8u ontbijt, 9u vertrek.
Iedereen is steeds op tijd op post, da's voor alle groepsleden aangenaam en zeker voor Titi. Continu achter iemands gat moeten lopen is voor allen vervelend.
Golib wacht ons al op aan de bus. Ook hij is steeds present zoals afgesproken. Nen braven mens.
Bukhara is al een relatief grote stad. Op het eerste zicht ook een redelijk moderne stad. De wegen zijn er vrij goed en breed, meer een soort lanen. Maar dan zonder de duizenden auto's zoals in onze grootsteden.
We reizen door, in stukjes.
Onderweg stoppen we om een aantal dingen te bezoeken.
Bijvoorbeeld een katoenveld. Dat staat volop in bloei en moet geplukt worden.
Witte wolkjes hangen aan struikjes. Helaas op dit veld geen plukkers aan't werk.
Eerste stop is een keramiek bedrijf.
Reeds 250 jaar actief, 8ste generatie.
De zoon geeft een hartelijke ontvangst en begint aan de uitleg over hoe potjes, schalen etcetera gemaakt worden.
Alles begint met een klomp klei waaraan men bentoniet en rietvezels toevoegt. Bentoniet voor stevigheid, de vezels voor de elasticiteit.
Op een ronddraaiend plateau wordt de vorm geboetseerd. Niks mechanisch. Ronddraaien gebeurt met voetaandrijving.
Eens het product af is, wordt het losgesneden en te drogen gezet voor 1 dag.
Na die 24u gaat de resterende voet eraf en droogt het nogmaals 3 dagen op kamertemperatuur.
Tijd om kleur in te brengen. 3 basiskleuren worden bekomen van natuurlijk gekleurde klei. Terug drogen en dan decoreren. De beschildering zal nooit levende wezens tonen. Verboden door de islam. Wel de staart van een pauw, bloemen...
Om alles te fixeren komt er een laag glazuur over. Glazuur dat ze zelf maken uit as, kwarts, kaolien. Die harde materie wordt gemalen op een maalsteen tot een fijne massa. Aandrijfkracht voor de maalsteen is de ezel. Het dier welteverstaan en niet de sukkel van de groep.
Terug, een verplichting om hun UNESCO statuut te houden. Én ze vinden traditie belangrijk. Donkey moet maar 1 dag per maand werken. Dan bekomen ze 80kg glazuur wat voldoende is voor een ganse maand. Om die glazuur werkbaar te maken wordt de pasta vermengd met water. Én bloem voor de binding.
Het product is nu klaar om te bakken.
3 ovens voor verschillende groottes.
De potten en schalen worden onderste boven gezet met een soort steuntjes ertussen. Da's nodig omdat het glazuur eraf druipt en zo kan het af de schaal lopen. Aan de rand krijg je gebakken druppels maar da's nu net hun kenmerk.
Alsook de puntjes in de schaal, puntjes van de steun.
De oven wordt dmv. van hout gestookt tot een temperatuur van 1050°. Eens die bereikt bakken we 20u.
Om daarna alles 2 dagen te laten afkoelen.
Een gans proces dus totdat dat schaaltje in je kast staat.
Uitgang is via de shop maar dat geeft niet, mooie producten verdienen waardering.
We zetten onze tocht verder.
Een pipistop aan een soort wegrestaurant.
Tijd om snel iets te drinken, een kleine snack te nuttigen. Raar dat sommigen dan voor een ijsje kiezen. Of juist niet als ge uw pappenheimers kent.
Het landschap verandert.
De weg wordt golvend, de eerste bergen dienen zich aan. De weidsheid wordt weer een beetje duidelijker.
Een kleine verandering in de planning: we gaan eerst lunchen en dan verder.
Af en toe is Ikti een echte Aziaat. We zeggen zus maar we doen zo. Niks ergs, een beetje vervelend want Titi kan niet altijd goed volgen.
Lunchen doen we bij een lokale familie.
