Vrijdag 3 november.
Dag 1 van ons Midden Amerikaans avontuur. Ik zeg wel degelijk ONS avontuur.
Madam is welgeteld 6 dagen terug van Colombia en we vertrekken nu naar Costa Rica.
Kwestie van een genoeg grote ecologische voetafdruk achter te laten na ons bestaan.
Vertrekken is vandaag het sleutelwoord.
Gisteren was storm Ciaran van de partij met regen en vooral heel veel wind.
Via de app van KLM kregen we verontrustende berichten: alle vluchten zijn geannuleerd!!!
Dat was gelukkig gisteren, vandaag is alles terug relatief rustig, we kunnen dus vertrekken.
Thuis vertrekken om 6u zodat we zeker op tijd zijn voor onze vlucht, die vertrekt om 10u45 maar wie al eens op een weekdag richting Brussel rijdt weet dat een marge inbouwen niet overbodig is. Nu dus wel blijkt. Heel vlot verkeer, geen file. Waardoor we dus al om iets na 7u in de vertrekhal staan.
De incheckbalie is zelfs nog niet open. Dan maar een koffietje om die laatste slaap uit onze ogen te krijgen.
Zo’n “koffiebar” op de luchthaven is eigenlijk ook nog een goede plek om je vakantie door te brengen. Vakantiegangers van allerlei pluimage passeren de revue. De één al meer schrijfmateriaal dan de andere. Wat sommigen aanhebben, meezeulen. Ons geweten verbiedt ons om foto’s te nemen, we zouden er nochtans enkele schone kunnen maken. Ge zult ons moeten geloven op ons woord.
Voor de ingewijden: het 4de verdiep is leeggekocht denk ik.
We hebben wel al via een self check-in onze boardingpass bekomen, enkel nog de bagage droppen. Maar daar hebben we dus zo’n balie voor nodig. Stom eigenlijk. Op kleinere luchthavens hadden we wel al volledige self check-ins, hier lopen ze dus blijkbaar nog achter. Geen probleem, we hebben toch tijd zat. Oei, daar sluipt de eerste Nederlandse tongval er al in, de KLM microbe begint al te werken.
Vlotjes alles achtergelaten, we zijn het nog niet verleerd.
Ook light traveling nog niet. We hebben beide, koffer en bagage incluis, ongeveer 15kg mee. Om daar 1 maand mee rond te reizen. Goed begonnen.
De security door, terug vlotjes. William Boeva doet de file dan ook iets korter lijken. Allé, zijnen lookalike qua gestalte dan hé.
Rondlopen op de luchthaven wil ook zeggen een verplichte stop in de tax free winkel. Parfumke kopen, we zijn toch een tijdje weg wat niet wil zeggen dat ge moogt lopen stinken.
Uiteindelijk gaat de tijd nog vrij snel voorbij, we mogen boarden voor onze eerste vlucht. Brussel Amsterdam. Ook niet zo goed voor die voetafdruk. Welgeteld 30’ hang je in de lucht. De bemanning heeft amper tijd om een flesje water en een zakje nootjes rond te delen.
Een halfvolle vlucht, er zijn eigenlijk betere opties om die transfer te maken maar we moeten aannemen wat de maatschappij ons aanbiedt, vliegen dus.
Landen op Schiphol wil zeggen flink doorstappen naar onze volgende gate. Aan de andere kant van de luchthaven moeten we zijn. Schiphol een stad op zich dus we zijn een tijdje onderweg. En er is maar 1 uur tussen landen en weer opstijgen, een nipte.
Onze afgetrainde lichamen kwijten zich voorbeeldig van hun taak, zo goed zelfs dat we aan de nieuwe gate nog een tijdje moeten wachten.
De vlucht blijkt een beetje vertraging te hebben, de kerosine was niet op tijd geleverd. Toch essentieel om volgetankt de oversteek te kunnen maken.
We hebben economy premium comfort seats geboekt. Een vrij nieuwe categorie bij KLM. Een beetje tussen economy en business. Uiteraard hangt daar een (bescheiden) prijskaartje aan vast maar je krijgt er toch wel iets voor in de plaats: grotere comfortabele stoelen, meer ruimte, 2 naast elkaar en geen 3 zoals in economy.
