6u30 staat de wekker, ik ben al vroeger wakker. Veel lawaai deze nacht. Buiten van den uitgang, binnen van andere gasten.
Soit, we moeten toch om 7u weg. Johnny brengt ons terug naar de luchthaven. Vandaag vliegen we naar Calama, noordelijk.
We krijgen een ontbijt pakketje mee aangezien het ontbijt pas om 7u30 start.
Een beetje pover. 1 croque monsieurtje, een banaan en een ananas drankje.
Johnny staat ons al op te wachten, in zijn beste frans verwelkomt hij ons.
Op de weg naar de luchthaven terug tips over hoe veilig met een huurauto rond te rijden. Gracias.
We bedanken Johnny voor de taxirit, hij draalt ietwat. Misschien omdat we hem vergaten te betalen. Titi zat al letterlijk met het hoofd in de wolken.
Op de luchthaven kunnen we alles zelf inchecken. De barcode van de boarding pass inscannen, bagage label afprinten, aan de koffer bevestigen en op de rolband. Hopelijk tot straks.
Het is niet altijd duidelijk wat de voorschriften zijn voor handbagage. Wij hebben 1 stuk ingecheckt maar als we sommigen voor ons zien aan de security...
Een Amerikaans koppel heeft elk een dagrugzak en dan nog eens een grote trekkersrugzak als handbagage. Begrijpen wie kan.
Het is een lang weekend wegens 1 november, blijkbaar zijn er ook veel Chilenen die er op uit trekken. Het vliegtuig zit vol. Alvorens iedereen zit zijn we al een tijdje zoet.
Alhoewel, zoet is niet echt het juiste woord. Net zoals op onze heenvlucht zit er voor ons een moeder met klein kind. Deze laatste neemt Halloween iets te letterlijk want het is continu aan't krijsen alsof bezeten door de duivel. En moeder kan er duidelijk geen weg mee, of is niet geïnteresseerd. Moet ik misschien eens overnemen spookt er door mijn hoofd en de kleine eens aanpakken.
Maar ja, de Chileense gevangenissen zullen ook geen al te beste naam hebben zeker?
Deuren dicht, taxiën.
Verschillende andere vliegtuigen steken ons voorbij en stijgen op. Wanneer is het onze beurt?
Niet zo blijkt. Een communiqué van de kapitein. NIEJE. Weeral een technisch defect aan het vliegtuig, we moeten terugkeren en ze gaan een technische ploeg sturen om het euvel te verhelpen. Niet zo simpel blijkbaar want we moeten het vliegtuig verlaten en terug naar de vertrekhal. In bussen worden we naar het hoofdgebouw gebracht. En dan maar wachten. Een medewerker van de maatschappij doet een mededeling. Wanneer we kunnen vertrekken is onduidelijk, we krijgen een voucher waarmee we iets te eten of te drinken kunnen kopen. De voucher is eigenlijk een soort bankkaart waarmee we in gelijk welke shop iets kunnen kopen. Tot het zo ver is. Overal waar we gaan krijgen we een njet. Niet het juiste toestel voorhanden om die kaart te lezen.
Het saldo is ongeveer 16€ per persoon, geldig afhankelijk van de bron, 6 maanden tot 1 jaar. We zijn hier nog een tijdje, vliegen minstens nog 2x met dezelfde maatschappij. En de op de voucher staat Edenred. Dezelfde maatschappij als waar we in België maaltijdcheques van krijgen. Kleine hoop dat ik die thuis kan gebruiken??
2u30 later krijgen we bericht dat we kunnen boarden en vertrekken. Duimen dat nu wel alles volgens plan verloopt.
Het is toch hetzelfde toestel. Ze hebben het euvel blijkbaar kunnen oplossen. En nergens duc tape te zien. Da's al een pak van mijn hart.
We vliegen over de Andes. Besneeuwde bergtoppen gaan over in een meer desolaat landschap.
Één van de stewardessen vraagt tijdens de bedeling van een drankje en nootjes met een brede glimlach vanwaar ik ben. Belgica antwoord ik. Mijn buurvrouw en toevallig echtgenote zegt zo snel of de wind : yo tambien soy de Belgica ofte ik kom ook uit België. Maw ik kan het niet verdragen dat ge tegen mijn man spreekt. T'was nochtans geen misse.
De laatste 5 min van de vlucht is het gordel aanspannen. Al meer op hoogte (2500m) en met veel wind zetten we de daling in. Als een boot in een woelige deining gaat het vliegtuig alle kanten uit.
Niet de eerste keer dat de piloot dit doet me dunkt. Mooie landing.
Een kleinere luchthaven in Calama. We zijn dus vlug weg. De huurauto ophalen en en route.
Of dat was althans het plan. De dame aan de balie van het verhuurkantoor denkt er anders over. Voor ons staat een rij van een tiental personen. Aan de desk worden stemmen verheven. Wat blijkt nu het probleem te zijn? Volgens de maatschappij is er ergens een regel die zegt dat als je 2u na je geplande ophaaluur niet komt opdagen ze de wagen mogen verhuren aan iemand anders. We waren door het technisch defect 3u te laat dus onze auto zou zogezegd al weg zijn. En dat idem voor alle anderen die bij ons op de vlucht zaten.
