We worden wakker van het gekletter op het dak.
De ganse dag zal de regen met bakken uit de hemel vallen. Tranen voor ons afscheid?
Op zich niet zo erg want we zitten waarschijnlijk terug een ganse dag in de auto.
We nemen afscheid van Daniël, één van onze beste verblijven in Costa Rica.
We gaan ontbijten bij Aroma, een café dat ontbijt serveert.
Een heel leuke gezellige setting. Caraïbean style dat wil zeggen rustig aan, je niet opjagen. We moeten dus wel een tijdje wachten op ons ontbijt.
Iets na 10u kunnen we vertrekken.
Het eerste stuk van onze te volgen weg is terugkeren, dezelfde saaie baan als een paar dagen geleden.
Een redelijk grote weg, langs wegenwerken, langsheen de haven van Limon.
Een klein uurtje rijden en we kunnen terug onze geliefde kleinere wegen nemen.
Jammer van het slechte weer. We zouden mooie vergezichten kunnen hebben maar er hangt een flinke nevel die als verbergt.
We zouden graag nog één keer in een lokale Soda lunchen.
Er is er één langsheen deze weg die er wel leuk uitziet. Er zit redelijk wat volk, allemaal locals, dan zal het wel goed zijn.
Niet veel keuze, een stuk of drie schotels waaruit te kiezen. Als we al verstaan wat de dienster uitlegt.
Ik hoor pollo, kip. Goed voor mij.
We krijgen een relatief simpel bord: rijst, kip, bonen en 4 schijfjes tomaat.
Een halfuur later zijn we al weer onderweg.
Titi heeft op kaart een kleiner baantje gevonden die ons dezelfde richting uitstuurt als die grotere. Dan kiezen we uiteraard voor dat kleinere.
Leuk rijden door super kleine dorpjes, smalle wegen.
Smalle wegen die op een bepaald moment overgaan in grindbaantjes.
Die worden steeds smaller en minder bereden. Da's duidelijk te zien aan het gras dat in het midden van de weg groeit. Een weg waar veel op gereden wordt, heeft dat niet.
We rijden voorbij een landbouwer op zijn tractor. Dit is duidelijk agrarisch gebied.
We moeten doorheen een klein riviertje. Eerst met een stok toch maar eens peilen hoe diep die is. Een tiental centimeter, die kunnen we aan.
We weg wordt steeds smaller, grover grind en minder bereden. We zien links en rechts af en toe nog een huis. De weg wordt ook omschreven als een Ruta National dus het zou toch geen boerenwegel mogen zijn.
Dat wordt het waarschijnlijk wel want op een gegeven moment komen we terug aan een riviertje, een dubbele.
Veel dieper dan ervoor, grote keien. Daar kunnen we met grote zekerheid niet meer door. We weten ook niet wat erna volgt want zowel Google Maps als Waze als OsMand (allemaal GPS apps) zijn het noorden kwijt.
Er zit niets anders op dan terug te keren.
We zijn nog maar goed gedraaid of boer Charel op zijn tractor komt aangereden.
We houden hem tegen en vragen of we toch door die 2de rivier kunnen met onze 4x4, we willen richting Orosi.
Zelfs Google Translate zou moeite hebben om de man te begrijpen, we verstaan bitter weinig van zijn uitleg. En hij, zo te zien aan zijn uitdrukkingen, evenveel van ons.
Wat hij wel begrijpt is de vraag of we met deze auto verder kunnen.
Wat wij dan weer van hem begrijpen is dat het met deze wagen onmogelijk is. Er volgt een baantje dat vrij steil is met grote keien en bobbels. Je hebt een hoge wagen nodig om daar door te geraken.
Er zit dus niets anders op dan toch maar die weg terug te rijden tot een groter stadje en daar te zoeken naar een goed voor ons berijdbare weg.
We hebben daar terug bereik, de GPS'en werken weer naar behoren.
Die zeggen ons dat het ongeveer nog zo'n 23 km rijden is, 1u in tijd. Dat belooft weer.
Het eerste stuk is vooral slingerbaan waardoor we niet kunnen opschieten.
We gaan naar Finca Queveri, een boerderij hoog op een heuvel waar we kunnen overnachten.
De laatste 5km is zogezegd de oprit, een vrij steil pad op grove kiezel met haarspeldbochten. Tijd om het stuur over te geven aan een echte expert. Titi.
Ze kwijt zich goed van haar taak en brengt ons veilig boven.
Ook hier: jammer van dat slechte weer, de omgeving is prachtig. Dat is althans wat ze in de boekjes en op de site van de Finca schrijven.
We komen aan bij het huis van de Finca.
Een jongedame ontvangt ons zeer hartelijk. Gisela is haar naam.
De boerderij behoorde toe aan haar grootvader.
Nu runt ze samen met haar broer een bedrijf dat vooral aan veeteelt doet. Toerisme is een welgekomen extra.
We krijgen als welkom koffie en cake.
Ze toont ons het huis. Een iets ouder gebouw, het stamt uit 1932. Maar aan authenticiteit geen gebrek. Veel hout, vergezicht op Orosi daar beneden vanuit de zithoek.
We krijgen wat tijd om ons te installeren en worden om 19u verwacht aan tafel. Het verblijf is half pension, we krijgen hier een avondmaal. Niet spijtig want als je datzelfde baantje naar beneden maar vooral daarna naar boven in het donker moet rijden, liever niet.
Alvorens aan te schuiven aan tafel, de valies open en een fleece trui aandoen. De temperatuur is hier bijna gehalveerd t.o.v. de vorige dagen. Kil door de regen maar ook die 18° is er niet vreemd aan. Al een klein beetje wennen aan wat ons te wachten staat binnen ongeveer 24u.
Als zelf gemaakt door Gisela. Soep, voorgerecht, hoofdgerecht. Eerlijke gezonde kost.
Het dessert is iets minder calorie -arm dan die kip met groenten. Een flinke schep vanilleijs. Met een zoete topping die niet erg onze meug is. Dus nemen we die niet, simpel.
Een thee om het lekkere diner af te sluiten.
Gisela vertelt nog een beetje over haar achtergrond als biologe, lesgeefster, nu full time landbouwer en gastdame. Een taak waar ze zich feilloos van kwijt.
Wij gaan slapen. Onze slaapkamer kijkt uit over nachtelijk Orosi. Een beetje een gevoel van de berg met skidorp.
Dat extra deken dat we aan Gisela vroegen ligt al klaar op ons bed, we hebben nu al kou
Morgen wordt een herorganisatie dag. Valies klaarmaken voor de vlucht, mentale voorbereiding op de winter, onszelf klaarmaken voor de ratrace.

Geschreven door Waarzijnwenu