We mogen ook iets vroeger instappen, net na de echte chiqué.
Aan de balie hangen allemaal blauwe ballonnen, madam moet uiteraard weten waarvoor. Het is de laatste dag van 1 van de desk medewerksters. “Proficiat met Uw pensioen” wordt er luidkeels naast mij geroepen. De betreffende mevrouw kijkt richting Titi, zegt “bedankt maar zo oud ben ik nu ook nog niet. Ik stop met deze job en ga iets anders doen.” Allé ze, de dag is nog maar goed begonnen of daar is de 1ste affronte. Gelukkig hilariteit alom. Ze komt er toch altijd mee weg.
Instappen in het vliegtuig en op zoek naar die befaamde nieuwe stoelen.
Lang is die zoektocht niet. Direct vooraan zijn er 3 rijen met telkens 2 stoelen (in het midden zijn het er 3 maar dus niet voor ons). Een beetje de vorm van een betere relax zetel. De laatste 2 zijn voor ons, rij 14. Rij 13 is niet te vinden. Bijgelovigen zouden tevreden zijn.
Geen suiker, geen recente koffie maar er is er eentje hyper van contentement.
Niet onterecht. Heel mooie comfortabele zetels, een mini donsdeken, een echte koptelefoon, een kleine goodiebag.
Maar vooral een menukaart. Keuze qua menu, tussendoortjes à la demande, drank.
Apero’s, wijnen, biertjes, frisdranken….. En dat de ganse vlucht door, zoveel als je maar wil. Enkel in business hadden al 1x dit privilege. Een privilege waar Titi duchtig gebruik zal van maken, blijkt achteraf. Anders staat het mondje niet stil van het praten, nu is eten de trigger.
Wel heel lekker eten. Vliegtuigkost kan soms zwaar tegenvallen, da’s nu helemaal niet het geval.
Bij mij vallen op de maag, vooral de omvang van de maaltijd. Meer dan je thuis eet. Ik toch.
De stewardess kan de vraag naast mij met moeite bijhouden. Een koekje hier, een nootje daar, zelfs een kroket uit de vliegtuigmuur wordt opgesmikkeld. Doorgespoeld met flesje cava, cola zero, chenin blanc, flesje cava, water… Er is er hier eentje alles wat ze betaald heeft aan ’t terughalen. Laten doen is het beste zeker.
Een dutje proberen doen, weinig succesvol. Toch teveel suiker in die koekjes? Bla bla bla met de stewardess, hup naar voor, terug, bla bla bla. Jongens toch, ik ben hier mijn hemel aan’t verdienen. En ik zit er al vrij dicht bij nu.
Een zeer vlotte vlucht, nauwelijks turbulentie. Perfecte service van de bemanning.
Een goede 12u later kondigt de piloot aan dat we gaan landen in San José, de hoofdstad. Toch lang zo 12u op een vliegtuig.
Eens we uitstappen komt de zwoele warmte ons al tegemoet. 23° en net geregend.
Na de immigratie controle moeten onze koffers nogmaals door een scanner, met welke reden? Alsof je in de lucht wapens, drugs etc kan kopen.
Eens we het gebouw buiten stappen moeten we onze chauffeur een berichtje sturen dat we gearriveerd zijn.
Alejandro stuurt een foto door van zijn auto, vraagt onze gegevens, zal binnen een 10min ons oppikken.
Een vriendelijke jongeman brengt ons naar ons guesthouse, Alicia Y Juancito boutique hotel.
Een beetje de buitenrand van de hoofdstad maar goed gelegen. Een onopvallend huis aan de buitenkant, de binnenkant leuk ingericht met een keuken, een 5 tal kamers, een klein tuintje.
We krijgen ons info, een paar tips waar we nog iets kunnen eten.
Een soort foodcourt waar we zeker iets zullen vinden. Wat waarheid blijkt te zijn. Bij een Mexicaan fajita en vis.
Een lange dag loopt naar zijn einde, omgerekend naar onze tijd wil dat zeggen dat we bijna 23u wakker zijn.
Hoogtijd voor een douche en bedje in.
Wakker liggen zal voor een andere keer zijn.

Geschreven door Waarzijnwenu