Meer nog, er zou geen enkele wagen meer beschikbaar zijn bij geen enkele maatschappij.
Alle gedupeerden verenigen zich en eisen de manager te spreken. De dame van de balie trekt het zich niet teveel aan, grijpt haar GSM en loopt zonder info te geven gewoon weg. Als ze iets later terugkomt zou ze haar baas gebeld hebben. Wachten tot hij komt.
Ik ga ondertussen naar de balie van de luchtvaartmaatschappij die ons te laat naar hier bracht. De situatie uitgelegd en dat ook zij ons moeten helpen. Zij hebben er tenslotte ook deels schuld aan.
Een vriendelijke jongedame belooft te helpen. Effectief, iets later komt ze voor ons een woordje placeren bij de ondertussen aangekomen baas. Ook hij redelijk ongeïnteresseerd. Maar hij belooft aan iedereen dat er een wagen zal zijn.
Een Chileense mevrouw die ook in de wachtrij staat laat ons weten dat dit frequent voorkomt in Chili, dat ze eigenlijk niet voorzien zijn om toeristen te ontvangen. En zeker niet deze verhuurder.
Ook zij helpt ons, zet druk op de baas.
Ook al is ze beschaamd over het gedrag van haar landgenoten.
We blijven aandringen en gaan niet weg van de balie alvorens we onze auto hebben. Alles beleefd en met de glimlach maar toch kordaat.
Blijkbaar is dat dé manier want plots schiet alles in een stroomversnelling en wordt alles geregeld voor de wagen.
3 franse meisjes stonden al voor ons aan te schuiven, zij zijn nog onzeker over het wel of niet ontvangen van een wagen.
De dame aan de desk overloopt met ons de papieren, in een ratelend Spaans. De laatste zin blijkt na herhaling en herhaling te zeggen dat we geen huisdieren mogen meenemen. Als ik als grappige afsluiter zeg dat er dus geen lama's in de koffer mogen, blijkt dat ze toch kan lachen. Bon, 2u30 later dan voorzien krijgen we onze wagen. Beter zelfs. Een upgrade naar een grotere versie. Misschien toch een beetje een schuldgevoel van hunnen tweege?
De voorziene bezienswaardigheden voor deze dag daar kunnen we naar fluiten. Daarvoor is het al te laat.
Onze casa gebeld dat we later zullen zijn. No problem señor.
Een beetje wennen aan de auto en de wegen. Veel is er niet aan. Lange rechte wegen met goede asfalt. Er is ook maar 1 weg naar waar we moeten.
Het droge dorre landschap glijdt aan ons voorbij. Een beetje dezelfde wegen zoals onze reis in Namibië.
Het dorre blijft maar het landschap wordt spectaculairder met immense vergezichten.
We zijn bijna op onze bestemming als we een heleboel auto's langs de kant zien staan. Een bergkam is de perfecte plaats om de zon te zien ondergaan over de rotsen. Fotomomentje. Al is dat soms zeer onaangenaam door de zeer felle wind. Tezamen met het zand soms vrij pijnlijk.
Maar wel schoon. En wij ook na een zandstraalbeurt.
We rijden door naar San Pedro de Atacama, ons eindstation. Het is er vrij druk, veel toeristen.
Een typisch zuid Amerikaans stadje met wegen in klinkers, overgaand naar zand.
De GPS brengt ons feilloos tot aan casa Algarrobo waar we de volgende 3 nachten zullen slapen.
Eindelijk, een heel vriendelijk meisje ontvangt ons, legt alles in perfect Engels uit. Een mooie kamer wordt ons toegewezen. Het loopt ondertussen al tegen 20u, hoogtijd om iets te zoeken waar we gaan eten. Sofie van de receptie stuurt ons naar een lokaal Chileense restaurantje. Geen chique bedoening maar dat hoeft niet voor ons. Zolang we iets lekkers kunnen eten zijn we tevreden.
En een vrij gezellig kader om te zitten. De dolomiti steentjes waarop we zitten geven ons direct een thuis gevoel. Dezelfde liggen op onze oprit.
En we hebben (misschien) nog een keer geluk. Er is live muziek.
We bestellen eten en drank. De plaatselijke guanaco (lama) moet er aan geloven.
We mogen het optreden van een jong meisje aanschouwen. Stoelen worden omgedraaid. Niet om voor het meisje te stemmen maar gewoon om ze te zien.
Ze zal niet The Voice van Chili worden, zoveel is zeker.
Na haar treedt een ouder koppel op met typisch Chileense muziek. Eigenlijk veel leuker om te horen en de ambiance is er al van in het begin. Ritmisch handgeklap begeleidt de zangeres.
Uiteindelijk eindigt de dag nog goed. Mooie natuur gezien, een goed verblijf, goed gegeten en Chileense schlagers.
23u30 gaat het licht uit. Een moeilijke dag is ten einde. Hopelijk morgen een dag zonder defecten of tegenslagen.

Geschreven door Waarzijnwenu