3u30, t'is vroeg dag. Op zich is het capsule hotel wel OK, het was deze nacht vrij rustig maar een bedje zoals thuis is het natuurlijk niet. Snel een douche, uitchecken (= handdoek teruggeven en that's it). We kennen onze weg ondertussen al een beetje op KUL maar geen risico's nemen, op tijd naar de incheckbalie. Dat waren we eigenlijk gisteren al, we moeten enkel nog onze bagage afgeven. Aan een machine. Een beetje zo'n self service kassa in de supermarkt. Zelf bagage scannen, zelf op de band zetten. Er komt geen persoon meer aan te pas. De zo levendige luchthaven gisteren is nu nog half dood. Al zijn er altijd voldoende eetgelegenheden open voor een snel ontbijtje. We blijven Trump steunen, Dunkin Donuts voorziet ons. Weliswaar geen zoete donuts maar een boterham met kip, kaas en sla. De typische driehoekjes die je in de "betere" wegrestaurants vindt. De wachtruimte is nog niet open, we zijn ruim op tijd. Hier en daar een verloren toerist of local die ligt te slapen op stoelen of op de grond. Dat hadden wij kunnen zijn. 5u30=boardingtime. Met 2 andere verloren toeristen komen we aan 4 paar ronde ogen op de vlucht. 3 stewardessen moeten voor ons zorgen. In mooi rood maatpakje, daar zeg ik geen nee tegen. Alhoewel, Air Asia is de Ryanair van Azië wat betekent dat er voor alles moet bijbetaald worden. Een prefab maaltijd voor Titi kost wel geen geld, ze laat het haar smaken.
Er zou in de namiddag een warmte onweder richting Borneo komen. Aan de hoeveelheid wolken in de lucht te zien, zou het wel eens kunnen kloppen. Af en toe worden we eens lichtjes door elkaar geschud, alles blijft onder controle.
20' voor op schema landen we in Sandakan, Borneo. 27°C deelt de piloot ons mede. Lekker zomers temperatuurtje. De lodge waar we verblijven zorgt voor vervoer. Benidorm (of zo iets) staat ons op te wachten. Met een bordje, zoals het hoort. Hopelijk is hij onze chauffeur, volgens het bordje zijn we niet 100% zeker : Natmalia en Phillipe. Goed genoeg voor ons, we zijn mee. Wej you fjom? Euh, Belgium. Velly nice, good footballteam. Eden Hazald, flench flies. Onze duivels hebben blijkbaar indruk gemaakt.
De Sepilok Nature Lodge is inderdaad kortbij. De receptie, eigenlijk een open dekterras, ontvangt ons. Wat papierwerk invullen. Op naar een aanpalend gebouw. We kunnen nog iets krijgen voor ontbijt. Engels ontbijt : eitjes, bonen, worst en ijsbergsla. Jammer dat er niets lokaals geserveerd wordt. Maar we klagen niet!
Terug naar de receptie, of we nu willen afrekenen. Geen probleem, betalen met kaart gaat? Yes hoor, we krijgen een geschreven bewijsje. Met dat moeten we terug naar van waar we kwamen, daar staat het betaalbakje. Allez zulle, alsof het niet drukkend warm genoeg is. Gelukkig zijn we al meer dan genoeg vertrouwd met het Aziatisch efficiënt werken. Stay cool, al is dat bijzonder moeilijk. De vochtige warmte slaat in als een bom. De minste beweging doet je zweten als een rund. We moeten duidelijk nog acclimatiseren.
Onze kamer mag er zeker zijn. Alles wat we nodig hebben, airco is daarvan het belangrijkste. Douche en wc zijn in de buitenlucht.
Op naar het oerang oetang reservaat. 15' stappen. Op zich niet zo erg, ware het die vochtigheid niet. Maar de voorspelde regen blijft voorlopig uit, ook al goed.
Een heel verzorgd complex verwelkomt ons. In de lodge raadde ze ons aan eerst naar de Nursery te gaan, minder druk in het begin. We volgen de raad op.
