Deze morgen wakker geworden door een nare droom. : Japanners hebben soms vreemde gewoontes. Ik zag voor mij een vrouw in volle bevalling. De lieftallige echtgenoot staat haar bij. Tot hij door de gynaecoloog wordt aangesproken. Of hij met een tennisbal wil drukken thv de intieme vrouwelijke zone. Om tegendruk te geven bij het persen, bij de weeën. Om zo te voorkomen dat de vrouw onherroepelijke schade aldaar oploopt. Ik word wakker met een kramp in mijn arm. Wat kan een mens toch raar dromen ?. Soit. Dag nr 2 van Tokyo verkennen. Ontbijten beneden. Er zijn redelijk wat tafels en stoelen. Maar bijna alles is bezet door een grote groep, 25-30 man. Een beetje vervaarlijk uitziende mannen. Gespierde kerels, de ene al meer getatoeëerd dan de andere. We hadden er gisteren al een paar gezien, nu dus een grote groep. Met bloemkooloren. Wie dit kent, weet dat dit een litteken is bij gevechtssporters. Navraag bij hen bevestigt. Het is een club van beoefenaars van Braziliaanse jiujitsu. Ze zien er uit alsof ze uit Hawaii komen. Ze komen echter uit Guam. Waar?? Inderdaad, Guam. Een klein eilandje in de stille Oceaan. Ze maken deel uit van Micronesië. Google heeft veel werk. Ze zijn in Tokyo voor een grote wedstrijd. Of het hun beroep is? Nee, een stevige hobby. En een manier van leven. Vertaalt zich ook in hun eten. Groeten met kip, fruit, yoghurt. We wensen hun succes en zijn weg. Naar Ueno. Geen kindersuprise maar een wandeling doorheen die buurt. Leuke kleine straatjes. Bekend voor houten huizen. Ook voor zijn artisanaal bereide rijstcrackers. Heel veel kleine tempels. Het lijkt alsof het huizen zijn met een kerkhof erbij. We doen een klein basis gesprekje met een bewoonster. Haar man is monnik. Ze toont ons een standbeeld. Het is ter ere van gestorven kleine kindjes. Verderop op onze wandeling eten we lunch in een klein restaurantje. 4 lunchmenu's . Ik kip met een slaatje. Een groene curry voor Titi. Ok. Onze buren, een jong koppel, is klaar met eten en steekt een sigaret op. Zij, aziatische. Hij westers maar vlot Japans pratend. Hij vertaalt voor ons of we kunnen verhuizen van tafel wegens de rook. Er ontstaat een gesprek. Hij is Zwitsers en studeert in Tokyo. Zijn medestudente is Zuid-Koreaans. In Europa is hij waarschijnlijk kapper. Een leuk gesprekje, over van alles en nog wat. Wel leuk. We zetten onze tocht verder richting Ueno park. Een beetje een Central Park, New York gevoel. Vijvers, rustige wandelpaden, terrasje. Mensen die fietsen, joggen, wandelen. Eén vijver waar je met eendebootjes kan rondvaren. Eén plaats wordt gebruikt om vogels uit de hand te voederen. Eenmaal uit het park kom je in drukkere straten, verkeer, winkels die van allerlei prullaria verkopen. Titi zoekt lensvloeistof. Een fractie van de prijs van bij ons. Met de metro terug naar de hostel. Eerst langs de supermarkt. Terug inkopen doen voor ons ontbijt. Voor avondmaal hebben we nog zaken in de frigo in de hostel. Vis, groenten. De straat aan de hostel is ook de straat die leidt naar het oudste pretpark van Japan, sinds 1958. We moeten er langs. Niettegenstaande het 18u is, staat er een rij mensen aan te schuiven, honderden. Heel veel met een fototoestel. Er is zeker iets speciaals te doen. Door ramen horen we mensen zingen. Het lijkt wel of er preselecties zijn van Idool of zo. In de hostel vragen we na wat er aan de hand is. Een meet en greet. Oh, met wie, iemand bekend? Ja. De bekendste pornoster van Japan heeft een ontmoeting met haar fans. Jammer van die lange wachtrij. Misschien was ik anders eens goeie dag gaan zeggen, handje schudden. Nu blijven we in de hostel, een paar dingen plannen voor morgen, voor de volgende dagen. Rondkijken leert dat de meerderheid van de hostel bezoekers niet echt evenwichtig eet. Heel veel kant en klare maaltijden, oplosnoedels etc. Heel veel op voorhand bereide maaltijden. Dat ze geen fruit eten is te begrijpen. Megaduur hier. Eén appel, peer kost 1,50€. Vis daarentegen spotgoedkoop. Een groot stuk zalm, +/- 1€. Je ziet, alles heb zijn voor -en nadeel.

Geschreven door Waarzijnwenu