Slaatje, soep, veel groenten, vlees en aardappelen. Verrassing. Naast de meloen krijgen we ook nog een stukje cake. Met thee. Een leuke dankbare familie.
1km rijden en we zijn bij de Nurota waterbron.
Vers drinkbaar water komt van 200m diep. Rijk aan allerlei mineralen. Via kanalen loopt het naar de stad waardoor de stad zich kon ontwikkelen.
T.h.v. de bron 2 moskeeën op een paar meter van elkaar. 2 verschillende sponsors die elk hun eigen moskee wilden, dan krijg je dat.
Een pad brengt je naar de top van een vroeger fort. Zoals we ook gisteren al zagen. Maar dit is veel minder mooi. Nagenoeg niks meer van overgebleven.
Eigenlijk niet echt de moeite om voor te stoppen. Het geeft je wel een mooi uitzicht over de stad doordat je vrij hoog staat.
We vertrekken terug richting eindbestemming. Het Toyurt Camp Safari.
Een ruiger landschap, uitgestrektheid. Woestijn maar toch nog met enige beplanting. Struiken die goed tegen droogte kunnen uiteraard.
Alleenstaande huizen, stallen met kuddes koeien, paarden, geiten en schapen.
We slapen deze nacht in een yurt, een nomadentent. Benieuwd. We deden dat al in Mongolië, hopelijk eenzelfde unieke belevenis.
We verlaten de grote weg en slaan een zandweggetje in. Een paar honderd meter rijden tot aan het kamp.
In de verte zien we een paar bussen staan, hopelijk is dit niet onze stop. Helaas. Hier gaan we wel degelijk overnachten.
Er staan ook vrij veel yurts naast elkaar, een stuk of 20 schat ik.
Wanneer we het binnenplein opstappen zien we 2 grote groepen toeristen.
Veel volk dus. Toch niet zo'n "intieme" belevenis als we hadden gehoopt. Iedereen is een beetje teleurgesteld maar we maken er toch het beste van.
Je kan hier kamelen berijden, een toertje van 6min. Dat laten we aan ons voorbij gaan. We lopen een beetje rond, proberen de sfeer op beeld vast te leggen. Een stokstaartje komt uit een hol gekropen, waarschijnlijk om te zien wat al die drukte hier toch is.
We zijn net op tijd om de zonsondergang mee te maken. Een plaats zoeken op een duin. Laat ze maar zakken.
Diner, geen verrassingen. Vaste waarden. Zelfs geen yoghyurt als dessert.
We worden rond het kampvuur uitgenodigd voor een optreden van plaatselijke artiesten.
Terug een beetje een tegenvaller. Er is 1 man die op een soort gitaar liedjes speelt. Een Kazachkse man met Kazachkse liedjes. Een beetje raar in Oezbekistan.
De man doet wel zijn best, voor de kenners zullen dat wel mooie songs zijn. Op zich wel leuk, onze verwachtingen waren iets anders.
Voor anderen blijkbaar niet, ze gaan volledig los. Een volksdans barst los rond het vuur. Ikti probeert zijn groep te overtuigen om mee te doen. Goedele en Titi trappen in de val.
Een halfuurtje zijn we zoet.
Ik ga douchen. Knopje omdraaien als je de sanitaire blok binnen gaat. Op zich wel ok, je kan in de woestijn natuurlijk geen 5 sterren luxe verwachten.
Een meevaller. Als ik terugkom is Titi dolenthousiast bezig met haar groep. Ze spelen een gezelschapsspel. Woordjes raden, woordjes uitbeelden. De sfeer zit er goed in want ze horen het gelach tot heinde en verre.
Tot een dame uit een groep Duitse toeristen komt vragen om wat stiller te zijn, ze willen slapen. Seuten.
Soit, 22u30 is ook onze bedtijd.
Eerst nog een kat van mijn bed wegjagen.
Als er een poes in mijn bed ligt mag dat maar dan van een andere orde.

Geschreven door Waarzijnwenu