Een aangelegd pad door de jungle brengt ons naar het gebouw. Een medewerker maant ons tot spoed aan, het grootste alfamannetje is er gespot. We hebben geluk. Naast hem zien we nog een 11-tal andere apen, in alle soorten maten en gewichten. Het grote mannetje heeft het typische "bord" rond zijn kop, de kleinste zien er schattig uit. Jammer genoeg moeten we achter glas blijven, veiligheid boven de perfecte foto.
Wat niets vermindert aan het WOW effect. Dat we dat op onze leeftijd nog mogen meemaken, of klinkt dat al heel mémé en pépé.
We zijn getuige van acrobatie van de bovenste plank, ze slingeren in de touwen, gebruik makend van armen en benen, ondertussen zich tegoed doende aan het vers geleverd fruit. Circusartiesten van de bovenste plank.
Sommige zijn al iets leper, grijpen bijna onzichtbaar voor de andere, van onder het platform een banaan voor de neus weg. Het is blijkbaar van alle rassen om sneller en slimmer te zijn.
We kunnen ook het voederen in het wild bijwonen. Iets terug via het pad, de jungle in.
Ons geduld wordt een beetje op de proef gesteld. We zien touwen bewegen, er is er één op komst. De medewerker ledigt een mand, terug met fruit, voornamelijk bananen. Ze krijgen bijna altijd hetzelfde fruit, zo zoeken ze zelf naar iets anders om de ééntonigheid te doorbreken. Ook de touwen zijn lukraak in de jungle gespannen om hun klimtalent te bevorderen. Alles wordt hier gedaan om ze zo goed mogelijk voor te bereiden op hun terugkeer naar een zelfstandig leven in de jungle.
Wat ook betekent voor jezelf leren opkomen. Bavianen palmen de voederplaats in, stelen het voedsel voor de neus van onze oerang oetang. Snel zijn is dus de boodschap.
We benutten ons ticket ten volle, blijven tot de allerlaatste. Snel nog eens terug naar de Nursery. Goed gedaan van ons, we kunnen, weliswaar met glas ertussen, de hand aanraken van één van de jongere oerang oetangs. Onze blik en dezijne versmelten. Magisch.
Op de terugweg, vergezeld van een medewerker, hebben we weeral chance. Het 2de mannetje in de pikorde zit op een balustrade van het pad ons "uit te wuiven". Nog een snelle foto, de ranger vervloekt ons al een beetje, denk ik.
15' terugstappen naar de lodge, zweten als de beesten. Lang leve de airco in de kamer.
Hitte en airco, het ideale recept om binnen een paar dagen snotverkouden te worden.
We hebben een terras aan onze lodge, ideaal voor een koffietje aldaar. Opwarmen binnenin is koeler krijgen buitenaf???
18u en het is stikdonker. Eens kijken of we iets kunnen eten. Door de hitte overdag is er weinig eetlust, we moeten onze schade inhalen.
Er is een restaurant aan de lodge, dit opent pas zijn deuren om 19u. Misschien kunnen we ergens anders heen. Euh, niet dus. Niks in de nabijheid dat ook maar een beetje op een restaurant trekt. T'is te zeggen, een ander resort heeft ook een restaurant maar resort staat meestal gelijk aan duur. Wat de jongen aan de receptie bevestigt.
Chips en een biertje zijn onze compagnon de route terwijl we wachten.
We raken aan de praat met een italiaanse familie. Vader en 2 dochters, op reis in Maleisië en Borneo. Wat reisverhalen uitwisselen, de onze zijn pril.
We kunnen richting resto. Een beperkt menu. Westers en lokaal.
De italianen gaan voor spaghetti en burgers. Altijd proeven van de lokale specialiteiten hé.0
Er is iets met noedels. Wet or dry noedels. Als ik vraag naar het verschil : wet = met saus /dry = ja hoor, zonder saus.
Wij kiezen lokaal : rijstnoedels met groenten, coconut sausje. Eerlijke lekkere kost.
We moeten wel 3x onze rekening terugsturen wegens verkeerd opgesteld maar hier geen probleem. Alles wordt met de glimlach veranderd.
Douchen in open ruimte. Eigenlijk een goed concept. Geen dampende, bevangen badkamer.
22u zal het licht uitgaan, letterlijk en figuurlijk. Of wie weet, als er niet meer geoerangetampt wordt.

Geschreven door Waarzijnwenu