De Belgen zijn als eerste wakker. Miep en Sjackie, de derde duitse Mobil, iedereen slaapt nog.
De weg vrij voor het vastleggen van een mooie zonsopgang.
Wij hebben al ontbeten, alles wat in te laden valt ingeladen, we zijn klaar voor vertrek. Nog snel een goeiendag zeggen aan de Hollanders, er brandt al licht in hun mobilhome.
Een hartelijk uitzwaaien aan beide kanten, we krijgen van hen nog een paar tips wat vooral te zien. Zij kwamen uit de richting waar wij heen gaan. Ze delen ook nog een app, Stikut, waar je mooie plaatsjes vindt om te wandelen. Van simpel tot soms wel pittig.
We rijden een klein halfuurtje, Noorwegen is nog aan het ontwaken. Ook de zon heeft nog moeite om op te staan maar komt gestaag de dag aanschouwen. Dat komt goed vandaag.
We moeten maar een kwartiertje of zo rijden en we zijn al aan onze eerste stop, het uitkijkpunt aan de Trollstigen ofte de trollenladder. Een spectaculaire bergweg met 11 haarspeldbochten en een gemiddeld stijgingspercentage van 12%. Dat wordt fun.
Eerst het uitkijkpunt. Je hebt een schitterend uitzicht over de vallei, over de slingerweg. De wolken zijn nog een beetje spelbreker maar er is zon, het is droog, we zijn tevreden. Weeral een pluspunt van onze reisperiode : geen volk. In het hoogseizoen is het hier over de koppen lopen, wij worden vergezeld van een 5 tal personen onder wie (weeral) een Nederlands koppel. De man is wel zo goed een foto van ons te nemen, zelfs nog een schone.
We nemen onze tijd aangezien we tijd hebben.
Dan de bergpas naar beneden. In de reisgids wordt geschreven de pas van noord naar zuid te rijden, zeker met een camper omdat dat de veiligste weg is. Pfff, dan kennen ze ons nog niet. Geef ons iets met wielen en een berg en we voelen ons meer dan in ons sas. Waar ze het halen om zo iets te schrijven, God mag het weten. Ok, 11 haarspeldbochten maar da's juist dé fun. En Bobil laat ons niet in de steek, zwiert gezwind met de poep van links naar rechts en terug naar links om ons veilig beneden te brengen. Taak volbracht.
Na Trollstigen verandert de weg in een lekker lopend baantje, een beetje alsof je door Zwitserland rijdt. Ook van uitzicht. Een beetje een Lord of the Rings gevoel ook want er zijn vooral bossen met mosbegroeiing.
Waar de Trollstigen ons soms de indruk gaf in een aflevering van Game of Thrones mee te spelen, met zijn hoge bergen en ruwheid. De wereld is klein.
Té klein voor Titi, zeker als we haar favoriete dorpje binnenrijden, tot wenen toe als we het dorpje terug uitrijden.
Noorwegen is een land van fjorden wat betekent dat er regelmatig over water gereisd wordt. Meestal een brug, af en toe ook door middel van een boot. Alles goed geregeld, enkel een dosis levenslust voor de bedienden van de boot zou welkom zijn. Ze lijken een beetje uitgeblust, zelfs als we onze breedste glimlach bovenhalen geen reactie.
De wegen zijn soms tolwegen, de overzetboot moet ook betaald worden. Tot nu toe 1x cash, de rest is via een rekening achteraf. Met een smartphone of een camera boven de weg registreren ze de nummerplaat om dan de rekening door te sturen. Onze nummerplaat is die van een huurauto, als we geluk hebben ontsnappen we er aan.
We volgen de oevers van een Fjord, aan water geen gebrek in Noorwegen. Ook niet aan mooie plaatjes. Titi zit continu te roepen : stoppen stoppen, da's een mooi beeld voor een foto. Zo zijn we eind oktober 2022 nog niet thuis. Maar wel te begrijpen, het zijn inderdaad prachtige beelden.
