Wat doen we vandaag? Vroeg opstaan en op ochtendtrekking gaan. Voor het ontbijt de jungle in, wakker worden tezamen met de dieren. Tezamen met Mac en duizenden geluiden, zijn we weg. Een van de meest gehoorde geluiden is het geroep van de gibbons, een apensoort. We stappen de bush in, in de richting vanwaar we denken dat ze zitten. Althans dat Mac denkt dat ze zitten, wij zijn nog redelijke rimboe maagden.
Dieren spotten is vooral een kwestie van geduld. Rondkijken, luisteren. Wat onze Mac er toe brengt om plots stil te staan, naar boven te kijken en ons er op te wijzen dat hoog in de bomen een moeder oerang oetang zit, met een baby van ongeveer 6 maanden oud, verstrengeld rond haar middel.
Alsof we niet al genoeg geluk hebben dat ze daar zit, beslist ze om voor ons alleen een show te geven en naar een lager niveau te komen. We zijn bevoorrechte getuige van zo'n aandoenlijk tafereel.
Ze glijdt door de takken, met haar baby rond haar lijf, van de ene boom naar de andere. Wij volgen maar dan op de begane grond. Om zoiets hier in het wild te zien, ongelooflijk.
Voor we het ten volle beseffen, zijn we al meer dan een uur verder. O.O. heeft ons volledig opgezogen.
We keren terug naar het centrum, net op tijd om nog te kunnen ontbijten. Al was het geen groot verlies geweest. Koude gefrituurde kippennuggets, koude noedels, koud worstje, een gekookt koud ei. We kozen wel voor de authentieke basis, maar dit is toch wel heel pover.
In zo'n tropisch land, niks van fruit behalve watermeloen. Maaltijden zijn duidelijk geen prioriteit voor het centrum.
Maar we klagen niet, we hebben nooit honger. Allez, ik toch niet.
30' later gaan we alweer op pad. Een andere trail, er is een groot oerang oetang mannetje gespot.
Onze Britten en de Japanse familie van gisterenavond zitten er ook. Behalve een tak die beweegt en het moeten geloven op zijn woord is er niets te zien.
De familie houdt het snel voor gezien, wij blijven een half uurtje. Mac denkt dat hij bezig is een nest te maken voor zijn middag rust. Dat we hem waarschijnlijk niet zullen zien. De Britten willen blijven, "we hebben veel meer geduld dan de oerang oetang " is hun uitleg. 3u later zal het tegendeel bewezen worden. Geen Brexit dus bij hen.
Wij zetten onze tocht verder. Zoals een slak een slijmspoor achterlaat, doen wij hetzelfde met zweet.
We voelen ons een beetje ontdekkingsreiziger, kuifje in het wild. Op zoek naar het onbekende. Wat we ook vinden : een mega duizendpoot, the brown scale skink (een grote hagedis ), Tiger leech (een reuze bloedzuiger) die ons blijkbaar ruikt en onze richting uit wil springen. Titi ziet een rode vlek op een tak. The Scarlet Rumped Trogon, een kleurrijk vogeltje enkel in Borneo te vinden.
We zien imposante 80 meter hoge bomen van 200 jaar oud met immense bovengrondse wortels, grote termieten heuvels.
Mac vertelt ons ook vanalles over de planten, over hoe de dieren (over)leven, over hoe researchers werken hier in Borneo. Op 3 uren zijn we terug heel wat kennis rijker.
Niet alleen de vogels vliegen hier, ook de tijd. Het is al iets na 12u als we terug zijn, weeral eten.
Ze konden waarschijnlijk onze gedachten lezen deze morgen. De lunch is beter. "Geglaceerde" kip, groenten, rijst uiteraard. En gewone meloen als dessert.
Aan de tafel naast ons zitten een 4tal mensen, blijken Belgen uit Nijvel te zijn die hier voor 12 dagen op fotografiecursus zijn. Één van hen is de leraar. Jorge, een Chileen die in Namen woont. Als hij zijn foto's begint te tonen, vallen onze monden open. Geen goede idee met al die beesten die hier rondvliegen maar we kunnen het niet tegenhouden. Prachtige foto's. Het verschil tussen een amateur als wij en een professioneel wordt snel duidelijk.
Gelijk dat ze in Gent zeggen : ze kunnen der nogal aan trekken. Hier is het niet anders. Om 15u30 zijn we weer weg voor een trekking. We worden vergezeld van een nieuw koppel, 2 Fransen.
Mac had ons 's ochtends gewezen op zijn jungle engels. Volgens hem een ietwat gebrekkig engels.
Deze namiddag zijn ze dus met 3 met een jungle engels. Dim en Emilie. Met ons vijven de andere kant van een rivier de jungle in. Over een hangbrug. De voor ons al een beetje gekende wegen. Vogelgeluiden, gekraak van takken.
Ik vind een dood diertje, een soort kleurrijke megavlieg. Als ik aan Mac vraag wat het is, antwoordt hij : " oh, that is a waps". Een wat? "A waps". Ah, een wasp of een weps, euh wesp dus. Heps en hesp schieten spontaan door mijn hoofd.
