Er is een gezegde : den bos in.
Bij ons is het : den bos uit
Een raar weertje deze ochtend. Zon maar ook een beetje miezer. Frisjes maar toch niet koud (14°C).
Voorlopig geen asfalt, wel vrij goede grindbanen.
Elke bocht heeft een nieuwe verrassing in petto. Ons vertrouwde besneeuwde bergtoppen, iets verder een oneindige uitgestrekte vallei. Groene dalen.
Veel groen wil zeggen veel veeteelt. Massa's koeien, schapen, geiten, paarden. Varkens nergens te zien, de ene uitzondering niet te na gesproken.
Veeteelt wil ook zeggen dat we redelijk wat gauchos tegenkomen. De echte, te paard.
Foto's nemen is geen probleem, daarna rijden ze weg richting vee vergezeld van 3-4 honden. Op café moeten ze niet gaan, er is niets in de wijde omgeving dat er ook maar op gelijkt. Ook niet voor ons dus. Jammer, we waren al klaar voor een kopje troost.
De Valle de la Luna ofte de maanvallei rijden we door, sprakeloos. Een vergelijking met de Alpen kan hij moeiteloos doorstaan.
Niet het hooggebergte maar wel de schoonheid. Beiden zouden we hier kunnen leven maar Agustin gaf ons de raad om hier eerst eens een winter door te maken. Als we dan nog enthousiast zijn dan zou het wel kunnen lukken. Maar de winters hier zijn niet te onderschatten. Qua temperaturen te vergelijken met ons maar alles valt hier op zijn gat, er is echt niets te doen. Wat resulteert in depressies en/of alcoholisme.
Sowieso is drank hier fel aanwezig. Herinner onze gletsjer gids Fernando. Maar da's een soort vereiste bij de gidsen volgens alweer Agustin. Hij kan het weten want hij is een gids sinds zijn 16j. Een biertje na het werk is de gewoonte maar dan doordrinken totdat je er letterlijk bij valt.
Villa Ñirehuao is een lokaal dorpje op onze weg. We moeten rijden op wat lijkt een ringweg, een baantje rond het dorp. Maar da's niet wat ons interesseert, wij zien liever het echte leven. Dus verlaten we de ringweg en rijden door het dorp, linksaf rechtsaf. Het lijken allemaal vrij schamele huizen te zijn, een beetje een lappendeken van hout. Met eentje die er uitspringt en wel een luxe villa lijkt te zijn hier.
Ook een constante : elke dorpje hoe klein ook heeft een speeltuin en een schooltje. Goed voor de toekomst.
Een baantje dat we zeker willen doen is een bergbaantje naar Puyuguapi. Een echte bergpas met veel haarspeldbochten, een uitdaging temeer omdat alles zich op heel slechte gravel afspeelt. En alles zal moeten gebeuren in de gietende regen. Want dat is ons lot vandaag.
Wanneer we aan het begin van de pas komen is er een kleine teleurstelling. De weg is gebetoneerd. Heel recent, alles ziet er zeer nieuw uit. Als we een beetje van de pas hebben gereden komen we aan werken. Ze zijn dus nog bezig. Hoe verder we rijden hoe minder beton, dan is er maar 1 rijstrook met beton (uiteraard niet de onze) om uiteindelijk alles gravel te worden. Eigenlijk rijden we Parijs Roubaix want het zijn heel grote kiezels tot grote stenen, Apollo doet zijn best en geeft geen krimp. Niettegenstaande hij een flink pak rammel krijgt.
Soms hebben we de indruk dat we in een regenwoud aan het rijden zijn. Veel bomen, struiken en door de regen hangt er een mistige waas. Het heeft best ook wel iets.
Maar het loont om de inspanning te doen want aan de andere kant van de berg begint Apollo plots Noors te praten, zien we Fossen en Fjorden. We zijn weer in ons geliefde Noorwegen. Ze benoemen ze hier als Fjordas maar bedoelen hetzelfde. Ze zien er ook hetzelfde uit. Heel grote meren omringd door bergen. Jammer van die regen maar niks aan te doen, nemen zoals het komt.
Toch raar. Deze morgen was er nog zon, zagen we de groen gele weiden. Geel door de vele pisbloemen. Maar dan echt wel heel veel. Ook niet echt normaal want de bloemen bloeien normaal gezien pas vanaf december. De term opwarming komt terug ter sprake.
