We gaan vandaag vrij vroeg vertrekken, dat wil zeggen dat we rond 8u al willen aanzetten.
We hebben een redelijk lang traject voor de boeg, iets meer dan 300km naar Cahuita.
Cahuita dat wil zeggen de Caraïbische kant van Costa RIca.
Sinds gisteren hebben we dus het land volledig in de breedte doorkruist.
Als je vroeg genoeg begint zou je dat op 1 dag kunnen doen maar dan wordt het wel héél veel.
Daarom dat we gisteren dus een tussenstop deden in San Isidro.
We zorgen zelf voor ontbijt. De yoghurt die we gisteren kochten, tezamen met een banaan en wat granola.
Koffie mogen we van het guesthouse gebruiken.
Ik ga naar de keuken om die koffie te maken. Vandaag is het een levende kakkerlak die onze ochtend inzet.
Op zich is deze plaats wel iets moois maar blijkbaar steekt het niet zo nauw qua hygiëne.
We werken hem op een professionele manier naar buiten, 1 licht wipje is genoeg.
We kunnen buiten op het terras ontbijten, niet het allermooiste uitzicht maar een zonnetje en een lekkere temperatuur maakt veel goed.
Geen uitgebreid ontbijt, geen grote afwas dus om 8u09 rijden we al de eerste kilometers. Rusten zullen we wel thuis doen.
Een redelijk grote weg, druk verkeer.
Het is zaterdag, een beetje zoals bij ons in België zijn de wielertoeristen ook al onderweg. Niet zo evident voor die sportmannen en vrouwen. Druk verkeer, geen fietspad en veel vrachtverkeer dus een flinke dosis uitlaatgassen inademen.
Die gassen worden door die kolossen van de weg rijkelijk uitgespuwd want we rijden ook over de Cerro de la Muerte, een bergpas die tot 3451m hoog gaat.
Om daar naar boven te geraken, da's niet zo evident voor die gasten.
Gelukkig voor ons geeft dat geen probleem want de omgeving is super mooi.
De vergezichten, de grote vlaktes met daar bovenop een laagje wolken.
Het is dus een vrij grote weg die alsmaar kleiner wordt maar die Carretera Interamericana is de enige verbinding tussen Oost en West, nogal logisch dat die druk bereden is.
Hoe verder we rijden, hoe minder druk en hoe mooier de omgeving. Een aantal landen komen spontaan in onze gedachten : Zwitserland, Belgische Ardennen, soms een beetje Azië. De wereld wordt klein.
Wie een berg oprijdt moet ook terug naar beneden. Wat ligt er tussen 2 bergen: een vallei. In dit geval de Valle de Orosi.
Een zeer groene vallei waar de koffieplantages terug op de voorgrond komen.
Costa Rica heeft vele nationale parken. We rijden door het park De Quetzal. Dit is vernoemd naar de nationale vogel van Costa Rica, de Quetzal dus.
Deze hebben we nog niet kunnen waarnemen op deze reis, vingers kruisen.
De zon bleef een beetje achter aan de andere kant van de berg, heel veel wolken aan deze kant. Wiite wolken, dat wil zeggen weinig kans op regen aldus Frank de Boosere, weerman Emeritus.
3500m is niet niks, de wolken kunnen soms niet volgen waardoor wij er boven rijden. Ook niet mis qua zicht.
Rond de middag stoppen we aan een Soda, een klein restaurantje. We zijn al bijna 4u onderweg, tijd voor een kleine lunch.
Gewoon goede kost, niks speciaals.
Eigenlijk is het meer een wegrestaurant. Het ligt aan die drukke weg, heel veel vrachtwagens én bussen. Zo van die Amerikaanse schoolbussen die ze hier ook gebruiken.
We rijden verder, tanken bij Urbanus Junior, verder.
Overal ten lande vind je kleine kraampjes die iets verkopen. Zelfgemaakte producten, fruit.
Eén die we al regelmatig consulteerden is één met lychee's. Voor een paar kilo betaal je 1,5€. Gezond snoepen in de auto.
De omgeving wordt minder mooi. Veel meer industrie. Windmolens op de hogere gedeeltes.