We rijden een ietwat grotere stadje binnen, Molde. Een leuk stadje maar we zijn zo beginnen wennen aan de wijdse natuur dat we doorrijden. Eerst een tankstop voor vers water aan een camperhalte. Da's een plaats waar je gratis alles kan dumpen en/of bijvullen. Wij hebben enkel nood aan water voor douchen, dagelijks gebruik. ..
Een Noor staat er met een soortgelijke Bobil alles te ledigen. Terwijl we vullen een vluchtig gesprekje. Blijkt dat hij de vorige dagen in eigen land ongeveer dezelfde wegen bereisde als wij. Bewijst dat we goed bezig zijn.
We vervolgen onze weg, we reizen noordwaarts.
Het laatste hoogtepunt voor vandaag is de Atlantic Ocean Road. Een 8,3 km lang onderdeel van weg 64 gekend, bekend omwille van zijn weg over de Noorse zee maar vooral voor zijn bruggen. Dé fotogeniekste is de Storseisundet brug, een boogbrug die het meest tot de verbeelding spreekt wanneer er veel wind is, wanneer het stormt. We hebben hoge verwachtingen. De Storseisundet is inderdaad een architectonische pareltje, voor ons de enige op het ganse traject. De rest zijn gewone bruggen over water, weliswaar met een zeer mooie achtergrond. Een beetje overroepen, wel leuk.
Miep en Sjackie waren hier ook, overnachtten aan een haventje terwijl ze kreeft en krab aten. We kregen de coördinaten, gaan op zoek, vinden de plaats maar het lijkt meer op een minuscule scheepswerf dan op een gezellig plaatsje om te overnachten. En van enige visserij wat dan ook niks te merken.
Bobil draaien, we zoeken wel onze eigen plek. Af de hoofdweg kleine landtongen in. We rijden kleine grindbaantjes af, doodlopende straatjes. Voorlopig niets wat kan.
Een wegwijzerbord naar een camping, dat dan maar volgen. Misschien vinden we op de weg er naar toe wel iets leuks. Helaas.
We vangen de terugweg aan, komen op een kruispunt. In plaats van terug te keren naar de hoofdweg toch maar onze kans wagen in de weg rechtdoor. Het lijkt op niets uit te lopen, we rijden de weg dan maar tot op het aller einde. We komen ook uit aan een haventje maar dan een veel gezelliger dan het vorige. Én een ideale standplaats. We nemen het zekere voor het onzekere en gaan rondvragen bij 2 aanpalende huizen of het een probleem is dat we daar ons kamp opzetten.
De eerste is akkoord maar woont het verst, ze raadt ons aan om bij het andere huis ook eens aan te bellen.
Eerst de bel vinden. Da's al een hele opdracht aangezien we niet meer spreken van een huis maar van een klein paleis. Een immens groot gebouw in beton, verschillende bijgebouwen waaronder een binnenzwembad, een schilderatelier.
Een mevrouw opent de deur. Als ze hoort dat we een eigen toilet bij hebben is ze akkoord. Joepie.
We hadden een sprankeltje hoop dat we bij hen binnen mochten logeren, misschien zelfs een plonsje wagen. Helaas pindakaas. Maar goed ook, we willen onze Bobil niet aan zijn lot overlaten na 2200km.
Dezelfde routine als gisteren : stoeltjes, tafeltje, een biertje.
Ah ja, we moeten wel weer klinken aangezien Katrien vandaag verjaart. 3 piepers, hiep hiep hoera.
De geheime lading bier wordt vanachter de gasflessen opgevist, Titi kan terug vrijuit praten.
Of dat spelletje uno nog goed komt valt te bezien. Na enkele biertjes heet het misschien duplo.
Enkele regendruppels op de voorruit, hopelijk niks meer dan de meeuwen die hun septische tank ledigen.

Geschreven door Waarzijnwenu