04u opgestaan. Na 3u slapen stellen we ons de vraag : zijn we hier niet te oud voor geworden? Zolang we nog uit bed geraken, rugzak kunnen opsjorren en weggaan niet zeker. Naar de busterminal recht over de hostel. Dat hadden we goed geregeld. De bus van 05u naar de luchthaven van Taipei. Gelukkig dat we goed op tijd waren, de bus zit vol, een 15tal mensen moeten wachten op de volgende, die is binnen 20'. Een ritje van drie kwartier. Sneller dan verwacht. Op de luchthaven kunnen we onze bagage vrij snel kwijt. Wij hebben gisteravond online ingecheckt. Geen wachtenden aan die incheckbalie. Een lange wachtrij aan de gewone balie. Hebben we ook goed gedaan. We hebben nog tijd voor een koffie, altijd goed om wakker te worden. Op naar de security check. Hier wel een lange rij. Het schuift wel maar traagjes. Eens het onze beurt is, geraken we er vlot door. Dan naar de immigratie. Ook hier een lange rij. En traag doorschuiven. De klok tikt langzaam verder. Als we uiteindelijk verder kunnen, is het 7u30. We moeten gate 2 hebben. Ja hoor, de verste natuurlijk. Misschien toch maar beter een spurtje trekken. Het zal niet de snelste tijd geweest zijn op de 100m maar veel zal het niet schelen. En maar best ook. Niemand meer aan de gate, een medewerker van Vietnam Airlines ziet ons komen, vraagt of we naar Ho Chi Minh moeten en lijkt opgelucht als we ja knikken. Uitspreken is een beetje moeilijk zonder adem. Maar we zitten op onze vlucht, dat is het allerbelangrijkste. Een zeer vlotte vlucht deze keer. We zijn alleszins beschermd door de aanwezigheid van een twintigtal monniken en nonnen. Wolken verwelkomen ons in Ho Chi Minh City (HCMC). Als we de landing inzetten, zien we de Mekong onder ons. We zijn goed geïnformeerd over de stad. Vooral over wat niet te doen. Vb heel goed uitkijken welke taxi te nemen. Er zijn 2 officiële, de rest is niet betrouwbaar. Wij zijn van plan de bus te nemen. Als we het luchthavengebouw uitstappen, zien we 2 andere toeristen voor ons stappen. Ik hoor ze iets tegen elkaar zeggen, het woord taxi is er één van. Als we hen aanspreken om een taxi te delen, zijn ze direct akkoord. Één uitzoeken van de juiste maatschappij en weg. Frederik en Ilsa uit Zweden zijn onze medereizigers. Een halfuur later zijn we waar we moeten zijn. We delen de kosten van de taxi. Win-win voor iedereen. Onze hostel, Ngoc Thao, ligt in een klein zijstraatje. Maar goed aangegeven dus makkelijk gevonden. Een hartelijk onthaal door Han. Een Vietnamese van, ruw geschat, 1m40 groot. Ze runt de hostel met zus, nicht, neef, tante, oma. Inchecken. Dan krijgen we een ganse lijst waarschuwingen. Paspoort niet meenemen op straat. Enkel klein geld, geen grote biljetten. Fototoestel rond nek en schouder. Als je een foto maakt met de smartphone, deze steeds stevig vasthouden met beide handen of hij wordt door voorbij rijdende scooters uit je handen gerukt. Best niet na middernacht op straat. Als je een probleem hebt, direct naar het politiebureau gaan en niét naar de hostel. Je wordt achtervolgd. Laat de politie naar de hostel bellen, die komen je halen. Verhalen over gasten die 10x meer betaalden voor een taxirit. Gasten die in de zitruimte van de hostel, op een paar meter van straat, beroofd werden. Een gewaarschuwd man is er twee waard maar dit wordt heel anders reizen dan tot nog toe. We gaan naar de kamer. Een beetje verouderd, voor de rest ok. We gaan iets eten. Iets met Rijstnoedels. Naast ons zitten 4 mannen, motorrijders. Ze hebben 14d met de motor door Vietnam gereisd. Dat lijkt ons wel leuk. We krijgen het adres van het verhuurbedrijf. Als we daar info vragen, is het snel beslist. Het meisje spreekt erbarmelijk Engels, bijna niet te verstaan. Op al onze vragen krijgen we hetzelfde antwoord. You pay. Geen verzekering, niets, als er iets gebeurt komt het er op neer dat je voor alles moet betalen. Geen risico's nemen dus, geen motor huren. Wat rondwandelen. De stad is niet voor Azië beginners. Zéér druk, bedwelmend. Lawaai, scooters vliegen je om de oren. Mensen klampen je aan, niet agressief maar voortdurend. Veel meer toeristen dan wat we tot nog toe hadden. HCMC is natuurlijk een grote stad, misschien moeten we er gewoon nog wat aan wennen. In de hostel boeken we een toer voor morgen. Een bezoek aan de tunnels van tijdens de Vietnam oorlog in Cu Chi. We bekijken wat we de volgende dagen gaan doen, een paar opties. Niet ver van de hostel is de Nightmarket. Hier vooral kraampjes met kledij en prullaria, bijna geen eetstalletjes. Wat in Taipei omgekeerd was. Ook hier heel wat verkopers die je aanklampen maar nooit vervelend doen. Een snelle pizza wordt ons avondmaal, het is al 21u30. Op de terugweg is het een drukte van jewelste. Druk toeterend verkeer. Mensen en voertuigen. Wat ons direct opvalt als we rondlopen : heel wat oudere mannen, zestigers of meer, met jonge Vietnamese meisjes. Het cliché wordt bevestigd. Niet aan denken wat hun beweegredenen zijn. Wij gaan douchen en slapen. Douchen op zijn Aziatisch : de douche hangt in het toilet, de badkamer is toilet en omgekeerd. Ik kruip naar de hoogste verdieping van het stapelbed. Licht uit. 2' later zijn we beiden al in dromenland.

Geschreven door Waarzijnwenu