Op één of andere manier proberen ze de wegen hier toch een beetje te onderhouden. Op vele plaatsen wegenwerken, heel af en toe met files en/of lang wachten.
Resultaat is wel dat het asfalt hier, voor Costa Ricaanse normen, zeer goed is. We schieten goed op.
Op plaatsen waar ze werken is het dubbel goed opletten. Soms moet je eens links rijden, dan weer rechts. Dan mag je weer 2 rijstroken gebruiken.
Er zijn hier wel verkeersregels maar weinigen houden zich er aan. Over een volle lijn, dubbele volle lijn rijden. Veel sneller rijden dan wettelijk mag. Spookrijden. Met dan ook nog fietsers en bromfietsers die van alle kanten komen.
De laatste 40km rijden we langs de kust, dit is de Caraïbische kant van Costa Rica.
Niet zo veel dorpen of steden, diegene die we eerst passeren is Puerto Limon. Vooral een havenstad dus daar zijn de vrachtwagens weer, container stockage, industrie.
Hier willen we zo snel mogelijk van weg, niet zo'n mooi gedeelte.
Onze eindbestemming is Cahuita, bijna het laatste stadje van Costa Rica alvorens Panama in te duiken.
Niet zo groot maar vooral heel "op zijn gemakske". Caraïbische manier van leven, strand, zee.
Maar ook nog met een heel mooi nationaal park naar het schijnt, volgens sommige het mooiste van het land.
Het dorp is miniscuul groot, een paar straten.
We gaan op zoek naar overnachting. We hebben een paar opties achter de hand, voor het geval we niks zouden vinden.
We rijden kleine straatjes in, op zoek naar iets leuks.
Een kleine straat is hier ook wel echt een kleine straat, net breed genoeg voor 1 auto.
Meer dan keuze genoeg, wij gaan voor Oasi. Er zijn veel goedkopere opties maar dan spreken we over hostels. Die zijn een goed alternatief als je op wereldreis bent.
Voor onze laatste paar dagen willen we ietsje beter.
We bellen aan bij de poort. Een mevrouw met een zwaar accent opent de deur.
We vragen of ze nog een kamer vrij hebben. Moment please. Ze haalt haar man die meer multilangue is dan zij.
Daniël, een Italiaan runt deze plaats. Da's al de zoveelste buitenlander die een guesthouse of hotel uitbaat.
We hebben 2 opties. Een kamer of een appartement.
Wanneer hij ons de kamer toont zijn we al direct verkocht. Super nieuw, Italiaanse finesse. En een jacuzzi voor ons alleen.
Neergezet in een groene rustige omgeving. 4 stuks op het ganse terrein. Ideaal voor ons.
We waren van plan om 1 nacht te blijven maar dit is zo'n leuke plaats, we beslissen om onze 3 dagen hier te spenderen.
Zoon van een zelfstandige zijnde onderhandelen over de prijs, een iets betere deal bekomen. Listo.
We krijgen uitleg over de kamer, waar we kunnen eten, hoe we aan het strand en in het nationaal park geraken, welke tours er zijn. Het zullen dus weeral volle dagen worden i.p.v. rustig aan uitbollen.
Een paar restaurants spreken ons aan, we gaan naar Cahuita's Taste Caribbean Food. Een mondvol voor een mond vol typisch Caribbean eten.
We krijgen als verwelkoming een 5 tal eigen brouwsels op basis van fruit.
Een typische cocktail met een flinke scheut alcohol erin en een bittere afdronk komt mijn richting uit.
We gaan voor kreeft met een mini slaatje en rijst. Een kokossausje over de kreeft maakt het af.
Enkel de scharen ontbreken. Wanneer we één van de diensters vragen waar die zijn, geeft ze als antwoord dat de kreeften hier zo zijn, zonder.
Yeh right, het beste stukje verdwijnt waarschijnlijk in hun mondje. Goed, we hebben meer dan genoeg én lekker gegeten.
Op de terugweg in een klein supermarktje nog wat kleinigheden kopen en dan terug naar Oasi, de jacuzzi roept.
Op het buitenterras in een lekker badje genieten van de stilte.
Enkel het kwaken van de kikkers, het klikkend geluid van de gekko's is te horen. Zen moment.

Geschreven door Waarzijnwenu