We hebben onze nacht op de slaaptrein overleefd. Titi zelfs tot 03u30. Ze kon niet kiezen uit de geur van het toilet, de sigarettengeur of het gesnurk van compagnon Lee. Ik sliep met tussenpozen. De trein stopte regelmatig in stations. Gevolg. Licht en lawaai. Plus het lawaai dat hij maakt terwijl we rijden. Ik wakker om 7u, Titi maak ik wakker om 08u45. De verantwoordelijke voor onze wagon is al van 07u30 druk in de weer met vuilbakken ledigen, ophalen van de thermoskan met onderschaal, onze sloffen wegsmijten. Om daarna het vast tapijt in de hal te dweilen. Inderdaad, tapis plein met een zwabber dweilen. Ge kunt toch niet altijd stofzuigen. Iets voor half tien komen we aan in Xian. We nemen afscheid van Lee en Ping, wensen hun een voorspoedige bevalling toe. Ik heb afgesproken met de eigenaar van de hostel aan de uitgang van het station. Hij zal er staan met een bordje met mijn naam erop en de naam van de hostel, Eastwood Inn. Hij geeft gratis pick up service, al wat gemakkelijk is. En inderdaad. Een jonge kerel staat ons, zoals afgesproken, op te wachten. Met bordje. Zijn naam is Andy. Free pick up service wil zeggen dat hij samen met ons de bus neemt maar dat hij betaalt. Uiteindelijk is dat ook handig. We stappen af, nagenoeg aan zijn deur. Een leuke hostel, ietsje intiemer dan de vorige. Onze kamer is ok, ook hier geen uitspattingen maar alles net en proper. Uitgezonderd het toilet waar nog sporen van de vorige gebruiker zichtbaar zijn. We halen Andy erbij. Hij verontschuldigt zich duizend maal en geeft het toilet en vloer een grondige beurt. Eens terug aan de receptie boeken we via hem onze volgende treinreis naar Chengdu, en onze hostel aldaar. Normaal doen we dit zelf via het internet, maar ondanks de installatie van een VPN blijft het zeer moeilijk tot soms zelfs onmogelijk om het internet en zoekmachines te gebruiken. Voorlopig kunnen we ons verhaaltje nog elke dag posten. Maar reacties lezen of iets terugposten lukt helemaal niet. Dus niet denken dat we ongeïnteresseerd zijn, het zijn de Chinezen die moeilijk doen. En ze zijn met veel, véél te veel. Volgens Andy zijn ze met anderhalf miljard. Dat kunnen we zeker geloven. Want we gaan met de lokale bus naar het Terra Cotta leger kijken. En langs de weg zien we de typische Aziatische beelden. Veel brommers, autobussen, auto's, taxi's. Om ter meest toeteren. Daar tussenin mensen op de fiets, met tuktuk's , te voet. Overal langs de weg kleine kraampjes die fruit en van alles verkopen. Heel veel kleine bedrijfjes, eenmanszaken. Heel veel bouwwerken. Maar bovenal dus druk druk druk. We gaan met een lokale bus naar het terra cotta leger. Groen of blauw. Blijft waarschijnlijk wel gelijk, we gaan met de blauwe. Opstappen. Een medewerker komt het geld innen. 5' later komt hij terug met een ticketje. Het is blijkbaar een soort stadsbus want hij stopt om de zoveel tijd. De medewerker springt uit de bus en roept iets, alsof hij mensen naar de bus wil lokken. Wat soms ook gebeurt. Reizen is toch altijd iets nieuws ontdekken. Een goed uur later komen we aan. Een soort parkeerplaats is het eindpunt. Net zoals op de bus, hier geen toeristen te zien. We vragen de richting, stappen langsheen een omheining richting ingang. Daar is duidelijk dat we op de juiste plaats zijn. Heel veel volk, veel toeristen. En veel vrouwen die hun diensten als gids aanbieden. Of ze officieel zijn, weten we niet. Wíj hebben ze alleszins niet nodig. Ze verstaan ons niet, of willen ons niet verstaan, want ze blijven ons nalopen. Uiteindelijk hebben ze het toch door, druipen af. Een korte wandeling doorheen een parkje brengt ons bij het eerste gebouw. Een soort overzichtsmuseum. 2 strijdwagens met krijgers, schaal 1/2, zijn hier de belangrijkste bezienswaardigheden. Of we dat geweten hebben. Een massa volk. Grote groepen Chinezen met hun gids lopen (bijna letterlijk) van de ene naar de andere. En alles op hun weg moet wijken. Duwen, trekken. Naar niets omkijken. Zij moeten en zullen de beste foto's nemen. Of ze zich dan voor jouw camera plaatsen, hun minste zorg. Wij worden snel stouter, duwen hen weg. Er wordt nog juist geen moord begaan. Een verontwaardigde blik is hun antwoord. Tant pis, het is oorlog voor iedereen. We kunnen tenminste ook onze foto's nemen. De rest in dit gebouw is vooral achtergrond info mbt de ganse site. In 1974 per toeval ontdekt terwijl boeren naar water aan het graven waren. Dat keizer Qin Shi Huang zich bij zijn dood liet begraven met duizenden terra cotta soldaten uit schrik dat hij anders in het hiernamaals zijn rijk niet zou kunnen verdedigen. En dat geen enkele soldaat hetzelfde gezicht heeft. We gaan naar put 3. Omgekeerd beginnen zou het beste zijn. Hier staan 73 krijgers en enkele paarden, mooi in formatie. De eerste indruk is WOW. Levensgrote beelden staan netjes in een rij, zien er redelijk