Na een broeierig warme nacht gaan we ontbijten om 06u45. Onze vrees was gegrond. Geen koffie, koffiekoeken of croissants hier. Eigenlijk hetzelfde als gisteren voor lunch en avondmaal. Soepje met rijst en (spicy) groenten. Zou het echte Koreaanse ontbijt zijn, niet de geraffineerde versie zoals je anders eet. Is wennen, iets totaal anders dan dat wij gewoon zijn. Maar we hebben eten, dat is het belangrijkste. We rusten een beetje. Een paar minuten voor 9u krijgen we telefoon op de kamer. Een vrouwelijke monnik vraagt of we komen om met haar thee te drinken. Natuurlijk. In onze tenue vergezellen we haar. Ze spreekt vrij goed Engels. We krijgen uitleg over de theeceremonie. Hoe te drinken, kopje vasthouden. We krijgen een introductie tot het boeddhisme. Waar de getallen vandaan komen, de achterliggende gedachten. Hoe tot de verlichting te komen. Interessant en leuk. Ze vertelt dat ze goed engels spreekt omdat ze 1) engelse les gaf vóór ze op 35j intrad in het klooster en 2) omdat ze in een meditatie sessie terug ging in een vorig leven en ze zag dat ze een Engelse non was in een St Catherine klooster. Ze vertelt over het "chanten", het repetitief zeggen van een zinnetje tezamen met een ademhalingstechniek. Brengt je in een andere geestesstaat. Na de uitleg worden we uitgenodigd om mee te doen. Ze vraagt om de lotushouding aan te nemen. Voeten op de knieën, handen erop. Voor 2 westerse stijve harken niet eenvoudig. De enige houding die ik ken met een lotus is er een met een kopje koffie. Maar we doen ons best. Ogen sluiten, ademhaling onder controle en continue "quan sa em bo sa" zeggen (of zoiets). We volgen haar in het chanten. Opperste concentratie. We mogen vooral niet naar elkaar kijken of de trance gaat over in gelach. Maar dat zou vooral respectloos zijn en dat willen we niet. 10' later eindigt de sessie. We krijgen papier en pen, nee, geen ondervraging. Ze wil onze mening over de temple stay en het ganse gebeuren. De pen is een cadeautje. De eerste 5' dat we recht komen zijn we toch wel stijf gezeten, het is een houding dewelke we niet gewoon zijn. Rugzakken maken en 10' stappen naar het busstation van Guinsa. De loket bediende is nergens te bespeuren. Een non uit het naast gelegen winkeltje helpt zoeken. Geen resultaat. Binnen 15' vertrekt de bus. Komt wel in orde, stelt ze ons gerust. Inderdaad. 5' vóór vertrek valt hij er door. Ticket kopen en op de bus. Is niet het juiste ticket laat de buschauffeur weten. Terug naar loket. Wordt omgewisseld zonder problemen. Onze buschauffeur is de kalmte zelf. Een rustig ritje langsheen mooie streken. Op de bus wordt er met locals eten uitgewisseld. Wij geven koekjes, zij gestoomde maïs. Ook de chauffeur mag meegenieten. Toch een andere mentaliteit hier. Busstation van Danyang wordt veilig bereikt. We hebben een uurtje, gaan Bibimbap eten in een klein lokaal restaurantje. Zeer lekker, vers en voor ons 2 betalen we 6,2€. Daar krijg je een grote kom gestoomde groenten met rijst voor, allerlei bijgerechten met verse groenten. Gezonder kan bijna niet. Perfect op tijd zijn we terug, busje op en richting Andong. De bus is een semi direct, ttz hij stopt een 3 tal keer. Je.staat op 2u in Andong. De bus zelf is vrij luxueus. Lederen zetels, rugleuning kan 45° plat, voetsteun. En dat voor nog geen 8€. Kun je niet voor sukkelen. Ontspannen op je plaats van bestemming. Een stadsbus brengt ons voor 0,80€ bijna tot aan het hotel. Busnetwerk is hier perfect georganiseerd. Ons hotel is een beetje uit noodzaak geboekt. De rest was of volzet of te duur. Het onze is én vrij én betaalbaar. Enige kanttekening. Het is een Love Hotel. Ofte een rendez-vous kot aan't station. De parking ligt verscholen achter een soort lamellen zoals bij de carwash. De gevel is versierd met flikkerende neonverlichting. De receptie stelt geen vragen. Je krijgt tezamen met je sleutel een pakketje met wasgel, scheermesje, glijmiddel, olie, condooms. De kamer heeft een dubbele deur waarvan de buitenste geluidsdicht geïsoleerd. Eén klein raampje met een 3 dubbele dichting. De gang heeft enkel donkere verlichting. In de lift is een bakje waar je ongebruikte zaken uit je pakketje kan teruggeven én waar je je sleutel kan droppen. Van ons zullen ze enkel de sleutel krijgen. Anonimiteit ten top. Ons dagelijks koffietje drinken we in een kraaknet koffiehuis. Er zijn er duizenden in Zuid-Korea. Geen goed idee voor een carrière switch. Een superlief meisje ontvangt ons hartelijk. We nemen koffie met een stukje kaastaart. Heerlijk. We krijgen er gratis een tomaten smoothie bij, gemaakt van biologische tomaten van haar vaders boerderij. Een super adresje. Je moet gewoon ergens binnengaan en uitproberen. We wandelen een beetje rond in de straten van Andong. Terug een zeer leuk stadje. Bruisend. Hier is de specialiteit Jjimdak. Langzaam in sojasaus gegaarde kip. Eén straat wemelt van de restaurants. We kiezen er een waar veel volk zit. Zal daar wel goed zijn én een grote turn-over waardoor minder kans op ziek worden. Schoenen uit en op de grond zitten. Als we terug thuis zullen zijn, zijn we zo flexibel als een elastiek. We vragen niet te spicy. No sir. Ofte ik heb U niet begrepen. Het gerecht is wel lekker maar voor ons iets te pikant. Iemand moet toch eens aan het hoofd van de restaurateurs zeggen dat er voor ons westerlingen minder pikant moet gekookt worden. We doen een avondwandeling. In de lonely planet staat het adres van een zeer goed vegetarisch restaurant. Een ideetje voor morgen? Het ligt op de terugweg, eens kijken of het iets is. Noppes want het heeft zijn deuren gesloten. Het is dan ook de streek van de kipgerechten. Ons hotelletje blinkt al van ver met zijn neonverlichting. Aan de ingang bekijken Koreanen ons glimlachend. Inderdaad, we share love.

Geschreven door Waarzijnwenu