Lazy Sunday.
De bedoeling was om vandaag terug een wandeling te doen, naar de aanpalende rivier. Een kort tripje van 10km, juist gepast om iets van beweging te hebben op een luie zondag.
Lui da's zeker. Titi wakker gemaakt om 9u30.
De wekker mocht vandaag op uit blijven, er wordt veel regen voorspeld.
Fränk en Såbine zijn van woord, op het dakraampje klettert de regen neer.
Op het gemak bekijken wat de alternatieven zijn.
We kunnen wel een paar dingen doen, een ritje naar Lom onder andere. Vandaaruit starten een paar wandelingen, misschien als we daar zijn dat de hemelsluizen een beetje dicht gaan.
Als we vertrekken nemen we afscheid van de camping eigenaar. Een zeer aimabel man.
Als we hem feliciteren met de schoonheid van zijn camping is hij zeer gecharmeerd, ontspant zich een kort gesprek over zijn zeer nabije toekomst nl. de wintermaanden. Een beetje verlof, renoveren en dan alles klaarmaken voor het winterseizoen wat wil zeggen veel langlaufers ontvangen.
We krijgen een folder mee, we zijn altijd welkom. Als we omscholen van skiën naar langlaufen, wie weet.
We kunnen de hoofdweg volgen maar dat ligt niet in onze aard, we rijden liever via kleine baantjes.
Op de kaart ligt de grote weg loopt een meer, we nemen de kleine erboven.
Veel smaller, halfweg gaat het asfalt over in een grindweg.
Dat betekent trager rijden maar dat is hoegenaamd geen straf. De omgeving nodigt ook gewoon uit om de voet van de gas te halen. Mistige bergen maar vooral een blauwgroen meer dat als spiegel dienst doet. Biljartvlak. Herfstkleuren. Prentjes materiaal.
We volgen de weg tot in Lom, beschreven als een leuk stadje.
Als we Lom binnenrijden hebben we het gevoel alsof we één of ander skidorp inrijden. Het ademt al die winterse gezelligheid uit.
Bij onze favoriet, de Kiwi, brandt licht. Alles is normaal gezien gesloten. Niet de Kiwi, altijd open. Zelfs van 8u tot 23u. Op zondag! Wij hebben nog een paar kleinigheden nodig. Waarschijnlijk zijn we de enige want we lopen helemaal alleen rond in het grootwarenhuis. Surreëel.
Nog een meevaller : een heel mooie houten staafkerk.
Een beetje opzoekwerk leert ons dat ze al sinds 1150 bestaat, dat ze één van de oudste is van Noorwegen.
Wat haar ook speciaal maakt zijn de drakenkoppen op het dak, bedoeld om de boze geesten te verdrijven.
Wat deels gelukt is, er staan nog altijd Spaanse, Duitse en Nederlandse toeristen op de parkeerplaats.
Volgende must see : een klein bakkerijtje dat in Lom en verre omstreken gekend is voor zijn uitgebreid aanbod van brood en banket. Wat relatief is, een 10tal broden en een 8tal soorten koffiekoeken. Voor Noorse maatstaven blijkbaar toch wel veel. Maar héél verzorgd, héél vers want de zaak staat continu afgeladen vol.
We kunnen niet anders dan proeven, tezamen met een koffietje. Het is tenslotte toch ook zondag.
Jammer dat er geen TV is met vb De Ronde van Vlaanderen, dan was het pas echt af geweest.
Attractie nr 3 : een oude houten brug over een kolkende rivier. Ze is er puur voor het toerisme maar oogt wel leuk met de staafkerk op de achtergrond.
Regen en zon, dé ideale combo voor regenbogen. Van noord naar zuid, Leontine toont ons de juiste weg.
We volgen route 55 verder richting Songfjellet maar da's een beetje té ver om naar toe rijden. We zullen wel iets vinden onderweg.
Dat duurt niet al te lang, we zien een bord staan Galhøppingen. Dat doet direct een lichtje branden bij Titi.
Dat is een bergpas naar de hoogste bergtop van Noorwegen. En de weg is nog open, niet twijfelen, terwijl we hier nu toch zijn.
De GPS toont een slingerend bergbaantje maar niet zo erg als we al hadden, tzal dus wel meevallen.
Inderdaad, wel steil maar goed berijdbaar, niks wat Bobil niet aan kan.
Dat de zetel van Titi nieuwe armsteunen en misschien zelfs een nieuwe zitbedekking nodig heeft na onze reis is ook niet ondenkbaar.
