De meningen zijn verdeeld over de nacht in het yurtkamp. Bijna ieder miste de authenticiteit, een beetje té toeristisch. Maar de één kan dat al beter relativeren dan de andere.
Ook de nacht was verschillend. Goede slapers, anderen bijna geen oog dicht gedaan. Grootste boosdoener was het zeer harde bed. Een plank met een dunne matras erop. Geen boxspring met een 30cm dikke matras. Ah ja, 1 nacht kan wel.
Een verrassing bij het ontbijt: Yves en Nancy zijn 29j getrouwd. Titi heeft voor elk een croissant voorzien, een doosje met snoepjes en een kaarsje. Wanneer de attentie binnengebracht wordt, neuriet de ganse groep hét trouwliedje: ta ta tada, ta ta tada....... Ge weet wel hé.
Ontroerd en dolblij kussen de jubilarissen elkaar. Een mooi begin van de dag.
We rijden een klein halfuurtje alvorens we onze eerste stop hebben. Het meer van Aydarkul. Da's het grootste meer van Oezbekistan.
Een beetje zoals het zwin bij ons. Een grote plas, inhammen met beplanting, kanaaltjes.
Ze zijn volop bezig er een toeristische attractie van te maken. Chalets, stenen yurts, overdekte BBQ plaatsen, restaurant.
Aan het meer zelf is er een strandstrook gemaakt met ligstoelen en parasols. Ikti laat ons weten dat we hier 3u kunnen doorbrengen. Zonnebaden, zwemmen wandelen.
De hele groep is unaniem: da's wel vrij lang. We zijn niet naar Oezbekistan gekomen voor een strandvakantie maar om het land te zien. Een beetje genieten van deze plaats kan wel maar voor iedereen is 1u30 lang genoeg.
Dus gaat Titi in overleg met Ikti en wordt de planning aangepast.
Ongeveer tot 11u blijven, elk doet wat hij/zij/het wil. Sommigen wandelen, anderen zonnebaden, nog anderen gaan zwemmen in het meer.
Fris water. Niet voor mij, ik ben nog altijd aan't wachten op mijn fles bubbels Titi2.
Hopelijk houden ze de groei van de plaats onder controle. Bussen met toeristen worden aangevoerd, gebouwen opgetrokken. Het zou snel té kunnen worden.
We rijden naar Sentob, een bergdorp waar we de nacht gaan doorbrengen.
Het landschap is ruiger dan de vorige dagen. Meer bergketens, rotsen.
Maar dan evengoed open vlaktes, eindeloos ver. Met solitaire boerderijtjes. Schapen en geiten, hier en daar een kudde koeien.
Om de zoveel kilometer duikt een stadje op. Geen New York maar voor hier in de woestijn iets groter. Waarschijnlijk een paar duizend inwoners. Dan weer niks meer, de leegte.
Slechte hobbelige wegen, drukkende warmte. Gelukkig is het maar een paar uur rijden.
De laatste paar honderd meter moeten we stappen, het baantje in het bergdorp is te smal en te slecht voor de bus.
Sentob betekent "stenen dorp", nogal logisch. Het dorp dateert uit de 9°eeuw en werd opgebouwd uit stenen van de rotsen. Klei werd gebruikt als cement.
Ondertussen is het dorp natuurlijk gegroeid, ongeveer 2000 inwoners. Maar ze proberen toch de traditie te onderhouden.
Ook onze homestay, Obi Chashma, is ook zo opgebouwd maar iets moderner. Een mooie patio als binnenkomer. Een supervriendelijke man ontvangt ons, een glimlach van oor tot oor.
We gaan eerst lunchen. Slaatjes maar nieuwe versies. Superlekker.
We hebben een paar uur vrij te spenderen. Sommige nemen een siësta, wij spelen met 6-7 man Uno. Een hele beproeving voor de lachspieren.
Ikti is eventjes van het toneel verdwenen. Hoofdpijn. Door onze drukte of iets teveel gefeest gisteren?
Een workshop koken. De huisvrouw is bezig deeg uit te rollen, wij mogen helpen om dumplings te maken. Dat wordt ons avondmaal.
We gaan het dorp verkennen. De huisbaas is ook gids. Via de achterpoort gaan we op een bergpadje de heuvels in. Stenen huisjes, oud en nieuw. Je ziet wel dat het dorp in ontwikkeling in. Nieuwe huizen.
Er zijn waterkanalen aangelegd op verschillende niveaus.
Waar de hoofdstroom loopt is duidelijk te zien. Een grasgroen spoor loopt door het grijze dorp.
Grote verschillen ook in hoe mensen leven. Onze homestay lijkt volgens ons er vrij goed bij te zitten.
Op onze tocht zien we heel bouwvallige gebouwen, voor ons bijna ruïnes. En toch leven er mensen in heel basic omstandigheden. Om het woord mensenschuw te gebruiken is misschien overdreven maar de vrouw laat duidelijk blijken dat we niet welkom zijn. Ikti wijst ook op de aanwezigheid van een hond. De waakhond. Beter niet voorbij hem stappen is de boodschap.
Echtheid, authenticiteit is hier echt wel op zijn plaats. Een prachtige plaats om het echte plattelandsleven van Oezbekistan te ontdekken.
Overdag 33°-35°C is bij ons gegarandeerd 's avonds onweer. Deze avond hebben we veel wind en zelfs wat gedruppel. Minimaal, de regenjas mag zelfs in de valies blijven.
Wanneer we terugkomen is het (weeral) tijd om te eten. De zelfgemaakte ravioli wordt opgediend, met slaatjes uiteraard. De vegetariër zou hier perfect kunnen overleven.
Nancy en Yves zijn nog altijd 29j getrouwd. De familie van de homestay heeft een taart gebakken. Op het eerste zicht lijkt het op een lasagne maar het is wel degelijk een taart.
Deeg, tussenlaag van honing en noten. Het ziet er zeer zwaar uit maar dat is het niet. Luchtig en lekker. De jubilarissen zijn terug prettig verrast en delen de taart met iedereen, zelfs met 3 andere toeristen.
Buikje rond gegeten, tijd voor ontspanning.
3 mannen uit het gezin, vader-zoon en nonkel denk ik, spelen en zingen traditionele muziek. Ze zijn duidelijk in hun nopjes, vooral de vader dan. Hij is de zanger, doet dat vol overgave. Met pretoogjes en een lach op het gezicht.
Iedereen wordt uitgenodigd op de dansvloer en doet dat ook. Wiegelende heupen, zwaaiende armen.
1 superlange versie van de hit volstaat om een beeld te hebben van muziek uit hun oudheid.
Tijd voor een gezelschapsspel. Hetzelfde als gisterenavond maar nu met de volledige groep. Woordjes raden en uitbeelden. Iedereen geeft het beste van zichzelf. Er is nog geen avond voorbij gegaan zonder dat iemand met buikkrampen van het lachen ging slapen.
Slapen wordt ook een klein specialleke.
Er zijn 4 kamers voor 13 personen. 5 persoons voor de 5 vrijgezellen dames. 2 persoons voor het huwelijkskoppel. 2x 3 persoons. Titi met de 2 jongens, ik met de 2 dames. Raar verdeeld? Vertrouw me, geen enkele van ons 2 moet zich zorgen maken.

Geschreven door Waarzijnwenu