een heel verhaal over corruptie. Als het meisje wil werken als verpleegster moet ze dat aanvragen bij de overheid. Die wou haar een job geven in een ziekenhuis aan de andere kant van het land. Als ze in haar thuisstad wil werken, moet ze zwaar geld neerleggen : 240.000.000dong=17000€ met dan een maandelijkse verdienste van 150$. Niet mogelijk dus begon ze haar eigen restaurant. Lage huurprijs en hogere verdiensten. Al blijft haar hart bij de verpleegkunde. Jammer. We krijgen ook een update over China. Oplosnoedels zijn eigenlijk plastic, dumplings met vlees als vulling worden gevuld met een mix van ajuin, kruiden en karton.
Varkens worden volgespoten met AB (van daar de invoer van die varkens uit Vietnam), zelfs groenten en fruit worden behandeld met medicijnen om langer te bewaren. China en gezonde voeding gaat dus niet samen. Anderhalf uur later zijn we terug op pad. Met de zon in het gezicht is het leuk rijden, we missen de kleine baantjes wel. Die komen nog, verzekert Wing ons. Eerst stoppen bij de Kerk van de Bana people, een etnische minderheid die voor meer dan 90% katholiek is. Een vrij grote kerk, mooi. In hout en als een paalwoning, om zo het volk zich thuis te laten voelen. Achter de kerk ligt een weeshuis. 2 gebouw huisvesten 24 wezen. Baby's en jonge kinderen. Achtergelaten door hun moeder of te vondeling gelegd aan de kerk. Een paar peuters lopen rond in een stenen, koud gebouw. Boven slapen of huilen baby's. Een 5tal meisjes verzorgen de kinderen. Toch wel aangrijpend. We horen buiten gebabbel, geroep. We gaan er op af. Een 15tal kinderen zit in een klaslokaal. Ze krijgen Engelse les. Wij zijn de ideale oefenpartners. How are you? What's your name? Where do you come from? Ze kunnen al vrij goed Engels. Hopelijk biedt hen dat meer kansen. We krijgen een luid, super enthousiast afscheid. Nadat we wat verder reden, krijgen we onze geliefde off road. Klein-achtige wegen, putten. Dan weer slecht asfalt met veel grind. Het leidt ons naar het Bongotu dorp, de thuishaven van de Bana people. 100j terug in de tijd, zo lijkt het wel. Houten huizen, alles qua dieren loopt er rond. Heel veel jonge kinderen. Heel rudimentair. In het centrum van het dorp staat een groot bamboe huis met rieten dak. Het is het Rong house. Dit is dé centrale plaats waar alle belangrijke ceremonies plaatsvinden, waar belangrijke beslissingen worden genomen. Binnen zien we de hoge nok. Het huis is zo hoog omdat het een grote man moet voorstellen. Alles is verbonden met bamboetouwen, geen enkele spijker komt er aan te pas. Indrukwekkend. Een vrouw weeft doeken, achter haar een bed, of wat er moet voor doorgaan. We lopen rond in het dorp. Als we een scout van modellenbureau waren, hier vonden we vast en zeker de nieuwe Naomi Campbell. Héél mooie vrouwen, jonge meisjes. Zeer fotogeniek. Het fototoestel doet overuren. Er is ook een keerzijde van de medaille. De bewoners verlaten zelden het dorp, ze leven al jaren in dezelfde gemeenschap. Wat te zien is aan sommige kinderen. Duidelijk genetische afwijkingen, mentale handicaps. Inteelt zal hier niet vreemd zijn. We delen tandenborstels, kammen, zeep, ballonnen uit. Overal glimlachen, worden we hartelijk ontvangen. Onder een huis ligt een doodskist. Een uitgeholde boomstam met een smalle holte. Eenmaal de ouderen hier sterven, zijn ze zeer mager en klein. We moeten jammer genoeg verder, binnenkort wordt het donker en die kleine baantjes wil je dan achter de rug hebben. Het is niet ver tot aan het hotel. Gelukkig want het begint te regenen. We zijn net op tijd binnen. Hotel Konklor is een verborgen plek. Een heel mooi hotel in de vorm van bungalows. Heel stijlvol gemaakt. We hebben een supergrote, mooie kamer. Het kan slechter. Met een drankje op het overdekte terras zien we een oudere vrouw met een ossenkar passeren. De tijd bleef hier stilstaan. Avondmaal tezamen met Wing. Klassiek Aziatisch. Tijdens het eten krijgen we voor de tweede maal vandaag les over corruptie in Vietnam. Meerbepaald over de politie. Die invallen doet in hotels, altijd wel iets vinden maar met een geldbiljet het even snel kunnen doen verdwijnen. Of hoe ze in het verkeer dezelfde truc toepassen. Ze doen je stoppen, één of andere drogreden voor de boete maar ook hier is je portefeuille de sleutel tot alles. Politieagenten behoren tot de topcategorie van veelverdieners in Vietnam. Ook de drugshandel komt ter sprake. Vietnam is de draaischijf voor heroïne uit China en Laos. We zijn veel wijzer geworden deze dag/avond. Voordeel van een (goede) gids in te huren. 21u30 gaan bij mij en in de kamer de lichten uit. Een leuke dag.

Geschreven door Waarzijnwenu