We wisten dat het een tolweg is, op een bepaald moment staan we voor een slagboom.
Aan de kant een betaalautomaat, 125kr. Geen probleem, ING betaalt toch.
De weg wordt vrijgegeven, we kunnen verder.
Het baantje wordt wel smaller en smaller maar we zijn terug alleen op de wereld, we hebben vrije baan.
Goed voor die fotostops want Noorwegen is echt wel heel mooi. De uitzichten die je krijgt op weg naar boven zijn niet te beschrijven. Mistige bergen, een straaltje zon dat door de wolken breekt, een buitje.
Halfweg vind ik de druppels toch wel dikker worden. Smeltende sneeuw. "Neet gij" zegt Titi, "toet toet" beweer ik. Tja, het doet pijn om te zeggen maar ik heb (weeral) gelijk. De smeltende sneeuw wordt zelfs duidelijk echte sneeuw. En als de thermometer op het dashboard op een bepaald moment -1°C zegt en waarschuwt voor mogelijk bevroren wegdek dan weten we dat we de winter zijn binnen gereden.
Is niet verwonderlijk, we zitten op 2469m, in het Jotunheimen bergmassief.
Jotunheimen wil letterlijk zeggen Het huis van de reuzen, als we al die bergen rondom ons zien is die naam niet gestolen.
Iets voorzichtiger rijden dus maar wel doorrijden tot op de top, of tot waar we maximaal kunnen.
Het eindpunt blijkt een skistation te zijn, ze zijn zelfs bezig de skipistes egaal te maken met de bully's.
Doeme toch, da's waarschijnlijk het enige wat we niet mee hebben, ons skimateriaal.
Jammer, we konden de pistes misschien al openen.
Het is een zomer skistation, waar je kan skiën op de gletser.
Die laat zich van zijn mooiste kant zien, tot tastbare afstand van ons. Of toch zo goed als.
Met een bergmeertje aan zijn voet, de mist en toch nog zonnige bergtoppen rechts ervan meer dan nodig om de verkleumde vingers de schietknop van het fototoestel te doen indrukken.
Ook al zit het weer een beetje tegen, het grootste nationale park van Noorwegen ligt aan onze voeten met zijn 1145m2.
Om de les aardrijkskunde af te sluiten nog meegeven dat 255 van de 300 hoogste bergen in Noorwegen die hoger zijn dan 2000m ook hier te zien zijn. Als er dan geen mist is natuurlijk. Soit, veel gegoochel met cijfers om maar te zeggen dat het hier héél héél schoon is.
Lang blijven we niet op de top, daarvoor is er teveel wind en is het té koud.
We moeten hetzelfde baantje terug naar beneden nemen, er ligt nog wel geen sneeuwlaag of ijs maar hier en daar kleurt de weg toch al een beetje wit. Opletten dus. Als er één plaats is waar we deze nacht vooral niet willen stranden dan is het hier wel.
We komen terug op de hoofdweg, weg nr 55. Die behoort tot één van de 18 scenic routes van Noorwegen.
Als we ons lijstje maken dan hebben we er toch al redelijk wat op ons palmares.
Die 55 moet ons dus naar Sognefjellet brengen, dat zal voor morgen zijn.
Wij nemen de afslag naar Leirdalen, terug verrassing een klein baantje in het nationale park Jotunheimen.
Op het einde zou een hotel zijn, niet voor ons. We zijn tevreden met een leuk plekje ergens.
Het baantje is terug een bomveg. Geen mijnenveld maar een tolweg.
Meestal valt dat wel mee, een paar euro. De bedragen staan in de reisgids maar die blijken vaak al achterhaald in ons nadeel.
We komen aan de tolplaats, terug een slagboom en automaat. Met erop verschillende mededelingen. De belangrijkste voor ons is dat de weg 4 km verder is afgesloten. Aangezien we toch niet van plan waren om tot aan het hotel te rijden lijkt het ons zinloos om die tol te betalen. Kerre keren, we hebben al een aantal leuke overnachtingsplaatsen gezien.
Eentje dicht bij de rivier, niemand in de wijde omgeving, een heel klein rustig baantje, dit wordt het.
Zo'n luxe, zomaar gelijk waar kunnen stoppen, installeren, overnachten.
Niet moeilijk dat je naast heel veel huizen hier in Noorwegen zo'n Bobil ziet staan.
Jammer van die bewolking, Aurora Borealis zal terug niet thuis geven.

Geschreven door Waarzijnwenu