We openen de luikjes van Bobil, lap, weer van da. 2 mobilhomes en 1 auto zijn op ons leuke plekje erbij gekomen gisterenavond, deze nacht. Geen geluidsoverlast of wat dan ook gehad dus dan is't Ok voor ons. Alsof ze zouden luisteren naar ons.
Ongeveer op hetzelfde tijdstip als anders zijn we weg. Niet zo'n grote afstand voor de boeg, we gaan naar het nationale park Rondane. Da's maar een paar uur rijden.
We gaan er waarschijnlijk 2 nachten blijven dus hebben we proviand nodig.
In het eerstvolgende stadje hebben we keuze uit verschillende ketens. De Coop hebben we nog niet gehad, allen daarheen.
Hij lijkt nog in aanbouw, ze zijn nog frigo's aan het installeren, er moet nog geschilderd worden.
Het aanbod is het minst van alle winkels die we tot nu toe aandeden maar we vinden toch de meeste zaken die we nodig hebben.
We hebben wel zin in een stukje eland of lokaal wild maar vinden niet direct wat we zoeken.
Navragen bij één van de bedienden. Ze moet het gaan vragen bij een superior. Komt ze iets later terug met een stuk eland om U tegen te zeggen. Kilootje of 10 denk ik. Of het dat is wat we zoeken. Eh ja maar dan in kleinere portie. Da's het enige wat ze hebben, spijtig.
We rekenen af en gaan 50m verderop ons geluk beproeven bij de Kiwi.
Het grappige daar is dat alle bediendes in een groen pakje rondlopen, net zoals, inderdaad een kiwi. Nog just geen donshaartjes op de polo of de broek. Ook hier geen geluk, enkel de klassieke zaken als kip, varken, rund.
Als we eland willen eten zullen we hem zelf moeten schieten.
Zowel in de Coop als in de Kiwi vragen we waar we vers water kunnen tanken. Niemand die ons kan helpen, ze willen wel maar ze sturen ons de verkeerde richting uit of naar een tankstation.
We zien wel wat we onderweg tegenkomen.
Een zeer zonnige dag kondigt zich opnieuw aan, da's ideaal als we grote wandelingen willen doen in het park.
Maar hoe verder we rijden, hoe dichter bij het park, hoe meer mist er rond de bergen hangt.
Een steile bergpas brengt ons naar de top van het bergmassief van Rondane. Stukken tot 12%, de ene haarspeldbocht na de andere, mist.
Hoe hoger we gaan, hoe meer we door de mist rijden en de zon terug onze compagnon wordt.
Langs de pas geen mogelijkheid tot wild kamperen, hoe hard we ook zoeken.
Het einde mondt uit op een camping, we kunnen bijna niet anders dan daar te overnachten.
Gelukkig is het een leuke camping. Verschillende taluds, veel ruimte zeker nu in het laagseizoen. Alles mooi aangelegd, gras, een fantastisch uitzicht over de vallei en op de bergen. En redelijk betaalbaar. We hadden ons aan het ergste verwacht wegens de unieke en vooral enige plaats om te overnachten.
Prijs is alles incluis dus water, elektriciteit, sanitair. .
Het is ook een hotel, we kunnen er zelfs deze avond eten als we willen. 40€ pp is ietsje té, zeker met al dat eten in ons frigootje.
Wat we wel doen is een wasje. 5€ kan er nog af. Een uurtje is de machine bezig, net genoeg om te lunchen, ons klaar te maken voor een grote wandeling.
Als de was klaar is, schijnt de zon nog en is een een flinke bries. Ideale omstandigheden om het wasgoed vlot te laten drogen.
De meegebrachte waskoord wordt tussen de auto en een picknick bank gespannen. Alles kan er aan. Wij kunnen op stap.
Toch maar thermische kledij aan doen wegens de flinke wind en we gaan toch naar de top van de berg op meer dan 2000m.
We zijn nog maar een halfuurtje bezig of we zweten ons al te pletter. Zon, een stevige klim. Daar gaat de vest open, 100m verder gaat de vest al uit.
Het is een aangelegd pad maar wel natuurlijk gehouden met stenen. Wat wel de nodige concentratie vraagt om niet uit te glijden en iets te breken, een elleboog bijvoorbeeld.
Riviertjes moeten overgestoken worden, op glibberige stenen. Elke oversteek wordt gefilmd, Titi die onderuit gaat en een ongewilde zwempartij moet doen, dat willen we met zijn allen toch niet missen. Ik moet jullie ontgoochelen, iedereen komt heelhuids aan de overkant.