We zijn misschien een halfuurtje weg wanneer Mac bericht krijgt op zijn telefoon dat er een oerang oetang gespot is aan de huizen van de staff. Kerre keren. Voor ons niet echt nodig, we hebben er al een aantal gezien. Maar we zijn niet meer alleen dus moeten we volgen.
Eens ter plaatse, zien we er inderdaad één zitten in de struiken, nogal stil en geslagen. Misschien nog een beetje van de hitte? Net als we vinden dat we voldoende tijd verspild hebben, schiet ze in actie.
Ze begint van de ene naar de andere boom te kruipen, met ware acrobatiek.
Soms verstopt, soms duidelijk zichtbaar, zelfs spelend met de camera zou je bijna denken.
We kunnen ze blijven volgen wanneer ze hoog in de bomen de weg oversteekt. Recht naar een mangoestan fruitboom. Ze plukt een vrucht, begint te eten. Alles voor de lens van de camera. Onze groep is ondertussen aangegroeid tot een kleine 10 personen. Het enige wat je hoort is gepiep en getik van de camera's die continu foto's maken.
De vrucht is op, we hopen op een tweede gang in het menu. Hier houdt ons geluk op, ze is blijkbaar voldaan.
Ze vat de terugweg aan, de paparazzi volgen. Met één gebaar maakt ze duidelijk wat ze van ons vond.
Tot ze op een bepaald moment hoger in een boom kruipt en een nest begint te maken. Terwijl de duisternis invalt.
Geen nood, we hebben nog een avondtrekking tegoed.
Na het avondmaal terug de bloedzuigersokken aan, koplamp op, fototoestel opgeladen. Een lichte sweater is ook nu nog niet nodig. 20u en nog zo'n vochtige 28°C. Mac heeft een spot op zijn hoofd om U tegen te zeggen. Die zal ons nog goed van pas komen. Brug over en we zijn weg.
Een eerste model biedt zich aan. En het is nog wel Elton John. Niet de echte uiteraard, een grote witte spin die als bijnaam E.J. kreeg. Haar eigenlijke naam is Gibbon spin.
Spinnen zullen we meer dan genoeg zien, in alle maten en gewichten. Oa. De Likin spin, enkele onuitspreekbare namen. Gelukkig geen enkel giftig.
Kleine hagedissen slapen op een takje.
De geluiden die we horen zijn schitterend. Net als in documentaires, in films. Het gepiep, geritsel, ge-oehoe. Soms een beetje spooky zelfs.
Plots stopt Mac, schijnt diep het oerwoud in, doet teken dat we moeten volgen de dichte bebossing in. Hij kapt met zijn machete een weg door het dichte struikgewas.
20m verder stopt hij, doet teken dat er iets op een boompje zit. Wij moeten een beetje zoeken, zien uiteindelijk iets kleins. Blijkt dat het om een Tarsier gaat, een klein nachtdiertje. Héél uitzonderlijk dat je dat kan spotten. Het was al maanden geleden dat ze er hier nog eentje zagen. Want het komt volgens Mac enkel in Borneo voor.
Alweer zijn we bevoorrecht. De camera ziet roodgloeiend, niet moeilijk in het donker.
Tot Big Eyes besluit dat het genoeg is geweest en met enkele reuzesprongen (voor zo'n klein diertje) in de nacht verdwijnt.
Hoe Mac dat beestje zag, ongelooflijk!!!! We zijn als kleine kinderen die net een nieuw speelgoedje kregen.
Alles wat we nu nog zien is bonus.
En die komt er. Spotter Titi ziet iets glinsteren in een holte van een dode boom. Mac snelt toe. "WOW, you all vely lucky, a scolpion". Maar niet te dicht komen, die bijten!
Mac heeft nog een schitterend idee. Iedereen doet zijn licht uit, op zoek naar fluorescerende mossen.
Een 10 tal minuten pikdonker, wie op 2 cm naast je staat, geen idee.
Alle geluiden komen nog meer tot hun recht. Net als onze nekharen van iets dat we denken te horen. Er zijn in het verleden al luipaarden gespot. Hopelijk doen ze hun naam eer aan, blijven ze vannacht lui.
Niet het juiste tijdstip voor dat mos, een te lange droogte.
Wie we nog niet gezien hebben, is onze vriend de slang. Waar we stiekem op hoopten, is de vliegende slang. En beetje het uitzicht van een adder maar deze kan van de ene boom naar de andere springen. Google zou ik zeggen, wat voor nog wel meer dieren uit het oerwoud geldt.
2u30 zijn we onderweg, het lijkt maar 10 minuten te duren. We amuseren ons te pletter.
Een koude douche die altijd meer dan welkom is, sluit een mooi gevulde dag af.
Snel nog wat toestellen opladen, om 23u sluit men terug de elektriciteit af.
Snel slapen, ook dat is de boodschap. Wij hebben 5 uren nachtrust om onze batterijen terug op te laden. Morgenvroeg is er nog den vroegen om 4u40, zonsopgang kijken .

Geschreven door Waarzijnwenu