Wie opwarming zegt, zegt ook gletsjers. We liepen er al op maar we kunnen er niet genoeg van krijgen en willen die van Ventisquero Colgante zien. Je kan tot aan de voet stappen via een kleine wandeling. Regenvest aan en de benen nog eens laten werken.
Da's echter maar van korte duur. We hadden er al van gehoord maar nog niks van gemerkt maar de parkwachters zijn in staking. Soms wel soms niet, onberekenbaar. Vandaag dus wel want de ingang is afgesloten. Ze werkten vandaag een beetje. Het park hielden ze open tot 14u, de klok zegt 15u30. Geen doorkomen aan, alles afgesloten met ketting en slot. Er zit niks anders op dan terug te keren.
Dan maar doorrijden naar onze eindbestemming Puyuguapi of Puyuhuapi naargelang de schrijfwijze. Een stadje noordelijk van het Canal Puyuhuapi. Een vissersdorp met zalmkwekerijen, leuke plaatsjes.
Het draait rond 17u, da's ongeveer het tijdstip dat we op zoek gaan naar een plaatsje om Apollo tot rust te laten komen. Maar die verdomde regen wil maar niet stoppen. In Apollo zitten we wel droog maar we moeten alles buiten doen en da's meer een probleem. Koken, eten, douchen.... Beiden hebben we iets van : als we iets gezelligs zouden zoeken voor deze nacht, de batterijen eens opladen want elke dag basis reizen is best wel vermoeiend. Via de app iOverlander kan je de verschillende mogelijkheden voor overnachten bekijken. De goedkoopste is een hostal, bij de mensen thuis verblijven. We bekijken er een paar, lezen dat Hostal Don Claudio goede recensies krijgt. Zeer huiselijk, voor een meer dan schappelijke prijs. En bij de meeste van die hostals mag je de keuken gebruiken.
We besluiten om die eens te gaan opzoeken.
Van buitenuit zou je nooit aankloppen, het ziet er heel gewoontjes uit, bijna te missen als hostal ware het niet dat er een lichtreclame aan het huis hangt.
We bellen aan. Een supervriendelijke mevrouw opent de deur. Of er nog plaats is voor 2 in deze herberg? Natuurlijk, kom binnen.
Ze toont ons verschillende kamers. Heel proper, niet de grote luxe maar dat is helemaal niet nodig. Een goed warm bed, een propere badkamer.
De keuken staat volledig tot onzer beschikking.
Niet twijfelen, boeken die handel. Apollo zal er ook niet niet treurig om zijn dat hij niet tot laat moet bollen. Hij moet helaas wel buiten in de regen staan, wij geven voor 1 keer toe aan de verzuchting van het gemak. Een lekkere douche, een goed bed, da's ook al een tijdje geleden. Een beetje als je man of vrouw bedriegen maar met medeweten.
Dit is ook een goed moment om nog eens wat kleren te wassen. Gloria wast met de hand, de kleren worden daarna te drogen gehangen aan de houtkachel.
Onderwijl koken wij binnen. Ook een soort een verademing. Een goed krachtig gasvuur en niet zo'n onnozel klein gaspitje. Geen klagen, we kunnen ons er mee behelpen, beter dan niks. Maar als we kunnen kiezen dan toch maar liever een volwaardig fornuis.
Af en toe komen Gloria en Claudio es checken bij ons, zo'n lieve mensen.
Als we klaar zijn met eten en met de opkuis nodigen we hen uit om een glas met ons te drinken. 2 keer vragen is niet nodig, ze gaan direct in op onze uitnodiging.
Terwijl de grootmeester schrijft, praat Titi in een vloeiend Spaans met de gastheer en gastvrouw. Hier en daar pik ik een woordje mee, hoog tijd om terug naar school te gaan op Spaanse les.
Zien wat de volgende dagen geven, Franco de Booseros laat weten dat de zon het een beetje zal laten afweten ten voordele van de regen. T'es wa ta t'es.

Een kleine correctie betreffende één van de vorige verhalen : crampons ipv grimpons voor de taalpuristen onder ons.

Geschreven door Waarzijnwenu