perfect uit. Zo gevonden of zeer goed gerestaureerd. Vroeger waren ze in mooie felle kleuren. Nu door verwering enkel in het typische terra cotta bruin. Hier geen heizeldrama. Er is plaats genoeg voor iedereen. Pit 2 is de volgende. Hier staan 1300 krijgers met hun paarden. Of dat moeten we toch geloven want alles zit nog ondergronds. Hier en daar tekenen van beelden, ze zijn nog volop aan het opgraven. Kunnen ze niet een beetje sneller werken? Het is al sinds 1974 en er zijn toch genoeg Chinezen? Hier staan ook 5 beelden. Verschillende type krijgers staan in grote vitrinekasten. Hier wel terug survival of the fittest. Maar we worden alsmaar beter dus kunnen we mooie foto's nemen. Pit 1 is het meesterwerk. Hier zouden 6000 beelden staan, tot op heden zijn er 2000 tentoongesteld. De hal is zo groot als een vliegtuig hangar. Het is ook het bekendste beeld. Wanneer je binnenkomt kijk je op een indrukwekkend leger. Lange rijen, perfect geschikte soldaten. De eerste helft is echt het beeld van een oprukkend leger. De andere helft wordt gebruikt om nieuw opgegraven beelden te restaureren. Heel Impressionant. Of geen enkele soldaat hetzelfde gezicht heeft, is moeilijk te zien. We moeten hen op hun woord geloven. 1 Duitser heeft het vorig jaar zelf gecontroleerd. Hij verkleedde zich en stond een tijdje tussen de beelden vooraleer hij ontdekt werd. Tja, Duitsers en legers, altijd al een speciale combinatie. 3u later hebben we alles gezien, is het tijd om terug te keren. De verplichte passage langsheen souvenirstalletjes uiteraard. De juiste bus op en terug richting centrum. Een bus zonder uitlaat waarschijnlijk. Titi steekt oordopjes in, ik mijn mp3 speler ter geluidsdemping. Waar de heenreis 1u duurde, zijn we bij de terugreis 2u30 onderweg. Als we denken dat wij een avondspits hebben, dan moet iedereen zich eens rond 17u in het verkeer in Xian mengen. OMG, er zijn niet alleen teveel Chinezen, ze rijden nog eens allemaal met de auto, bus, scooter... En zoals het de goede gewoonte is in Azië wordt elke meter van het asfalt gebruikt. Voorsorteren op rijvak om rechts af te slaan, ideaal om eerst aan de lichten te staan om dan rechtdoor te rijden. Zelfs onze bus gebruikt die trucjes. Dikwijls wil ik mijn vinger niet tussen 2 auto's steken. Ik had geen enkele meer over. Maar we bereiken toch heelhuids het eindpunt. Ook hier weer een massa volk. Chinezen reizen heel veel met bus of trein. Dat is maar al te duidelijk wanneer we het busplein voor het station betreden. Mensen zitten buiten op hun koffers te wachten tot hun bus vertrekt. Eén grote mensenmassa. Gelukkig moeten wij er enkel maar langs. Een beetje verder is onze bushalte voor de lokale stadsbus. Nr 258 staat er juist, een spurtje om hem te halen. Als we opstappen is er een jonge kerel voor ons. We willen de buschauffeur betalen. Hoeft niet, de jongen heeft al met zijn abonnementskaart betaald voor ons. We willen hem terugbetalen. Niet nodig. Hij probeert een gesprek aan te knopen maar kan eigenlijk geen Engels. Met een vertaal app verontschuldigt hij zich voor zijn gebrekkig Engels. Is het tij aan het keren? Vinden we eindelijk goede, behulpzame Chinezen? We bedanken hem uitgebreid, aan onze halte nemen we afscheid van hem. In de hostel blijkt dat Andy echtgenote en baby van 8m heeft. Die al rechtstaat. Koddig ventje. Een babbeltje. We vragen waar we iets lekkers kunnen eten. Hij geeft een adresje waar locals eten. Wij steken een wasje in en gaan op pad. Een kleine zoektocht brengt ons tot bij het restaurant. Alleen plaatselijke bevolking. Gelukkig een menu met foto's. Wij kiezen : tofu, kip, rijst, groenten. Not spicy. OK. We moeten eigenlijk al beter weten dat we bij elk gerecht niet pikant vragen. Van de 4 zijn er 3 toch wel vrij heet. Zweten is dus de boodschap. Honger zullen we zeker niet lijden, te zien aan de porties. Net zoals de Chinezen, veel te veel. Maar wel lekker en niet duur. Een afsluitende wandeling door hoofdstraat, langsheen moderne kledingwinkels. En alles verlicht. Zelfs tempels. Niettegenstaande het 22u is, lopen de straten nog vol met mensen. Wij gaan nog naar Wal-Mart, een grootwarenhuis, om boodschappen te doen voor het ontbijt. Klassiek : brood, fruit, beleg. Terug in de hostel laat Andy ons weten dat we overmorgen zeker op tijd moeten vertrekken voor onze trein. Het is niet het centrale station maar het zuidelijke station waar onze trein vertrekt. Dat ligt op ongeveer een uur rijden. Met taxi. De bus duurt nog langer. OK, dat wordt terug vroeg opstaan. Douchen en slapen. Alhoewel. De buren zijn waarschijnlijk Indiërs. Er klinkt luide Indische muziek en een dame krijst luidkeels mee. Middernacht is voor haar blijkbaar een mooi uur om haar zangkunsten nog eens te oefenen. Gelukkig zijn er oordopjes en zijn we moe genoeg om in slaap te vallen.

Geschreven door Waarzijnwenu