De laatste paar honderden meters zijn toch wel redelijk inspannend. Geen Mount Everest maar toch, de relatief passieve reis eist zijn tol. Goed dat we eens een activiteit doen. De longen volpompen, de spieren laten werken.
Op de top gaat de vest snel terug aan. Een snijdende wind wil ons van de berg jagen.
We laten ons niet zo snel afschrikken, het uitzicht is té mooi. Terug die oneindigheid, zo ver je kan kijken bergen en dalen, die vlaktes.
De vergelijking met vele landen kan opgaan. Mongolië, Schotland, zelfs de Alpen landen passeren de revue.
Net zoals gisteren kan je hier terug elanden en die muskusossen spotten, alweer helaas.
Alhoewel, we hebben onze eland van de dag wel al gehad. Op de weg hierheen was Titi super geconcentreerd, aan het speuren naar die elanden of die ossen.
We zijn aan het rijden, plots begint ze te roepen : mousse mousse. Ik dacht, ja, die heeft zin in chocolade mousse of of ijs met slagroom. Niets van dat, ze zag een moose ofte eland in de aanpalende bossen lopen. Remmen, in achteruit op zoek naar dat eland. En inderdaad, een paar honderd meter terug loopt hij statig tussen de bomen.
Dat het nogal schuwe beesten zijn blijkt vrij snel want bij geeft ons niet de tijd de camera of GSM te nemen voor die bewijsfoto. Voor we die kunnen maken is hij al riebedebie. Dzju toch, misschien de volgende keer meer geluk.
Terug op die bergtop dus, ook hier geen levend dier te zien, een kleine spin of een vogeltje niet te na gesproken.
Via een ander pad zetten we de terugtocht in. Dalen op de stenen is ook niet van de poes, wegslippen of onderuit gaan loert om de hoek.
Waar we boven nood hadden aan een vest, muts, handschoenen kunnen we die bij de afdaling al vrij snel weer uitdoen. De wind is terug gaan liggen, wat ook als gevolg heeft dat de wolken rond de bergen blijven hangen. Mooi voor die foto, minder voor het uitzicht.
De wolken die boven de streek hangen waar wij heen moeten, kleuren al donkergrijs. Hopelijk valt daar direct geen regen met bakken uit. Temeer omdat onze was nog buiten hangt.
De weer app voorspelt voor vandaag geen regen, we zullen die maar geloven.
We hebben allebei het gevoel alsof die terugweg maar blijft duren, alsof er geen einde aan komt. Misschien begint de reisvermoeidheid door te breken. We slapen wel redelijk goed maar da's toch nooit hetzelfde als thuis in je eigen bedje.
Uiteindelijk hebben we 4u30 gestapt, niet slecht voor de oudjes.
De was is bijna droog, er zit nog een beetje klammigheid in. Maar buiten gaat die niet meer drogen, tijd voor scenario 2. In Bobil wordt een waslijn gespannen van de ene zijdeur naar de andere, het klein chauffageke wordt terug bovengehaald aangezien we elektriciteit hebben. En maar blazen, tot alles mooi droog is. Bijkomend voordeel : we hebben een aangenaam warm interieur. Alhoewel 35°C toch wel een klein beetje teveel van het goede is voor mij.
We hoeven niet het konijnenhok binnen om te douchen (lees de douche in Bobil), we kunnen terug eens gelijk alle grote mensen een echte douche gebruiken. Doet toch es deugd je vrij te kunnen bewegen terwijl alle onderdelen eens goede beurt krijgen.
Vanavond op het menu een beetje een culinaire reis. Zweedse balletjes in een Thaise curry met groenten terwijl we uitkijken op de Noorse bergen. Want de temperatuur is nog voldoende aangenaam om buiten op de picknick bank te kunnen zitten.
Wanneer de duisternis inzet valt op hoe basis onze camper is. De buren hebben bijna allemaal van die dikke mobilhomes. Als bij hen binnen het licht brandt valt pas goed op wat die allemaal hebben. Een mooie grote salon, een groot bed, verschillende zelfs een satelliet TV. Eigenlijk hun huis maar dan op wielen. Daarbij vergeleken zijn wij echt wel kampeerders van de Muide. Maar daarom niet minder gelukkig.

Geschreven door Waarzijnwenu